Wierne kobiety w Biblii

Niniejszy numer „Heralda” przedstawia życie i przykłady wiernych kobiet z Biblii przez pryzmat ośmiu łask Ducha, które wymienia apostoł Piotr (2 Piotra 1:5-8). Każdemu z autorów wyznaczono jedną z tych łask i poproszono o przedstawienie wiernych kobiet z Biblii, które są jej przykładem.

Artykuł „Kobiety wiary” omawia Rachab, córkę Jeftego i Marię, matkę Jezusa. Jak każda z nich odpowiedziała w wierze na swoje bezprecedensowe, przełomowe w życiu doświadczenia? Jak nauczyły nas reagować, gdy znajdziemy się w podobnym kryzysie?

„Kobiety pełne cnoty” analizuje Lee i Marię, matkę Jezusa. W jaki sposób, wbrew wszelkim przeciwnościom, ich poddanie się Bogu zaowocowało życiem w cnocie? W jaki sposób wyrabianie i kształtowanie naszych charakterów może prowadzić do cnoty w naszym życiu?

„Służebnice Boże przez poznanie” traktuje o Ewie, Rachab, Marcie i Marii z Betanii oraz Pryscylli. Co one wiedziały? Jak działały na podstawie swojej wiedzy? Jak ich wzrost w wiedzy zbliżył je do Boga?

„Kobiety samokontroli” odnosi się do Ewy, Abigail, Sary i Rut. Jak każda z nich pokazała nam, że samokontrola to samodyscyplina połączona ze zdrowym umysłem? W jaki sposób emocjonalny strach stoi w opozycji do samokontroli? Jak te kobiety przeszły od samowystarczalności do samokontroli?

„Cierpliwe kobiety” rozważa Esterę, prorokinię Annę, Marię matke Jezusa, Jochebed, Szunamitkę i wdowę z Sarepty. Jak cierpliwość każdej z tych wiernych kobiet rozwijała siłę i spójność charakteru?

„Pobożność” to spojrzenie na Deborę, Noemi, Esterę i Marię Magdalenę. Jak zaangażowanie i pobożność przygotowały je do doświadczeń? W jaki sposób pobożność przezwyciężyła strach w obliczu nadchodzących nieszczęść?

„Miłość agapao i fileo” omawia Rebekę, Deborę, bezimienną mądrą kobietę, nieznaną z imienia służącą – niewolnicę Naamana, Jechoszebę i grzeszną kobietę, której Jezus okazał miłosierdzie. W jaki sposób kobiety te okazywały dwa różne rodzaje miłości, a tym samym podobały się Bogu?

„Matczyna miłość” dotyczy Szunamitki, która błagała Elizeusza o życie dla swojego syna. To wydarzenie zawiera w sobie prorocze lekcje na temat Bożej opieki nad Izraelem. Dlaczego pierwsza próba Elizeusza okazała się niewystarczająca? W jaki sposób to zapewniło drugą próbę wiary i wspaniały wynik?

Ufamy, że rozważanie tych wspaniałych historii zwiększy waszą wiarę.

Trudne decyzje

Zamiast tego, winniście mówić: Jeżeli Pan zechce, będziemy żyli i zrobimy to lub owo. – Jak. 4:15

Życie jest pełne decyzji, tych wielkich i tych małych. Większość z nas uważa podejmowanie decyzji za trudne zadanie. Nie jesteśmy w tym osamotnieni. Biblia zawiera przykłady historii wielu świętych Bożych mężów i kobiet, którzy w swym życiu stanęli przed trudnym wyzwaniem podjęcia decyzji. Niektóre takie przykłady zarysowane są w tym wydaniu The Herald.

Artykuł otwierający zatytułowany jest „Podejmowanie decyzji” i traktuje o zasadach kierujących dokonywaniem wyborów oraz o konieczności posiadania odpowiedniego nastawienia do podejmowania decyzji w chrześcijańskim życiu. Artykuł pod tytułem „Jakub” porusza problem oszustwa za pomocą którego zdobył on prawa związane z pierworództwem od swego ojca Izaaka i podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie, czy każda okoliczność w życiu usprawiedliwia takie podejście.

Innym wyzwaniem jakie spotyka każdego Chrześcijanina jest problem reakcji na wydarzenia, które mają miejsce w otoczeniu, które moglibyśmy nazwać bezbożnym. Ten właśnie problem omawiany jest w artykule „Czy Mojżesz miał rację?” Czy istnieje coś takiego jak „białe kłamstwo”? Czy okoliczności łagodzące usprawiedliwiają fałsz w niektórych sytuacjach? Artykuł „Rahab” podejmuje próbę odpowiedzi na to pytanie.

„Gedeon” to artykuł w którym rozważany jest problem właściwości praktyki „wykładania runa” w celu przekonania się, czy decyzja jaką się podejmuje będzie podobać się Bogu.

Innym problemem w obliczu którego staje wiele osób jest decyzja o przeprowadzce, gdy warunki ekonomiczne okazują się być niekorzystne. „Do Moabu i z powrotem” opisuje sposób, w jaki Elimelech wraz z żoną stawili czoło temu dylematowi.

„Maria i Marta” podejmuje problematykę decyzji, jakie podejmowały Marta i Maria gdy Jezus był gościem w ich domu.

Ostatnie trzy artykuły dotykają problemu decyzji, jakie podjąć musiał apostoł Paweł podczas swej ostatniej podróży do Jerozolimy. Determinacja apostoła w kontynuowaniu misji nawet w sytuacji, gdy prorok Pański ostrzegał go przed nią, jest tematem artykułu „Proroctwo Agabusa”. „Kwestia motywu” zagłębia się w zagadnienie decyzji poddania się obrzędom świątynnym przez apostoła Pawła i czterech innych braci. Ostatni artykuł, „Stojąc przed Cesarzem” bada mądrość apostoła okazaną przez odwołanie się do rzymskiego obywatelstwa w toku jego obrony.

Mamy nadzieję, że analiza decyzji podjętych przez tych bohaterów wiary będzie pomocna w trakcie podejmowania naszych własnych decyzji w ciągu całego życia.

„Wysławiam cię za to, że cudownie mnie stworzyłeś. Cudowne są dzieła twoje i duszę moją znasz dokładnie” – Ps. 139:14.

Pamiątka przypada w tym roku na dzień 11 kwietnia, wtorek. Jest rzeczą właściwą, aby wszyscy Pańscy bracia upamiętnili śmierć Chrystusa zgodnie z życzeniem, jakie wyraził w czasie ostatniej wieczerzy, gdy wziął do ręki kielich rzekł: „To czyńcie, ilekroć pić będziecie, na pamiątkę moją” (1 Kor. 11:25).

Chociaż okres ten jest szczególnie właściwy dla rozważania zagadnień związanych z śmiercią Jezusa i znaczeniem Jego ofiary, to jednak właściwe jest zastanowienie się przy tej okazji nad całym Jego życiem. Jego istnienie sięga początków czasu, ponieważ był on pierwszą istotą, jaka została stworzona. Jego byt rozciąga się również w nieskończoną wieczność. Zapoznając się z opisami dotyczącymi Jego postaci, dostrzegamy wielość zadań, jakie zostały mu powierzone. Niniejsze wydanie czasopisma The Herald zajmie się jedynie niektórymi rolami, jakie odegrał On w wielkim Bożym planie wieków.

„Pierworodny wszelkiego stworzenia” to artykuł, który śledzi rozmaite funkcje Chrystus jako Logos pełnił w długim okresie od swego stworzenia aż do przyjścia na ziemię jako człowiek. Zobaczymy go jako pomocnika w dziele stworzenia, posłańca Jehowy, oraz jako Michała, wielkiego generała anielskiego, stającego w obronie wybranego ludu Izraela.

