Lekcje z historii mniej znanych królów Izraela i Judy

Z doświadczeń królów Izraela, również tych mniej znanych, można nauczyć się wielu lekcji.

Artykuł „O mniej znanych królach” przedstawia przegląd królów Judy i Izraela.

W artykule „Król Izraela Jeroboam i król Judy Rechabeam” mamy opisany podział Królestwa Izraela, który nastąpił po 120 latach panowania Saula, Dawida i Salomona. Rechabeam usłyszał zarówno mądrą radę, jak i taką, którą chciał usłyszeć, lecz ta druga kosztowała go utratę dziesięciu z dwunastu pokoleń Izraela.

„Achab, błądzący król Izraela” opisuje wydarzenia (w tym 3,5 roku suszy) z czasów panowania Achaba oraz jego złej żony Izebel (oboje są proroczo pokazani w Objawieniu).

Po tym, jak Królestwo Izraela uległo podziałowi, jednym z niewielu królów, którzy są opisani jako pomazani, był „Król Jehu, pomazaniec Izraela”. Jego dojście do władzy symbolizuje Jezusa Chrystusa w czasie Jego drugiej obecności. Jehu odwrócił się jednak później od Jahwe, co obecnie przypomina nam, aby nie być zbyt pewnym siebie.

Historia maleńkiego syna złego króla została opisana w rozważaniach „Król Joasz z Judy, niewdzięcznik”. Jego życie zostało ocalone przez kapłana. Gdy miał siedem lat, został królem i był w odpowiedni sposób prowadzony przez tego kapłana. Gdy Joasz został jednak upomniany przez Zachariasza, syna kapłana, nie tylko nie okazał wdzięczności, lecz rozkazał go zabić.

Pokrzepiająca jest analiza zatytułowana „Pokuta Manassesa”, który w początkowym okresie swojego panowania był zły. Później został pokonany i zabrany do Babilonu. Tam pokutował i jego tron został mu przywrócony, wskutek czego jego panowanie było najdłuższym panowaniem, jeśli chodzi o królów Izraela i Judy.

Artykuł „Król Sedekiasz – łamiący przysięgę” opisuje historię ostatniego króla Judy. Miał on przysiąc na Pana Boga swoją wierność królowi Babilońskiemu, który go pokonał. Naruszył on jednak tę przysięgę i prowadził negocjacje z królem Egiptu.

Na koniec, kilka końcowych wniosków zostało zawartych w rozważaniach „Podsumowujące lekcje z życia mniej znanych królów”. Jest w śród nich symboliczne znaczenie trzech i pół roku suszy w czasie panowania Achaba i Izebeli. Z kolei pokuta Manassesa jest dla nas lekcją, abyśmy ćwiczyli miłosierdzie. Życiorysy pozostałych królów również mogą być dla nas cenną inspiracją dla przemyśleń. Do numeru dołączona została Jeremiaszowa lista „Grzechów Babilonu” oraz artykuł „Więcej na temat 1260 lat”.

Polskie wydanie zawiera też artykuł „Trudna wiadomość dla dobrego króla” („The Herald”, nr 5/1999).

Słowa z Krzyża

Ostatnie słowa człowieka są najlepszym świadectwem jego charakteru. Często pozostawiają spuściznę dla opłakujących bliskich – jedno z najcenniejszych miejsc spoczynku wspomnień oraz źródło pocieszenia i otuchy w chwili straty.

Tak też jest w przypadku Jezusa z Nazaretu. Umierając na krzyżu w wielkich męczarniach, wypowiedział swoje ostatnie słowa, często nazywane „Siedmioma Słowami z Krzyża”. Właściwie, zagadnienie czy było to sześć, czy siedem różnych wyrażeń jest dyskusyjne, jako że pierwszego z nich: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią” nie można odnaleźć w kilku z najstarszych manuskryptów.

Jakakolwiek byłaby wartość tej dyskusji, to niniejsze wydanie „The Herald” szczegółowo bada każde z tych wyrażeń. Siedem ostatnich zdań wypowiedzianych przez Jezusa, które posłużą za podstawę naszych rozważań to:

„Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią”,

„Zaprawdę powiadam ci, dziś będziesz ze mną w raju”,

„Niewiasto, oto syn twój!”,

„Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?”.

„Pragnę”,

„Ojcze, w ręce twoje polecam ducha mego”,

„Wykonało się”,

Te ostatnie wypowiedzi Zbawiciela odzwierciedlają cały wachlarz różnych uczuć, począwszy od własnych potrzeb, poprzez sumienną troskę o innych – do tryumfalnego oznajmienia, że wypełnił swoje dzieło i był gotowy, aby powierzyć Ojcu niebieskiemu ostateczny osąd.

Podczas gdy kolejny raz nadchodzi chwila, kiedy Chrześcijanie rozmyślają nad życiem i ofiarniczą śmiercią Jezusa z Nazaretu, te słowa nabierają szczególnego znaczenia. Jest nam miło przedstawić je naszym czytelnikom, jako pomoc w rozmyślaniach nad zbliżającą się Pamiątką.

Ewangelia św. Mateusza

Ewangelia św. Mateusza zawsze była bardzo ceniona wśród Chrześcijan. Ewangelista ten dowodzi bowiem na podstawie proroctw, że długo oczekiwany Mesjasz przyszedł na świat. Bez wątpienia, Ewangelia ta pisana była dla czytelników pochodzenia żydowskiego. Niektórzy z pierwszych ojców kościoła wierzyli, iż pierwotna jej wersja napisana została po hebrajsku, zaś tekst grecki jakim posługujemy się dzisiaj stworzony został później. Jako że nie zachował się do dzisiaj żaden fragment wersji aramejskiej, tezę tę należy uznać za naukowe przypuszczenie.

Niniejsze wydanie czasopisma The Herald zgłębia życie i służbę Jezusa opisane przez byłego celnika znanego pod imionami Lewi lub Mateusz. Jak przystało na poborcę podatkowego, przejawia on wielką troskę o szczegóły, a ponieważ pisał on przed innymi ewangelistami, z pewnością starał się zachować jak największą zgodność faktów. Jeden z naukowców twierdził, że ponad czterdzieści procent tej ewangelii stanowi tekst, którego próżno szukać w ewangeliach Marka, Łukasza czy Jana.

Zaczniemy krótkim artykułem zatytułowanym „Król i jego królestwo”. Chociaż Jezus został powitany jako król przez swój naród, Mateusz wskazuje, że cała ludzkość, a nie tylko żydzi będzie ostatecznie przez niego błogosławiona. Artykuł „Aby się wypełniło” bada wiele proroctw cytowanych jako dowód, że Jezus rzeczywiście był tym, za kogo się podawał.

„Królestwo Niebios” było głównym tematem o jakim głosił Jezus w czasie swej służby. Omawiał go praktycznie przez cały czas i z różnych perspektyw. Określenie to znaleźć można jedynie w Ewangelii Mateusza. „Tajemnice Królestwa” to artykuł w którym omówione zostały przypowieści, a zwłaszcza te, które znajdują się tylko w tej Ewangelii. Przypowieści z jednej strony zakrywają prawdę przed tymi, którzy przejawiają jedynie powierzchowne zainteresowanie nauką biblijną, zaś z drugiej strony objawiają wiele tym, którzy rzeczywiście pragną wiedzieć i czynić więcej.

