Gdy myślimy o baranku jako o zwierzęciu, to skojarzenia większości z nas będą krążyły wokół łagodności, pokory, niewinności, czystości i cierpliwości. Te miłe cechy charakteryzowały szczególnie wyjątkowego człowieka – Jezusa Chrystusa.
W Biblii możemy doszukać się różnych innych symboli ze świata zwierząt wskazujących na Pana Jezusa – lwa, węża (miedzianego), cielca czy gołąbka. Dlaczego właśnie „baranek” jest najczęściej (w samej tylko księdze Objawienia pojawia się aż 27 razy!) używanym określeniem naszego Zbawiciela? Co jest w nim takiego szczególnego?
Najwymowniejszymi miejscami w Biblii, które wprost wskazują na znaczenie symbolu baranka, są słowa świadectwa Jana Chrzciciela o Panu Jezusie, wypowiedziane przy okazji Jego chrztu:
Nazajutrz ujrzał Jezusa, idącego do niego, i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata – Jan 1:29.
Warto na wstępie zauważyć, że Jan nie powiedział „Oto Baranek Bóg” tylko „Oto Baranek Boży”. Jan Chrzciciel, mówiąc te słowa, nie uważał, że na ziemi pojawił się sam Bóg Ojciec, ale Jego (Boży) Syn – Mesjasz. Czemu akurat takiego określenia dwukrotnie użył największy z tych, którzy narodzili się z kobiety? Czy chodziło mu tylko o cechy charakteru, które wymieniliśmy? Myślę, że nie. Wiedza o tradycji narodu żydowskiego pomaga znaleźć wskazówki do dokładniejszego zrozumienia słów Jana Chrzciciela.
Ważną wypowiedź, wyjaśniającą nazwanie Pan Jezusa Barankiem, możemy wyczytać w 1 Liście do Koryntian 5:7. W tym fragmencie naszego Mistrza przyrównano do baranka paschalnego (wielkanocnego): Usuńcie stary kwas, abyście się stali nowym zaczynem, ponieważ jesteście przaśni; albowiem na naszą wielkanoc jako baranek został ofiarowany Chrystus.
Apostoł Paweł jednoznacznie nawiązuje w tych słowach do Paschy, czyli wydarzeń, jakie rozegrały się jeszcze w niewoli egipskiej po sprowadzeniu 10 plag. Gdy Izraelici byli jeszcze w Egipcie, Pan Bóg nakazał im 14. dnia miesiąca nissan, zabić na ofiarę właśnie baranka, a jego krwią pokropić odrzwia domów. Tak oznakowane domy anioł śmierci omijał, co ocaliło pierworodnych synów Izraela. Tamtej nocy, 14. nissan, anioł Boży przeszedł obok domów oznaczonych krwią, nie uśmiercając pierworodnych z rodzin żydowskich, ale zabijając wszystkich pierworodnych w domach Egipcjan, których odrzwia nie były pomazane krwią baranka.
Podobieństw między barankiem paschalnym, a Panem Jezusem jest więcej. Chociażby te:
- Baranek miał być bez skazy – Pan Jezus był doskonały pod każdym względem, niewinny, dlatego mógł stać się ofiarą zastępczą i ponieść śmierć za nasze grzechy.
- Kości baranka miały nie zostać złamane – kości naszego Zbawiciela rzeczywiście nie zostały połamane, mimo iż była to powszechna praktyka w czasie ukrzyżowań (Jan 19:36).
- Krew baranka ochroniła Izrael przed plagą śmierci – krew Jezusa może ochronić nas przed śmiercią wieczną.
- Baranek miał być spożyty w całości – trzeba przyjąć nauczanie Chrystusa Pana w całości – nie tylko Jego wybrane nauki czy Słowa, które nam pasują.
- Baranka spożywano z chlebem bez kwasu – w Biblii do kwasu przyrównuje się grzech. Przyjęciu Jezusa musi towarzyszyć odwrócenie się od naszych win i „brudów”.
- Baranka spożywano w gotowości do drogi – tak i my przyjmując Pana Jezusa, musimy być gotowi do zmian, czasami radykalnych, w naszym życiu.
- Każdy Izraelita musiał spożyć Baranka w swej rodzinie i indywidualnie odpowiedzieć wiarą na Boży nakaz schronienia się w domostwie oznaczonym krwią – każdy z nas osobiście musi przyjąć dzieło Jezusa i przez wiarę schronić się pod osłoną Jego krwi.
W Baranku Bożym widzimy jeszcze więcej uświęcających cech, jak na przykład pokorę. W chwili oddania się w ręce swych nieprzyjaciół Pan nie chlubił się tym, że sam dobrowolnie oddaje się na pastwę swych wrogów, nie szukał też pochwały, że cierpi jako męczennik.
Dał się prowadzić, z pozoru był bierny, ale przecież była to bierność „zadecydowana” przez niego. Nikt mu życia nie zabrał, lecz on sam je oddał i jest to fundamentalna różnica.
Z kolei w Księdze Objawienia Baranek Boży – Jezus ma już całą chwałę, potęgę i mądrość. Wszyscy, którzy przed Nim stoją, padają przed Nim na twarz, dzięki Jego krwi zwyciężają, bo w tej krwi opłukali swoje szaty. Baranek jest Panem panów i ktokolwiek będzie chciał go zwyciężyć, przegra. Nagrodą wiernych uczniów jest udział w niebie w „Weselu Baranka”.
Kończąc temat baranka, warto odpowiedzieć sobie na bardzo istotne pytanie (najważniejsze, jakie człowiek powinien sobie zadać): Czy naprawdę uznaję Pana Jezusa za ofiarę przebłagalną za moje grzechy, za paschalnego baranka, dzięki któremu mam nadzieję na życie? Mam nadzieję, że odpowiedź brzmi TAK!