Jego ziemskie życie wywarło różnorodny wpływ na wielu ludzi. „Cudowne narodzenie” to tytuł artykułu, w którym pokazany jest On z punktu widzenia Króla Heroda, pasterzy, mędrców, Józefa i Marii. Dwa kolejne artykuły poruszają kwestię dwóch rodzajów działalności prowadzonych przez Niego w czasie trzy i pół letniej misji: „Cudotwórca” oraz „Dwie lekcje od Mistrza”.

Najważniejszym celem Jego ziemskiej służby było złożenie życia jako równoważnej ceny za Adama i karę śmierci jaką grzech sprowadził na cały rodzaj ludzki. To właśnie tę śmierć Chrześcijanie upamiętniają każdego roku, a która opisana została w artykule zatytułowanym „Moja siła i mój odkupiciel”.

Śmierć Jezusa na krzyżu nie była końcem Jego działań zmierzających do podniesienia człowieka do wiecznego życia w doskonałości w doskonałym środowisku. Najpierw, powołuje on pewnych ludzi by stali się Jego Oblubienicą, Kościołem. Jako że również ich udziałem jest grzech, jaki odziedziczyli po pierwszych rodzicach Adamie i Ewie, konieczne jest wstawiennictwo za nimi przed Ojcem, co opisane zostało w „Jak Jezus pociesza”. Później, w czasach Królestwa, obejmie On inny urząd który opisany został w „Jezus, Pośrednik Nowego Przymierza”.

Oby to krótkie streszczenie życia i misji jednorodzonego syna Bożego, naszego Pana i Zbawiciela, pomogło nam w rozważaniach prowadzonych w tym wyjątkowym okresie roku.

Obietnica dana Abrahamowi

W tym numerze rozważymy obietnicę daną Abrahamowi i słowa dwudziestu późniejszych proroków, aby ukazać stopniowy rozwój proroczych szczegółów tej bezwarunkowej Bożej przysięgi.

Na końcu numeru znajduje się schemat, który układa obietnicę daną Abrahamowi w siedem ram doktrynalnych, a następnie śledzi ich prorocze wątki na przestrzeni czasu: pojednanie, zmartwychwstanie, restytucję, okup, przywrócenie Izraela do jego ziemi i przywrócenie Izraela do społeczności z Bogiem.

W jaki sposób wypełni się obietnica dana Abra­hamowi? Kiedy lud Boży może spodziewać się jej wypełnienia? Kto stanie się „nasieniem Abrahama” i jak słowa proroków ukazują nić Bożego miłosierdzia wśród problemów tego niespokojnego świata?

„Boże przymierze obietnicy” omawia życie Abra­hama, Izaaka i Jakuba. Artykuł przedstawia pierwotną obietnicę oraz prośbę Boga o ofiarowanie Izaaka, a także szczegóły tego doświadczenia jako obrazu odkupienia w Jezusie jako obiecanym nasieniu Abrahama.

„Wybawienie” omawia życie Józefa, Mojżesza, Jozuego i pokazuje, jak każdy z tych proroków ilustruje wielkiego wyzwoliciela – Chrystusa. Aby błogosławieństwa mogły spłynąć, wymagana była ofiara.

„Obietnica dla królów i proroków” analizuje postaci Dawida, Salomona, Eliasza i Elizeusza oraz miłującą dobroć Boga przejawiającą się w ich życiu. Trzy namaszczenia Dawida wskazują na trzy namaszczenia naszego Pana. Osiem cudów w życiu Eliasza obrazuje wydarzenia w Wieku Ewangelii. Szesnaście wielkich czynów w życiu Elizeusza symbolizuje wydarzenia w Wieku Tysiąclecia.

„Słowa, życie i praca” zgłębia niektóre z najpiękniejszych proroctw Izajasza, Micheasza, Joela i Amosa, jednak artykuł zaczyna się od słów apostoła Mateusza, identyfikującego Jezusa jako obiecanego syna Abrahama.

„Daniel – prorok nadziei” rozpatruje życie Daniela, jego uczciwość w niewoli, pragnienie wiedzy i poleganie na Bogu w cudownej interpretacji snów. Daniel otrzymał przywilej spisania proroctw czasowych dotyczących pierwszego i drugiego przyjścia Jezusa.

Artykuł „Tym, którzy boją się mojego imienia” wnika w jaki sposób proroctwa Ozeasza, Sofoniasza, Jeremiasza, Ezechiela, Zachariasza i Malachiasza dały nadzieję na przebłaganie, odnowienie, restytucję i powrót Izraela do społeczności z Bogiem. Brak wiary w Izraelu zachęca nas do tego, abyśmy skupili się na Bożej sprawiedliwości.

Mamy nadzieję, że ten numer da Wam zbudowanie.

Dzieje Apostolskie

Ten numer przeprowadzi nas przez Dzieje Apostolskie i niesamowite przemiany, jakie miały miejsce w latach następujących po ukrzyżowaniu Jezusa. Początek rozwoju wiary w Imperium Rzymskim był pod każdym względem niebezpieczny. Dzięki mocy Boga, Jego zmartwychwstałego Syna, naszego Pana Jezusa Chrystusa i ducha świętego, narodził się jednak wczesny Kościół, który miał już nigdy nie przeminąć.

W tych artykułach omówiono wydarzenia, które zdobią strony tej niezwykłej księgi. Każdy artykuł zawiera bogaty kontekst i szczegółowe informacje również na temat tego, jak możemy żyć w mocy Ducha Bożego. Świadectwa tych wydarzeń rozbrzmiewają w całym Wieku Ewangelii, podsycając w nas płomień wiary. Artykuł „Autor i pochodzenie Księgi Dziejów Apostolskich” zgłębia możliwy powód, dla którego właściwie Dzieje Apostolskie zostały napisane. To nie jest list ani ewangelia. Dzieje Apostolskie to gatunek inny niż jakakolwiek inna księga w Nowym Testamencie. Dzieje Ap. 1-2, „Miasto położone na górze” – analizuje, w jaki sposób Jezus zachowywał żywą wiarę w sercach i umysłach swoich mierzących się z trudnościami uczniów. Jakie doświadczenia przygotował im, aby wzrastali w prawdziwej wierzei dzielili się nią z zagubionymi owcami Izraela? Dzieje Ap. 3-5, „Założenie Kościoła” – rozpoczyna się od uzdrowienia przez św. Piotra człowieka chromego od urodzenia, a następnie rozważa przemowę św. Piotra przed Sanhedrynem, i eksperymentalny model ekonomiczny, odzwierciedlający najlepsze wysiłki pierwszego Kościoła, by żyć zgodnie z wiarą. Dzieje Ap. 6-9, „Zmiana, przeciwności i uświęcenie” – pokazuje zmianę jako czynnik, który stale prowadził wczesny Kościół przez przeciwności ku uświęceniu. Jak na ironię, zabójstwo Szczepana i rozproszenie braci doprowadziły do nawrócenia etiopskiego eunucha i Saula z Tarsu. Dzieje Ap. 10-12, „Gwałtowny rozwój” – rozważa użycie przez św. Piotra drugiego klucza do Królestwa Niebieskiego, otwierającego drogę poganom. W artykule zbadano różnorodne doświadczenia świętych, zestawiając zabójstwo Jakuba z uwolnieniem św. Piotra. Dzieje Ap. 13-15, „Nowa wiara św. Pawła” – wymienia pięć lekcji, które powinniśmy wyciągnąć z doświadczeń nowej wiary św. Pawła i jego współpracy w służbie z Barnabą i Janem Markiem. Dzieje Ap. 16-18, „Druga podróż misyjna św. Pawła” – pokazuje inspirujące rezultaty wyboru św. Pawła na apostoła. Przecierając ścieżkę przez Turcję, nawracając Lidię i strażnika więziennego wraz z ich całymi domami, apostoł Paweł inspiruje nas wytrwałością w realizacji swojego jedynego celu. Dzieje Ap. 19-21, „Niestrudzony apostoł Paweł” – umieszcza nas w łodzi z apostołem Pawłem w jego podróży do Jerozolimy, skąd wiedział, że w jakiś sposób zostanie wysłany do Rzymu. Ten artykuł łączy nas emocjonalnie z braćmi, którzy ucałowali jego szyję i obdarzyli błogosławieństwem miłości i troski. Dzieje Ap. 22-28, „Tak jak Jezus” – pozwala nam obejrzeć z pierwszego rzędu, jak apostoł Paweł przekazuje swoje ostatnie świadectwo braciom w Jerozolimie. Czujemy, jak nienawidzili go jego żydowscy wrogowie, ich żądzę śmierci, i widzimy, jak apostoł Paweł odwraca się ku zachodowi, by udać się w swoją ostatnią podróż – do Rzymu i końca swojej misji.