„Narodziny i dzieciństwo Jezusa” omawia niektóre szczegóły związane z narodzeniem Jezusa, o jakich nie wspominają pozostali ewangeliści. Szczególnie ciekawy jest opis wizyty mędrców, o których zwykle mówi się, że było ich trzech ponieważ pozostawili trzy rodzaje darów. „Błogosławieństwa i więcej” to zarys rozdziałów od piątego do siódmego, często zwanych Kazaniem na Górze. Ostatnim artykułem jest „Śmierć i zmartwychwstanie”. Podaje on przykłady przynajmniej sześciu szczegółów związanych z ukrzyżowaniem, jakie znajdują się jedynie w Ewangelii Mateusza.

Perspektywa, z jakiej Mateusz spogląda na życie i śmierć Jezusa Chrystusa jest drogocennym skarbem dla dzisiejszego Kościoła, podobnie jak w ciągu całego wieku. Oby z tego opisu płynęła dla nas siła, abyśmy tak jak Pan dowiedli swej wierności aż do śmierci.

Księga Sędziów

Okres sędziów był jednym z najbardziej fascynujących etapów w historii Izraela. Większość epizodów, jakie miały miejsce w tym czasie, zapisanych zostało w Księdze Sędziów, uzupełnionej historią Rut i kilkoma rozdziałami 1 Księgi Samuela. Mimo licznych historii zawartych w tej księdze, wiele z nich pozostaje mało znanych. Mamy nadzieję, że niniejsze wydanie odświeży znajomość tych historii, które staną się źródłem licznych duchowych lekcji, mających zastosowanie w chrześcijańskim życiu.

Zasady wiary działającej w bohaterach wiary żyjących w tamtym okresie są doskonałym przykładem oddania Bogu wbrew licznym trudnościom. Apostoł św. Paweł czerpał z tych zapisów wiele przykładów wiary, które włączył w „obłok świadków”, o którym napisał w 11 rozdziale listu do Hebrajczyków. W zapisie Hebr. 11:32 wspomina o Gedeonie, Baraku, Samsonie, Jefcie i Samuelu. Każda z tych postaci znalazła również swe miejsce w niniejszym numerze.

Poza lekcjami dotyczącymi wiary, ufności i lojalności pośród najtrudniejszych doświadczeń, w tle tych historii Bóg zawarł także alegorie odnoszące się zwłaszcza do powołania świętych w czasie obecnego Wieku Ewangelii. Tematy te również są omawiane.

Rozpoczniemy ogólnym artykułem zatytułowanym „Księga Sędziów”, który opisuje trzy części tej księgi i pokazuje związki istniejące między poszczególnymi historiami. Kolejny artykuł, „Debora, Gedeon i Pan” dotyczy drugiego i trzeciego ucisku, jaki dotknął Izrael oraz licznych praktycznych lekcji, punktów widzenia i tła historycznego.

„Przysięga Jefty” przypomina nam o konieczności trzeźwych zobowiązań wobec Boga i potrzebie wykonywania naszych uświęconych przyrzeczeń. Jednocześnie, artykuł ten dowodzi, że wielka ofiara złożona przez Jeftę nie polegała na złożeniu ludzkiej ofiary, która byłaby odrazą dla Boga. Rozważania nad Księgą Rut przypominają wspaniała historię młodej moabickiej wdowy, która doceniła nadzieje Izraela oraz wiarę w Jehowę, a poprzez to stała się przodkiem naszego Pana Jezusa.

„Pieśń Debory” to wnikliwe studium wiary Debory i Baraka, którzy stawili czoła najsilniejszej potędze militarnej swych czasów w tamtym regionie. Wydanie zamkniemy historią o Samsonie i Samuelu, który był sędzią i prorokiem. Byli to dwaj znamienici mężowie wiary, którzy walczyli o oswobodzenie Izraelitów spod władzy Filistyńczyków. Ufamy, że poruszane nauki okażą się pouczające oraz pomocne, stanowiąc zachętę dla czytelników.

Doktryny i punkty widzenia

Artykuł „Bohaterowie z przekonania” zarysowuje zwrot w kierunku chrześcijańskiego charakteru jako jedynego sprawdzianu społeczności i Biblii jako jedynego wyznania wiary, który dokonał się w następstwie rewolucji francuskiej i osłabienia papiestwa. Potem nastąpił ruch adwentystyczny, który doprowadził nas do żniwa Wieku Ewangelii.

„Rozwój wykresu Planu Wieków” nakreśla etapy opracowywania Planu Wieków w latach 1876-1881,z pionowymi liniami zaznaczającymi wydarzenia w czasie i poziomymi, które ilustrują drogę Chrześcijanina do chwały. Pastor Russell wprowadził kilka zmian do jego trzeciego i ostatniego wydania w 1914 roku.

O tym, że każdy potrzebuje możliwości wyrażenia odmiennego poglądu na temat nauczania biblijnego, czytamy w artykule „Rady Pastora na temat owocnych nabożeństw”.

„Podstawowe zasady” są przedmiotem dwóch artykułów z 1913 roku – „Dlaczego istnieje różnorodność wśród ludu Bożego” i „Doktryny bardziej lub mniej ważne”.

Doktryny skłaniają nas do czynienia tego, co właściwe. Czyste życie jest niezbędne nam samym i jest obserwowane przez świat, co przedstawiono w artykule „Doktryna czystego życia”.

O potrzebie czynienia dobra wszystkim, a zwłaszcza wiernym, mówi artykuł „Nauka o uczynkach dla innych”.

„Nauka o dawaniu świadectwa” uświadamia nam, że musimy wyrażać naszą wdzięczność Jezusowi Chrystusowi poprzez opowiadanie innym o nadziei Królestwa Chrystusowego, powołaniu Kościoła i gotowości do cierpienia z tych powodów.

„Głębokie nauki i punkty widzenia” rozróżnia doktryny, które mają zastosowanie w naszym chrześcijańskim życiu, i punkty widzenia, które go nie mają.

Ponieważ dobra rada jest czasem potrzebna, gdy pojawiają się różnice zdań między chrześcijanami, artykuł „Rada pastora dotycząca różnic” wieńczy to wydanie.

Bitwy biblijne

Chrześcijanin musi stoczyć wiele bitew, począwszy od tej z własną grzeszną naturą.

Możemy uczyć się z tych bojów ze starożytnych czasów.

„Abram i pierwsze wojny światowe” zarysowują dwie bitwy opisane w14 rozdziale 1 Księgi Mojżeszowej. Błąd Lota spowodował, że Abram musiał ratować go (a przy okazji innych wziętych wówczas do niewoli). Te wydarzenia prowadzą nas do poznania Melchisedeka, który jest typem na naszego Pana Jezusa Chrystusa – króla i kapłana na wieki.

Grzech chciwości Achana jestprzedmiotem analizy w artykule „Bitwa pod Aj”. Nieposłuszeństwo zagraża zarówno nam samym jak i innym dookoła nas. Jeżeli jednak pokutujemy za grzech, Pan Bóg poprowadzi nas do zwycięstwa, tak jak poprowadził Jozuego.

„Debora i Jael pokonują trzy kananejskie boginie” to przypomnienie historii, w której walka toczyła się nie tylko przeciwko ludziom wyposażonym w nowoczesne na tamten czas rydwany, ale przeciwko ich trzem bóstwom. Podczas gdy nagła ulewa zniszczyła rydwany, Pan Bóg wybrał Deborę i Jael, aby całkowicie zniszczyć bóstwa najeźdźcy.

