28 sierpnia 2005 r.

W bieżącym roku po raz kolejny zgromadziliśmy się na jednodniowej konwencji w Chełmie. Przewodnim wersetem naszej społeczności były słowa apostoła Piotra z 1 Listu 3:8 – „Bądźcie wszyscy jednomyślni, współczujący, braterscy, miłosierni, pokorni”. Po rozpoczęciu konwencji przez br. Waldemara Szamańskiego, odśpiewaniu pieśni oraz modlitwie o Boże błogosławieństwo uwagę swoją skupiliśmy na słowach Pisma Świętego.

W pierwszym wykładzie br. Walenty Bywalec nawiązał do przewodniego wersetu apostoła Piotra, który pisał do braci, aby wzmocnić ich wiarę. Pierwsi chrześcijanie stanęli przed nowymi okolicznościami w ich życiu. Ta nowa wiara stała się przyczyną prześladowań ze strony pogan, jak też i Żydów, którzy w Panu Jezusie nie rozpoznali Mesjasza. Chrześcijanie rozproszeni po okolicznych krainach, wśród obcych ludzi i dziwnych zwyczajów stali się obiektem prześladowań, kpin i niezrozumienia. Apostoł Piotr stara się przekazać im słowa zachęty, wzmocnienia oraz wspaniałej nauki. Zapewnia braci, że ta nowa nauka – Ewangelia, którą przyjęli do swoich serc i umysłów, jest prawdziwa. Mówi o sobie oraz innych apostołach, że byli naocznymi świadkami nauczania Jezusa. Misja naszego Pana była wypełnieniem świadectw proroków, którzy o Nim przepowiadali, z utęsknieniem wyglądając Mesjasza. Apostoł przekazuje ważne nauki dotyczące codziennego życia rodzinnego i zborowego. Mówca przytaczał również słowa innych apostołów: Pawła, Jana i Jakuba, potwierdzające naukę naszego Pana oraz słowa Piotra. Na podstawie nauk podanych przez apostołów nasuwa się bardzo ważny wniosek: Jeżeli w naszych domach i zborach będziemy zgodni, współczujący, szanujący się wzajemnie, to Boże błogosławieństwo będzie naszym udziałem.

Drugim wykładem usłużył br. Jan Knop z Białogardu. Podstawą jego rozważań”Bądźcie napełnieni duchem” były słowa apostoła Pawła z Listu do Efezjan 5:18. W rozważaniu brat wykazywał, że dbałość o czystość naszego życia jest dowodem zwyciężania ducha świętego nad starą naturą. Apostoł Paweł przypomina, że wolą Pana Boga jest, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i taką szansę otrzymuje każdy z nas. Brat zwrócił uwagę, że oferowane zbawienie jest dwuetapowe. Pierwszy etap to ofiara Chrystusa, która każdemu daje możliwość zbawienia. Drugi etap to nasze wykorzystanie tej szansy. W tym etapie każdy ma zupełną dowolność. Brat wskazał, że już w Wieku Ewangelii Kościół może być zbawiony na podstawie wiary i uczynków. W Wieku Tysiąclecia cały świat będzie miał możliwość zbawienia na podstawie uczynków. Można wyróżnić pięć elementów duchowego rozwoju: I – spłodzenie przez ducha świętego do duchowej natury, II – pomazanie, III – ożywienie, IV – zapieczętowanie, V – narodzenie. Pan Jezus w 30. roku swego życia przy chrzcie w Jordanie jako pierwszy otrzymał ducha świętego. Jeżeli zbyt mało kontrolujemy nasze ciała, wówczas bardzo łatwo grzeszymy; im więcej grzechów w naszym ciele, tym mniej ducha świętego w nas. Ap. Paweł w Liście do Rzymian 12:1 pisze do nas, również zachęcając, „abyśmy składali ciała swoje jako ofiarę żywą, święta, miłą Bogu”.