Ufamy, że te rozważania Dziejów Apostolskich zwiększą Waszą wiarę.

Cud Izraela

Wydanie, które trzymacie w rękach, upamiętnia 72 rocznicę odrodzenia Państwa Izrael i omawia 37 rozdział Księgi Ezechiela o Dolinie Wyschłych Kości. Artykuły opisują siedem etapów tego proroctwa, które stanowią strukturę czasową wszelkich zapisów biblijnych dotyczących odrodzenia Izraela.

„Przypowieść o Drzewie Figowym” omawia piękne lekcje wypływające z proroctwa Jezusa, które wypełnia się w naszych czasach. Opisuje znaczenie tego proroctwa na przestrzeni dwóch wieków i pokazuje, że odrodzenie Izraela ma miejsce w czasie niewidzialnej obecności Chrystusa.

„Słowo Pana do kości” to rozważania na temat tego, jak Boże słowo o odrodzeniu Izraela  zostało dane Jezusowi oraz zatwierdzone przez Pana Boga poprzez zaprzysiężone przymierze opisane w 54 rozdziale Księgi Izajasza.

„Głos i szum” to artykuł opisujący geopolityczne posunięcia wśród potężnych narodów, które zapewniły Żydom prawne i ekonomiczne możliwości powrotu do Ziemi Obiecanej. Omawia on również działania Szatana mające na celu zniweczenie żydowskiego „Alija”, jak również opatrzności Bożej.

„Zbliżenie się kości” to rozważania pokazujące obraz doliny suchych kości, które zagłębiają się w natchnioną dynamikę biblijnego syjonizmu, zaproponowaną przez pastora Russella, oraz świeckiego syjonizmu zapoczątkowanego przez Teodora Herzla. W jaki sposób te dwie filozoficzne płaszczyzny zbliżyły do siebie Żydów w społeczność i na ich Ziemi?

„Ścięgna i ciało” odkrywa historyczne świadectwa dotyczące wzrostu i spadku wpływu wśród czołowych narodów świata, zmierzającego do przyspieszenia wypełnienia się Słowa Bożego. Opis rozpoczyna się nawiązaniem do historii Imperium Osmańskiego pod rządami Turków, a następnie prowadzi przez historię Brytyjskiego Mandatu nad Palestyną, poprzedzającego powstanie Izraela jako Narodu Wybranego.

„Proroctwo do ożywczego tchnienia z czterech wiatrów” opisuje pewien szczegół dotyczący przerwy w proroczej relacji, pomiędzy okryciem ciałem a wstąpieniem w nie ożywczego tchnienia. Jakich znaków powinniśmy szukać, jeżeli ten czas jest tuż przed nami?

„Tchnij na tych zabitych” to tytuł artykułu omawiającego zakończenie proroctwa Ezechiela i wydarzenia poprzedzające zawarcie przez Izrael Nowego Przymierza z Bogiem.

„Świadectwo: Pogląd mieszkańców Izraela na wypełniające się proroctwa” to osobiste refleksje na temat wszystkich pięknych proroctw dotyczących budowania przez Żydów swojego narodu i społecznych doświadczeń, jakie nie mają sobie równych. Nasz drogi brat Tim Thomassen zainspirował do napisania tego artykułu swoją przyjaciółkę i siostrę Havę Bausch, dwa miesiące przed swą śmiercią.

Ufamy, że rozważania nad „Cudem Izraela” wzmocnią Waszą wiarę.red

Wielkie proroctwo naszego Pana

Wielkie proroctwo naszego Pana zapisane w Ewangelii Mateusza – rozdziały 24-25 – mówi o wydarzeniach jakie miały mieć miejsce począwszy od żniwa Wieku Żydowskiego do żniwa Wieku Ewangelii, z związku z czym relacja ta opisuje historię osiemnastu wieków pomiędzy tymi okresami. Seria sześciu artykułów zawiera analizę sześciu elementów rozdziału 24; zaś ich celem jest odszukanie wskazówek jak żyć w obecnych czasach. Autorzy zwracają również uwagę na pewne podobieństwa między końcem Wieku Żydowskiego a zakończeniem Wieku Ewangelii.

Każdej omawianej sekcji Ewangelii Mateusza zawartej w rozdziale 24, towarzyszą równoległe kolumny wersetów z Ewangelii Marka i Łukasza, dzięki czemu można zauważyć podobieństwa i różnice między nimi (przyp. tłum.: wersja angielska czasopisma posługuje się przekładem Pisma Świętego znanym jako RVIC, tj. tekst poprawiony i skorygowany). Kursywą oznaczono słowa dodane w tłumaczeniu; uznaje się je za wynikające z brzmienia tekstu. Wielkie litery są dodane w sposób arbitralny. Różnice w brzmieniu rękopisów zostały pokazane w przypisach.

W przypadkach, gdzie brzmienie rękopisów jest rozbieżne, te z nich które zwykle są najbardziej wiarygodne zostały oznaczone odpowiednimi symbolami: B א (watykański 1209 i synaicki) należą do najlepszych; 892 Ψ są dobre; zaś 33 ΘA są co najwyżej zadowalające; większość różni się między sobą i w związku z tym jest mniej wiarygodna. Papirus aleksandryjski, o symbolu A, jest bardzo dobry jak chodzi o tekst począwszy od Dziejów Apostolskich do Objawienia, jednak zaledwie zadowalający jak chodzi o zapis tekstu ewangelii. Manuskrypty 892 i 33 pochodzą z IX wieku. Papirus p75 z początku III wieku (na długo przed Konstantynem) obejmuje większość Ewangelii Łukasza i Jana i jest szczególnie dobry.

Rozdział 24 jest objęty następującymi artykułami: „Pytania uczniów” (wersety 1-3), „Rzeczy, które się wydarzą przed końcem wieku” (4-14), „Instrukcje ucieczki” (15–28), „Z mocą i wielką chwałą” (29–31), „Przypowieść o drzewie figowym” (32–44) oraz „Wierny i mądry sługa” (45–51). W siódmym artykule autor rozważa „Praktyczne lekcje z Ew. Mateusza 24.”

„Trzy przypowieści o czasach parousii” to tytuł rozważań nad interpretacją historii o mądrych i głupich pannach oczekujących powrotu naszego Pana, rozliczeniu talentów podczas parousii w czasie Wieku Ewangelii oraz owiec i kozłów w późniejszym okresie parousii, pod koniec tysiącletniego Królestwa Chrystusa.

Starotestamentalne obrazy Mesjasza

I począwszy od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co o nim było napisane we wszystkich Pismach – Łuk. 24:27.