Sposób w jaki wierni chrześcijanie piją wodę Prawdy jest tematem artykułu „Zwycięstwo Gedeona”. Został tam również skomentowany powód do wykluczenia pewnej grupy spośród wojowników Gedeona, podobnie jak lekcje i wnioski płynące z tej historii.

„Krótki zarys izraelskich bitew z Filistynami” to rozważania na temat modlitwy Jonatana, czujności i odwadze w walce. Nie mniej godne uwagi jest nadzwyczajne zwycięstwo Dawida nad Goliatem.

„Zwycięstwo Jozafata bez walki” było wynikiem uwielbienia Pana. Co więcej, zwycięstwo to było zupełne.

„Chrześcijańskie lekcje z pola bitwy” to przegląd historii dotyczących opisanych wyżej bitew pod kątem związanych z nimi obowiązków i niebezpieczeństw, aby na tej podstawie wyciągnąć wnioski przydatne chrześcijanom w ich codziennym życiu.

Możliwe znaczenie tych bitew zostało wskazane (nie dogmatycznie) w artykule zatytułowanym „Możliwe prorocze konsekwencje”. Takie typy mogą mieć zastosowanie podczas Wieku Ewangelii, także w naszych czasach Kilka pól bitewnych zostało dokładnie opisanych w książce Chaima Herzoga i MordechaiaGichona „Bitwy biblijne”, wyd. Barnes& Noble, Nowy Jork 1997.

„»Jestem« z 2 Mojż. 3:13-15” wskazuje na Boskie imię (JHWH, Jahwe lub podobne) które jest używane znacznie częściej niż wszystkie inne tytuły wielkiego Stwórcy wszechświata i życia. Artykuł ten omawia również możliwe znaczenie tego imienia.

Dowody

W dobie powszechnego braku wiary, Chrześcijaninowi pomagają dowody, które są wsparciem zarówno dla niego, jak i dla tych, z którymi rozmawia.

„Systematyczne przygotowanie świata” oraz „Boży Projekt to nie szczęśliwy traf” to dyskusja o tym, jak Bóg metodycznie przygotował ziemię dla człowieka, a także o niezwykłej staranności z jaką przeprowadził swe dzieło aby osiągnąć swój cel.

Nauka sama w sobie stanowi obecnie większe wyzwanie dla mnóstwa teorii ewolucji człowieka, niż zapis Księgi Rodzaju. „Dowód na stworzenie człowieka” to artykuł omawiający obecny stan dowodów naukowych, które najwyraźniej wykluczają każde wyjaśnienie oprócz Księgi Rodzaju.

„Znaczenie arki Noego w naszym codziennym życiu” to analiza dowodów archeologicznych dotyczących Arki Noego, a następnie wyciąga wnioski istotne dla naszego codziennego życia.

Prawo, które Bóg dał Mojżeszowi, jest przeciwstawione starożytnym prawom człowieka w artykule „Mojżesz i Prawo”. Okazuje się, że ten system prawodawstwa  wyprzedza swój czas o trzydzieści pięć stuleci, jak chodzi o współczesne praktyki zdrowia publicznego, które podwoiły średnią długość życia ludzkości.

„Jezus: Mesjasz” to artykuł  który zaczyna się od kilku historycznych odniesień do Jezusa i apostołów z czasów pierwszego wieku, potwierdzających ich istnienie. Następnie pokazuje jak Jezus, jako Mesjasz, został zapowiedziany jako pozafiguralny Baranek Paschalny Izraela; omówione zostały również inne znaczące prorocze wydarzenia.

Przyczyny diaspory Izraela (tj. rozproszenia Izraela po całym świecie), a teraz pięciu fal „Aliji”, to jest powrotów do ziemi Izraela, zostały przedstawione w „Dowodach na diasporę Izraela i Alija”. Zgodnie z treścią artykułu, żydowski „dwójnasób” zakończył się w 1878 roku, co zbiegło się w czasie z początkiem powrotu Izraela.

„Koniec Wieku Ewangelii” to rozważania w których autor dokonuje przeglądu dowodów wykazujących, że żyjemy w „dniu ostatecznym” Wieku Ewangelii i sugeruje, co powinniśmy w związku z tym uczynić.

Zachęceni posiadanymi dowodami w przedmiocie dokładności zapisów biblijnych, powinniśmy z większą ufnością stosować się do ich instrukcji w naszym codziennym życiu.

Doktryny pomagające rozwinąć chrześcijański charakter

Biblia naucza doktryn. Doktryny mają za zadanie nauczyć nas, w jaki sposób zmienić samych siebie z obecnego stanu do stanu, w jakim powinniśmy się znajdować. Nasz charakter powinien upodobnić się do charakteru naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa.

Cały wszechświat, życie oraz ludzka egzystencja świadczą o mocy i mądrości Boga, naszego Stworzyciela. Artykuł „Nasza odpowiedzialność” względem Stworzyciela określa nasze zobowiązanie względem Niego.

„Ufając sprawiedliwości Bożej” to rozważania nad Listem do Rzymian, których przedmiotem jest nasza świadomość osobistego grzechu powinna skłaniać nas do pokuty oraz cierpliwości względem innych.

„W jaki sposób obietnica Abrahamowi powinna nas zmieniać” to artykuł podkreślający Bożą przysięgę błogosławienia wszystkich ludzi, wobec czego powinniśmy teraz błogosławić, a nie przeklinać.

Dziesięć przykazań nadal pozostaje wiarygodnym standardem chrześcijańskiego życia w dzisiejszych czasach, o czym wspomina artykuł „Święty, sprawiedliwy i dobry”.

„Chrystus umarł raz za wszystkich” oraz „Nasza wdzięczność” to rozważania nad usprawiedliwieniem z wiary od czasów dawnych do teraźniejszości oraz nad naszą wdzięcznością względem Boga i Chrystusa.

Jezus jest nadal wzorem, w stosunku do którego powinniśmy dostosowywać nasze chrześcijańskie charaktery. Dwa praktyczne rodzaje podejścia pokazane zostały w artykułach „Przykład Jezusa”, „Nasz charakter” oraz „Jak przykład Chrystusa powinien zmieniać nasz charakter”. Powinniśmy uczyć się miłować naszych nieprzyjaciół teraz, jeżeli chcemy ich błogosławić w czasie trwania Królestwa Chrystusowego.

Chociaż wierny Kościół nie dodaje żadnej wartości do ofiary za grzech, osobista i łączna samoofiara może teraz dać nam możliwość przyłączenia się do Chrystusa w Wieku Tysiąclecia, w dziele zastosowania zasługi jego okupu dla usunięcia grzechu całego świata. To jest przesłanie artykułów „Ofiara za grzech” oraz „Chrześcijańska ofiara”.

„Zmartwychwstanie” oraz „Wierność aż do śmierci” zwracają naszą uwagę na fakt, że istnieje jeden lek na wszystkie nasze niedole i nieszczęścia całego świata. Tym lekarstwem jest zmartwychwstanie. W ten sposób wiara niszczy strach.

Doktryna nie jest intelektualną koncepcją mającą oddzielić nas i naszych przyjaciół od „złych ludzi”. Doktryna ma być stosowana przez każdego do siebie samego. Szukajmy zatem sposobów na zastosowanie każdej z doktryn, a następnie stosujmy je w praktyce.

Boże Przysięgi

Bo napisano: Jakom żyw, mówi Pan, ugnie się przede mną wszelkie kolano i wszelki język wyznawać będzie Boga – Rzym. 14:11.

