Bracie zmęczony
dlaczego się smucisz?
Troska swym jeden
zatruwa twą myśl
Oczy twe smutne
jak pejzaż jesienny.
Serce twe zimne
i twarde jak głaz.

Smutku i gniewu
doświadczasz niemało,
siły zużyłeś
już w walce ze złem.
Serce prawdziwej
miłości nie znało,
kłam i obłuda
sprzykrzyły ci się.

Szczęście się z Tobą
przyjaźnić nie chciało,
Byłeś podobny
do wiatru wśród skał.
znojem powiało
i piękność opadła.
Ach! gdzież beztroskie,
szczęśliwe twe dni.

Bracie zmęczony
chciej uczyć się ciągle,
być miłym bliźnim
i służyć im wciąż.
Bogu zaufaj
i żyj dla nieszczęsnych.
W sercu twym nigdy
nie zgaśnie już blask.