Jakże prawdziwym jest powiedzenie, które głosi: „Nowy Testament jest ukryty w Starym, zaś Stary Testament jest objawiony w Nowym”. Jezus zweryfi kował prawdziwość tej tezy, gdy powiedział do Żydów: „Badacie Pisma, bo sądzicie, że macie w nich żywot wieczny; a one składają świadectwo o mnie” (Jan. 5:39).

Apostoł Piotr, mówiąc o odkupieniu które jest w Chrystusie, pisze: „Zbawienia tego poszukiwali i wywiadywali się o nie prorocy, którzy prorokowali o przeznaczonej dla was łasce, starając się wybadać, na który albo na jaki to czas wskazywał działający w nich Duch Chrystusowy, który przepowiadał cierpienia, mające przyjść na Chrystusa, ale też mające potem nastać uwielbienie. Im to zostało objawione, że nie sobie samym, lecz wam usługiwali w tym, co teraz wam zostało zwiastowane przez tych, którzy w Duchu Świętym zesłanym z nieba opowiadali wam radosną nowinę; a są to rzeczy, w które sami aniołowie wejrzeć pragną” (1 Piotr. 1:10-12).

Nie tylko słowa Starego Testamentu prorokowały o Jezusie, lecz również życie wielu świętych osób żyjących w tych dawnych czasach, których doświadczenia były w pewnym sensie równoległe do doświadczeń Jezusa. W niniejszym wydaniu czasopisma The Herald zajmiemy się rozważeniem historii ośmiu wiernych mężów Starego Testamentu, których życie ilustruje życie Jezusa Mesjasza.

Melchizedek: Mesjasz jako król i kapłan. Izaak: Mesjasz ofi arowany. Józef: Mesjasz wybaczający. Mojżesz: Mesjasz jako pośrednik. Jozue: Mesjasz zdobywca. Boaz: Mesjasz jako wykupiciel. Dawid: Mesjasz jako dziedzic tronu królewskiego. Jonasz: Mesjasz w grobie.

Dodatkowo, poza tymi świątobliwymi przykładami, wiele innych wydarzeń przepowiadało nadejście Mesjasza. Krótkie uwagi na temat trzech z nich malują portret Mesjasza, włączając w to krew Abla, miedzianego węża na pustyni oraz szaty piękna i chwały, które noszone były przez Najwyższego Kapłana z pokolenia Lewiego.

Ostatnie lata św. Pawła

Niniejsze wydanie koncentruje się na doświadczeniach jakie apostoł Paweł przeżywał w ostatnich latach swojego życia. Był on najbardziej płodnym autorem ksiąg Nowego Testamentu. Dzięki opisowi zawartemu przez św. Łukasza w Dziejach Apostolskich, o jego historii wiemy więcej niż o losach jakiegokolwiek innego apostoła.

Rozpoczniemy artykułem który opisuje losy Pawła w czasie jego uwięzienia w Cezarei, po odbyciu trzech podróży misyjnych, a przed jego podróżą do Rzymu w charakterze więźnia. Artykuł jest zatytułowany „Sprawiedliwość Festusa” i omawia zasady zastosowane w czasie przesłuchania apostoła Pawła przez tego urzędnika, w przeciwieństwie do jego poprzednika, Feliksa. Reguły te mają również zastosowanie w sytuacjach, kiedy sami rozsądzamy różne codzienne sprawy. Artykuł „Boskie szkolenie” opisuje mądre i ojcowskie dorady skierowane przez apostoła Pawła do jego syna w wierze, Tymoteusza, zawarte w jego 1 Liście do Tymoteusza. Wiele z tych lekcji jest niezwykle cennych dla starszych dzisiejszego Kościoła.

„Ostatni list apostoła Pawła” to artykuł dotyczący zwłaszcza 2 Listu do Tymoteusza, który został napisany przez apostoła z więzienia, gdy oczekiwał na egzekucję. Omawia on również krótko inne listy, jakie powstały w czasie dwuletniego aresztu domowego w Rzymie.

Następnie przedstawiamy dwa artykuły, które dotyczą podróży apostoła Pawła do Rzymu. Pierwszy z nich, „Niebezpieczna podróż Pawła”, opisuje wiele pięknych nauk dotyczących Chrześcijańskiego życia. Drugi artykuł, „Rozdział 27”, komentuje wydarzenia jakie miały miejsce w czasie tej podróży, traktując je jako prorocze spojrzenie na żniwo Wieku Ewangelii.

Prawdopodobnie w Rzymie apostoł Paweł napisał swój List do Hebrajczyków. Artykuł „Podwójna służba apostoła Pawła” przypomina nam, że jego misja skierowana była zarówno do Żydów jak i do pogan oraz wskazuje na pewne cenne nauki wspomniane w tym właśnie liście. Ostatni z artykułów zatytułowany jest „Podróże św. Pawła” i przestawia zarys misyjnej działalności tego apostoła oraz wskazuje na pewne prorocze lekcje, jakie historia ta zdaje się zawierać. Mamy nadzieję, że niniejsze wydanie naszego magazynu, podkreślające historię życia tego szlachetnego przykładu wiary jakim był apostoł Paweł, zachęci nas do naśladowania jego oddania się służbie dla Pana, tak jak on wzorował się na naszym wspólnym mistrzu, Jezusie Chrystusie.

Dzieła drugiej obecności

Powrót Chrystusa jest wydarzeniem, na które czeka cały Chrześcijański świat. Jednakże niewielu zdaje sobie sprawę z tego, że powrót ten jest dwuetapowy, a pierwszy z nich już się rozpoczął. Ta pierwsza faza opisana została w Piśmie Świętym za pomocą greckiego słowa „parousia”, które oznacza „obecność”. Drugim etapem jest objawienie się Chrystusa wobec całego świata poprzez dzieło sądu, prowadzące do Armagedonu. Ta druga faza opisana jest w Piśmie Świętym za pomocą greckiego słowa „apokalupsis”, które oznacza „objawienie”. Wielu Chrześcijan mówiąc o powrocie Chrystusa ma na myśli ten właśnie drugi etap, który rozpocznie się przy końcu obecnego „żniwa”, czyli okresu zamykającego Wiek Ewangelii (Mat. 13:39). Jednakże wszyscy ci, którzy zwracali baczną uwagę na wypełniające się proroctwa i znaki czasu, dawno zwrócili uwagę, że Chrystus powrócił aby nadzorować dzieło okresu przejścia do obiecanego królestwa Chrystusowego. Dzieło to rozpoczęło się i trwa od czasu powrotu naszego Pana w roku 1874 (por. Dan. 12:12).

Artykuły w niniejszym numerze analizują szereg równego rodzaju dzieł, jakie Bóg zamierzył do realizacji w wyniku powrotu Chrystusa. Niektóre z nich trwają w chwili obecnej. Inne czekają, aż ustanowione zostanie na ziemi Tysiącletnie Królestwo Chrystusowe. Pierwszy z artykułów omawia problematykę skompletowania Kościoła na podstawie kilku nowotestamentalnych przypowieści, mówiących o zgromadzeniu świętych. Zawiera on również szereg obserwacji dotyczących organizacji zborów Badaczy Pisma Świętego dawniej i dziś. Drugi artykuł dotyczy odrodzenia Izraela, które jest ważnym i widocznym dziełem przygotowującym Królestwo Chrystusowe.