Bóg dał ludziom wiele obietnic. Czy jednak zdajemy sobie sprawę, iż Bóg około dwudziestu razy przysięgał, że dokona pewnych rzeczy? W tym numerze wyjaśniamy te obietnice, abyśmy mogli rozumieć je poprawnie i traktować poważnie. Obietnice dane przez Boga przedstawione są i podsumowane w pierwszym z artykułów – „Boże Przysięgi”.

Prorok Izajasz przekazał nam, że pierwsza przysięga została dana Noemu. Artykuł „Przymierze Noego i Przymierze Obietnicy” opisuje tą oraz inne obietnice. Następnie, z kolejnego tekstu możemy się dowiedzieć „Czym jest przysięga?”

Artykuł „Wielkie obietnice dane Abrahamowi” traktuje o najbardziej znanym przyrzeczeniu, dotyczącym Ziemi Obiecanej oraz błogosławienia wszystkich narodów ziemi.

Kolejne cztery artykuły opisują przysięgi wymierzone przeciwko grupom i jednostkom, które zgrzeszyły: „Gniew Boży wobec Izrael na pustyni”, „Boża przysięga przeciwko Lewitom”, „Boża przysięga przeciwko Mojżeszowi” oraz „Boża przysięga przeciwko Heliemu”.

Ostatnie trzy artykuły dotyczą obietnic szczególnego błogosławieństwa. W artykule „Łaska Dawida” przedstawione zostały obietnice dane jako Zakon Ludzkości. Kolejny tekst jest rozprawką „Z drugiej strony”, która sugeruje inne zrozumienie wymienionych czterech punktów.

Wbrew wszystkim przeciwnościom, Żydzi powracają do Ziemi Obiecanej. Artykuł „Boża przysięga dana Judzie” opisuje w jaki sposób 0,1% światowej populacji wykorzystało nowe technologie do tego, aby przekształcić słaby kraj w silnego gracza na współczesnej scenie ekonomicznej. A to jeszcze nie wszystko.

Tekst „Będzie się zginać wszelkie kolano” opisuje w jaki sposób wpływ Królestwa Tysiąclecia wykroczy ponad sprowadzenie ludzi powrotem do swojego kraju i przywróci ich do doskonałości utraconej w Edenie.

Każda przysięga dana przez Boga miała wypełnienie. Nikt nie powinien zatem wątpić, że obietnica mającego nastać Królestwa Chrystusowego spełni się i Boże Królestwo będzie trwało na wieki.

Zbroja Boża

Dlatego weźcie całą zbroję Bożą, abyście mogli stawić opór w dniu złym i, dokonawszy wszystkiego, ostać się – Efez. 6:13.

Dookoła nas toczą się wojny – państwa i grupy etniczne walczą między sobą, ludzie walczą z chorobami, biedą, głodem, narkotykami i z wieloma innymi wrogami. Podobnie każdy poświęcony naśladowca Jezusa jest zaangażowany w duchową walkę przeciwko trzem potężnym wrogom: światu, ciału i Szatanowi, „Gdyż bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich” (Efez. 6: 12). Naśladowca Jezusa musi stoczyć dobry bój przeciwko tym trzem nieprzyjaciołom i odnieść zwycięstwo, aby osiągnąć cel jakim jest życie wieczne (1 Tym. 6:12).

Ta wojna to nie pojedyncza bitwa, lecz seria utarczek trwających całe życie. Rozpoczyna się ona wraz z poświęceniem i trwa dopóty, dopóki Chrześcijanin nie zakończy swej ziemskiej służby z chwilą śmierci. Aby pomóc naśladowcom Jezusa przetrwać te ataki ze strony świata, ciała i Szatana, Bóg zaopatrzył Chrześcijan w specjalnie zaprojektowaną zbroję światła, opartą na prawdzie, wystarczająco trwałą aby zapewnić im duchową osłonę (Rzym. 13:12).

Niniejsze wydanie naszego czasopisma skupia się na analizie poszczególnych elementów tej zbroi. Pierwszy artykuł jest zatytułowany „Zakładając pancerz” i opisuje nam w jaki sposób nasza wiara w ofi arę Jezusa i naśladowanie Jego charakteru chroni nas przed Przeciwnikiem. „Obute stopy” to tekst który wyjaśnia nam, w jaki sposób powinniśmy w naszym życiu objawiać zachowanie pełne pokoju. Wykorzystanie prawdy jako broni w obronie i ataku opisane jest w artykule „Chwytając za miecz”.

„Zachowując wiarę” to opis wiary, która chroni nas w czasie walki. W rozważaniach zatytułowanych „Zapinając pas” znajdziemy zachętę do otoczenia się wiarą tylko w to, co jest prawdziwe, oraz do szczerego obchodzenia się z innymi. „Zakładając hełm” wyjaśnia nam, dlaczego tak istotnym dla uniknięcia pokus Szatana jest założenie hełmu zbawienia. Wydanie zakończymy artykułem „Wierni słudzy” który jest wnikliwym studium zapisu 1 Tym. 6, gdzie apostoł Paweł napomina, doradza, zachęca i dodaje odwagi Chrześcijańskiemu żołnierzowi.

Boże przymierza

Byliście w tym czasie bez Chrystusa, dalecy od społeczności izraelskiej i obcy przymierzom, zawierającym obietnicę, nie mający nadziei i bez Boga na świecie – Efez. 2:12.

Boże przymierza są podstawą Jego planu zbawienia ludzkości. Za ich pomocą przedstawiał On swój niezachwiany zamiar wypełnienia danych przez siebie obietnic, przez przekształcenie ich w prawnie wiążące umowy. Bóg używał również przymierzy aby uczynić innych odpowiedzialnymi za zobowiązania, jakie na siebie przyjęli w ramach tych umów. Niektóre z nich miały charakter jednostronny, kiedy to Bóg przyrzekał podjąć pewne działania. Inne przymierza to umowy dwustronne i nakładają wymóg spełnienia określonych warunków dla otrzymania Bożych błogosławieństw.

Za pośrednictwem tych umów, Bóg dał naszym pierwszym rodzicom możliwość wiecznego życia obiecując, że nasienie Abrahamowe będzie jak „gwiazdy na niebie” oraz jak „piasek na brzegu morza” (1 Moj. 2:16,17; 22:17). Pewne typy i cienie Jego planu zbawienia zostały pokazane w Przymierzu Zakonu. Następnie, w ramach Przymierza Łaski (Hebr. 10:1, Gal. 3:16,29) Bóg rozwinął Chrystusa i Kościół jako wybawicieli ludzkości. Z kolei pod Nowym Przymierzem Bóg będzie błogosławił całej ludzkości (Hebr. 8:10-12).

Niniejsze wydanie czasopisma „The Herald” skupia się na przymierzach, jakie Bóg zawarł ze swym ludzkim stworzeniem. „Bądź posłuszny i żyj” opisuje przymierze posłuszeństwa, jakie Bóg zawarł z Adamem w ogrodzie Eden. „Przymierze tęczy” wyjaśnia, co doprowadziło do potopu i w jaki sposób Bóg obiecał Noemu, że nigdy nie zniszczy całej ludzkości potopem.

„Harmonia przymierzy” to artykuł pokazujący w jaki sposób przymierza zapewniające zbawienie ludzkości są wzajemnie powiązane. Boża obietnica błogosławienia wszystkich rodzajów ziemi przez Przymierze Abrahamowe omówiona została w artykule „Błogosławione będą wszystkie narody”. Następnie zastanowimy się „Jaki był cel Zakonu?” i wskażemy, w jaki sposób Przymierze Zakonu miało być przewodnikiem Izraela do Chrystusa.

