Czterdziesty rok

Czterdziestoletnia wędrówka Izraela po pustyni to dobrze znana historia. Po cudownym wybawieniu z Egiptu, Izrael doświadczył niemal każdego rodzaju tragedii i emocji. Mieli nadzieję, że dotrą do Ziemi Obiecanej, o której mówił Abraham, i ją odziedziczą. Większość z nich się jednak tego nie doczekała.

Pismo Święte mówi dość szeroko o pierwszych dwóch latach wędrówki, lecz milczy na temat kolejnych lat, aż do roku czterdziestego. Niniejszy numer „Heralda” opisuje doświadczenia Izraela w owym czterdziestym roku. Te burzliwe dwanaście miesięcy przygotowało ich do wkroczenia do Kanaanu.

Artykuł Trzydzieści dziewięć lat to przegląd doświadczeń Izraela do roku 40. Początkowe doświadczenia pokazały cierpliwość Boga, który wiedział, że Izrael potrzebuje przygotowania i ćwiczenia. Odzwierciedlały one również głęboko zakorzenioną niewiarę wielu Żydów, która przez 40 lat uniemożliwiła im wejście do Ziemi Obiecanej.

Życie i śmierć Miriam ukazuje pierwsze odnotowane wydarzenie 40 roku. Biografia przedstawia zarówno zalety jak i wady tej niezwykłej kobiety. Starsza siostra Mojżesza wywarła znaczący wpływ na losy Izraela na pustyni.

Sąd w Meriba opisuje jedyną skazę na wyjątkowej wierności Mojżesza. To przykre wydarzenie miało związek z ponownym zaczerpnięciem wody ze skały.

Przejście przez Edom i śmierć Aarona przedstawia doświadczenia Izraela, który przechodził przez zamieszkane obszary w drodze do Ziemi Obiecanej. Opisuje wysiłki Mojżesza zmierzające do pokojowego przejścia przez Edom.

Wprawdzie zdarzenie z ognistymi wężami miało miejsce zaledwie kilka miesięcy przed przybyciem Izraela, niewiara i kwestionowanie Bożych sług wciąż kosztowały życie wielu Izraelitów. Niemniej jednak istnieją wspaniałe prorocze sygnały przyszłego odkupienia.

Bitwy z Amorytami i Moabitami opisują konflikt i zwycięstwo Izraela nad Amorytami podczas marszu Izraela na północ. Opisano także chciwego proroka Bileama.

Zasiedlenie Transjordanii tłumaczy dziedzictwo 2½ plemion na wschód od Jordanu, reprezentujących Kościół, Wielkie Grono i Starożytnych Świętych, którzy otrzymują swoje dziedzictwo przed resztą ludzkości. Artykuł ten można znaleźć na stronie internetowej „The Herald” (w języku angielskim – przyp. tłum.).

Śmierć Mojżesza zawiera ostatnie napomnienia, jakie uznany przywódca skierował do swego narodu. Mojżesz nie wszedł z nimi do celu wspólnej wędrówki. Jego pożegnalne napomnienia są głęboko poruszające.

Koniec czterdziestego roku stanowi dobre zakończenie, gdy Izrael, pod nowym przywództwem Jozuego, przygotowuje się do historycznej inwazji na Kanaan.

Jak powiedział apostoł Paweł: „A to wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i […] ku przestrodze dla nas” (1 Kor. 10:11). W tych doświadczeniach mamy ujmującą historię, głębokie prorocze lekcje i przykłady zarówno ostrzegające, jak i budujące dla Nowego Stworzenia.

Dziękczynienie

Apostoł Paweł rozpoczął swój List do Kolosan słowami: „Dziękujemy Bogu, Ojcu Pana naszego, Jezusa Chrystusa, zawsze gdy się za was modlimy” (Kol. 1:3). Były prezydent USA, John F. Kennedy, powiedział: „Wyrażając naszą wdzięczność, nie możemy nigdy zapomnieć, że najwyższym uznaniem nie jest wypowiadanie słów, lecz życie zgodnie z nimi”.

Ten numer Heralda poświęcony jest docenieniu Pana Boga w naszym życiu i znalezieniu sposobów, w jaki możemy lepiej okazywać naszą wdzięczność i wprowadzać ją w życie.

Artykuł „Ofiary spokojne i dziękczynne w Przybytku” analizuje te dwie ofiary opisane w Księdze Kapłańskiej. Reprezentują one naszą wdzięczność za dar usprawiedliwienia oraz ofiarę z nas samych, polegającą na prowadzeniu poświęconego życia w celu okazania tej wdzięczności.

„Dziękczynne ofiary Hiskiasza” szczegółowo opisują wysiłki największego króla, który zreformował Izrael. Jego starania o przywrócenie w Izraelu właściwego oddawania czci Jahwe proroczo obrazują przywrócenie narodu do wiary podczas rozpoczęcia Królestwa Tysiąclecia.

W artykule „Dziękowanie naszemu Niebiańskiemu Ojcu” przyglądamy się sposobom, w jaki próby budują naszą wiarę i jak te utrapienia dają nam możliwość dziękowania Panu Bogu.

„Psalm 145” jest rozważaniem na temat Bożego zwierzchnictwa nad stworzeniem. Pomimo upadłej natury, ludzkość pozostaje cudem, często odzwierciedlającym dobroć Pana Boga. Przykład wiary Dawida, pomimo wielu uchybień, może być dla nas zachętą by cenić naszą relację jako dzieci Bożych.

„Proroctwo Jeremiasza 33” opisuje ostatnie dni królestwa Judy i nadzieję na jego odbudowę, daną przez proroka. Przywrócenie narodu izraelskiego i ponowne zgromadzenie Żydów do ojczystej ziemi w naszych czasach jest powodem do wdzięczności, że Boży plan działa dla dobra całej ludzkości.

Artykuł „Czym odpłacę Panu?” analizuje Psalm 116, pieśń uwielbienia i dziękczynienia za wyzwolenie oraz odnowę. Nasze Postanowienia Poranne rozpoczynają trzy wersety z tego Psalmu, które przypominają nam o naszej odpowiedzialności przed Panem Bogiem za błogosławieństwa, którymi nas obdarza.

W artykule „Bóg zesłał swego Syna” autor rozważa sposób w jaki nasza postawa wobec doświadczeń wpływa na nasz rozwój jako dzieci Bożych. Kiedy widzimy wszystkie drogi, którymi Pan Bóg nas kieruje, możemy lepiej wyrazić właściwą wdzięczność za Jego opiekę nad nami.

Duch święty

Duch święty… nauczy was wszystkiego. – Jan. 14:26

Wielu Chrześcijan mówi o duchu świętym, lecz niewielu z nich zdaje sobie sprawę z jego istoty i wpływu, jaki wywiera na ich życie. Pismo Święte mówi o nim w wielu kontekstach, wspominając w szczególności o pomazaniu, pieczętowaniu, poświadczaniu, spłodzeniu i narodzeniu z ducha świętego. Większość z tych tematów jest przedmiotem rozważań niniejszego wydania czasopisma The Herald.

Artykuł otwierający nosi tytuł „Symbole ducha świętego”. Opisuje on symbolikę i funkcje, jakie są przypisane w Biblii Duchowi Świętemu.

Działalność ducha świętego w Starym Testamencie różni się znacząco od tej opisanej w Nowym. Przykłady ze Starego Testamentu omówione zostały w artykule „Moc i percepcja”. Wpływ ducha świętego na jednostki jest natomiast przedmiotem artykułu „Nowe Stworzenie”.

Wiele zapisów Pisma Świętego wspomina o mocy sprawczej, wywieranej przez ducha świętego. Fragmenty te to między innymi Dz. Ap. 2, Rzym. 12, Jan. 14-16 oraz 1 Kor. 2. Ostatni ze wskazanych zapisów jest przedmiotem analizy artykułu zatytułowanego „Duchowe zrozumienie”.

