Wczoraj, dziś i na wieki – gdy padają klucze pytania…
„A to jest żywot wieczny, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga
i Jezusa Chrystusa, którego posłałeś” – Jan 17:3 (NP).
Chcielibyśmy przybliżyć dziś największą istotę we wszechświecie, którą jest PAN BÓG.
W jaki sposób możemy poznać Pana Boga? Co Biblia mówi o Panu Bogu? Poznanie Pana Boga jest podstawowym celem religii. Pan Bóg jest główną postacią Biblii. Wszystko, co zostało w niej przedstawione, zalecone i przepowiedziane ma związek z Panem Bogiem.
Większość ludzi jest przekonana o istnieniu jednego, niewidzialnego Boga. Sam Pan Bóg przez Mojżesza tak oświadczył: „Słuchajże, Izraelu: Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest. Będziesz tedy miłował Pana, Boga twego, ze wszystkiego serca twego, i ze wszystkiej duszy twojej, i ze wszystkiej siły twojej” – 5 Mojż. 6:4.
Nadal jednak pozostaje pytanie, w jaki sposób możemy zdobyć więcej wiadomości o Panu Bogu, aby Go lepiej poznać. Wielu stwierdziło, że ktokolwiek poznał Pana Boga, to nie poprzez swoje umiejętności w prowadzeniu pracy badawczej. Według nich Pan Bóg zawsze dawał się poznać w pewien szczególny sposób tym, którzy szczerze tego pragnęli. Potwierdzają to słowa Pana Jezusa wypowiedziane do Samarytanki: „Wy chwalicie, co nie wiecie; a my chwalimy, co wiemy; albowiem zbawienie jest z Żydów. Aleć idzie godzina, i teraz jest, gdy prawdziwi chwalcy będą chwalić Ojca w duchu i w prawdzie. Bo i Ojciec takowych szuka, którzy by go chwalili. Bóg jest duch, a ci, którzy go chwalą, powinni go chwalić w duchu i w prawdzie” – Jan 4:22-24.
Chociaż Pan Bóg nie może być widzialny bezpośrednio przez ludzi cielesnych, koniecznym jest dla nas, aby usilnie zabiegać o poznanie Jego istoty. Pan Bóg był, jest i pozostanie na zawsze niewidzialny, o czym utwierdza nas ap. Paweł słowami:„Który sam ma nieśmiertelność i mieszka w światłości nieprzystępnej, którego nie widział żaden z ludzi, ani widzieć może; któremu niech będzie cześć i moc wieczna” – 1 Tym. 6:16.
Studiowanie Biblii daje możliwość poznania natury Pana Boga. Jeśli pragniemy głębiej poznać myśli i informacje zawarte w Biblii, które są czystą prawdą, wtedy otrzymamy poznanie Pana Boga. Na podstawie dowodów biblijnych możemy określić niektóre cechy osobowości Pana Boga. Według słów ewangelisty: Pan Bóg ma twarz, na którą patrzą aniołowie, co potwierdzają następujące słowa: „Albowiem wam powiadam, iż Aniołowie ich w niebiesiech zawsze patrzą na oblicze Ojca mojego, który jest w niebiesiech” – Mat. 18:10.
Bóg ma zatem twarz, oblicze, można więc wnioskować, że Biblia, opisując Go, dostarczy również innych dowodów analogii do postaci ludzkiej. Mojżesz na przykład widział tył Jego postaci, jak czytamy: „Potem odejmę dłoń moją i ujrzysz tył mój; ale twarz moja nie będzie widziana” – 2 Mojż. 33:23. Pan Bóg nawet się śmieje: „Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich” – Psalm 2:4. Pan Bóg może się gniewać, jak mówi inny psalm: „Bóg jest sędzią sprawiedliwym; Bóg obrusza się, co dzień, na niezbożnego” – Psalm 7:12. Pan Bóg nienawidzi nieprawości: „Albowiem ty, o Boże! nie kochasz się w nieprawości, a nie zamieszka z tobą złośnik” – Psalm 5:5. Również nie jest naszemu Bogu obce uczucie zazdrości: „Nie będziesz się kłaniał bogu innemu, przeto że Pan jest, zawistny imię jego, Bóg zawistny jest” – 2 Mojż. 34:14. Pan Bóg może także przeżywać smutek i boleść: „Żałował Pan, że uczynił człowieka na ziemi, i bolał w sercu swym” – 1 Mojż. 6:6. Wszyscy dobrze znamy Boską cierpliwość: „A jeśli Bóg, chcąc okazać gniew i znajomą uczynić możność swoją,, znosił w wielkiej cierpliwości naczynia gniewu na zginienie zgotowane…” – Rzym. 9:22.