„Raduj się niepłodna” to artykuł. który pokazuje w jaki sposób obietnica duchowego nasienia w ramach przymierza Abrahamowego zaowocowała rozwinięciem się Chrystusa, Głowy i Ciała. Następnie, w rozważaniach „Uczynię przymierze nowe” wyjaśnimy, jak Nowe Przymierze przeobrazi całą ludzkość w ziemskich synów Bożych.

Wydanie niniejsze zakończymy studium 31 rozdziału proroctwa Jeremiasza, w którym prorok opisuje błogosławieństwa jakie Bóg przewidział dla wszystkich w ramach Nowego Przymierza.

Miłosierdzie

Wysławiajcie Pana, albowiem na wieki miłosierdzie jego – 2 Kron. 20:21.

Być może żadna cecha Bożego charakteru nie przyczyniła się bardziej do obdarzenia ludzi błogosławieństwami jak Jego miłosierdzie. W oparciu o Bożą miłość i współczucie, miłosierdzie poprowadziło Niebiańskiego Ojca do podjęcia decyzji o złożeniu w ofierze własnego Syna, aby dopełnić pojednania za grzech Adama i uratować ludzkość od śmierci. Boże miłosierdzie pomogło nakreślić plan zbawienia, który byłby jednocześnie lekcją o grzechu dla całej ludzkości, zanim zostanie rozstrzygnięte, czy godni są oni wiecznego życia lub śmierci.

Boże miłosierdzie względem Izraelitów, potomków Abrahama, przyjaciela Bożego, było przyczyną dla której obchodził się z nimi cierpliwie, pomimo zatwardziałości ich serc i upartości. Jego miłosierdzie ogarniało ich nawet wtedy, gdy ukarał ich za odrzucenie Jego Syna i nie uznanie Go za Mesjasza. Boże miłosierdzie okazywane względem naśladowców Jezusa jest podstawą dla przyjęcia ich w Chrystusie oraz wytrwania w przymierzu ofiary. W końcu, Boże miłosierdzie zostanie w pełni okazane wobec wszystkich gdy ziemskie królestwo Chrystusa zostanie ustanowione na ziemi, zaś śmierć i grzech zostaną wyeliminowane. Gdy ludzkość zostanie podniesiona z grobów i otrzyma wspaniałe błogosławieństwa gwarantowane przez to Królestwo, dzięki Bożemu miłosierdziu, wówczas ludzkość zawoła: „I będą mówić w owym dniu: Oto nasz Bóg, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; to Pan, któremu zaufaliśmy. Weselmy i radujmy się z jego zbawienia!” (Izaj. 25:9).

Na początku zajmiemy się wyjaśnieniem, „Czym jest miłosierdzie?” „Boże miłosierdzie względem Izraela” to opis miłosierdzia, jakie Bóg okazał i jeszcze okaże względem nasienia Abrahama, Izaaka i Jakuba. „Boże miłosierdzie względem Kościoła” wyjaśnia, w jaki sposób naśladowcy Jezusa mogą korzystać z Bożego miłosierdzia. „Boże miłosierdzie względem ludzkości” objawia Boże miłosierdzie względem wszystkich ludzi, okazane tak w przeszłości jak i to, które ciągle należy do przyszłości. „Jezus, wzór miłosierdzia” to artykuł, który pokazuje nam wzór miłosierdzia, jaki został nam Jezus w czasie swej pierwszej obecności. „Błogosławieni miłosierni” to wyjaśnienie przyczyn, dla których członkowie Kościoła musza okazywać miłosierdzie w czasie swej chrześcijańskiej wędrówki. Wydanie zamykamy artykułem „Miłosierni i wspaniałomyślni”, który jest studium treści Psalmu 103 opisującego charakter Bożego miłosierdzia.

Rozważania nad czasem Żniwa

Jezus powiedział: „Żniwem jest koniec świata” (Mat. 13:39). Jego wyjaśnienie przypowieści o pszenicy i kąkolu, w której pojawia się to stwierdzenie, pozwoliło nam zrozumieć, że koniec Wieku Ewangelii wiąże się z oddzieleniem i doświadczaniem prawdziwych wierzących.

W bieżącym wydaniu, „Rozważaniach nad czasem Żniwa”, badamy niektóre z wersetów i obrazów szczególnie stosownych do naszego czasu – czasu Żniwa.

Pierwszy artykuł – „Widoki na nowy dzień” – jest opracowany na podstawie artykułu, który pojawił się w jednym z pierwszych numerów czasopisma „Herald – Zwiastun Królestwa Chrystusowego”. Podkreśla potrzebę wiary, posłuszeństwa i lojalności względem Bożej woli w czasie, gdy obserwujemy dookoła nas degradujący się świat. By odnieść zwycięstwo musimy być skupieni na prowadzeniu ofiarowanego życia pośrodku ucisku.

„Niepokojąca burza” opisuje wyprawy apostoła Pawła w czasie jego ostatniej misyjnej podróży i sugeruje istnienie paraleli pomiędzy jego doświadczeniami a doświadczeniami ostatnich członków Kościoła, w miarę jak przechodzimy przez czas Żniwa.

W artykule „Oczekiwania względem Żniwa” omówione są bieżące wydarzenia z punku widzenia plag egipskich, plag z Księgi Objawienia oraz ich skutków dla Izraela. Następnie, tekst ten zawiera również krótkie rozważanie na temat ostatecznej bitwy Goga i Magoga przeciwko Izraelowi oraz lekcji płynących z Księgi Habakuka.

„Eliasz jako typ na Kościół” jest rozważaniem na temat ostatnich dni Eliasza i możliwych obrazów na Kościół końca Wieku Ewangelii, pokazanych w doświadczeniach tego proroka.

„Technologia a czas końca” jest przeglądem czynników, które za naszych dni doprowadziły do wielkiego postępu, ale postawiły świat w niebezpiecznej pozycji. Paradoksalnie, świat stał się bardziej podatny na upadek ze względu na zależność od postępu technologicznego.

W artykule pt. „Oszustwa w późnym okresie Żniwa” autor przygląda się próbom i pokusom typowym dla tego czasu Wieku Ewangelii oraz temu, jak bracia i siostry żyjący przy końcu obecnego Wieku muszą skupić swoje wysiłki na utrzymaniu poddania i lojalności wobec Pańskiej sprawy.

Modlimy się, by rok 2019 był błogosławionym rokiem dla wszystkich naszych Czytelników, gdy zbliżamy się o kolejny rok do chwalebnego Królestwa!

Zbliżając się do Królestwa

Niniejsze wydanie zaznacza setną rocznicę publikacji naszego czasopisma. To znacznie dłużej niż bracia oczekiwali w czasach, gdy magazyn powstawał. Żniwo trwa już prawie 144 lat i najwyraźniej będzie trwało jedno pokolenie dłużej.  Nasze „zbliżanie się do Królestwa” jest zatem tematem tego numeru.

Pierwszy artykuł, zatytułowany „Postanowienia”, nadaje ton naszym najlepszym życzeniom na nowy rok. Jest to optymistyczna okazja do wyznaczenia nowych celów i postanowień dla naszego duchowego rozwoju na następnych 12 miesięcy i dłużej.

