Czy Pan Bóg zmienia zdanie i się użala? Jak to możliwe skoro Pan Bóg jest wszechwiedzący?

Ty zaś, Panie, jesteś Bogiem miłosiernym i łaskawym, nierychłym do gniewu, wielce łaskawym i wiernym – Psalm 86:15.

Pan Bóg jest wszechwiedzący, zna koniec na początku. Wie, jakie konsekwencje przyniesie decyzja człowieka, ale jako mądry Bóg daje mu wolną wolę. Tak było w Edenie. Pan Bóg położył przed człowiekiem wybór: życie lub śmierć. Człowiek niestety wybrał to drugie, a Pan Bóg w swojej sprawiedliwości zesłał karę w postaci śmierci, ale jednocześnie w wielkiej miłości przewidział Zbawiciela. Zrobił tak nie dlatego, że zmienił nagle zdanie, ale dlatego, że chciał uratować Adama i jego potomstwo ze stanu śmierci. Te doświadczenia służą człowiekowi jako nauka, czym jest grzech i jakie są jego konsekwencje. Człowiek na podstawie swoich doświadczeń uczy się, że lepiej wybierać to, czego pragnie Stwórca. Tylko wtedy sprawiedliwy Pan Bóg może okazać swoją miłość przez zbliżenie się do takiego człowieka – Zbliżcie się do Boga, a zbliży się do was – Jak. 4:8. 

W przypadku narodu Izraelskiego Pan Bóg wielokrotnie użalał się, gdy widział, że pokutują, bo zrozumieli swój błąd. Pan Bóg jest Bogiem miłości i przebaczenia. Jahwe wysłał proroka Jonasza, by obwieścić Niniwczykom, że Jeszcze czterdzieści dni pozostaje do zburzenia Niniwy – Jon. 3:4. Dlaczego po 40 dniach nie zniszczył Niniwy,  jak przecież zapowiedział, i użalił się nad losem pogan? Ponieważ Pan Bóg przebacza, kiedy widzi szczerą skruchę. Wtedy obywatele Niniwy uwierzyli w Boga, ogłosili post i oblekli się we włosiennice, wielcy i mali – Jon. 3:5. Ja nie miałbym żałować Niniwy, tego wielkiego miasta, w którym żyje więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie umieją rozróżnić między tym, co prawe, a tym, co lewe, a nadto wiele bydła? – Jon. 4:11

 

Jakie znaczenie ma Arka Przymierza?

Arka Przymierza, czyli Skrzynia Świadectwa była jedynym sprzętem w Świątnicy Najświętszej (Hebr. 9:2-4). Nazwa tego przedmiotu sugeruje, że obrazował on ucieleśnienie planu zamierzonego przez Jahwe, zanim cokolwiek zostało stworzone – zanim spełniła się jakakolwiek część tego planu. Reprezentowało to Jego wieczny cel – postanowione przez Niego bogactwo łask dla rodzaju ludzkiego w Chrystusie (Głowa i Ciało) – „ukrytą tajemnicę”. Tak więc Arka przedstawia Chrystusa Jezusa i Jego Oblubienicę, członków Maluczkiego Stadka, mających być uczestnikami Boskiej natury, obficie obdarzonymi mocą i wielką chwałą – nagrodą wysokiego powołania – radością wystawioną przed naszym Panem i przed wszystkimi członkami Jego Ciała.

Arka miała kształt prostokątnej skrzyni, powleczonej złotem, które symbolizuje Boską naturę, nadaną uwielbionemu Kościołowi. Skrzynia ta zawierała dwie tablice Prawa (5 Mojż. 31:26), laskę Aarona, która zakwitła (4 Mojż. 17:19-20) oraz złote wiadro z manną (2 Mojż. 16:32). Zakon pokazywał, jak Chrystus miał zupełnie wypełnić wszystkie wymagania doskonałego Boskiego  Prawa, a także uczył, że wszelka władza spocznie na Nim jako na wykonawcy Zakonu.