Pan Bóg może stwarzać, uzasadniać, wprowadzać innowacje, przewidywać i wydawać sąd. „Potem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas i niech panuje nad rybami morskimi i nad ptactwem niebios, i nad bydłem, i nad całą ziemią, i nad wszelkim płazem pełzającym po ziemi” – 1 Mojż. 1:26. Pan Bóg zapytał Ijoba: „Gdzie byłeś, gdy zakładałem ziemię? Powiedz, jeśli wiesz i rozumiesz” – Ijoba 38:4.
Ze wszystkich stworzeń na ziemi, tylko człowiek zaszczycony został umysłowym i moralnym podobieństwem do Pana Boga.
W Księdze Rodzaju mamy powiedziane, że: „Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię”. Zacytowany werset nie wskazuje na początek Pana Boga, ale na początek Jego widzialnej pracy. Pan Bóg nie ma początku i nie ma końca, nie posiada też rodowodu. Jego egzystencja nie jest określona czasowo. Pan Bóg jest od wieków i na wieki. „Zanim góry powstały, zanim stworzyłeś ziemię i świat, od wieków na wieki Tyś jest, o Boże!” – Psalm 90:2. Istnienie Pana Boga jest jak niekończące się koło – bez początku i końca; jak doskonałe koło, w którym niemożliwe jest zauważyć, gdzie ono się zaczyna i gdzie się kończy. Pan Bóg jest sam przez się egzystujący, niezależny od nikogo i niczego i sam przez się wieczny. Nie jest to próba zdefiniowania Pana Boga, gdyż Pan Bóg nie może być określony. Nie jest możliwe, aby umysłem ludzkim uchwycić obraz Pana Boga, gdyż On jest duchem, wiecznym i niezmiennym.
Pan Bóg jako duch nie może być widziany okiem fizycznym. Pan Bóg nie może i nie powinien być określany wartościami lub kryteriami ludzkimi. Pan Bóg nie jest z ludzkiej substancji. Ponieważ nikt Pana Boga nie widział, dlatego nie możemy mieć pojęcia, jak Pan Bóg wygląda. Antropologiczne wyrażenia znajdujące się w Biblii z odwołaniem się do części ludzkiego ciała, takich jak palec, oczy, uszy, nogi, stopy, używane są zwykle w znaczeniu symbolicznym.
Pan Bóg osobiście zabronił czynienia jakiejkolwiek Jego podobizny. Jest to surowo zabronione: „Nie będziesz miał innych bogów obok mnie. Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek, co jest na niebie w górze, i na ziemi w dole, i tego, co jest w wodzie pod ziemią. Nie będziesz się im kłaniał i nie będziesz im służył, gdyż Ja, Pan, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze winę ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą”– 2 Mojż. 20:3-5. Pan Bóg zawsze powinien być odróżniony od natury. Pan Bóg – nie „matka natura”. Matka natura jest produktem lub rezultatem Boskiego talentu twórczego. Jedyna fizyczna wartość, którą można by przypisać Bogu, to światło. To najpotężniejsze światło we wszechświecie jest niewyczerpanym źródłem energii i siły: „Pan będzie światłością twoją wieczną, a Bóg twój sławą twoją” – Izaj. 60:19.