Wykorzystanie słów proroctwa Joela 2:28 w zapisie Dz. Ap. 2 wywołuje wiele dyskusji. Artykuł „Wylanie ducha świętego” rzuca nieco światła na kwestię zrozumienia przesłania proroka Joela. Inny punkt widzenia prezentuje „Z drugiej strony…”, w którym przedstawione zostało alternatywne wyjaśnienie wydarzeń jakie miały miejsce w Dniu Pięćdziesiątnicy.

„Świadectwo ducha” jest próbą odpowiedzi na pytanie, które zadaje sobie wielu Chrześcijan: czy mam osobisty związek z Bogiem? Czy posiadam ducha świętego?

Choć na temat wpływu ducha świętego na nasze życie można wiele powiedzieć, to jednak chyba nie ma ważniejszego zagadnienia jak rozwijanie „Owoców ducha”. Po tymże artykule następuje „Moc Najwyższego zacieni cię”, który to artykuł stanowi rozważania na temat pewnych trudnych fragmentów Biblii odnoszących się do ducha świętego.

Nie można niedoceniać wpływu ducha świętego na życie Chrześcijanina. Należy się o niego modlić, gorliwie go poszukiwać i pragnąć odczuć jego wpływ w swym życiu. Jego wpływ można porównać do linii telefonicznej, łączącej nas z Bogiem i Jego Synem, Jezusem Chrystusem. Jest on naszym nauczycielem i przewodnikiem. Obyśmy potrafili go w sobie zatrzymać, modląc się ustawicznie o coraz większy jego wpływa na nasze życie.

Ewangelia św. Jana

Ewangelia św. Jana zapewnia dogłębne spojrzenie na wiele aspektów ziemskiej służby Jezusa.Ten numer Heralda szczegółowo omawia rozdziały Ewangelii św. Jana od trzeciego do jedenastego, rozważa nauki, cuda i przykład Jezusa, jakie zostały zapisane przez apostoła. Jan opisał „dobrego pasterza” owiec, który uzdrawiał chromych, przywracał wzrok niewidomym, karmił tłumy i wskrzeszał zmarłych. Ewangelia św. Jana ukazuje naszego Pana jako Mesjasza, posłanego przez Pana Boga, aby odkupił światoraz sposób, w jaki został przyjęty przez Żydów, przywódców Izraela i pogan.

„Bóg posłał swojego Syna” analizuje rozmowę naszego Pana z Nikodemem, gdzie Jezus ukazał potrzebę bycia spłodzonym, a następnie narodzonym z ducha, aby wejść do Królestwa Niebieskiego.

„Woda życia” opisuje rozmowę Jezusa z Samarytanką przy studni w pobliżu Sychar. W tej dyskusji Jezus objawił się jako Mesjasz i ofiarował jej i wszystkim, którzy Go przyjmą, wody żywe.

Tematem artykułu „Chcesz być zdrowy?” jest uzdrowienie przez naszego Pana chromego człowieka przy sadzawce Betesda, co obrazuje uzdrowienie ludzkości w ziemskim królestwie Chrystusa.

„Chleb żywota” rozważa historię nakarmienia przez Jezusa pięciu tysięcy i następującą po niej lekcję na temat bycia chlebem żywota, w którym wszyscy muszą mieć udział, aby zyskać życie.

Publiczna służba Jezusa w Jerozolimie podczas święta namiotów i lekcja o wodzie życia zostały przeanalizowane w artykule „Nauczanie Jezusa o wodach życia”.

„Pierwej niż Abraham był, Jam jest” opisuje rozmowę Jezusa z przywódcami żydowskimi, w której objawił się jako Mesjasz, posłany przez Boga, aby odkupić Izrael i świat.

„Cudowna łaska” pokazuje, jak nasz Pan uzdrowił człowieka niewidomego od urodzenia i jak to wydarzenie zmieniło życie uleczonego.

„Dobry Pasterz” rozważa Jezusa jako dobrego pasterza, który oddał swoje życie za owce, a także jedność, którą Jezus dzieli z Ojcem Niebieskim.

Na koniec, „Wskrzeszenie Łazarza” analizuje być może największy cud Jezusa i płynące z niego lekcjedla Kościoła oraz przyszłego zmartwychwstania Izraela i ludzkości.

Niech ten zapis służby Jezusa autorstwa apostoła Jana pobudzi nasze serca i umysły do większej gorliwości i wierności w upodabnianiu się do obrazu umiłowanego Syna Bożego. Amen.

Jednym z najbardziej rozpoznawalnych fragmentów Pisma Świętego mówiących o naszym Panu Jezusie są wersety zapisane w Izaj 9:5-6 „Albowiem dziecię narodziło się nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu, i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju. Potężna będzie władza i pokój bez końca na tronie Dawida i w jego królestwie, gdyż utrwali ją i oprze na prawie i sprawiedliwości, odtąd aż na wieki. Dokona tego żarliwość Pana Zastępów.”

Ten numer czasopisma The Herald szczegółowo omawia to proroctwo, z którego możemy się dowiedzieć o Bożym planie zbawienia człowieka oraz o roli, jaką w nim pełni nasz Pan.

„Albowiem tak Bóg umiłował świat” to tytuł artykułu, w którym autor analizuje przyczynę, dla której nasz Pan przyszedł na ziemię jako pierworodny syn, gdzie się urodził i co ujawniają o Nim wydarzenia z początkowego okresu Jego życia.

„Przyszły władca ludzkości” to rozważania, pokazujące nadchodzące ziemskie Królestwo Boże, które spocznie na ramionach Chrystusa; autor tłumaczy również, jak Jezus mógł zostać głową tego Królestwa i w jaki sposób spełni Boże obietnice dane Dawidowi.

Wspaniały charakter naszego Pana Jezusa i sposób w jaki będzie służył ludzkości jako nauczyciel jest przedmiotem artykułu „Przyszły wielki nauczyciel ludzkości”.

„Moc Jezusa Chrystusa” to tytuł rozważań na temat tego, jak potężnym bogiem będzie Jezus, jakie będzie źródło jego mocy i jak będzie sprawował tę moc w swoim ziemskim Królestwie.

Rola Jezusa jako wiecznego ojca i wskazanie, jakie grupy ludzkości przyprowadzi do życia, są przeanalizowane w artykule „Życiodajny duch”.

„Przyszedł i ogłosił pokój” omawia ludzką potrzebę pokoju i sposób, w jaki Jezus zapewni im pokój w swoim ziemskim królestwie.

„Na tronie Dawida”; tak zatytułowany jest artykuł pokazujący naszego zmartwychwstałego Pana jako władcę i godnego następcę tronu Dawida.

„Sprawiedliwość objawiona” to rozważania nad tym, w jaki sposób Królestwo Chrystusowe będzie na zawsze ustanowione na fundamencie sprawiedliwości i prawości.

Omówienie i zbadanie Bożego zaangażowania i gorliwości w urzeczywistnieniu i doprowadzeniu do końca planu zbawienia człowieka poprzez Jego jednorodzonego Syna, przedstawione zostało w artykule „Powołam Cię”.

Niech to proroctwo dotyczące Jezusa Chrystusa zachęci wasze serca i umysły do większej gorliwości i wierności w naśladowaniu Jego przykładu i podążaniu śladami Jego ofiarniczego życia. Amen.

Lekcje z Przypowieści Salomona

Pierwsze siedem artykułów w tym wydaniu odpowiada sekwencji siedmiu koncepcji omówionych w Przyp. 1:2-5. Ostatnie trzy artykuły dotyczą głównych tematów, które przychodzą na myśl, gdy myślimy o Księdze Przypowieści. Artykuł „Nauka jest twoim życiem” wskazuje na źródło nauk płynących z tej księgi a także analizuje różne sposoby korzystania z Bożych wskazówek przez króla Salomona, określa przeszkody, które należy pokonać, określa naszego wroga, a następnie rzuca światło na nagrodę za jej przestrzeganie.