Jednym z zadań w czasie obecności Chrystusa jest przeprowadzenie sądu. W artykułach „Uderzenie narodów” oraz „Trzej Aniołowie” omówiony został sąd narodów i nominalnego Chrześcijaństwa. Zmartwychwstanie umarłych jest szczególnym dziełem drugiej obecności. Problematyka ta omówiona została w artykułach „Pozostali przy życiu” oraz „Ogólne zmartwychwstanie”. Rozważania „Starożytni święci w Tysiącletnim Królestwie” dotyczą tych, którzy będą służyli ludzkości jako widzialni przedstawiciele Królestwa Chrystusowego. W końcu zaś, „Gościniec świątobliwości” omawia wspaniałe proroctwo Izajasza rozdział 35.

Ci, którzy zostali obdarzeni łaską zrozumienia planów i celów naszego niebieskiego Ojca, mogą docenić cudowność dzieła, jakie jest obecnie realizowane, zdając sobie sprawę, że prowadzą one do błogosławionego królestwa o które wszyscy się modlimy (Mat. 6:10).

Salomon

Czterdziestoletnie, pokojowe panowanie Salomona było szczytem potęgi Izraela. Nigdy wcześniej ani później narodowi nie powodziło się równie dobrze. Panowanie Salomona, obok rządów Józefa i działań Jozuego, jest obrazem wskazującym na królowanie o wiele większego monarchy, naszego Pana. W zbliżającym się ogólnoświatowym królestwie, Jezus Chrystus wraz ze swą oblubienicą, Kościołem, będzie królował nad zmartwychwstałą ludzkością, prowadząc ją do stanu pokoju i dobrobytu, jakiego wcześniej nie znała.

Niniejsze wydanie naszego czasopisma dotyczy doświadczeń tego legendarnego króla, jego pism oraz wspaniałej świątyni jaką wzniósł w celu zasępiania namiotu, albo przybytku, który do tamtej pory był uznawany za Boże mieszkanie.

„Wczesne lata Salomona” to artykuł opisujący wydarzenia poprzedzające oraz następujące krótko po namaszczeniu go na króla. Chociaż nie był oczywistym następcą ani dziedzicem tronu Dawida, z Bożego kierownictwa stał się trzecim królem w Izraelu. Jego panowanie dobrze się rozpoczęło, ale skończyło smutno, o czym opowiada artykuł „Późniejsze lata Salomona”. Jego historia jest ostrzeżeniem, że dobry początek nie wystarczy; ci, którzy chcą być miłymi Bogu, muszą trwać na dobrej drodze aż do końca swego życia.

Artykuły „Przypowieści i księga Kaznodziei Salomona” oraz „Pieśń nad pieśniami” to analiza trzech ksiąg biblijnych przypisywanych Salomonowi. Pierwsze dwie z nich to zwięzły opis znikomości mądrości ludzkiej, zwłaszcza w porównaniu z mądrością Bożą. Trzecia z nich jest często ignorowana przez Chrześcijan, ponieważ jako pieśń miłosna wydaje się być nie na miejscu, a być może nawet wprawia w zakłopotanie. Jednakże, może ona być traktowana jako poetycki opis doświadczeń Kościoła w czasie siedmiu okresów Wieku Ewangelii.

„Świątynia Salomona” to dogłębne spojrzenie na szczegóły związane ze wspaniałą konstrukcją wzniesioną przez Salomona ku chwale Bożej. Być może był to najwspanialszy budynek przeznaczony na oddawanie czci, jaki kiedykolwiek został wzniesiony.

Wydanie zakończymy rozważaniami „Psalm 72”, które są szczegółową analizą dwóch psalmów, 72 i 127, gdzie pojawia się w imię Salomona. Ich słowa wyrażają nadzieję, jaką król Dawid wiązał ze swym synem.

Ufamy, że każdy z czytelników z przyjemnością sięgnie do niniejszego przypomnienia życiorysów wielkich osobowości Pisma Świętego oraz wyciągnie dla siebie ważne nauki płynące z życia i pism Salomona, które nadal są aktualne dla wszystkich pragnących być miłymi Bogu.

Istotne szczegóły

Na okładce tego numeru znajduje się podobizna Ariusza, Chrześcijanina żyjącego w IV wieku naszej ery w Aleksandrii, w Egipcie. Nauczał on, że Jezus był Synem Bożym, a nie samym Bogiem. Jednakże inni Chrześcijanie, cieszący się politycznymi wpływami w jego czasach, preferowali koncepcję trynitarną głoszoną przez Atanazego, w związku z czym ekskomunikowali Ariusza. Prawda nigdy w historii nie była popularna; popularna nie jest ona również i dzisiaj. Właściwe zrozumienie natury Bożej i Jego planów dla ludzkości umiejscawia takiego Chrześcijanina poza głównym nurtem chrześcijańskiej teologii.

„Trójca” to artykuł bezpośrednio związany z historią Ariusza, który był prześladowany z powodu swoich przekonań. Wskazuje na harmonię zapisów Biblijnych, zgodnie z którymi Jezus jest Synem Bożym, a nie elementem trójosobowego bóstwa.

„Nieśmiertelność duszy” omawia błędy doktryny, której przyjęcie prowadzi do innych uchybień. Jej początki sięgają ogrodu Eden. Biblia jasno naucza, że dusza jest śmiertelna, umiera a w końcu zmartwychwstanie, w słusznym czasie przewidzianym przez Boga.

„Wieczna kara” to tytuł artykułu wyjaśniającego los tych, którzy umrą nie przyjąwszy Chrystusa. Mamy Biblijne zapewnienie przyszłej sposobności zbawienia oraz tego, że miłujący Bóg nie stworzył piekła aby w nim kogokolwiek torturować.

„Chrzest” to rozważania na temat Chrześcijańskiej nauki, która nie wydaje się być kontrowersyjna, choć istnieje wiele poglądów jej dotyczących. Z tych rozważań dowiemy się, jak wiele różnych interpretacji i tradycji może powstać na bazie zaledwie kilku wersetów.

„Nie pozostańmy w tyle” szczegółowo wyjaśnia doktrynę, która jest rozumiana na dwa sposoby: 1) Chrześcijanie mają przestrzegać Sabatu na wzór wiernych Żydów, albo 2) Chrześcijanie nie są objęci prawem Mojżesza, zaś Sabat wskazuje na nasze odpocznienie w zakończonym dziele Chrystusa.

„Teologia dobrobytu” jest dowodem na to, że zawsze można spodziewać się powstania nowych, kontrowersyjnych nauk. Chrześcijanie są nagradzani przez Boga, ale kiedy i gdzie? Czy mamy oczekiwać doczesnego dobrobytu, o którym naucza wielu popularnych ewangelistów, czy może raczej mamy rozwijać owoce i łaski ducha w oczekiwaniu na błogosławieństwa duchowe?

Sposób drugiego przyjścia Jezusa wyjaśniony jest we wnikliwym artykule zatytułowanym „Ujrzy Go wszelkie oko”. W końcu zaś, „Dziedzictwo poznania” wskazuje na szereg drogich nam prawd. Artykuł ten opublikowany był po raz pierwszy w roku 1947 i wskazuje, że podstawy naszej wiary są nie tylko zasadne, ale mogą być również powodem do radości z majestatu wielkiego Bożego Planu.

Prorocy mniejsi – część druga

Choć ich zapisane przesłania były generalnie dość krótkie, to jednak trudno uznać 12 ostatnich proroctw Starego Testamentu za małoważne. Prorocy ci mówią o karze dla Judy i okolicznych narodów z powodu ich bałwochwalstwa i niesprawiedliwości. Opisują oni różnorodne aspekty Wielkiego Ucisku, albo inaczej mówiąc, wstrząsów, jakich Bóg użyje, aby doprowadzić do końca obecny zły świat. Prorokują oni o budowaniu duchowej świątyni Bożej (Chrystusa i kościoła) podczas Wieku Ewangelii, przyjściu Mesjasza i błogosławieństwach, które Mesjasz i świątynia przyniosą Judzie i całej ludzkości, gdy tylko Wielki Ucisk dobiegnie końca.

