Przed Panem – wiersz

Kiedy ucichnie szum i gwar nicości,
Gdy noc usiądzie na krawędzi nieba,
To wtedy w ciszy, w całej mej lichości
Wołam do Ciebie: „Daj mi swego chleba!”

Kiedy mi smutek, łza przysłoni oczy,
Kiedy me serce boleśnie kołacze,
To pośród długich i bezsennych nocy,
Tobie się modlę i przed Tobą płaczę.Idę ku Tobie strapiona, znękana,
Z tobołem win mych i ułomności,
Aby przez Twoje wiecznie żywe rany
Zatonąć w morzu Ojcowskiej miłości.

Strach tylko jakiś mię ogarnia,
Trwoga i wstyd, i żałość, ból i rozpacz głucha,
Że w takim stanie przychodzę do Boga,
Że tak zasmucam danego mi ducha.I oto klęczę przed Tobą zbolała
(Zgubiona w drodze bez celu dążenia)
W codziennym grzechu cała unurzana,
Twego jedynie pragnąca zbawienia.

Przychodzę korna, przez Ciebie skruszona
Przychodzę słaba, przez Ciebie wzmocniona
Przychodzę grzeszna, przez Ciebie zbawiona
Przez Krzyż i Golgotę Twoją oczyszczona.Lecz widzę rękę wyciągniętą Twoją
I wzrok miłości pełen i pokoju;
Czuję, jak duszę obmywasz krwią swoją,
Serce hartujesz do dalszego boju.

I kiedy zbliżasz się po jarzmo moje
Staje się lekkim jak piórko ptaszęcia.
Po Tobie płyną cudnych pociech zdroje
Wypełniające całe serce moje.I nie wiem, jak mam to zrozumieć, Panie.
Że mnie miłujesz i że mi przebaczasz.
Że mi pomagasz w najsmutniejszym stanie,
Że swoje skrzydła nade mną roztaczasz.

I taka w duszy następuje zmiana,
Żem jest podziwem niepojętym zdjęta.
I w tej radosnej ciszy zasłuchana
W której łaska Twoja zdejmie śmierci pęta.