„Rozum” pokazuje, jak może on stać się częścią wszystkiego, co robimy; jak uczymy się rozumieć nasze otoczenie, jak w nim wzrastamy, a następnie jak dzięki niemu możemy rozpoznać fałsz. „Mądrość” zdefiniowana jest jako umiejętne korzystanie z boskiej wiedzy i zrozumienia. Łączymy mądrość króla Salomona z łaskami ducha apostoła Piotra.

„Rozwaga to mądrość w działaniu”. Rozwaga uważana jest za niezbędny element wszystkich naszych wysiłków zmierzających do wykorzystania czterech ważnych atrybutów charakteru człowieka, o jakich pisze król Salomon: mądrości, sprawiedliwości, osądu i prawości. „Pouczenie o sądzie” to rozważania które przekonują nas, że „sprawowanie sądu” jest ostatecznym filtrem naszych myśli, którego powinniśmy używać zanim wypowiemy jakiekolwiek słowa lub skierujemy nasze stopy do określonego działania.

„Sprawiedliwość (cedek)” to tytuł artykułu rozważającego trzy hebrajskie słowa używane w żydowskich pismach, które są wykorzystywane dla opisywania praktycznego wymiaru sprawiedliwości. Znajdziemy tam wspaniałe spostrzeżenia, dające lepszy wgląd w żydowską kulturę i tradycję. „Prawość: doskonała sprawiedliwość” to rozważania prowadzące do rozróżnienia pojęcia równości i boskiego nakazu słuszności. Boska miłość przejawia się w decyzjach opartych na słuszności. Zagrożenie może pojawić się wówczas, gdy podejmujemy decyzje oparte na zasadzie równości.

„Salomon: studium przypadku” to artykuł dotyczący człowieka, króla Salomona, i jego pragnienia posiadania doskonałego serca i ochotnego umysłu. Pokazuje znaczenie słów Jezusa, gdy napominał nas, aby uprościć nasze pragnienia i porzucić przyjemności tego świata. Salomon dobrze postąpiłby, gdyby chciał posłuchać tej mądrości. „Dzielna kobieta” pokazuje cudowny ideał cnoty wyrażony w 31 rozdziale Księgi Przypowieści Salomona. Król Lemuel dzieli się lekcjami, których nauczył się od swojej matki i przedstawia drogowskaz postępowania dla wszystkich młodych mężczyzn, którzy szukają idealnej, pobożnej żony.

„Życie w mądrości” to nasz ostatni artykuł. Zawiera krótkie porównanie Drzewa Życia w Ogrodzie Eden z Drzewem Mądrości.

Mamy nadzieję drogi Czytelniku, że spodobają Ci się opisywane przez nas wnioski i nauki płynące z bogatego życiorysu króla Salomona. Uczymy się od człowieka, który otrzymał wspaniałe dary od Boga. Ważne jest, abyśmy także uważali wszystkie te lekcje za cenne dary i dla nas.

Wielkie wydarzenia XXI wieku

Ludzie omdlewać będą z trwogi w oczekiwaniu tych rzeczy, które przyjdą na świat, bo moce niebios poruszą się – Łuk. 21:26.

Niedawno co świat wszedł w XXI wiek, a już doświadczyliśmy wielu ważnych wydarzeń. Miały one miejsce na polu życia politycznego, społecznego i naukowego.

Wybór ośmiu przykładów z ich licznego grona siłą rzeczy musi być subiektywny. Mamy jednak nadzieję, że będą one interesujące również dla naszych Czytelników.

Pogoda dotyka każdego z nas, zaś „Wielka debata klimatologiczna” porusza ten temat z punktu widzenia Chrześcijanina. Kolejny niezwykle kontrowersyjny przedmiot, „Klonowanie”, jest omówiony w następnym artykule.

Gorące wybory w Stanach Zjednoczonych i walka pomiędzy Republikanami i Demokratami tylko powiększyły przepaść między rywalami. Ten trend opisany został w rozważaniach „Świat podzielony”.

Kolejny artykuł spogląda na wydarzenia związane z człowiekiem, którego życie wpłynęło na istnienie tysięcy innych ludzi, a którego osiągnięcia są bardziej uznawane w świecie politycznym, niż religijnym. Papież Jan Paweł II jest głównym temat w artyukule „Podzielony dom”.

Zamachy terrorystyczne na Word Trade Center w Nowym Jorku i Pentagon w Waszyngtonie, otworzyły nową erę w światowym konfl ikcie. Była to przyczyna rozpoczęcia „wojny z terroryzmem” oraz jego głównym sponsorem, organizacją Al Quaeda. Ponoszony koszt tej wojny, wyrażony w pieniądzu i krwi, jest podstawą artykułu „Nowy światowy nieporządek”.

Ogromne siły natury są przedmiotem rozważań zatytułowanych „Biblijne trzęsienia ziemi: co oznaczają?” Naturalne katastrofy, takie jak cyklony, powodzie, obsunięcia się ziemi, trzęsienia ziemi oraz erupcje wulkaniczne zwielokrotniły swą częstotliwość, przynosząc śmierć tysiącom ludzi. Ostatni artykuł, „Gniew pogan” opisuje wyłanianie się narodów oraz wpływ tego procesu na scenę polityczną świata. Szczególną uwagę zwraca autor na dwie gospodarki: Chin oraz Indii.

Nie jest naszym celem rozbudzanie trwogi wśród Czytelników, lecz optymistyczne spojrzenie na te „znaki czasu” zaznaczające zbliżanie się Królestwa, o które tak gorąco się modlimy (Mat. 6: 10). Oby ta gorliwość pobudziła nas do wierności aż do śmierci.

Plan Wieków

Gdzie nie ma objawienia, tam lud się rozprzęga (…) – Przyp. 29:18.

W 1877 roku, Nelson H. Barbour wydał „Trzy Światy i Żniwo tego Świata”. C. T. Russell został wymieniony jako współwydawca. Ulotka ta zawierała wykres, pokazujący Plan Boży w podziale na okresy, z wykorzystaniem wzoru półokręgów, jakkolwiek bez linii poziomych, piramid, czy fragmentów piramid. Wykres miał służyć jako wizualna pomoc w próbie zrozumienia pojęcia świata który był, świata obecnego oraz świata jaki ma być, według opisu z 2 Piotra 3.

Dziewięć lat później, C. T. Russell wydał Boski Plan Wieków, zawierający składany wykres, bardzo podobny do tego, który znajduje się na 34 stronie tego czasopisma. W książce tej autor wyjaśnił w jaki sposób należy ów wykres rozumieć. Sam plan stał się popularny pomiędzy Badaczami Pisma Świętego i pomocny przy okazji tłumaczenia Planu Bożego innym; do dzisiaj jest w tym celu wykorzystywany.

W tym wydaniu przyjrzymy się głównym okresom zaznaczonym przez półokręgi. Z uwagi na objętość samego magazynu, brak jest miejsca na analizę linii poziomych i większości szczegółów, jakkolwiek każdy z elementów wykresu został opisany na ostatniej stronie wraz z odpowiednimi odwołaniami do zapisów Pisma Świętego.

Pierwszy z artykułów dotyczy świata, który był. Omawiany okres rozpoczyna się wygnaniem Adama i Ewy z Raju, a kończy potopem, który miał miejsce za czasów Noego. W Piśmie Świętym nie znajdziemy wielu informacji na temat tamtych czasów.