W aktualnym numerze naszego magazynu skupiamy się na posłannictwach następujących proroków: Micheasza, Nahuma, Habakuka, Sofoniasza, Aggeusza, Zachariasza i Malachiasza.

Pierwszy artykuł, „Prorok poeta”, omawia ostatni fragment proroctwa Micheasza i jego poetycką wizję nadchodzących błogosławieństw Bożych dla Izraela i całej ludzkości.

„Proroctwo Nahuma na nasz dziś” to artykuł pokazujący w jaki sposób zapowiedź zburzenia i ukarania przez Boga Niniwy, które to wydarzenia należały wówczas jeszcze do przyszłości, opisuje przygotowania do czasu ucisku i Armagedonu.

Trzeci artykuł, „Habakkuk, nieznany prorok”, koncentruje się na odpowiedziach na dwa pytania, jakie prorok zadał Bogu: (1) Dlaczego zło w Judzie pozostaje bezkarne i (2) jak sprawiedliwy Bóg może użyć niegodziwych Babilończyków, jako narzędzie karania dla Judy, choć byli oni sprawiedliwsi od nich? Boża odpowiedź powinna nas zadowolić.

„Sofoniasz i czysty język” to analiza ostrzeżeń jakie Sofoniasz zapisał w kontekście Judy, ziemi filistyńskiej, Etiopii i Asyrii, a także przyczyn, dla których ostrzeżenia te mogły zmotywować króla Jozjasza do podjęcia reform w Judzie.

Następny artykuł, „Wypełnię ten dom chwałą”, opisuję słowa zachęty z jakimi Aggeusz zwracał się do Żydów, aby dokończyli odbudowę domu Bożego w Jerozolimie. Autor zwraca uwagę, że słowa te mają również swe zastosowanie do procesu budowy duchowej świątyni Bożej, Chrystusa i Kościoła, podczas Wieku Ewangelii.

„Osiem nocnych wizji Zachariasza” to rozważania nad tym, jak wizje proroka wskazują na różne cechy Bożego boskiego planu wieków i jego ostatecznego celu, jakim jest zaprowadzenie Królestwa pokoju i sprawiedliwości.

Ostatni artykuł „Kocham cię! Zapomniałeś?” analizuje dialog Boga z Izraelem na temat ich odstępstwa. Malachiasz prorokował również o przyjściu Mesjasza, który oczyści synów Lewiego (naśladowców Jezusa w czasie Wieku Ewangelii) i przyniesie uzdrowienie narodom w czasie swego ziemskiego Królestwa.

Niech te artykuły pomogą każdemu z nas lepiej zrozumieć życie i nauczanie tych Bożych proroków Boga.

Zdrowe zwyczaje

Na konwencji w Put-In-Bay w dniu 03.09.1908 roku, Henry Clay Rockwell wygłosił wykład „Duchowa kultura, albo rozwój siły duchowej”. Skrót tego przemówienia można znaleźć w Reprintach na stronie 4245, zaś pełen jego zapis znalazł się w „Raportach Konwencyjnych” z roku 1908.

Rockwell był członkiem komitetu redakcyjnego „Strażnicy” w chwili, gdy Pastor Russell zmarł w 1916 roku. Opuścił Towarzystwo w roku 1917 i stał się jednym z dyrektorów Pastoral Bible Institute a następnie członkiem komitetu redakcyjnego The Herald w 1918 roku.

Jego wykład z 1908 jest inspiracją dla niniejszego numeru. Wiele rzeczy, które czynimy dla zachowania zdrowia fizycznego, ma swoje odpowiedniki w obszarze zdrowia duchowego. Artykuł „Jedzenie i picie” omawia kwestię źródeł naszego pożywienia, ponieważ ma to znaczący wpływ na nasze zdrowie.

Rozważania zatytułowane „Chodzenie z Bogiem” pokazują, jak często czasownik „chodzić” jest używany w Biblii w celu opisania procesu naśladowania Boga. W dzisiejszych czasach poświęceni Chrześcijanie chodzą wąską ścieżką wiodącą do życia; świat będzie szedł po „gościńcu świątobliwości” w czasie Królestwa.

Mimo, że aktywność fizyczna ma istotny wpływ na zdrowie „Odpoczynek” jest równie ważny. Zasada ta jest prawdziwa również w naszym życiu duchowym. Jak napisano w Liście do Hebrajczyków, lud Boży wchodzi do odpoczenienia, którego starożytni Izraelici nigdy nie doświadczyli.

„Nauka” jest równie ważna dla mózgu, jak wysiłek fizyczny dla organizmu. Jesteśmy w szkole Chrystusowej, aby uczyć się o Bogu.

„Radość” może nie być uznawana za kwestię zależną od wyboru, ale taką jest. Podobnie jak stres ma szkodliwy wpływ na zdrowie, tak radosne usposobienie poprawia je.

„Kąpiel” opisuje naszą potrzebę nieustannego oczyszczanie się z grzechu. Wymaga to od nas przede wszystkim rozpoznania i uznania naszego grzesznego stanu. Jedno zdarzenie w życiu Dawida stanowi dla nas pouczający przykład w tej kwestii.

W artykule „Światło słoneczne” autor opisuje, w jaki sposób Bóg i Jezus są porównywani do słońca oraz wskazuje, że my powinniśmy stawać się do nich podobni.

Zakończymy niniejsze wydanie artykułem „Ćwiczenie zmysłów”, który jest rozważaniem, w jaki sposób rozwijamy nasze zmysły w miarę jak przechodzimy ze stanu „dzieci w Chrystusie” do pełnej dojrzałości

Obyśmy nadal wykonywali te czynności, które zachowają nas w duchowym zdrowiu.

Modlitwa

Modlitwa jest definiowana jako szczere pragnienie duszy, wypowiedziane lub niewypowiedziane. Jest to jedno z najważniejszych błogosławieństw i przywilejów dostępnych chrześcijanom. To również jedno z najpotężniejszych narzędzi, naśladowcy Chrystusa. Dzięki niej zyskujemy bezpośredni i natychmiastowy dostęp, w dzień i w nocy, do Stwórcy wszechświata, naszego Ojca Niebieskiego.

Poprzez modlitwę, mamy możliwość bezpośredniego przedstawiania Panu Zastępów naszego uwielbienia i dziękczynienia, naszego uznania i wdzięczności, naszego szacunku i podziwu, naszych nadziei i naszych lęków,  naszych potrzeb i próśb. On nigdy nie jest zbyt zajęty, aby słuchać naszych szczerych próśb i uwielbienia. Nasze modlitwy, jeśli są właściwe, wznoszą się do Niego jako słodkie kadzidło (Ps. 141:2).

Modlitwa jest podstawą do dwustronnej rozmowy z Bogiem. Poprzez modlitwę możemy wyrazić nasze najgłębsze pragnienia i obawy; przez modlitwę możemy być wzmocnieni i pocieszeni bardziej, niż może to zrozumieć człowiek. Modlitwa jest kotwicą umożliwiającą Nowemu Stworzeniu trzymanie się duchowego kierownictwa, pomocy i Bożej opatrzności, które są potrzebne, aby zdobyć koronę żywota. Modlitwa daje dostęp do nieba.

To wydanie czasopisma Herald skupia się na błogosławieństwach i obowiązkach związanych z modlitwą. Rozważamy to, czym jest modlitwa i jak należy ją stosować. Zastanawiamy się nad tym, jak była ona używana przez niektórych, w tym naszego Pana oraz Dawida i Hiskiasza. Piszemy też o tym, jak była ona zaniedbywana, na przykład przez Judasza. Piszemy też o tym, w jaki sposób możemy wzmocnić nasze życie modlitewne, a tym samym zbudować silniejszy, bliższy, bardziej udany związek z naszym Ojcem Niebieskim.

