Drogi Czytelniku, zapewne miałeś już możliwość przypomnieć sobie dziewięć plag egipskich. Teraz nadszedł czas na rozważania, na temat ostatniej plagi – zabicia wszystkich pierworodnych, zarówno z ludzi jak i zwierząt. Plaga ta w bezpośredni sposób doprowadziła do uwolnienia całego narodu izraelskiego z niewoli egipskiej. Ostatnia plaga była wyjątkowa i całkowicie inna od poprzednich. Możemy o niej przeczytać w 11 rozdziale 2 Księgi Mojżeszowej (lub inaczej w Księdze Wyjścia). Jest to krótki rozdział, który zawiera zapowiedź plagi zabicia wszystkich pierworodnych, zachęcam do przeczytania go w całości.
Jeszcze jedną plagę ześlę na faraona i na Egipt, potem wypuści was stąd. Wypuści was całkowicie, a nawet was stąd wypędzi. (…) I rzekł Mojżesz: Tak mówi Pan: O północy przejdę przez Egipt. I pomrą wszyscy pierworodni w ziemi egipskiej, od pierworodnego syna faraona, który miał zasiąść na jego tronie, aż do pierworodnego syna niewolnicy, która jest przy żarnach, i wszelkie pierworodne bydła. I powstanie wielki krzyk w całej ziemi egipskiej, jakiego przedtem nie było i potem nie będzie – 2 Mojż. 11:1,4-6.
Kolejny, 12 rozdział, jest bardzo charakterystyczny, opisuje on święto Paschy i wykonanie Bożych wyroków w stosunku do pierworodnych Izraela i Egiptu. Corocznie w naszych zborach rozważamy fragmenty tego rozdziału, przygotowując się do Pamiątki. Wspominamy wyjście narodu żydowskiego z Egiptu i wyzwolenie go z niewoli faraona. Bezpośrednio z tym wielkim wydarzeniem łączy się ostatnia plaga – zabicie wszystkich pierworodnych oraz zabijanie baranka, którego krew ratowała pierworodnych izraelskich.
A krew ta będzie dla was znakiem na domach, gdzie będziecie. Gdy ujrzę krew, ominę was, i nie dotknie was zgubna plaga, gdy uderzę ziemię egipską – 2 Mojż. 12:13.
Dzień ten będzie wam dniem pamiętnym i będziecie go obchodzili jako święto Pana; będziecie go obchodzili przez wszystkie pokolenia jako ustanowienie wieczne – 2 Mojż. 12:14.
Podczas tych wielkich i przełomowych wydarzeń w Egipcie, które miały być wspominane przez coroczne święto, „ustawę wieczną”, Bóg zamanifestował Swoją siłę, mądrość i sprawiedliwość. Pokazał, że Jego obietnice są pewne i że spełnia je we właściwym czasie.
Święto Paschy
Naród izraelski miał wiele świąt i obrzędów religijnych, ale szczególnie ważną była Pascha, czyli święto Przejścia. Święto Paschy obchodzono powszechnie na pamiątkę wyzwolenia całego narodu izraelskiego z niewoli egipskiej, lecz szczególnie na pamiątkę „przejścia”, czyli pozostawienia przy życiu pierworodnych tego narodu przez anioła śmierci, który przechodził przez ziemię egipską podczas ostatniej plagi, jaka przyszła na Egipcjan. Plaga ta była przyczynkiem do zwolnienia Izraelitów z przymusowej służby. Ocalenie pierworodnych Izraela stało się zapowiedzią wyzwolenia całego narodu z niewoli faraona, a dopiero bezpośrednie przejście przez Morze Czerwone dało im zupełną wolność.
Pascha bezpośrednio dotyczyła tylko pierworodnych Izraelitów, choć pośrednio również całej reszty tego narodu. Nic dziwnego, że tak cudowne wydarzenia miały być uroczyście obchodzone przez Izraelitów, jako ściśle związane z początkami ich narodu. W taki sposób jest ono traktowane przez Żydów aż do dziś, Pascha jest dla Żydów świętem niepodległości.
Pierworodni
Młodsze dzieci egipskie i młodsze dzieci izraelskie nie były narażone na niebezpieczeństwo, dlatego też nie umarły. Ostatnia plaga dotyczyła tylko pierworodnych, ale jak wielkim ciosem była dla wszystkich Egipcjan? Dotknęła każdej egipskiej rodziny, w każdym domu pojawiła się śmierć.
O północy zabił Pan wszystkich pierworodnych w ziemi egipskiej… i powstał wielki krzyk w Egipcie, gdyż nie było domu, w którym nie byłoby umarłego – 2 Mojż. 12:29-30.
Izraelitom z pewnością zależało na pominięciu, oszczędzeniu pierworodnych nie tylko z powodu więzi z nimi, lecz także dlatego, że w myśl Bożej opatrzności owi pierworodni mieli się stać przywódcami i wyzwolicielami narodu następnego dnia, gdy wychodzili z Egiptu (4 Mojż. 8:17-18). Pierworodni Izraela zamienieni zostali na mocy Boskiego rozporządzenia na całe pokolenie Lewiego i byli w nim odtąd reprezentowani, a jako ofiarujący kapłani i nauczający Lewici, stali się sługami Przymierza Zakonu dla całego narodu.