Kolejne trzy artykuły dotyczą wieków: Patriarchów, Żydowskiego i Ewangelii, trzech głównych okresów składających się na dzisiejszy świat. Następnie przedstawiona zostanie analiza Wieku Tysiąclecia (Mesjanistycznego), pierwszego okresu świata, który ma być. W tym czasie ustanowione zostanie Królestwo Chrystusowe i na cały świat spłyną jego błogosławieństwa.

Przejścia z Wieku Żydowskiego do Wieku Ewangelii, a następnie z Wieku Ewangelii do Wieku Mesjanistycznego zostały określone jako czasy żniwa, którym poświęcony został kolejny artykuł.

Wydanie zakończy badanie, werset po wersecie, proroctwa Hab. 2, skąd pochodzi tekst zamieszczony na wykresie: „Zapisz to, co widziałeś, i wyryj to na tablicach, aby to można szybko przeczytać.”

Mamy nadzieję, że zarówno ci, którzy widzą wykres po raz pierwszy, jak i ci, którzy z nim dorastali, z przyjemnością spędzą czas nad rozważaniem jednego z najpopularniejszych wizualnych narzędzi wprowadzonych do ruchu Badaczy Pisma Świętego.

Jak wypełnić kazanie na górze

Rozdziały 5 do 7 ewangelii św. Mateusza rozpoczynają się opisem kazania na górze, które jest również przedmiotem wydania naszego czasopisma w styczniu 2005 roku, zatytułowanego „Nie tylko błogosławieństwa”, a także wydania Maj/Czerwiec 2002 zatytułowanego „Jak wprowadzić Błogosławieństwa w życie”. W niniejszym wydaniu wyjdziemy poza sam przedmiot błogosławieństw i zajmiemy się problemem, w jaki sposób wprowadzić w życie treść kazania na górze.

„Ponad sprawiedliwość faryzeuszy” to artykuł który zadaje każdemu z nas pytanie, czy czujemy się bardziej święci niż inni.

Wyrównywanie rachunków, uważanie innych braci za głupców lub złoczyńców, to kolejne etapy popadania Chrześcijanina w ruinę, o czym mówi artykuł „Głupcze!”, przypominając jednocześnie o korzyściach płynących z samokontroli.

Sposób w jaki każdy Chrześcijanin oraz lokalne zbory powinny reagować na zwiększającą się falę cudzołóstwa, rozwodów i powtórnych małżeństw, opisany został w artykule „Nauka Jezusa o małżeństwie i rozwodzie”.

„Tak znaczy tak!” to tekst, który przypomina nam, że półprawdy oraz tak zwane „białe kłamstwa” i inne zwodnicze zachowania są złem. Nasz Pan je wszystkie widzi, bez względu na to, czy człowiek jest to w stanie to uczynić czy też nie. Powód dla którego musimy uczyć się miłości nawet do naszych nieprzyjaciół opisany jest w artykule zatytułowanym „Miłuj nieprzyjaciół swoich”.

„Kilka myśli o modlitwie Pańskiej” skupia się na rzeczywistej treści naszych modlitw. Modlitwa o przebaczenie w sytuacji gdy sami nie mamy chęci przebaczyć naszym winowajcom jest w rzeczywistości modlitwą o to, aby Bóg nie okazał nam tego przebaczenia, co zostało wykazane w artykule „I przebacz nam, jak i my przebaczyliśmy innym”. „Gdzie jest skarb wasz” to artykuł pokazujący nam jak zachować równowagę w zabieganiu o rzeczy niezbędne w oczach wszystkich a brakiem zaufania do Pana okazywanym przez zabieganie o rzeczy potrzebne.

Przesłaniem artykułu zatytułowanego „Nie sądźcie” jest to, abyśmy nie osądzali innych po pozorach, lecz raczej rozsądzali samych siebie, abyśmy nie podlegali takiemu sądowi. Ostatnim artykułem w niniejszym wydaniu jest „Po owocach ich poznacie”, który zwraca naszą uwagę na owoce ducha które winny być mierzone raczej według zachowania, a nie zdobywania pozycji przywódcy.

Ewangelia św. Łukasza

Chociaż imię autora nie jest wymienione ani w tej ewangelii, ani w Dziejach Apostolskich, to jednak uczeni w większości uważają, że św. Łukasz jest autorem obu tych ksiąg. Jeżeli jest to prawdą, byłby on odpowiedzialny za powstanie niemal jednej czwartej Nowego Testamentu.

Zgodnie z zapisem Kol. 4:4, św. Łukasz był lekarzem. I rzeczywiście, zapis jego ewangelii zawiera określenia medyczne, które nigdzie indziej się nie pojawiają. W pośredni sposób jest on również wspomniany w Dz. Ap. 16:10, gdzie użyta została liczba mnoga „my” – wskazując na św. Pawła i św. Łukasza, którzy mieli wyruszyć do Macedonii.

Ewangelia św. Łukasza jest zapisem najbardziej kompletnym ze wszystkich tekstów ewangelii. Jest jedynym, który wspomina o wydarzeniach sprzed narodzin Jezusa i opisuje, co działo się zanim rozpoczął On swą służbę. Ponieważ był poganinem, a tym samym stał poza ortodoksyjnym społeczeństwem żydowskim, pisał wiele o tych, którzy z żydowskiego punktu widzenia byli nieistotni: o celnikach, poganach, Samarytanach i niewiastach. Niniejsze wydanie naszego czasopisma zajmie się analizą wielu aspektów tej wspaniałej ewangelii i znalazły się w nim następujące tematy:

1. Unikalny opis cudów: połów ryb, wzbudzenie syna wdowy, uzdrowienie chorej kobiety, uzdrowienie człowieka chorego na puchlinę, dziesięciu trędowatych oraz człowieka z odciętym uchem.
2. Modlitwy Jezusa przy różnych okazjach.
3. Przypowieści, jakie znaleźć możemy tylko w tej ewangelii.
4. Cztery pieśni nigdzie indziej nie opisane.

Krótko omawiamy również przypowieść o bogaczu i Łazarzu, tak często błędnie cytowaną jako dowód istnienia cierpień poza grobem. Niewielu zdaje sobie sprawę z tego, że jest to jedyna przypowieść, gdzie jej bohater został nazwany z imienia, a w tym przypadku imieniem osoby, którą Jezus rzeczywiście wzbudził z martwych kilka tygodni później.

Dwa artykuły omawiają relacje jakie łączyły Jezusa z pogardzaną przez Żydów grupą społeczeństwa, włączając w to niewiasty i przedstawicieli innych klas.

Wydanie to zamkniemy studium 5 rozdziału Ewangelii św. Łukasza, gdzie opisane zostały trzy cuda dokonane przez Jezusa. Były one nie tylko manifestacją Jego mocy, ale stanowiły ilustrację większych dzieł, jakich dokonywać On będzie w czasie Królestwa (Jan. 14:12).

Ufamy, że prezentowane artykuły przyczynią się do większego uznania Syna Bożego i jego wiernego kronikarza, św. Łukasza.

Gdzie popełnili błąd?

„Ci, którzy nie pamiętają wydarzeń z przeszłości, są skazani na to, żeby je powtórzyć”. Tak napisał filozof George Santayana. Krótka pamięć wydaje się cechą powszechną, jako że często widzimy przykłady błędów popełnianych na okrągło.

W Biblii odnajdujemy ilustracje wielu osób, które podjęły złe decyzje. Dlaczego tak postąpiły, skoro widmo konsekwencji nigdy nie było wątpliwe? Czy Ewa naprawdę sądziła, że spożycie zakazanego owocu nie przyniesie przykrych następstw? Czy lud Izraela sądził, że po ukamienowaniu Jozuego i Kaleba oraz powrocie do Egiptu Bóg nadal będzie zsyłał mu mannę każdego dnia? Najwyraźniej tak właśnie myśleli.