Rozpoczynamy artykułem „Czuwajcie i módlcie się”, gdzie opisujemy w jaki sposób zarówno modlitwa jak i czuwanie są niezbędne w chrześcijańskiej wędrówce. „Moc modlitwy” to artykuł w którym analizujemy modlitwy Hiskiasza i Dawida oraz sprawdzamy, co modlitwa zdziałała w ich życiu.

„Naucz nas modlić się” to analiza modelowej modlitwy pokazanej przez Jezusa, kiedy uczniowie poprosili: „Panie, naucz nas modlić się” (Łuk. 11:1)

„Życie modlitewne Mistrza” to artykuł analizujący przykład Jezusa w tym względzie oraz omawiający elementy, które powinniśmy naśladować w naszym chrześcijańskim życiu. „Różnicą była modlitwa” to rozważania o różnicach w podejściu do modlitwy w życiu Jezusa, Piotra i Judasza, którzy albo korzystali albo ignorowali przywilej modlitwy, gdy stali w obliczu trudnych doświadczeń w ostatnim tygodniu ziemskiej służby Jezusa.

„O co się modlić” to praktyczne omówienie wielu wersetów Pisma Świętego, które mówią nam, o co powinniśmy się modlić, a czego nie powinniśmy szukać w modlitwie. Wreszcie, „Bezinteresowna modlitwa” to rozważania nad piękną modlitwą Jezusa opisaną w Ewangelii Jana 17 oraz niektórymi z duchowych nauk, jakie możemy z niej czerpać.

Mamy nadzieję, że niniejsze wydanie będzie wspierać i wzmacniać nasze życie modlitewne.

Prawdy podstawowe (część pierwsza)

Zasadniczym elementem konstrukcyjnym każdego budynku jest fundament. Jeśli jest bezpiecznie posadzony, dobrze zaprojektowany i poprawnie zbudowany, wówczas zapewnia stabilne oparcie dla konstrukcji. Huragany i trzęsienia ziemi mogą uderzyć w budynek, ale jego konstrukcja wytrzyma taką próbę. Jezus podkreślił znaczenie budowania naszego chrześcijańskiego charakteru na właściwych fundamentach w Ewangelii Mateusza 7:24-25:

„Każdy więc, kto słucha tych słów moich i wykonuje je, będzie przyrównany do męża mądrego, który zbudował dom swój na opoce. I spadł deszcz ulewny, i wezbrały rzeki, i powiały wiatry, i uderzyły na ów dom, ale on nie runął, gdyż był zbudowany na opoce” (Mat. 7:24-25).

Aby nasz chrześcijański charakter i życie skutecznie przeszły próbę wiary, muszą być zbudowane na fundamencie Bożej prawdy. W tym i następnym numerze czasopisma The Herald dokonamy przeglądu fundamentalnych prawd, które stanowią podstawę naszej wiary w Boga, w Jego plan zbawienia, które poprowadzą nas śladami Jezusa.

„Słowo Twoje jest prawdą” to artykuł, w którym uzasadniamy, dlaczego wierzymy, że Biblia jest Słowem Bożym. Opisuje on trafność historii biblijnej, biblijnych zasad moralnych i spełnianie się biblijnych proroctw. „Bóg który stworzył niebo i ziemię” to tytuł rozważań na temat tego, jak naukowe odkrycia dotyczące „wielkiego wybuchu”, początków życia, formowania się atmosfery, wpływu księżyca i słońc oraz stworzenia życia roślinnego i zwierzęcego zgadzają się z opisem stworzenia w 1 Księdze Mojżeszowej.

„Pan, Bóg twój” to rozważania nad charakterem naszego Stworzyciela. Zastanawiamy się, w jaki sposób Boża sprawiedliwość, mądrość, moc i miłość objawiają się w Jego dawnych działaniach i planie dotyczącym zbawienia ludzkości. Następnie, „Dusza żyjąca” to artykuł omawiający Boży cel w stworzeniu ludzkości, Boże oczekiwania w stosunku do człowieka, doświadczenie i poznanie, jakie zdobywa człowiek przez dozwolenie zła oraz przyczyny, dla których Syn Boży musiał stać się ciałem dla zbawienia człowieka.

„Umierając umrzesz” to analiza przyczyn, które spowodowały, że Adam i Ewa okazali nieposłuszeństwo w Edenie, a także które sprawiły, że Bóg dopuścił to doświadczenie. Omówimy w nim również przemianę, jakiej musi ulec ludzkie serce by odzyskać życie. Ostatni artykuł zatytułowany jest „Sen śmierci” i omawia on zjawisko śmierci opisywane w Biblii jako „sen”, z którego wszyscy powstaną.

Mamy nadzieję że niniejsze i kolejne wydanie, planowane na Wrzesień/Październik 2014, wzmocni naszą wiarę i zrozumienie podstawowych prawd Biblijnych, które są nam tak bliskie.

Prorocy mniejsi

Choć treść ich proroctw, jaka przetrwała do naszych czasów na kartach Pisma Świętego jest stosunkowo krótka, to jednak przesłanie ostatnich 12 proroków Starego Testamentu trudno uznać za małoistotne. Ich proroctwa mówiły o karze, jaka spotka Izrael i Judę z powodu grzechów, bałwochwalstwa i niewierności wobec Boga. Ich proroctwa wskazywały również na wielką miłość Bożą do Izraela i na jego odrodzenie, a następnie błogosławienie w ramach Nowego Przymierza. Będzie to wypełnienie się pierwszej obietnicy Bożej danej Abrahamowi. Prorocy ci pisali również o grzechach i karach jakie miały dotknąć sąsiadów Izraela i całą ludzkość, szczególnie ze względu na surowe traktowanie Izraela. Mówili o czasie wielkiego ucisku, kiedy to Bóg miał zebrać narody na sąd właśnie za to surowe traktowanie. Ich proroctwa opisują zarówno przebieg, jak i uczestników tego wielkiego ucisku. Następnie, wskazują na czas błogosławieństw, prawdy, pokoju i bezpieczeństwa, którym zostanie objęta ludzkości na skutek ziemskiego królestwa Chrystusa.

Niniejsze wydanie skupia się na proroctwach Ozeasza, Joela, Amosa, Abdiasza, Jonasza i Micheasza.

Pierwszy artykuł, „Prorok z niewierną żoną”, obejmuje krótką analizę księgi Ozeasza i opisuje postępowanie proroka z Gomer, jego niewierną żoną. Proroctwo to porównuje niewierność Gomer do niewierności Izraela wobec Boga, a także miłość Ozeasza do Gomer z wielką miłością Bożą do Izraela; oba te uczucia kończą się pozyskaniem jego adresata.

„Kara i zbawienie Izraela” to artykuł którego przedmiotem jest proroctwo Joela dotyczące kary, jaką Bóg dotknie Izrael, a następnie jego wybawienie i błogosławieństwo. Autor rozważa w nim również rolę wielkiej armii Pana i zgromadzenie narodów przeciwko Izraelowi, którego dziś jesteśmy  świadkami.

Trzeci artykuł, „Jestem pasterzem” skupia się na przesłaniu Amosa, którego Bóg powołał z pól i od stad, aby następnie uczynić go prorokiem Izraela. Amos opisuje grzechy i kary, jakie spadły na Izrael i narody sąsiednie, a także omawia obietnicę Bożą, zgodnie z którą przybytek Dawida zostanie ponownie odbudowany.

„Kara Edomu” to artykuł, w którym autor omawia proroctwo Abdiasza. Ten mąż Boży zapowiedział upadek i zniszczenie Edomu oraz chrześcijaństwa, pokazanego w Edomie.