W złotej Arce była więc przedstawiona chwała, mająca się objawić w Boskim Chrystusie; w kwitnącej lasce – Boskie wybrane kapłaństwo; w tablicach Prawa – sprawiedliwy sędzia; w nieskazitelnej mannie znajdującej się w złotym naczyniu – nieśmiertelność, Boska natura.

Ubłagalnia, znajdująca się ponad Arką, stanowiła wieko, czyli jej górną część. Była to płyta z czystego złota, a na obu jej końcach znajdowały się dwa cherubiny, uformowane z tej samej bryły złota. Ich skrzydła były wzniesione, jakby przygotowane do lotu, a twarze patrzyły do wewnątrz w kierunku środka płyty, na której stały. Jasne światło pomiędzy cherubinami na ubłagalni reprezentowało obecność Jahwe.

Jak Arka przedstawiała Chrystusa, tak ubłagalnia, światło chwały i cherubiny reprezentowały razem Jahwe, Pana Boga – Głową Chrystusową (jest) Bóg – 1 Kor. 11:3. Podobnie jak Chrystus, tak i Jahwe jest tutaj przedstawiony w przedmiotach symbolizujących cechy Jego charakteru. Światło, zwane „chwałą Szekina”, reprezentowało samego Jahwe jako Światłość Wszechświata, podobnie jak Chrystus jest światłością świata. Potwierdza to wiele wersetów, np. …który siedzisz na Cherubinach, rozjaśnij się – Psalm 80:2; 1 Sam. 4:4; 2 Sam. 6:2; Izaj. 37:16.

Złota płyta zwana była ubłagalnią, ponieważ kapłan ofiarowywał na niej krew ofiar, które zjednywały, czyli zaspokajały wymagania Boskiej sprawiedliwości. Przedstawiała podstawową zasadę charakteru Jahwe – sprawiedliwość. Boski tron jest oparty, czyli założony, na Sprawiedliwości. Sprawiedliwość i sąd są gruntem stolicy twojej – Psalm 89:15; Ijoba 36:17; 37:23; Izaj. 56:1; Obj. 15:3.

Apostoł Paweł używa greckiego słowa oznaczającego ubłagalnię (hilasterion), kiedy mówi o naszym Panu Jezusie – …którego Bóg wystawił ubłaganiem… ku okazaniu sprawiedliwości swojej…, aby on był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, który jest z wiary Jezusowej – Rzym. 3:25-26. Ta myśl zgadza się z tym, co przedstawiliśmy poprzednio. Sprawiedliwość, mądrość, miłość i moc należą do Pana Boga, podobnie jak plan, według którego wszystkie one współpracują ku zbawieniu ludzkości.  Upodobało się jednak Panu Bogu, aby Jego własna zupełność zamieszkała i była przedstawiona światu w Jego umiłowanym Synu, naszym Panu Jezusie.

Skąd wiemy, że Bóg opisany w Biblii jest prawdziwym Bogiem?

Ludzie czczą różnych “bogów”, są to podobizny czegoś, lub kogoś. Bóg, którego poznajemy w Biblii, jest Bogiem niewidzialnym (Jan 1:18). Jest istotą duchową, której nikt z ludzi nie widział, ani widzieć nie może (1 Tym. 6:16). Bóg jest wszechmocny, jest Stwórcą wszechświata (Psalm 91:1). Bóg z Biblii jest Bogiem żywym, „nie drzemie, ani śpi” (Jer. 10:10; Psalm 121:4). Możemy widzieć Go oczyma wiary i odczuć Jego pomoc i opiekę. Wszakże dla nas istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, z którego pochodzi wszystko i dla którego istniejemy, i jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko istnieje i przez którego my także istniejemy – 1 Kor. 8:6. To Sam Egzystujący – Bóg Wszechmogący jest najwyższym Bogiem i przyjmujemy oświadczenie, że Jego imię jest: Jahwe, co znaczy SAM EGZYSTUJĄCY, CZYLI NIEŚMIERTELNY – JESTEM, KTÓRY JESTEM (2 Mojż. 3:14). W 2 Księdze Mojżeszowej 6:3 czytamy jak Pan Bóg odzywa się do Mojżesza i mówi: Jam Pan, którym się ukazał Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi w tym imieniu, żem Wszechmogący (najwyższy Bóg); ale w imieniu Moim, Jahwe, nie jestem znany od nich. Pod tym imieniem Pan Bóg był znany między swoim ludem. Imię to jest użyte setki razy w Piśmie Świętym Starego Testamentu, lecz jest zastąpione przez tłumaczy wyrazem „Pan”. Kiedy natomiast mówił Mojżesz do ludu, to użył następujących słów: Słuchaj Izraelu, Jahwe Bóg nasz – Jahwe jeden jest; będziesz tedy miłował Jahwe Boga twego, ze wszystkiego serca twego i ze wszystkiej duszy twojej i ze wszystkich sił twoich – 5 Mojż. 6:4-5.