W tym wydaniu opisane zostały przypadki osób, które podjęły w życiu złe decyzje oraz następstwa ich decyzji. Przykłady te istnieją po to, żeby inni mogli się na nich uczyć (patrz: 1 Kor. 10:11). Mimo że najbardziej pożyteczna lekcja wynika z doświadczenia, należy również czerpać wiedzę z obserwacji.

Autor pierwszego z artykułów zatytułowanego „Izrael”, skupia się na analizie grupowej decyzji, która spowodowała czterdziestoletnie opóźnienie wejścia do ziemi obiecanej. Niemalże pod koniec tej wędrówki, Balaam, prorok nie będący z Izraela, pokazał w jaki sposób chciwość może wpłynąć na osąd.

Eli, izraelski arcykapłan, kształcący przekupnych synów, tak bardzo lekceważył swoje obowiązki, że można się dziwić, iż pod jego opieką wychował się Samuel, najznakomitszy sędzia Izraela. Po okresie sądzenia Izraela przez Samuela nastały czasy królów. Saul był pierwszym z nich. Swoje panowanie rozpoczął dobrze, ale zakończył źle. Drugim królem był Dawid, zdecydowanie inny, a jednak tak podobny w ludzkich ułomnościach. Przytoczone przykłady dowodzą, że Bóg nie chroni jednostek przed konsekwencjami ich działań.

Joasz był królem w późniejszych czasach. Kiedy przybył do umierającego Elizeusza z prośbą o pomoc, jego brak wiary stał się oczywisty i wpłynął na dalsze wydarzenia. Uzjasz był wnukiem Joasza. Panował dobrze, ale kiedy na jeden dzień chciał zostać kapłanem, zamiast tego stał się trędowaty.

Niniejsze wydanie zakończymy tekstem o Judaszu Iskariocie, który swą złą sławę zawdzięcza temu, że będąc jednym z dwunastu wybranych, z powodów nie do końca zrozumiałych, zdradził Jezusa.

Oby przytoczone przykłady pomogły w podejmowaniu właściwych decyzji w naszym życiu, podczas gdy szukamy możliwości zadowolenia swoim działaniem naszego Ojca Niebieskiego.

Sposoby nauczania Jezusa

W czasie swej służby, Jezus wykorzystywał sześć głównych sposobów nauczania. Artykuły w niniejszym wydaniu omawiają każdy z nich, starając się jednocześnie wskazać na płynące stąd nauki możliwe do zastosowania w naszym własnym życiu. Zapewne każdy z nas stara się być jak najbardziej efektywny naśladowaniu wielkiego przykładu, jaki On nam zostawił.

„Pytania” to artykuł omawiający kilka z wielu pytań jakie stawiał Jezus w rozmowach ze swymi wrogami i przyjaciółmi. Wskazuje on, że dobrze postawione pytanie ma siłę obosiecznego miecza.

„Stwierdzenia” porównuje metody retoryczne wykorzystywane przez religijnych przywódców za czasów Jezusa z mądrością i prawdą Jego wypowiedzi. „Nigdy jeszcze człowiek tak nie przemawiał, jak ten człowiek mówi” (Jan. 7:46). Nasze wypowiedzi również powinny być zrozumiałe dla słuchaczy.

Artykuł „przypowieści” dotyczy jednej z ulubionych przez Jezusa form nauczania. Dawały one słuchaczom szeroki pogląd na Boży plan, nauczając trudnych kwestii w sposób efektywny i zrozumiały. Z drugiej strony, dla osób o ulotnym zainteresowaniu, nie stanowiły one żadnej nauki.

„Cuda” przyciągały lud do Jezusa i były dokonywane również przez apostołów po Jego śmierci i zmartwychwstaniu, aby wspomóc rozwój wczesnego kościoła. Choć dziś nie możemy dokonywać takich cudów, to jednak Jezus zapowiedział swym uczniom, że pewnego dnia dokonywać będziemy jeszcze większych rzeczy (Jana1:50, 14:12).

„Metafora” to artykuł omawiający obrazy malowane słowem przez Jezusa, zwłaszcza w przypadku siedmiu wielkich stwierdzeń „jam jest”, jakie znajdują się w Ewangelii Jana. Metafory to język ludzkich zmysłów i pomagają one zrozumieć trudne koncepcje.

Ostatni artykuł to „Nauczanie przez przykład”. Podkreśla on, jak bardzo inspirujące musiało być przebywanie w otoczeniu Jezusa, obserwowanie sposobów, w jakie  wykorzystywał swe zdolności w czynieniu woli Bożej. Być może najbardziej niezapomnianym przykładem dla uczniów było umycie im nóg.

Izajasz proroczo nazywa Jezusa „cudownym doradcą” (Izaj. 9:5). W tytule tym Bóg chciał nam dać do zrozumienia, że Jezus był wspaniałym doradcą, który chce być obecny w naszym życiu i nauczać nas (Obj. 3:20).

Mamy patrzeć na Jezusa, sprawcę i dokończyciela naszej wiary, w miarę jak idziemy w Jego ślady (Hebr. 12:2, 1 Jana 2:6). Starajmy się nie tylko czytać historie o Bożym Synu, ale naśladować również sposoby, jakie wykorzystywał w nauczaniu. Czyniąc tak, nasz „wewnętrzny człowiek” będzie wrastał, ponieważ w Bogu „żyjemy i poruszamy się, i jesteśmy” (Dz. Ap. 17:28).

Prosty przewodnik po Objawieniu

Księga Objawienia dodaje do Nowego Testamentu piękny akcent, kreśląc przyszłość przewidzianą w Boskim planie, począwszy od czasów apostoła Jana. Obserwując wypełnianie się tych proroczych przepowiedni, upadamy na kolana pełni pokornego podziwu i zaufania do naszego Ojca Niebieskiego.

Objawienie 1 – „Wprowadzenie” przedstawia nam autora (Boga), posłańca (Jezusa) i uwięzionego pisarza (apostoła Jana).

Objawienie 2-3 – „Siedem Zborów” to rozważania na temat posłańców do każdego zboru, ram czasowych dla każdego kościoła i prawdopodobnego znaczenia każdego z poselstw.

Objawienie 4-5 – „Ukryty przez dwa wieki” to artykuł w którym przedstawiony został duchowy punkt widzenia na plan Boży, włączając w to 24 starszych, czterech Żyjących i „baranka jakby zabitego”.

Objawienie 6: 1-8:1 – „Siedem Pieczęci” pokazuje postęp w zrozumieniu doktryny, która została objawiona Kościołowi Wieku Ewangelii i identyfikuje Tego, który był godzien aby zerwać te pieczęcie.

Objawienie 8-11 – „Siedem trąb” wskazuje na wpływ, jaki wywarło na świat każde z siedmiu orędzi Kościoła.

Objawienie 12-14 – „Kobieta, zwierzęta i żniwo” opisuje prawie 2000 lat prześladowań Kościoła, konflikt między papiestwem a władzą świecką i żniwo Wieku Ewangelii.

Objawienie 15-16 – „Siedem ostatnich plag” odkrywa w jaki sposób wejście z Egiptu, oblężenie Jerycha i Świątynia Salomona przedstawiają Boże wyroki wydawane nad obecnym złym światem.

Objawienie 17-18 – „Grzechy i sąd Babilonu” ukazuje wielką nierządnicę babilońską (papiestwo) i jej sąd.

Objawienie 19-20 – „Nadchodzi cudowna zmiana” opisuje sposób, w jaki święci postrzegają koniec Wieku Ewangelii, który jest dla nich czasem obietnicy i zbliżającego się dzieła pojednania.

Objawienie 21-22 – „Wykonało się” to artykuł który ożywia dwa piękne opisy Królestwa Bożego i zastanawia się, jaki wpływ na ludzkość będzie mieć czas pokoju, sprawiedliwości i odnowy.