Mądrość Boża objawia się w doskonałym urządzeniu natury i wszechświata. W powrocie pór roku, w przemianach Słońca i Księżyca, w harmonijnych ruchach ciał niebieskich widzimy panowanie porządku mądrego Boga. „Niebiosa opowiadają chwałę Bożą, a dzieło rąk jego rozpostarcie oznajmuje. Dzień dniowi podaje słowo, a noc nocy pokazuje umiejętność” – Psalm 19:2. Dlatego nikt z ludzi nie może mieć wymówki, jak pisze św. Paweł: „Ponieważ to, co o Bogu wiedzieć można, jest dla nich jawne, gdyż Bóg im to objawił. Bo niewidzialna jego istota, to jest wiekuista jego moc i bóstwo, mogą być od stworzenia świata oglądane w dziełach i poznane umysłem, tak iż nic nie mają na swoją obronę” – Rzym. 1:19,20. Boże ustawodawstwo świadczy, że Pan Bóg jest Bogiem sprawiedliwym, Bogiem porządku i ładu. Mądrość i moc Boża są pokazane w Jego twórczej aktywności i pracy. Miłość Boża jest zademonstrowana w Jego planie, przynoszącym korzyści całej ludzkości, gdyż Pan Bóg jest miłością.
Pan Bóg posiada cztery podstawowe przymioty: sprawiedliwość, mądrość, miłość i moc. Te przymioty pomagają ludziom zrozumieć, że Pan Bóg jest istotą. Przymioty Boże zawsze współdziałają ze sobą harmonijnie. Jaką wartość miałaby sprawiedliwość, gdyby nie szła w parze z miłością i mocą? Jaki pożytek mogłaby dać moc, gdyby nie była kontrolowana mądrością? Co zdziałałaby sprawiedliwość, gdyby nie było mocy?
Znajomość prawdziwego Boga – Stworzyciela nieba i ziemi jest tak dawna jak istnienie człowieka. Adam i jego potomkowie, którzy żyli przed Noem, dobrze znali Pana Boga i uwielbiali Go. Jednak ta znajomość i uwielbianie przez nich Pana Boga zostało szybko zatracone, przeradzając się w obrzydliwe bałwochwalstwo w różnej formie. Noe w swoim czasie był jedynym, który mocno zachowywał prawo Boże i dlatego był godny, aby uniknąć pierwszego zniszczenia świata w potopie. Przez dość długi czas znajomość prawdziwego Boga trwała u potomków Noego, lecz podobnie jak przed potopem, ludzkość szybko zwyrodniała i znowu popadła w bałwochwalstwo. Ponownie zaistniało niebezpieczeństwo, że imię wiecznie istniejącego Boga może pójść w zapomnienie. Wówczas Pan Bóg postanowił uczynić nowy początek z Abrahamem, z którym zawarł przymierze i w którym wybrał„nasienie Abrahamowe”, lud izraelski. Odtąd Jego wielkie imię miało mieszkać na ziemi w Abrahamie i jego potomstwie aż do czasu przyjścia wybawiciela, który otworzyłby drogę znajomości Bożej dla wszystkich narodów. Abraham i jego potomstwo pilnie strzegli prastarych podań od początku świata, aż zostały one spisane przez Mojżesza w Pentateuchu, czyli Pięcioksięgu Mojżesza. Pan Bóg, dając narodowi izraelskiemu przez Mojżesza przy górze Synaj Zakon dziesięciu przykazań, uroczyście zawarł przymierze z całym narodem izraelskim. W ten sposób została uczyniona zapora przeciw nowemu zwyrodnieniu, jakim jest bałwochwalstwo. Wypowiedział się o nim sam Pan Bóg: „Wy widzieliście, że ja z nieba do was mówiłem. Nie czyńcie sobie, przeto żadnych bogów ze srebra ani złota” – 2 Mojż. 20:22-24. Pomimo tego przykazania, Izrael często powracał do bałwochwalstwa, choć nigdy nie doszło do całkowitej utraty prawdy Bożej. Zachowanie przez naród izraelski praw Zakonu przygotowało odpowiednie warunki do narodzenia się obiecanego nasienia Abrahamowego, czyli prawdziwego Mesjasza – Syna Bożego, a naszego Pana Jezusa Chrystusa, który jest zbawicielem świata, przez którego świat zostanie pojednany z Panem Bogiem, a błogosławieństwa obiecane Abrahamowi spłyną w niedalekiej przyszłości na cały świat.
Opracowano na podstawie audycji radiowej „Wczoraj, dziś i na wieki”, przygotowanej przez braci ze Zboru w Melbourne.