Następny artykuł, „Prorok wbrew woli”, to analiza księgi Jonasza, w której znajdujemy relację z jego walki przeciwko Bożemu poleceniu aby iść z poselstwem do Niniwy oraz oporu proroka wobec demonstracji Bożego miłosierdzia względem Niniwy, w odpowiedzi na jej pokutę.

Ostatni artykuł, „Prorok poeta”, zajmuje się pierwszą połową księgi Micheasza. Autor zwraca uwagę na poetykę wypowiedzi proroka, za pomocą której opisuje sąd Boży i karę, jaka spadła na Izrael ze względu na ich bałwochwalstwo.

Niech artykuły tego numeru pomagają każdemu z nas lepiej docenić życie tych proroków Bożych oraz ich ponadczasowe przesłanie. Niech Boże relacje z Izraelem będą ostrzeżeniem dla każdego z nas, aby być wiernym Bogu.

Bóg stworzył ziemię tak, aby ludzie i zwierzęta mogli cieszyć się ze swego doskonałego domu. Bóg nie szczędził sił ani środków, aby stworzyć różnorodne pokarmy i miejsce zamieszkania dla zwierząt i ludzi.

„Bo tak mówi Pan, Stwórca niebios On jest Bogiem – który stworzył ziemię i uczynił ją, utwierdził ją, a nie stworzył, aby była pustkowiem, lecz na mieszkanie ją stworzył: Ja jestem Pan, a nie ma innego” (Izaj. 45:18).

Nasz pierwszy artykuł, „Relacje miedzy Bogiem a Jego stworzeniem” omawia więzi łączące Boga nie tylko z człowiekiem, ale również ze zwierzętami.

„Ocalone zwierzęta” to analiza problemu, w jaki sposób zwierzęta mogły przetrwać w arce i jak wystarczyło dla wszystkich jedzenia. Naukowe fakty wraz z biblijnym opisem pokazują Bożą troskę o swe stworzenie.

„Konie w Biblii” to artykuł, w którym autor pokazuje, że konie w czasach starożytnego Izraela i Egiptu były przede wszystkim używane jako narzędzia wojenne. Raz po raz Izrael był ostrzegany, aby swą ufność pokładał raczej w Bogu, a nie bojowych koniach.

Od upadku Adama w ogrodzie, aż do zniszczenia Szatana opisanego w Objawieniu, wąż przewija się przez karty Biblii. „Wąż w Piśmie Świętym” to omówienie wielu przykładów, w których wąż pojawia się w Słowie Bożym.

Od wyrzutka do najlepszego przyjaciela człowieka; historia psa z biblijnej perspektywy pokazana została w artykule „Psy w Biblii”. Jednocześnie, autor wskazuje na pewne nauki płynące z tej historii.

„Nauka od świni” to rozważania na temat różnych wersetów, które związane są ze zwykłą świnią. Wyjaśniają one, dlaczego w ramach Przymierza Zakonu zawartego z Żydami świnie uważane były za nieczyste zwierzęta i nie można było jeść ich mięsa. Świnia jest również obiektem wielu metafor i przenośni, jakimi posługuje się Słowo Boże.

„Wielbłądy w Biblii” to artykuł pokazujący nam kilka ciekawych faktów o wielbłądach. Pomaga nam zrozumieć, dlaczego były one idealnym zwierzęciem jucznym w czasach starożytnych. Czy rzeczywiście przechodziły one przez ucho igielne?

W rozważaniach zatytułowanych „Zwróć uwagę na mrówkę” znajdziemy kilka myśli na temat tego, w jaki sposób Chrześcijanin powinien zajmować się swoimi sprawami. „Pracuj kiedy jest taka możliwość, ucz się od innych, działaj w sposób spójny i bezinteresowny” to tylko niektóre z zasad, które rozwija autor.

Ostatni artykuł zatytułowany jest „Dwa lwy” i stanowi porównanie między dwoma lwami: Szatanem i Lwem z pokolenia Judy, czyli naszym Panem. Na co powinniśmy zwracać uwagę gdy wiemy, że Szatan przygotowuje się do ataku? Dlaczego w Piśmie Świętym zarówno dobro, jak i zło pokazane jest za pomocą symboliki lwa?

Te i inne pytania znajda swa odpowiedź i zostaną omówione w niniejszym wydaniu. Mamy nadzieję, że nasi czytelnicy wiele skorzystają na lekturze wszystkich artykułów i odniosą z niech duże błogosławieństwo.

Kto nie chciałby znów zobaczyć swoich bliskich, powstałych z martwych? Zmartwychwstanie będzie realizowane zgodnie z zasadą „każdy w swoim porządku”, opisaną w poniższych artykułach.

„Zmartwychwstanie oznacza nadzieję” skupia naszą uwagę na zmartwychwstaniu jako na zjawisku, wobec którego nikt nie powinien czuć strachu. Będzie to wydarzenie, które powinno być źródłem nadziei dla wszystkich.

„Zmartwychwstanie przyszło przez jednego człowieka” to artykuł, który na podstawie Pisma Świętego pokazuje, w jaki sposób Jezus Chrystus i Jego ofiara za grzechy są podstawą dla nadziei zmartwychwstania. Jeśli Chrystus umarł raz za wszystkich, to czy wszyscy nie powinni z tego skorzystać?

Podniesienie z martwych sześciu osób w czasach przed ukrzyżowaniem i zmartwychwstaniem Jezusa różni się od obiecanego, wielkiego zmartwychwstania. Analiza tego problemu przedstawiona została w artykule „Tymczasowe zmartwychwstania”.

Opis pierwszego, trwałego zmartwychwstania, przedstawiony został w artykule „Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa”. Jezus jest pierwszy we wszystkim. Na zmartwychwstaniu Jezusa budowana jest nadzieja na życie wieczne każdego człowieka.

„Zmartwychwstanie wiernego Kościoła” to omówienie harmonijnych biblijnych argumentów opisujących sekwencję i czas trwania zmartwychwstania wiernych członków Oblubienicy Chrystusa. Będzie to niebiańskie zmartwychwstanie, do życia i nieśmiertelności.

„Zmartwychwstanie Wielkiego Ludu” to tytuł artykułu, w którym omówione zostały losy tych, którzy odpowiedzieli na Boże powołanie, następnie potknęli się po drodze, ale w końcu zwyciężyli. Autor wskazuje również na podstępne pułapki czyhające na poświęconych w czasie ich wędrówki za Panem.

„Zmartwychwstanie Starożytnych Świętych” to rozważania na temat losów Abrahama i innych wiernych Bogu ludzi żyjących w czasach przed Chrystusem. Ich zmartwychwstanie poprzedzać będzie zmartwychwstanie innych ludzi na ziemi, a oni sami otrzymają wiodącą rolę wśród wszystkich powstałych d życia.

„Zmartwychwstanie całego świata” zwraca uwagę na fakt, że cały świat ma być podniesiony ze snu śmierci. Gdy uczestnicy niebieskiego powołania będą już doskonali, świat zostanie wzbudzony z martwych aby uczyć się sprawiedliwości. Zmartwychwstanie będzie bardzo przekonywujące nawet dla ateistów. Ludzie będą wówczas uczyć się jak poświęcać czas dla innych – coś, co do tej pory zaniedbywali.

„Po końcowej próbie” to przypomnienie, że gdy dzieło zmartwychwstania dobiegnie końca i wszyscy zostaną po raz ostatni poddani próbie przez Szatana w czasie „krótkiego czasu”, wówczas śmierć i piekło zostaną zniszczone na zawsze. Następnie mieszkańcy nieba i ziemi będą żyli w harmonii, przez całą wieczność.