Apostoł Paweł podejmuje powinność sług zboru od słów: Prawdziwa to mowa: Jeźli, kto biskupstwa żąda, dobrej pracy żąda – Tym. 3:1,13 (BG) i wprowadza zbiór zasad zalecanych przy nominacji starszych i diakonów w zborze. Postawione im wymagania to powszechnie znane kategorie przymiotów niezbędnych do wypełniania obowiązku przełożonego. Wyliczone są tu zalety, które winny zdobić każdego chrześcijanina, a nie tylko starszych (Tyt. 1:7-9, 2:2-3).
Ten, kto biskupstwa żąda, niech pamięta, że „biskup” znaczy jedynie nadzorcę, w żadnym zaś razie pana czy mistrza posiadającą władzę nad zborem, chociaż stopniowo pojawiło się u ludzi owo błędne rozumienie tego słowa, tak jest też i z określeniem „diakon”, które dosłownie oznacza sługę. Apostoł określa siebie mianem „sługi Bożego”. W jeszcze innym miejscu apostoł mówi: Sposobność nasza jest z Boga, który też nas uczynił sposobnymi sługami Nowego Testamentu – 2 Kor. 3:5-6 (BG). Tu także słowo greckie diakonos przetłumaczono na „słudzy”. Podkreślić zatem należy fakt, że nawet apostołowie i prorocy Nowego Testamentu (Dzieje Ap. 13:1, 15:22 i 32), którzy byli starszymi w Kościele, byli wszyscy diakonami, czyli sługami, w myśl tego, co powiedział nasz Pan: Kto z was największy jest, niech będzie sługą [diakonos] waszym – Mat. 23:11 (BG). Starszy zboru jako dobry nauczyciel – 1 Tym. 3:2 powinien charakteryzować się dobrą znajomością Słowa Bożego, który wykorzystywałby ją ku zbudowaniu zboru i przeciwdziałaniu wkradania się błędu zrozumienia teologicznego, jak i moralnego (Dzieje Ap. 20:30). Następną, aczkolwiek bardzo ważną rolą, jest roztaczanie opieki nad zborownikami, tak jak pasterz opiekuje się owcami: Miejcie pieczę o samych siebie i o całą trzodę, wśród której was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli zbór Pański nabyty własną jego krwią – Dzieje Ap. 20:30.
Diakonos – sługa może być więc pierwszą cechą prawdziwej roli starszych, kolejnymi to opieka i nauczanie.
Kto zaś jest największy pośród was, niech będzie sługą waszym – Mat. 23:11 (BG).