Drugi artykuł, zatytułowany „Ucisk w czasie Żniwa”, nawiązuje do serii siedmiu wyroków, siedmiu plag opisanych w Księdze Objawienia. Ich analiza prowadzi do wniosku, że Żniwo podzielone jest na siedem kolejnych etapów. To podejście pomaga nam uzmysłowić sobie – z perspektywy czasu – że jesteśmy na dobrej drodze. Autor sugeruje, że do przeszłości należy pięć plag i obecnie zbliżamy się do plagi szóstej. Potem nastąpi Armagedon, który rozpoczyna siódmą plagę.

Trzeci artykuł, „Plagi z księgi Mojżeszowej” podejmuje ten sam temat ale widziany z perspektywy dziejów Mojżesza. Opisuje szerszy okres czasu, ale w odniesieniu do Żniwa, jego wnioski są zgodne z poprzednim artykułem.

Nasz czwarty artykuł dotyczy 17 rozdziału księgi Objawienia. Jest to zagadnienie bardzo techniczne. W tym artykule rozważane są dwa poglądy, nieco odmienne, a każdy z nich został wyprowadzony przez współczesnych braci. Wnioskowanie autora bliższe jest drugiego poglądu, zgodnie z którym ostateczny koniec Kościoła Rzymskokatolickiego („nierządnicy”) nastąpi wraz z końcem Żniwa. W takim przypadku wypełnienie to byłoby zgodne z obrazem zawartym w historii śmierci Izebel.

Nasz piąty artykuł dotyczy znanego tematu, czyli doświadczeń Eliasza, lecz z pewnymi wyraźniejszymi spostrzeżeniami, opartymi na okresie ponad stuletnich doświadczeń związanych z Czasem Ucisku, który rozpoczął się podczas I Wojny Światowej. Artykuł kończy się ujmującą refleksją nad symetrią związaną z latami, która dodatkowo popiera ową analizę.

Nasz ostatni artykuł to dogłębne rozważenie treści 27 rozdziału Dziejów Apostolskich. Sugeruje on,  że podróż św. Pawła do Rzymu jest obrazem „podróży” świętych przez Żniwo do centrum światowego panowania, wyobrażonego przez Rzym. Po drodze, okręt państwowości rozbije się i dobiegnie swego końca, po czym na wyspie wskazującej na państwo Izrael, rozpocznie się Królestwo.

Polecamy naszym Czytelnikom te napomnienia oraz prorocze artykuły do dokładnego przestudiowania, zgodnie z napomnieniem samego Jezusa: „A gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze” (Łuk. 21:28).

Nowe początki

Nowy rok przypomina nieco nowy dzień, niosący ze sobą możliwość lepszego niż dotąd życia dla Chrystusa; z tą tylko różnicą, że w tym przypadku skupiamy się na perspektywie jednego roku, a być może jeszcze dalszej. Nowy początek to możliwość odłożenia do archiwum historii dawnych upadków i rozpoczęcia wszystkiego od nowa, z nowym pragnieniem polepszenia swego duchowego życia.

Boży Plan zawiera wiele różnych Nowych Początków, następujących jeden za drugim, aż do wspaniałych przyszłych wieków, kiedy to dobro i świętość nie będą już plamione ciemnością. Mrok pomaga światu dostrzegać potrzebę zwycięstwa  dobra nad złem. Gdy jednak ta funkcja dobiegnie końca i zaniknie w czasie Tysiąclecia, wówczas wartość Boga, Jego miłości, zasad i dobroci będzie tak jasna, jak blask słońca o poranku.

Pierwszy artykuł, „Nowe początki”, wprowadza nas w temat wielu etapów w Planie Wieków, zwracając uwagę na jego liczne, interesujące szczegóły. Drugi, „Znowu początek”, ma podobny charakter, lecz jest krótszy i skupia się na kilku wybranych aspektach tego tematu. „Zważcie, jak się wam powodzi” dotyczy szczególnego początku, jaki miał miejsce w historii Izraela, kiedy to naród ten  powrócił z niewoli Babilońskiej i przystąpił do odbudowy Świątyni. W opisie tym jest ukryta dla nas lekcja, abyśmy nie pozwolili naszym ziemskim obowiązkom stłumić naszej duchowej gorliwości.

Narodziny Chrystusa przyniosły całemu światu wielki, Nowy Początek, wraz z nadzieją i światłem. Mimo to, w tamtych czasach wartość nauczania Jezusa i koszt Jego ofiary był zupełnie niedoceniany. O tym opowiada fascynujący artykuł „Oto człowiek!”.

Druga obecność Chrystusa rozpoczęła żniwo, ostatni okres Wieku ewangelii trwającego ponad dwa tysiące lat. „Żniwo” to artykuł omawiający początki, stan obecny jak i najbliższą przyszłość tego dzieła.

„Nauka z życia Józefa” to życzliwe napomnienia osoby z dużym doświadczeniem życiowym. Autor wskazuje, że powinniśmy cierpliwie dążyć do „celu, do nagrody w górze” (Filip. 3:14), wykonując swą pracę już teraz, przed błogosławieństwami Królestwa.

Ostatni artykuł omawia wspaniały Nowy początek, o jaki wszyscy się żarliwie modlimy: „Królestwo Boże”. Wyraża on nadzieję która wyróżnia naszą perspektywę błogosławienia „wszystkich rodzajów ziemi” od wielu innych, skromniejszych poglądów na Bożą hojność.

Oby niniejsze wydanie pomogło każdemu z Czytelników docenić pełnię Bożej łaski, zaznaczonej tak wieloma Nowymi Początkami, aż do spełnienia w życiu wiecznym dla miliardów ludzi.

Noworoczne rozważania

To pierwsze w 2013 roku wydanie naszego czasopisma zatytułowane jest „Noworoczne rozważanie”. Jego myślą przewodnią są refleksje nad minionym rokiem z perspektywy Chrześcijanina. Każdy kolejny rok to nowa sposobność głoszenia miłosierdzia Bożego i wielbienia Go za dobroć.

Pierwszym artykułem jest „Czas”, który zachęca nas do patrzenia na nasze życie z Bożego punktu widzenia, a nie naszego własnego. Ci, którzy poświęcili swe życie, powinni korzystać ze swego czasu na przygotowanie swych umysłów i rozwijanie swego charakteru, aby w przyszłości było im dane prowadzenie dzieła nowego wieku.

„Patrząc w przyszłość” to rozważania o tym, jak ważne jest ocenianie własnego postępu na wąskiej drodze. Każde doświadczenie jest okazją do takiej oceny. Przechodzenie z jednego roku w kolejny jest możliwe tylko dzięki sile, jaką nabywamy dzięki wierze.

„Nowe możliwości” to artykuł rozważający nowe początki opisywane w Biblii. Po potopie Noe wraz z rodziną zaczynali wszystko od nowa. Gdy naród izraelski wychodził z Egiptu, była to dla nich nowa sposobność poznania Boga i życia pod jego ochroną, czego nie doświadczył wcześniej żaden inny naród. Gdy wiele lat później Salomon zbudował świątynię, powstał wielki ośrodek religijny, z którego do dziś możemy czerpać wiele cennych lekcji.

„Ufaj mu nawet w przeciwnościach” to przypomnienie, jak wielka jest dobroć Boża. W czasie lat łaski, Izrael doświadczał wielu nauk które mogą być pomocne również i dla nas, abyśmy mogli oceniać naszą relację z Bogiem. Niezbędny jest szacunek i zaufanie. Musimy znaleźć i usunąć wszelkie rozpraszające nas przeszkody, które uniemożliwiają nam pełne zaangażowanie.