Ponieważ ludzkość przez grzech Adamowy nie jest w społeczności z Bogiem, to nie widzi ani nie zna Boga. Gdyby Pan Bóg  chciał, to nawet na liściach drzew mogłyby być wypisane  informacyjne o istnieniu i działalności Boga. Pan Bóg nie działa w sposób manifestacyjny, by przekonać ludzi o Swoim istnieniu. Mamy opisane w Biblii (która została zachowana i przetrwała wieki w sposób cudowny) przykłady z przeszłości, gdy Bóg opiekując się narodem wybranym, pomagał im w cudowny sposób. Na przykład: Ochrona pierworodnych przed śmiercią tej strasznej nocy w Egipcie, cudowne wyjście z Egiptu i przejście przez Morze Czerwone, zdobycie Jerycha. Te historie ze Starego Testamentu utwierdzają nas o istnieniu Boga i przekonują nas o Jego wszechmocy.

Obecnie żyjemy w okresie zwanym wiekiem wiary, gdzie nie widzimy działalności Boga w sposób manifestacyjny. Pan Bóg objawia się w życiu ludzi, którzy Go miłują i służą Mu wiernie. Czy zatem mają jakieś cudowne objawienia, albo cudowne dary, tak jak kiedyś w pierwotnym Kościele? Zapewne nie, takie działanie przyniosłoby im szkodę. Pan Bóg szuka takich, którzy by Go chwalili w duchu i w prawdzie – Jan 4:24. Pan Bóg nadzoruje pracę rozwoju naszego charakteru i pomaga w różnych trudnych doświadczeniach życiowych, abyśmy się nie zniechęcili i wiarę zachowali.

Pozostali ludzie muszą czekać na zmianę dyspensacji, gdy nastąpi wzbudzenie z martwych, jako początek procesu zmartwychwstania. Wtedy wszyscy ujrzą cudowną działalność mocy Bożej i poznają Jego wspaniały charakter. Poznają Boga Ci, którzy nigdy o Nim nie słyszeli (poganie) i ci, którzy znali Go jako strasznego tyrana, który męczy dusze w piekle. Dowiedzą się o Bogu także Ci, którzy w Niego nie wierzyli i się wyśmiewali. Przyjdzie taki czas, że ziemia będzie napełniona znajomością Pańską, jako morze wodami napełnione jest – Izaj.11:9. Każdy będzie mógł poznać Boga i swojego Zbawiciela – Jezusa Chrystusa „w czasie słusznym” (1 Tym. 2:6). Nie tylko pozna Zbawiciela, ale także cudowny Plan Zbawienia oraz jakie warunki musi spełnić, aby otrzymać życie wieczne. Wtedy każdy będzie miał wystarczająco dużo dowodów, aby przekonać się, że Bóg objawiony w Biblii jest najwyższym Bogiem, a inni bogowie, dzisiaj czczeni i uznawani, okażą się marnością, tworem bujnej wyobraźni. Bo nie ma żadnego innego Boga oprócz tego Jedynego, Najwyższego, gdyż Bóg jest miłość (1 Jana 4:8).

---

W jaki inny sposób, oprócz modlitwy, można rozmawiać z Bogiem?