W trzecim wykładzie br. Józef Sygnowski mówił o poselstwie z Góry Oliwnej z Ew. Mateusza 24:3 – „Jaki będzie znak twojego przyjścia?”. To pytanie uczniowie zadali Panu Jezusowi. Brat starał się wykazać ważność nauki o wtórym przyjściu Pana Jezusa. Nauka o wtórej obecności Pana ma bardzo ścisły związek z ofiarą okupową. Podczas pierwszego przyjścia Pan złożył z siebie ofiarę, a podczas drugiego miał uruchomić wartości okupowe. Uczniowie pytali o znak Jego przyjścia, my obecnie możemy już mówić o faktach – chociaż nie wszyscy je dostrzegają. Wzrost poznania (Dan. 12:4), praca wiernego sługi, wydającego pokarm na czas słuszny (Mat. 24:45), badanie i czytanie Pisma (Izaj. 34:16) to tylko nieliczne fakty dokumentujące czas Jego obecności. Z obietnicy powrotu Pana cieszył się Kościół pierwotny, my obecnie cieszmy się z jej spełnienia i bliskości Królestwa.

Tematem czwartego wykładu – br. Marka Sikory z Częstochowy – były słowa uczniów do zmartwychwstałego Pana z Ew. Łuk. 24:29 – „Panie, zostań z nami”. Śmierć Pana Jezusa spowodowała wielkie przygnębienie uczniów, którzy nie rozumieli tego faktu. Piotr zobaczył pusty grób i odszedł, bo nie wiedział, co się stało. Nieco później w takiej samej atmosferze dwaj uczniowie udali się do Emaus. Zmartwychwstały Pan przyłączył się do nich jako podróżny. Nie domyślając się, z kim rozmawiają, okazali swoje zdziwienie, niedowierzanie i przygnębienie. Ewangelista podaje, że począwszy od Mojżesza poprzez wszystkich proroków Pan Jezus tłumaczył im, co było napisane o Jego ukrzyżowaniu. Brat wskazywał na proroctwa, psalmy i historie Starego Testamentu, które mógł Pan przytoczyć, by wykazać lenistwo i małowierność uczniów w zrozumieniu Jego odejścia. Uczniowie kończyli swą podróż, Pan jakoby chciał iść dalej – „Panie, zostań z nami”. Zaproszenie zostało przyjęte. Wspólna kolacja, modlitwa, rozpoznanie zmartwychwstałego Pana i wielka radość z przywrócenia zachwianej wiary dodały im siły. Powrócili do Jerozolimy, by swoją radością podzielić się z innymi.

Słowa pożegnania, pieśń, wspólna modlitwa oraz Psalm 133 zakończyły nasze spotkanie z braćmi, Słowem Bożym, naszym Panem i Ojcem Niebieskim. Doznaną na konwencji w Chełmie radością chcemy podzielić się ze wszystkimi braćmi.

Chełm 17. 08. 1997 r.

Słowa Ewangelisty Łukasza 2:14

„Chwała Bogu na wysokościach”,

wyeksponowane na scenie kina „Zorza”, przywitały uczestników nabożeństwa w Chełmie. Mimo, że była to już czwarta konwencja w tym mieście, wielu jej uczestników ze zdziwieniem stwierdzało, że goszczą tutaj po raz pierwszy. Po raz pierwszy gościliśmy w Chełmie braterstwo z USA i Kanady. Było nas w sumie około 400 osób.

Słowem Bożym służyło pięciu braci.

Pierwszym wykładem na temat „Tysiąclecia” usłużył br. H. Kamiński. Tysiącletnie Królestwo intryguje wszystkich wierzących, ale dla jego kompleksowego zrozumienia, jak się okazuje, trzeba rozważyć pewne szczegóły. Takie zadanie postawił przed sobą usługujący brat.

Drugim tematem „Ofiara przymierza” Psalm 50:2 usłużył br. J. Knop. Izraelici składali bardzo wiele różnych ofiar, najwięcej czasu w swoim wykładzie brat poświęcił słowom: „Zgromadźcie mi wiernych moich, którzy zawarli ze mną przymierze przy ofierze”.

Trzeci wykład, w języku angielskim, wygłosił br. Balko z USA (tłumaczenie na j. polski K. Fil). W temacie „Będę śpiewał o łaskach Bożych” z Ps. 89 brat mówił o wspaniałych darach, jakże często nie docenianych przez nas, którymi Stwórca Najwyższy obdarza swój lud.