Objawienie 22 – „Końcowe dorady” to opis ostatnich napomnień i błogosławieństw apostoła Jana. Były one skierowane do uczniów za czasów apostoła Jana, wzmacniając cały Kościół przed trudną i wąską drogą, jaka przed nim leżała.

Członkom „klasy stóp” Kościoła pod koniec Wieku Ewangelii, Objawienie Jezusa Chrystusa daje sens w cierpieniu, jasność celu i ufność w oczekiwaniu. Monumentalne dzieło pojednania jest tuż przed nami. Zmierzajmy ku niemu, obserwując rozwój wspaniałego Królestwa Bożego!

Poprawa wiary przez charakter

„Dlatego zamierzam zawsze przypominać wam te sprawy, chociaż o nich wiecie i utwierdzeni jesteście w prawdzie, którą macie” (2 Piotr. 1:12). Aby utwierdzać się w prawdzie i czynić ją niezłomną, należy ją uważne i dokładne dowodzić. Jednak sama wiara nie zapewni nam wyboru na wyższe stanowisko, o które się ubiegamy. Rozwijamy się w świecie, w którym otoczeni jesteśmy przez wielu subtelnych, duchowych wrogów (Efez. 6).

Mając na uwadze walkę, jaką z nimi toczymy, subtelność pokus oraz słabość naszego ciała, apostoł Piotr podkreśla wagę, jaką należy przykładać do kultywowania łask wymienionych w 2 Piotra 1:5-7. Ich omówienie jest przedmiotem tego wydania.

Pierwszy artykuł „Dodając do wiary” to przedruk z roku 1927 omawiający nasze wysiłki, które przy Bożej pomocy mają zmierzać do ukształtowania w nas charakteru Jezusa. Prawda jest nam dana nie tylko dla zadowolenia naszego intelektu, lecz w celu uświęcenia naszego serca i życia.

„Zwycięstwo przez cnotę” to podkreślenie wagi moralnej doskonałości, która oddziela nas od świata i jego ducha. Świat może doceniać te wartości nawet, jeżeli sprzeciwia się naszej wierze.

„Poznanie” to tytuł artykułu zachęcającego do wnikliwego badania Słowa Bożego, zastanawiania się nad Jego Planem i rozumienia jego dzieł w naszych czasach. Wiele osób szydzi dziś z wiary, ponieważ nie rozumie postępu Bożego Planu.

„Praktyka samokontroli” to porady dotyczące prowadzenia Chrześcijańskiego życia w trudach dnia codziennego. Naśladowca Jezusa musi chronić się przed cielesnymi namiętnościami, odciągającymi go od chrześcijańskiej łagodności i dobroci.

„Wytrwałość” zachęca nas do naśladowania Mojżesza, św. Pawła i Jezusa w wykonywaniu zadań powierzonych im przez Boga.

„Pobożność” to echo nauczania jednego z dawnych redaktorów, B. F. Hollistera, który omawiał korzyści płynące z życia dla Boga każdego dnia oraz przyszłą nagrodę za wytrwałość w utwierdzaniu naszego powołania i wyboru.

„Braterstwo” to artykuł omawiający znaczenie greckiego słowa „philadelphia” oraz wysiłki apostołów Piotra i Pawła zmierzające do zjednoczenia Chrześcijan pochodzących z Żydów i pogan. Zachęca on nas również do tego, abyśmy dzisiaj doceniali różnorodność Ciała Chrystusowego.

„Agape” wskazuje na koronną cechę, która powinna charakteryzować wszystkich naśladowców Jezusa. Boża miłość przerasta miłość ludzką. Chrześcijanie powinni zrozumieć Bożą miłość, aby następnie okazywać ją braciom i światu.

Mamy nadzieję, że niniejsze wydanie zainspiruje naszych czytelników do przestrzegania instrukcji i nakazów Pana, zachowywania ich świeżymi w umysłach, w celu lepszego kształtowania w sobie Chrześcijańskich łask. Intelektualne utwierdzenie w wierze jest jedną rzeczą, lecz stałość Chrześcijańskiego charakteru i duchowych łask to zupełnie inna kwestia. Starajmy się podejmować każdy wysiłek konieczny do upodabniania się w naszej wierze do Chrystusa.

Chrystus przez wieki

Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki – Hebr. 13:8.

Niezmienność jest tylko jednym z atrybutów Jezusa Chrystusa. Od czasu, gdy po raz pierwszy pojawia się jako Logos, aż po eony wieczności, cel Syna Bożego pozostaje zawsze taki sam: całkowicie wypełnić wolę swego Ojca, Boga Jahwe.

To właśnie ta cecha czyni Go tak całkowicie niezawodnym i wiarygodnym. Jego obietnice nigdy nie zawodzą, Jego słowo jest niezłomne. Jego naśladowcy zawsze mogą liczyć na Jego pomoc.

Niniejsze wydanie The Herald dokonuje bliższej analizy charakterystyki Syna Bożego – od Jego początków w odległej przeszłości, czasach „na początku”, aż do chwalebnej i wiecznej przyszłości, jaka jest zagwarantowana przez Jego życie, śmierć, zmartwychwstanie i powrót.

„Obraz niewidzialnego Boga” to artykuł, który zajmuje się stworzeniem Logosa i wprowadza znaczenie Jego imienia „mądrość Boża”. Artykuł „Stworzyciel” analizuje Jego rolę w stworzeniu wszechświata.

„Michał, twój książę” to analiza roli Jezusa jako opiekuna starożytnego narodu izraelskiego. On jest niewidzialnym obrońcą i przewodnikiem dla „wybranych” potomków Abrahama.

Jezus dał się bliżej poznać w czasie swego pierwszego przyjścia. Narodził się na ziemi jako doskonały człowiek, aby przekazać nam wiedzę o swoim przyszłym Królestwie. Swoje nauczanie zilustrował licznymi cudami. Następnie umarł jako „okup za wszystkich” i został wzbudzony z martwych. Jego uczniowie pozostawili „Naoczne świadectwo” tego, ze był Mesjaszem.

Jego praca wśród naśladowców od czasu wniebowstąpienia aż do dnia dzisiejszego jest opisana w artykule „Nasz orędownik”. Opisuje on opiekę, jaką zmartwychwstały Zbawiciel obejmuje swoją Oblubienicę, swój Kościół.

Zwieńczeniem misji Syna Bożego będzie Jego powrót oraz przywrócenie ziemi i jej mieszkańców do doskonałości, jaką mieli nasi rodzice w ogrodzie Eden. Artykuł „Przygotowanie do wieczności” wyjaśnia rzeczywistość ukrytą w obrazowym języku przypowieści i cudów, dokonanych w czasie pierwszego przyjścia Jezusa.

„Ponad wszelką nadziemską władzą” to rozważania z naszego stałego cyklu „werset po wersecie”. Ich przedmiotem są dowody ze Starego Testamentu, które apostoł Paweł odnosi do Jezusa w pierwszym rozdziale Listu do Hebrajczyków.

Mamy nadzieję, że nasi czytelnicy zaakceptują te artykuły w duchu, w jakim zostały napisane – jako hołd wdzięczności dla naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa.

Biblijni bohaterzy

Apostoł Paweł zachęca nas w Liście do Żydów aby czytać historie wiernych mężczyzn i kobiet z przeszłości i szukać w nich wartościowych przykładów i lekcji. Wiara była główną siłą napędową w ich życiu; ale jak aktywowali oni tę wiarę, w jaki sposób byli oni w stanie przejawiać ją w każdym aspekcie swojego życia? Niektóre z najcenniejszych skarbów w Piśmie Świętym to przykłady tych, którzy prowadzili życie dla Boga.

„Indywidualne zadania” to tytuł analizy życia Noego i Mojżesza. Siła przekonania Noego została pokazana tym, że poświęcił sto lat swojego życia przygotowując się do czegoś, w co inni nie wierzyli. Pokora Mojżesza została pokazana w ten sposób, że ufał Bogu mimo tego, że nie ufał samemu sobie.