„Portret Sługi” analizuje zasady służby Bogu. Jego ostatecznym celem jest ukształtowanie ludzkości, która będzie kierowana miłością i troską. Tymczasem jednak, poszukuje On potencjalnych członków Kościoła, którzy będą wykazywać postawę sługi gotowego do pracy. Wzajemna miłość jest najwyższym motywem, którym mogą się kierować naśladowcy Jezusa w czasie swej wędrówki za Panem.

„Sposób na poświęcone życie” to studium 12 rozdziału listu do Rzymian. Zawarty jest w nim szkic wędrówki Chrześcijanina. Pokora i poświęcenie Jezusa stanowią przykład dla wszystkich, którzy chcieliby być uczeni przez Boga. Współczucie jest niezbędną cechą charakteru każdego naśladowcy Chrystusa.

Wreszcie, „Dar inspirowania” omawia kwestię motywowania innych Chrześcijan do większego zaangażowania w służbie. Naszym zadaniem jest wspieranie innych w ich drodze za Jezusem. Ponieważ doświadczenia służą naszemu rozwojowi, wpieranie zniechęconych jest dla nich wielka pomocą.

Redaktorzy „The Herald”  będą modlić się, aby każdy z Czytelników doświadczył bogatego duchowo roku w Panu.

Praktyczne nauki w listach powszechnych

W artykule „Wykonujący uczynki będą błogosławieni”, św. Jakub pisze, że wykonywanie Słowa oznacza przemianę naszego charakteru. Chrześcijanie są powoływani ze świata aby zmieniać się tu i teraz.

„Życie godne pielgrzyma” (1 Piotra) przypomina nam, że jesteśmy pielgrzymami w obcej ziemi. Mamy zatem powstrzymywać się od cielesnych pożądliwości, okazywać uległość wobec władzy, cierpieć i przyjmować próby w takim duchu, jak czynił to Jezus.

„Wiara i koniec wieku” (2 Piotra) wskazuje, że podstawą wszystkiego jest wiara. To na niej musimy budować swój charakter. Pożądliwość ma charakter toksyczny. Do zmartwychwstania weźmiemy ze sobą tylko charakter, jaki tu ukształtujemy.

„Kilka praktycznych zaleceń z 1 Jana” mówi nam, że jeśli zobaczyliśmy światło, musimy mówić o świetle i żyć według zasad, jakie to światło ze sobą niesie. Cokolwiek wypiera Pana z naszego serca, jest godnym pogardy bałwanem.

„List pełen zachęty i ostrzeżeń” (2 Jana) napomina nas, abyśmy żyli w zgodzie z naszymi braćmi w czasie naszej poświęconej wędrówki tu na ziemi, jeśli chcemy mieszkać w jedności z naszym Oblubieńcem, Chrystusem, jutro i na zawsze.

„Diotrefes – problem z trudnym bratem” to rozważania dotyczące 3 Listu Jana, który zachęca nas byśmy nie byli przytłoczeni zachowaniem dominującego lidera, który wynosi się ponad apostołów, albo w naszym przypadku, ponad Biblię.

Juda przedstawia nam „Zalecenia i zakazy dla wiernych”. Pożądliwość i pycha wielu przywiodły do upadku. Szukając miłosierdzia dla siebie samych, najpierw musimy nauczyć się miłosierdzia względem innych.

„Niektóre ze zmienionych tekstów” to wyliczenie wersetów które były znane pierwotnemu kościołowi, lecz które uległy późniejszym zmianom w czasie przepisywania. W ten sposób, do czasów Reformacji ich pierwotne brzmienie było niemal nieznane. Przedstawiamy dowody różnych zmian i zniekształceń, wraz ze stosownym uzasadnieniem w każdym przypadku.

A zatem, czy zastosujemy te nauki i lekcje we własnym życiu? Czy zmienię swoje obecne życie na takie, jakie powinienem prowadzić? Czy inni patrząc na moje życie będą uczyć się, jak należy się zmieniać?

Pogłębione napomnienia

Wezwania do pobożności stanowią zasadniczą część Nowego Testamentu. Sama treść Ewangelii, która jest fundamentem Nowego Testamentu, przeplatana jest napomnieniami zawierającymi się w słowach, radach i naukach Jezusa. Opis życia Jezusa, Jego uczynków i sposobu zachowania, również stanowi swego rodzaju napomnienie, płynące z przykładu, jaki nam zostawił.

W tym numerze naszego czasopisma zajmiemy się niektórymi przykładami napomnień, zawartych tak w Nowym, jak i w Starym Testamencie. Będziemy rozważać związany z nimi kontekst oraz szczegóły związane z doświadczeniami, jakich dotyczyły. Naszym celem będzie odszukanie pewnych głębokich lekcji związanych z tymi napomnieniami.

Pierwszy artykuł, „Szeroki kontekst Hebr. 6”, zwraca uwagę na zachętę apostoła Pawła do głębokiego rozważenia znaczenia Pisma Świętego. Jego napomnienie zostało włączone w szerszy kontekst związany z omówieniem postaci Melchizedeka. Zastanowimy się nad sensem tych rozważań i powodem, dla którego apostoł Paweł w swej wypowiedzi odwołał się do tej postaci.

Drugi artykuł, „Pocieszajcie się nawzajem”, oparty jest na dobrze znanym fragmencie z 1 Tes. 4, który dotyczy nagrody jaką Chrześcijanie otrzymają przy powrocie Chrystusa. Celem św. Pawła było pocieszenie braci w obliczu straty, jaka ich spotkała. W swym wywodzie apostoł dotyka kilku ważnych szczegółów, które angażowały braci w ich rozmyślaniach. Im dokładniej przeanalizujemy jego wypowiedzi, tym jaśniejszy stanie się dla nas jego punkt widzenia dotyczący powrotu Chrystusa.

Kolejny artykuł dotyczy wspaniałego przykładu Rut. To ujmująca historia, która oprócz wspaniałej narracji zawiera w sobie również istotne przesłanie, szczególnie ważne dla Chrześcijan nawróconych z pogan.

„Nauka z historii Hiskiasza” to rozważania dotyczące przykładu wiary, gorliwości i wierności, jakim było życie jednego z najszlachetniejszych królów spośród wszystkich, którzy panowali w Izraelu. Władca ten musiał zmierzyć się z kryzysem, który zagroził całemu państwu; podobnie jak wkrótce cały Izrael będzie musiał zmierzyć się ze zbliżającym się uciskiem.

„Powrót Jakuba” to artykuł poświęcony historii patriarchy który wracając do ziemi obiecanej w pełni poświęcił się służbie dla Boga. Jego doświadczenia przedstawiać mogą rozwój wydarzeń następujących w okresie przejściowym z Wieku Ewangelii do Wieku Tysiąclecia, kiedy Izrael ponownie w pełni odda się służbie Bogu.

Nasz ostatni artykuł, „Sprawiedliwość Festusa” dotyczy istotnych dla nas kwestii związanych z relacjami między braćmi. Wyszedł on spod pióra drogiego nam, zmarłego brata, którego praca wciąż jest dla nas przykładem.

Mamy nadzieję, że te artykuły utwierdzą nas w poznaniu dobrego Słowa Bożego i pomogą nam poprawić nasze postępowanie dzięki postępowaniu zgodnie z jego zaleceniami.