Oprócz codziennej modlitwy możemy zwracać się do Pana Boga również w innych formach. Gdy jesteśmy pełni radości, wdzięczności do Pana Boga, możemy rozmawiać z nim w pochwalnych psalmach i pieśniach, śpiewając Mu i grając – Rozmawiając z sobą przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, śpiewając i grając w sercu swoim Panu – Efezj. 5:19. 

Zdarzają się też w naszym życiu takie chwile, gdy ciężko wypowiedzieć słowa modlitwy.  Spowodowane to może być trudnością w doborze słów, gdy jesteśmy szczęśliwi lub smutni z powodu doświadczeń. Rozmawiamy wtedy z Panem naszymi cichymi westchnieniami, które Pan Bóg wysłuchuje – Podobnie i Duch wspiera nas w niemocy naszej; nie wiemy bowiem, o co się modlić, jak należy, ale sam Duch wstawia się za nami w niewysłowionych westchnieniach – Rzym. 8:26.

---

Jak rozpoznamy człowieka grzechu?

Niech was nikt w żaden sposób nie zwodzi. Ten dzień bowiem nie nadejdzie, dopóki najpierw nie przyjdzie odstępstwo i nie objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia; który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co się nazywa Bogiem lub co jest przedmiotem czci, tak że zasiądzie w świątyni Boga jako Bóg, podając się za Boga – 2 Tes. 2:3, 4.

Kluczem do zrozumienia tego fragmentu jest słowo „Bóg”. Nie oznacza Boga – Stwórcy Wszechświata, ale raczej duchowego władcę wywyższającego się tak wysoko, aż do stania się głowa kościoła, który jest prawdziwą świątynią Bożą, roszcząc sobie pretensje do władzy i panowania jako jego zwierzchnik. Drugi problem w zrozumieniu wynika z dosłownego tłumaczenia słowa „człowiek”. W tym fragmencie nie oznacza to jednostki, ale system religijny – chrześcijaństwo. Odstępstwo następowało powoli, po śmierci apostołów. Kościół starał się o pozyskanie władzy i panowania nad światem. Zabiegano o rzesze zwolenników i bogactwa, w ten sposób budując nominalny system chrześcijaństwa. Tak powstało papiestwo – człowiek grzechu, na czele którego stanęli papierze, usiłując opanować ziemię w imieniu Chrystusa, roszcząc sobie pretensje, by nazywać się Tysiącletnim Królestwem Chrystusowym. Te fałszywe roszczenia naśladowania królestwa Chrystusowego jest objawieniem człowieka grzechu. Objawienie to nie oznacza, że po czasie zostało coś wyjaśnione jako forma nieprawidłowości, ale oznacza, że to, co się kształtowało (chęć i zamiar władzy w kościele), zostało uskutecznione, gdy nastały dogodne warunki. Pogańska władza rzymska przez prześladowanie chrześcijan, nie pozwoliła objąć im władzy. Dopiero w IV w. n. e., gdy prześladowania się skończyły, Cesarz Konstantyn przyjął chrześcijaństwo. Kościół połączył się z państwem, do wiary zostały wprowadzone przesąd i filozofia, a biskupi zostali dworzanami. Zaczęto budować bogate i wspaniałe kościoły. Synody dostały się pod wpływy polityczne. Gdy chrześcijaństwo stało się religią dworu cesarskiego i klas uprzywilejowanych, zostało używane do popierania tego samego zła, przeciwko któremu pierwotnie występowano. Kościół przesiąkł filozofią pogańską oraz przyjął wiele ceremonii z kultur wschodnich. O narodzinach człowieka grzechu przepowiada proroczo apostoł Jan w księdze Objawienia (12:5-6):

I urodziła (kobieta) syna – mężczyznę, który będzie rządził wszystkimi narodami laską żelazną. I porwane zostało jej dziecko do Boga i do jego tronu; A kobieta uciekła na pustynię, gdzie ma miejsce przygotowane przez Boga, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni. Inny zapis opisuje władzę człowieka grzechu, jako bestię (Obj. 13:1-2).