„Prawdziwe chrześcijańskie życie” to analiza postawy Dawida i stanu jego serca, które może być wzorem i dla nas. Kiedy Dawid był pasterzem, zachowywał się jak król, a gdy już był królem, to nadal pozostał pasterzem. Walka Dawida między tym, co uznawał za dobre, a tym, czego pragnęło jego ciało, jest przestrogą dla wszystkich, którzy chcą żyć według ducha.

„Rachab, Debora, i Rut” to artykuł analizujący historie trzech bardzo różnych, wiernych kobiet; ich nadziei, marzeń i realiów życia. W jaki sposób ich chropowaty indywidualizm został użyty przez Boga? Jak udało im się pozostać wiernymi wobec pragnienia służenia Bogu, pomimo wielkich trudności?

„Właściwe miejsce i właściwy czas” to próba spojrzenia na sytuacje życiowe Marii, Marty, Marii Magdaleny, Lidii i Pryscilli. Autor opisuje drobne wydarzenia, które mogły uczynić je silniejszymi albo zupełnie je złamać. W jaki sposób każda z nich traktowała Jezusa i Ewangelię? Co każda z nich była w stanie ofiarować, aby tylko Ewangelia mogła być szerzona?

„Urodzony w pewnym celu” to opis życia i działalności Jana Chrzciciela, który ogłosił przyjście Mesjasza przy końcu Wieku Żydowskiego. Możemy w jego historii doszukać się wzorów dla naszego życia i dzieła opowiadania o przyjściu Mesjasza przy końcu Wieku Ewangelii. Jakich cech charakteru poszukuje Bóg u swoich sług? Ten artykuł to kopalnia skarbów ukrytych dla nas w trudnej rzeczywistości życia Jana Chrzciciela.

„Dwie strony wiary” to porównanie i przeciwstawienie powołania i życia apostoła Piotra oraz apostoła Pawła. Piotr i Paweł to dwa wielkie wzory temperamentu i charakteru ludzi, których powołuje Bóg, aby byli częścią Kościoła Wieku Ewangelii. Jeżeli jak w przypadku Piotra, Bóg wzywa nas poprzez natchnienie, wówczas będzie rozwijać naszą wiarę poprzez poznanie. Jeżeli natomiast Bóg powołuje nas tak jak apostoła Pawła, poprzez poznanie, wówczas dostarczy nam inspiracji, abyśmy uzupełnili naszą wiarę również o miłość.

Licząc nasze błogosławieństwa

Najnowsze wydanie naszego czasopisma zostało zainspirowane pieśnią „Policz swe błogosławieństwa”, autorstwa Johnsona Oatmana. Zachęca nas ona do tego, aby pośród prób i doświadczeń naszego życia zanosić w modlitwie prośby i błagania do Pana. Uczy nas, że Bóg jest ponad wszystkim. „Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który nas ubłogosławił w Chrystusie wszelkim duchowym błogosławieństwem niebios” (Efez. 1:3). On „pociesza nas we wszelkim utrapieniu naszym, abyśmy tych, którzy są w jakimkolwiek utrapieniu, pocieszać mogli taką pociechą, jaką nas samych Bóg pociesza” (2 Kor. 1:4). W tym numerze znalazło się również kilka osobistych świadectw opowiadających o szczególnych próbach i o tym, jak Bóg dał siłę do tego, aby sobie z nimi poradzić.

„Dziękczynienie” to opowieść o historii amerykańskiego Święta Dziękczynienia, obchodzonego od 1863 roku. Ma ono swe duchowe przesłanie, które możemy zastosować w życiu. „Dziękując czy szemrając?” to tytuł artykułu opisującego niektóre z błogosławieństw udzielonych ludowi izraelskiemu jako narodowi szczególnemu, wybranemu przez Boga. Zastanawiając się nad historią podróży tego narodu z niewoli w Egipcie do chwili przybycia do Ziemi Obiecanej, widać wyraźnie, że tamci ludzie nie docenili szczególnej pozycji, jaką zajmowali w Bożych oczach. Zamiast składać Mu dziękczynne modlitwy za to, co otrzymali, naród ten nieustannie szemrał.

„Radość w nieznośnym żalu” jest pierwszym z kilku świadectw zawartych w tym numerze. Dotyczy ekstremalnej próby, jakiej poddana została młoda siostra i jej rodzina, których sześcioletni syn Chase zginął  w wypadku przy pracach gospodarskich. Z ciemności, która tamtego dnia ogarnęła cała rodzinę, wyłoniło się światło bijące od Boga. Świadectwem tym dzielimy się w nadziei, że być może będzie pomocą dla tych, którzy przechodzą przez podobne doświadczenia.

Wielu braci przechodzi przez fizyczne próby. „Dosyć masz, gdy masz łaskę moją” to świadectwo siostry, która doświadczyła chronicznych, fizycznych problemów ze zdrowiem przez większość młodego życia. W ten sposób nauczyła się opierać na Bogu i od Niego czerpać siłę. Publikujemy je z myślą o wszystkich, którzy przechodzą przez podobne doświadczenia, aby zachęcić do wspominania  obietnicy danej apostołowi Pawłowi w związku z jego trwającą przez całe życie dolegliwością.

„Błogosławione więzi, które łączą” to artykuł czerpiący inspirację z pieśni o tej samej nazwie, napisanej przez Johna Fawcetta. Autor był pastorem w małym, biednym zborze. Pewnego dnia, Fawcett otrzymał propozycje objęcia usługi duchowej w zamożnym kościele. Jednak czułe oddanie jego zboru i związane z tym więzi skłoniły go do poświęcenia własnych ambicji i pozostania. Podobnie i my, jesteśmy powołani do poświęcenia swych ziemskich nadziei i ambicji na rzecz służenia ludowi Bożemu.

„Policz swe błogosławieństwa” to ostatnie ze świadectw opisujące doświadczenia, jakie spotkały chrześcijańską rodzinę wtedy, gdy żona i matka doznała urazu mózgu. Dzielimy się wnioskami płynącymi z tych prób, aby zachęcić innych do radzenia sobie w trudnych chwilach poprzez liczenie swoich błogosławieństw, „jednego po drugim”.

Oby postawa pełna wdzięczności była bliska nam wszystkim.

Duchowe zmysły

Apostoł Paweł wskazuje, że nasze duchowe zmysły są ważną częścią naszej chrześcijańskiej wędrówki i uświęcenia (Hebr. 5:14). Nie przedstawia nam jednak dalszych szczegółów ani ich nam nie wymienia. Tradycyjnie myślimy o naszych duchowych zmysłach w kategoriach ogólnych i niejasnych, bez konkretów.

Niniejsze wydanie czasopisma The Herald zawiera rozważania oparte na założeniu, że mamy pięć różnych duchowych zmysłów. Ponadto zawiera sugestie, że słowa Boga, Jezusa, Apostołów i Proroków wskazują na nasze duchowe zmysły poprzez odpowiednie metafory. Naszym zamiarem jako Redakcji było poświęcenie całego jednego numeru na omówienie tej tematyki. Mamy nadzieję, że dzięki temu nasi Czytelnicy odkryją nowe treści i znaczenia związane z tą problematyką, co wzbogaci ich wiarę.

Aby uzyskać najlepsze wyniki, warto przeczytać artykuły w przedstawionej kolejności. Każdy artykuł został umieszczony w określonym porządku celem pokazania postępu naszej wiary, od małych początków do pełni życia na wąskiej drodze.

„Nasze duchowe zmysły” to wstęp do listy wspomnianej przez apostoła Pawła, która jednak nie została opisana w szczegółach. Ten artykuł pomoże Czytelnikom w pełni zrozumieć ideę stojącą za tym wydaniem naszego czasopisma i wskazuje na co najmniej jeden fragment Pisma Świętego dla każdego z duchowych zmysłów.