Kolejny mówca br. E. Pilch mówił o „Historii Nabala”. Ciekawe spojrzenie brata na postać Nabala zaowocowało wieloma naukami płynącymi z 21 rozdziału księgi Samuela. Temat rozbudził myśli słuchaczy i pozwolił na formułowanie własnych interpretacji.

Ostatnim wykładem „O wdzięczności” usłużył br. A. Dąbek. Był to temat podsumowujący społeczność w Chełmie. „Nasza wdzięczność Bogu nie powinna mieć granic” – mówił br. Andrzej nawiązując do ostatnich wydarzeń powodziowych i udziału w nich braterstwa z naszej społeczności.

„Chwała Bogu na wysokościach”

za Jego wspaniały dar, za miłość, za budujące nauki i miłe chwile spędzone tego dnia w bratniej społeczności.

Chełm, 24 sierpnia 2008 r.

„Sprawiedliwy z wiary żyć będzie…” – Hebr. 10:38 – to werset przewodni konwencji, która odbyła się w Chełmie 24 sierpnia 2008 r.

Rozpoczęliśmy pieśnią i modlitwą, dziękując Panu Bogu za to, że zgromadził nas przy swoim Słowie i jednocześnie prosząc o Jego błogosławieństwo dla braci usługujących oraz dla słuchaczy.

Pierwszym wykładem usłużył br. D. Krawczyk, który nawiązał do hasła konwencji. Kazn. 7:20 podaje, że nie ma na ziemi człowieka sprawiedliwego, a jednak Pismo Święte uczy nas, że jest możliwe być poczytanym za sprawiedliwych. Brat wspomniał na Lota i Abrahama, o których jest napisane, że „sprawiedliwy Lot trapił duszę swoją…”, a wiarę Abrahamowi poczytano ku sprawiedliwości.

Decydującym czynnikiem jest więc wiara, która jest wewnętrznym przekonaniem o prawdziwości Słowa Bożego, chociaż wielu ludzi myśli, że wiara to przynależność do jakiegoś kościoła lub grupy wyznaniowej. Brat wspomniał, że jest ona również jednym z owoców ducha świętego. Bywa, że czasem jej nam brakuje, tak jak kiedyś uczniom Pana Jezusa. Oni wtedy prosili: „Panie, przymnóż nam wiary…”. Bądźmy i my takiego usposobienia.

Drugim mówcą był brat T. Sygnowski. Podstawą jego rozważań były słowa ap. Pawła z Listu do Hebrajczyków 9:28. Temat brzmiał: „Drugi raz ukaże się ku zbawieniu”. Brat wskazywał na wtóre przyjście Pana Jezusa, które miało być ku zbawieniu tym, którzy go oczekują, ale przyczyną ku temu było perwsze przyjście, podczas którego objawił się dla zgładzenia grzechów przez ofiarowanie samego siebie (Hebr. 9:26), dając nam tym samym wzór i przykład, by być „takiego usposobienia, jakie było w Jezusie…” (Filip. 2:5).

Trzecim tematem pt. „Nie dawajcie diabłu przystępu” usłużył br. E. Sadowy, który przedstawił sylwetkę i charakter tego wielkiego przeciwnika Boga i ludzi, cel i sposób jego działania oraz przykłady na to, że można, a nawet należy mu się przeciwstawić, bo jego zamysły są nam znane. Mamy zapewnienie w Słowie Bożym, że większy jest ten, co jest za nami, niż ten który jest przeciwko nam. Korzystajmy z tej pomocy. Brat zachęcał nas, abyśmy żyli według tego, czego się uczymy.

Czwarty temat nosił tytuł: „Chrześcijanin czy uczeń”. Br. W. Bywalec mówił, że chrześcijanin to wyznawca Jezusa. Dzisiaj jest wielu chrześcijan, chociaż nie wszyscy są uczniami Jezusa, tak jak i kiedyś, gdy choć szły za Nim liczne tłumy (Łuk. 14:25), to jednak uczniów było niewielu. By uczniem Pana, mamy wystawione przez Niego wysokie wymagania. Jezus mówi:

• kto więcej miłuje matkę lub ojca niż mnie, nie może być uczniem moim (Mat. 10:37);
• kto nie dźwiga krzyża, nie może być uczniem moim (Łuk. 14:27);
• kto idzie za mną, nie biorąc krzyża, nie jest mnie godzien.