Prorocy Starego Testamentu

Większość z proroków Starego Testamentu nie zostawiła po sobie nauczania w formie pisemnej, która by dotrwała do naszych czasów. Tylko nielicznych znamy z imienia. W czasach Eliasza, „gdy bowiem Izebel kazała tępić proroków Pana, Obadiasz zgromadził stu proroków, ukrył ich po pięćdziesięciu w pieczarach i żywił ich chlebem i wodą” (1 Król. 18:4).

Stary Testament obejmuje szereg ksiąg, nazwanych imionami 16 proroków. Zbiór ten powszechnie dzieli się na czterech „większych proroków”, oraz 12 „proroków mniejszych”. Niniejszej wydanie naszego czasopisma poświęcone jest pismom tych proroków. Nasz pierwszy artykuł, „Prorocy”, to przegląd 16 ksiąg prorockich. Omawia on również umiejscowienie tych ksiąg prorockich w Starym Testamencie jako całości. Znajdziemy w nim przypomnienie, że Stary Testament dzielił się pierwotnie na trzy główne części, na które składało się 22 święte księgi hebrajskie.

Drugi artykuł, „Izajasz, Jeremiasz i Daniel”, a także następujący po nim „Ezechiel i lekcja historii” omawiają życie czterech „wielkich proroków”, ich czasy, okoliczności w których powstały księgi nazwane ich imionami oraz niektóre z lekcji w nich zawartych, a które tworzą oś świadectwa prorockiego, jakie przetrwało dla nas aż do dzisiejszych czasów.

Kolejne trzy artykuły obejmują rozważania nad trzema z 12 tzw. „proroków mniejszych”. Spośród tych 12 ksiąg, pierwszych sześć odnosi się do czasów imperium asyryjskiego. Sąd  nad tym imperium oraz jego upadek opisany został w kolejnych trzech księgach, a mianowicie w proroctwach Nahuma, Habakuka i Sofoniasza.

Księga Nahuma otwiera opis „ciężaru Niniwy”, stolicy Asyrii. Niniwa była tym miastem, które wcześniej odwiedził prorok Jonasz, którego posłannictwo doprowadziło do ocalenia miasta liczącego ponad 120.000 ludzi (Jon. 4:11). Artykuł „Nahum” szczegółowo opisuje księgę tego proroka oraz wskazuje, w jaki sposób jej zapisy mogą mieć zastosowanie również w dzisiejszych czasach.

Ostatnimi księgami Starego Testamentu są proroctwa Aggeusza, Zachariasza i Malachiasza. Pierwsi dwaj byli sobie współcześni, a ich misją było zachęcanie Izraela do odbudowy stolicy po powrocie z Babilonu. Malachiasz żył później i wskazywał na przyjścia Chrystusa, tak pierwsze jak i drugie.

Proroctwo Aggeusza zostało opisane w artykule o tej samej nazwie, „Aggeusz”. Proroctwo Malachiasza zostało opisane w artykule „Piąte przykazanie”, ze wskazaniem, że Malachiasz wzywał Izrael do prawidłowego oddawania czci Ojcu Niebieskiemu.

Mamy nadzieję, że niniejsze wydanie może pomóc czytelnikowi na trzy sposoby. Po pierwsze, pomoże umieścić prorockie pisma w ich kontekście, zarówno w ramach wzajemnych relacji miedzy nimi, jak i w stosunku do całego Starego Testamentu. Po drugie, wskaże specyficzne lekcje i nauki związane z tymi prorokami, jakie zostały wyjaśnione w różnych artykułach. Po trzecie, pogłębi nasze zrozumienie i uznanie dla tych ludzi wiary, działających pod wpływem Ducha Bożego, mówiących i piszących pod jego kierownictwem o rzeczach, jakie są przydatne dla nas wiele wieków później.

Ezechiel był jednym z czterech proroków, którzy obecnie są zaliczani do grupy tzw. „proroków większych”: Izajasz, Jeremiasz, Ezechiel i Daniel (w przeciwieństwie do grupy dwunastu tzw. „mniejszych proroków”, których proroctwa zamykają Stary Testament).

Ezechiel był kapłanem, a zatem był lewitą w sile wieku, kiedy rozpoczął swoją proroczą działalność, trwającą ponad dwadzieścia lat. Był młodszy do współczesnego sobie Jeremiasza, a starszy od Daniela.

Ezechiel jest znany ze swego proroctwa „o dolinie suchych kości”, opisanego w rozdziale 37. Do tej właśnie historii nawiązuje ilustracja na naszej okładce. Proroctwo to stopniowo wypełnia się od początku powrotu Izraela w roku 1878, gdy minęły 1845 lata od chwili objęcia tego narodu wyrokiem w czasie śmierci Chrystusa. Z kolei rozdziały 38 i 39 proroctwa Ezechiela opisują inwazję na Izrael, jaka zostanie przeprowadzona przez Goga z północy, a następnie Bożą interwencję na rzecz swego narodu.

Te trzy szeroko komentowane rozdziały nie będą przedmiotem naszych rozważań; chcielibyśmy natomiast zająć się omówieniem innych fragmentów, które są równie bogate w treść, choć nie tak często omawiane.

Zaczynamy artykułem „Ezechiel 18”. Jest to rozdział, w którym prorok odnosi się do znanego powiedzenia, że „ojcowie jedli cierpkie grona, lecz zęby synów ścierpły”. W sformułowaniu tym chodzi o podkreślenie zasady dziedziczenia kary przez synów za grzeszne postępowanie ojców. Bóg powiedział do Ezechiela, że sytuacja ta ulegnie zmianie. Każdy z ludzi będzie doświadczać konsekwencji własnego postępowania, czy to dobrego, czy złego. Zasada ta znajdzie swoje wypełnienie w czasie Tysiącletniego Królestwa Chrystusa. Artykuł o jakim mowa stanowi zatem analizę tego problemu.

„Ezechiel 44” to rozważania na temat różnych klas, które będą funkcjonować w Królestwie: Kościół, Wielkie Grono, Starożytni Święci i cały świat. Autor omawia wiele szczegółów dotyczących wzajemnych relacji między tymi klasami.

„Rzeczy napisane ku pouczeniu” oraz „Przebijanie się przez ścianę” to rozważania nad poważnymi tematami opisanymi dla naszego pouczenia, korekty i ostrzeżenia. Proroctwo Ezechiela jest wypełnione bezpośrednimi zarzutami wobec złych praktyk odstępczych Izraelitów. Czy jesteśmy odporni na takie rzeczy? Czyż apostoł Jan nie ostrzega nas przed duchowym „bałwochwalstwem” w naszym życiu? Weźmy sobie do serca słowa napomnienia, jakie zawarte są w tych naukach. Ostrzeżenia Ezechiela nie dotyczą jedynie czasów, które dla nas są tylko historią.

W końcu, artykuł zatytułowany „Sześć owiec” analizuje ofiary opisane w Ezechiela 46. Odnoszą się one do świata, Starożytnych Świętych i narodu Izraelskiego w czasie Tysiąclecia. Autor pokazuje, jak odrębności związane z tymi ofiarami odróżniają od siebie te trzy grupy ludzi. Następnie prowadzi rozważania nad tym, jak trzy podstawowe rodzaje ofiar opisanych w Starym Testamencie odnoszą się do siebie nawzajem.

Mamy nadzieję, że nasi Czytelnicy odniosą pożytek z analizy tych głębokich i starannie przygotowanych nauk zaczerpniętych z proroctwa Ezechiela.