Znaczenie plagi
Często przy okazji przygotowywań do Pamiątki śmierci Pana Jezusa wracamy myślami do wydarzeń w Egipcie, próbujemy doszukać się w nich symbolicznych znaczeń. Rozważamy każdy szczegół związany z przejściem anioła śmierci, pokropieniem odrzwi i nadproża, zabijaniem Baranka, spożywaniem go i jeszcze wiele innych. Czynimy tak, ponieważ mamy do tego upoważnienie Słowa Bożego:
cokolwiek bowiem przedtem napisano, dla naszego pouczenia napisano… – Rzym. 15:4.
Chwałą Bożą jest rzecz ukryć [w obrazach i figurach], a chwała królów rzecz zbadać – Przyp. 25:2.
Drogi czytelniku, czy chciałbyś być królem we wspaniałym Królestwie Bożym? Dlatego staramy się czytać, badać i doszukiwać się szczegółowych symbolicznych znaczeń w tym, co Pan Bóg zalecił figuralnemu narodowi wybranemu.
Rzeczy, które zdarzyły się cielesnemu Izraelowi i jego dotyczyły, były zamierzone w tym celu, aby wyrażać i zapowiadać jeszcze większe rzeczy w Boskim Planie, a odnoszące się do duchowego Izraela, czyli Nowego Stworzenia. W rozważanej historii możemy się dopatrzeć dwóch obrazów (Psalm 62:12): ogólnego i szczegółowego.
Obraz ogólny
Cielesny Izrael może wyobrażać cały „lud Boży”, czyli wszystkich ludzi, którzy z końcem Wieku Tysiąclecia staną się Jego ludem. Nie oznacza to, że będą to wszyscy ludzie żyjący na Ziemi. Egipcjanie przedstawiają przeciwników Pana Boga, a zarazem całą ludzkość, która boleje z powodu swojej grzeszności. Przeciwników ludzi, którzy w Tysiącleciu będą usiłowali dążyć do doskonałości. Do takiej grupy możemy zaliczyć np. ateistów lub ewolucjonistów. Faraon, ich władca, reprezentuje Szatana – księcia zła i ciemności. 6000 lat niewoli grzechu zakończy się pełnym zwycięstwem Pana nad Szatanem i jego systemami. Należy pamiętać, że obraz ten, pojednania całej ludzkości, odnosi się do czasu Wieku Tysiąclecia. W głębi tych rozważań można dostrzec inny obraz, bardziej szczegółowy, który jest jego częścią; nie odnosi się on do całej ludzkości i jej uwolnienia z niewoli śmierci, lecz jedynie do wąskiej grupy – do pierworodnych.
Obraz szczególny
Główną częścią tego obrazu są pierworodni. Reprezentują oni Kościół Pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach – Hebr. 12:23 (BT), czyli osoby, które w teraźniejszym czasie – Wieku Ewangelii – starają się o bycie Nowymi Stworzeniami. Uniknęli oni śmierci dzięki drogocennej krwi na odrzwiach ich domów oraz dzięki temu, że mieli udział w spożywaniu baranka. Podobnie jak we wcześniejszym obrazie baranek reprezentuje Pana Jezusa, ale na całkiem innym etapie Jego egzystencji, reprezentuje Jezusa ukrzyżowanego. Pierworodni są obecnie w niebezpieczeństwie śmierci, a ich ochroną jest krew Baranka Bożego. Następnie, po opuszczeniu Egiptu, Pan Bóg nadal w szczególny sposób liczył się z pierworodnymi izraelskimi. Zostali oni wymienieni na pokolenie Lewiego i plemię to zostało rozdzielone na dwie części – klasę kapłańską oraz inną klasę służebną. Pierwsi byli nazywani kapłanami, a drudzy Lewitami, choć oczywiście wszyscy byli Lewitami (pochodzili z pokolenia Lewiego).
Wielka noc zarysowała się w historii Izraela wstrząsającymi, ale i radosnymi dla tego narodu wydarzeniami. Zdjęła z ramion Żydów jarzmo niewoli egipskiej i dała im wolność. Z całej ludzkości jeszcze nie zostało ściągnięte przekleństwo grzechu i śmierci. Ten czas jeszcze jest przed nami. W Egipcie, po zabiciu pierworodnych, powstał wielki krzyk, jakiego przedtem nie było i potem nie będzie – 2 Mojż. 11:6. Bardzo podobnie wyraża się o ostatniej fazie ucisku Pan Jezus w Swoim wielkim proroctwie: wtedy bowiem nastanie wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd i nie będzie – Mat. 24:21. Podczas obrazowej północy cały świat zostanie obudzony alarmem wypełniających się proroctw, w wielkim krzyku narodzi się Królestwo Boże. Lecz Kościół Pierworodnych będzie już w tym czasie zabrany.