Brat zachęcał nas, byśmy byli nie tylko dobrymi chrześcijanami, ale również pilnymi uczniami Pana Jezusa.

Czas przeznaczony na słuchanie Słowa Bożego, śpiew, wspólne rozmowy w przerwach bardzo szybko minął. Zachęceni i pocieszeni obietnicami Bożymi będziemy wspominać czwartą niedzielę sierpnia. Tą radością ze społeczności z Panem Bogiem, Jego Słowem oraz braćmi chcemy podzielić się z tymi, którzy w Chełmie nie byli.

Chełm – 23 sierpnia 2015 r.

Dnia 23.08.2015 roku spotkaliśmy się w Chełmie na zgromadzeniu, które było 21. konwencją zorganizowaną przez ZWBPŚw tym mieście. Zebranych braci przywitał brat Edward Szarkowicz, który zwrócił uwagę na treść wersetu przewodniego z Listu apostoła Pawła do Efezjan 5:16: „Wykorzystując czas, gdyż dni są złe”.

Nauki wypływające z tego wersetu pogłębił brat Franciszek Olejarz. W pierwszej części naszej społeczności zwrócił on uwagę na głębszy kontekst słów całego fragmentu – List do Efezjan 5:10-18. Apostoł mówi w tym fragmencie o uczynkach ciemności oraz jak należy przeciwstawiać się złu, którym jest wszeteczeństwo, łakomstwo, żarty, zła mowa, nieczystość, pożądliwość.

Otaczający nas świat pełen jest uczynków pochodzących od złego i nie może być zgody światłości z ciemnością, Chrystusa z Szatanem. Nie można dwóm panom służyć: Bogu i mamonie, którą jest bóg chciwości, egoizmu, miłości bogactwa. Mówca zwrócił uwagę, że powinno się naśladować Chrystusa poprzez odkupywanie czasu, czyli właściwe nim dysponowanie – czy poświęcamy go na rzeczy cielesne, czy na duchowe. Mamy wolność w zarządzaniu naszym czasem, a przykład żony Lota uczy nas, żeby nie odwracać się do tego, co pozostawiliśmy za sobą i do czego jesteśmy powołani. Brat Franciszek przytoczył wersety z 3 Mojż. 10:8-10,
które są wezwaniem do trzeźwości cielesnej i duchowej oraz zwracają uwagę na konieczność wiecznego i czystego kapłaństwa.

Drugim tematem podzielił się br. Jerzy Honkisz. W swoim rozważaniu mówił o pokucie, która jest lekarstwem na upadki i pokusy. Wskazał wersety mówiące o pokucie: Łuk. 13:3-5, Łuk. 24:47, Dzieje Ap. 11:18. W tej części dowiedzieliśmy się, czym jest prawdziwa pokuta według Pisma Świętego. Dowiedzieliśmy się również, że reformacja przywróciła znaczenie słowu pokuta, która w myśl Ewangelii oznacza odwrócenie się od grzechu i zwrócenie się do Boga przez Jezusa Chrystusa. Tylko Bóg ma władzę odpuszczenia grzechów, lecz każdy jest wezwany do pokuty, a prawdziwe dzieci Boże wzywają do pokuty, głosząc odpuszczenie grzechów przez pokutę. Przypomnieliśmy sobie postać Jana Chrzciciela – proroka wzywającego do chrztu pokuty, oraz przypowieść o synu marnotrawnym. Ta przypowieść uczy również o sposobie powrotu do społeczności z Bogiem poprzez pokutę i trwałe i szczere zerwanie z grzechem. Grzech zmienia chwałę człowieka i prowadzi do śmierci (Rzym. 6:23). W walce przeciwko grzechowi nie jesteśmy osamotnieni, ponieważ orędownik pomaga nam w wyzbyciu się grzechu. Zostaliśmy zachęceni do codziennej pokuty poprzez modlitwę i prośbę o Ducha Świętego oraz do wzajemnego pomagania sobie i pocieszania.

