Zbliżmy się do Chrystusa stołu,
do Pana wznosząc myśli swe.
Wiarą się łączmy z Nim pospołu,
On duszę naszą karmić chce.

On jest ten wieczny chleb żywota,
co z nieba do nas zstąpił był.
Z Niego pochodzi mądrość, cnota.
Kto zeń pożywa, będzie żył.

Chrystus dla grzesznych odkupienia
poniósł na krzyżu ciężki skon.
Sam wszystkich wiedzie do zbawienia.
Z Ojcem i mnie pojednał On.

Jakże ciernista była droga,
po której szedł Zbawiciel sam,
by doprowadzić nas do Boga
i zjednać łaskę Ojca nam.

Większej nie doznał świat miłości,
jak w Panu, który życie dał,
by go oczyścić z nieprawości,
by człowiek wieczne szczęście miał.

O, Panie, w Tobie my szukamy
pomocy dla znękanych dusz,
bo w Twej ofierze posiadamy
w tym życiu zdrój pociechy już.

Przy świętej wzmocnij nas wieczerzy
w cnocie, w mądrości, Panie nasz!
Duch nasz niech Twojej łasce wierzy,
że nam szczęśliwość wieczną dasz.