Trzecim wykładem ze Słowa Bożego służył brat Walenty Bywalec, cytując słowa proroka Izajasza (Izaj. 44:8): „Nie trwóżcie sięi nie lękajcie się! Czy wam tego już dawno nie opowiedziałem i nie zwiastowałem? I wy jesteście moimi świadkami. Czy jest bóg oprócz mnie? Nie, nie ma innej opoki, nie znam żadnej”. Mówca wyjaśnił rolę Izraela jako narodu świadczącego o dziełach Bożych. Brat Walenty wskazał sposób działania Pana Boga, który dopuszcza zło, odstępstwo i błąd i zezwala na ich uzewnętrznienie. Usłyszeliśmy jednak, że czasy niewiedzy się skończyły i obecnie ludzie nie mają nic na swoją obronę, zgodnie ze słowami z Dziejów Ap. 17:30. Obecnie jest wiele świadectw nie tylko biblijnych, lecz również archeologicznych i historycznych świadczących o tym, jakich dzieł dokonuje Bóg przez jednostki (prorocy) oraz cały naród izraelski. Czytając słowa z Listu do Rzymian 11:11-12, przypomnieliśmy sobie, jakim bogactwem dla pogan stał się upadek Izraela i czym będzie ich pełnia oraz wypełnienie się proroctw względem tego narodu. W kontekście tych słów zostały przypomniane słowa premiera Izraela Beniamina Netanjahu z obchodów 70 rocznicy II wojny światowej na Westerplatte. Mówił tam o wypełniających się proroctwach z 37 rozdziału Księgi Ezechiela. Inne miejsca Biblii wskazują na czas, kiedy ten naród będzie świadczyło Bogu, ale my również możemy i powinniśmy świadczyć o Bogu i Jezusie Chrystusie.

W ostatniej części tej konwencji wykładem i nauką z Psalmu 50, werset 5, podzielił się ze zgromadzonymi brat Henryk Szarkowicz. Na podstawie tego fragmentu Pisma Świętego mogliśmy dowiedzieć się o warunkach rozwoju tych, którzy przychodzą do Boga i zawierają przymierze ofiary, nazywane również przymierzem łaski i wiary. Przywołując fragment Listu do Rzymian 6:15-16, brat wyjaśnił, że słowa z tematowego psalmu o zgromadzeniu świętych Pańskich mówią nie tylko o Izraelu cielesnym, ale również o poganach, którzy to stają się ofiarą przyjemną Bogu. Pan Bóg powołuje i szuka takich, którzy chcą stać się podobni do wzoru, jakim był nasz Pan Jezus Chrystus. On również jako Najwyższy Kapłan wstawia się za nami przed Bogiem, dlatego możemy uczestniczyć w przymierzu ofiary. Dzieło gromadzenia wybranych i ofiarowanych Bogu prowadzą aniołowie i jest to znak drugiej obecności Pańskiej. Zacytowane słowa z Mat. 24:31 przypomniały nam również o roli i znaczeniu trąby jubileuszowej. Brat Henryk wskazał, że gromadzenie jest pracą dla Boga i nie jest to gromadzenie do jakiegoś wyznania, kościoła, społeczności czy ziemskiej organizacji. Słudzy Pańscy będą popieczętowani i staną się własnością Boga. Jednak to w zborach Pańskich powinniśmy znaleźć duchowy odpoczynek, spokój i oddzielenie od świata. Dlatego praca gromadzenia i uświęcania prawdziwych dzieci Bożych odbywa się głównie poprzez zbory, w których uczymy się właściwej postawy i zachowania na co dzień. W zborach również ważna jest jedność, a nie rozerwanie i ciągły spór. Poprzez wersety z 1 Kor. 15:58 zostaliśmy zachęceni do pracy dla Pana w dziele gromadzenia sług Pańskich.

Cała ta niedzielna społeczność, również pieśni i modlitwy, była dla nas błogosławieństwem, dlatego chcieliśmy się tym podzielić z innymi w celu wzajemnego zbudowania oraz na chwałę naszemu Bogu Ojcu i Panu Jezusowi Chrystusowi.

Uczestnik konwencji