„Wzrok” to artykuł z zaskakująca puentą, którego autor stara się przenalizować sposób postrzegania świata przez niewidomego, który został uzdrowiony przez Jezusa. W jaki sposób słyszał on świat wokół siebie, gdy szedł do wody, aby się obmyć? Nie zdziw się, drogi Czytelniku, jeśli będzie nucił w myślach jakąś melodię, kiedy skończysz czytać ten artykuł!

„Słuch” to artykuł, w którym autor odkrywa skomplikowaną i delikatną naturę zmysłu słuchu. Na tej podstawie stara się ustalić, dlaczego Jezus podkreślał swoim uczniom jego znaczenie na drugim etapie wiary. Nasze słuchanie Słowa Bożego obejmuje takie kwestie: co Bóg mówi i co my słyszymy, co zrozumiemy i co zapamiętujemy, co powtarzamy. Czy jesteśmy nastawieni na słuchanie głosu Boga?

„Powonienie” to analiza zarówno miłych, jak i przykrych zapachów wspomnianych w Biblii. To przedstawienie przekonujących dowodów na to, że zapachy w Biblii wskazują na coś znacznie bardziej istotnego: nasz duchowy zmysł rozeznawania. Jeśli chcemy być częścią prawdziwego Kościoła Bożego, nasz chrześcijański charakter musi być dla Boga jak miły aromat.

„Dotyk” to artykuł, który zaskoczy Czytelnika wyjaśniając, w jaki sposób Ewa mogła łatwo zapobiec grzechowi nieposłuszeństwa. Dobrze uczynimy, gdy będziemy uczyć się z obserwacji jej błędu. „Dotyk” pokaże co się dzieje, kiedy dotykamy złych rzeczy i jak nauczyć swoje serce trzymania się dobrych rzeczy.

„Smak” to  analiza wypowiedzi Jezusa, który na początku swojej misji polecił uczniom jeść swoje ciało i pić swoja krew. Ustanawiając emblematy Pamiątki na samym końcu swej misji, Jezus szybko zamknął lukę w zrozumieniu tych kwestii. Jednocześnie, Pamiątka stała się grupowym doświadczeniem, które miało zjednoczyć uczniów. Symbole używane w jej trakcie miały być dosłowną i duchową nauką, dostarczającą Apostołom psychicznej siły w czasie trudnego dzieła głoszenia Ewangelii.

Dumna osoba zwykle jako ostatnia zdaje sobie sprawę z tego, że jest dumna. Pierwszą ofiarą pychy był Lucyfer.

„Jak pokonać pychę” to opis praktycznych porad, dzięki którym będziemy mogli lepiej zorientować się, jak postrzegają nas inni, a także jak zmienić siebie.

„Jak pokonać niemoralność”  to artykuł opisujący sposób, w jaki różne formy niemoralności biorą swój początek w sercu. To również opis wskazówek, które mogą pomóc odmienić nasze życie.

„Jak pokonać depresję” to próba identyfikacji kilku rodzajów irracjonalnego myślenia, które prowadzi do depresji. Aby powrócić do zdrowia, potrzeba jest również prawda. Ten artykuł wskazuje na to, w jaki sposób można pomóc sobie samemu, ale wskazuje również na konieczność szukania profesjonalnego wsparcia, z wykorzystaniem zarówno leków, jak i terapii behawioralnej.

Nabyta niepełnosprawność zazwyczaj powoduje najpierw szok, a nawet zaprzeczanie istnieniu nowej sytuacji, potem często przeradza się w gniew, próby racjonalizacji a czasem kończy się depresją. „Jak pokonać niepełnosprawność” to tytuł artykułu wskazujący na to, że w razie gdy znajdziemy się w takich okolicznościach, musimy w końcu zaakceptować swoja sytuację, pozwolić by stan ten sprzyjał rozwojowi duchowemu. W ten sposób, będziemy mogli stać się przykładem dla innych.

„Jak pokonać letarg” wyjaśnia, w jaki sposób letarg pozbawia nas radości, którą otrzymujemy w wyniku samoofiary.

Nietolerancja była cechą charakteryzującą kapłanów, faryzeuszy, Diotrefesa i wielu innych, ale nie naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Tolerancja została zademonstrowana przez Nikodema, Ateńczyków na Areopagu (na początku spotkania z apostołem Pawłem), a także Jezusa w Ogrójcu. „Jak pokonać nietolerancję” to artykuł mówiący o tym, że z tolerancją mamy do czynienia wówczas, gdy możemy cieszyć się i skorzystać z wymiany doświadczeń z innymi.

„Jak pokonać gniew, mściwość i wrogość” to przypomnienie, że musimy zwyciężyć siebie, pokonać swój gniew i jego konsekwencje. Kiedy gniew jest skierowany do ludzi, musimy skoncentrować nasze niezadowolenie na grzechu, a nie na grzeszniku. W ten sposób będziemy naśladować naszego Mistrza.

Niektóre osoby uzależnione od narkotyków i innych używek były w stanie odmienić swoje życie. „A takimi byli niektórzy z was”. Musimy pokonać wiele innych „uzależnień”, takich jak praca, telewizja, internet, zakupy, dogmatyzm, żywność, itp. „Jak pokonać uzależnienie” pokazuje nam, jak pięć punktów programu odwykowego mogą być przydatne również w przezwyciężaniu naszych własnych przyzwyczajeń lub uzależnień.

Obwinianie innych nie pomoże w przezwyciężeniu ciężaru winy. Oskarżanie innych jest częstą próbą usprawiedliwienie siebie samego. „Jak pokonać poczucie winy” to wskazówka, że tylko Chrystus może oczyścić z winy.

Autorzy tych artykułów mają doświadczenie w pokonywaniu własnych słabości lub pomogli innym, którzy walczyli z własnymi niedoskonałościami. Biblijne obietnice dane są „zwycięzcom”.

I stanie się z Babilonem, perłą królestw, chlubą i dumą Chaldejczyków, to, co się stało z Sodomą i Gomorą, które zniszczył Bóg. — Izaj. 13:19

Nabuchodonozor nie tylko uczynił z Babilonu najwspanialsze miasto bliskiego wschodu, ale także rozszerzył obszar jego panowania od krańców Egiptu aż po granice Indii. Imperium Babilońskie zdominowało większą Mezopotamię na siedemdziesiąt lat. Wówczas to rosnąca w siłę Medo–Persja pod przywództwem Cyrusa i Dariusza zaatakowała samo serce imperium. Odwracając bieg potężnej rzeki Eufrat i przekraczając mury obronne suchym korytem rzeki obalili oni potężne imperium i samo miasto w ciągu jednej nocy.

Pomiędzy niewolnikami uwiezionymi w Babilonie było wielu Izraelitów wziętych do niewoli przez najeźdźcze armie pół wieku wcześniej. Cyrus, stojący na czele nowej władzy, wydał edykt na mocy którego mogli oni wrócić do ziemi izraelskiej. To właśnie ten powrót jest tematem przewodnim niniejszego wydania.

Pierwszy artykuł: „Powstanie i Upadek Babilonu” pokazuje zarys historyczny omawianych wydarzeń, opisując sytuację geopolityczną szóstego wieku. Zachariasz i Aggeusz zachęcali lud Izraelski do powrotu, do odbudowy starożytnej świątyni i swych miast. Przesłanie, które przekazują, omówione zostało w kolejnych dwóch artykułach.

Pierwszy powrót z niewoli omawia reakcje jakie wywołał edykt wydany przez Cyrusa oraz początki powrotu Żydów do ziemi ojczystej. Ich pierwszym dziełem była odbudowa Świątyni, która okazała się być bardzo skromną budowlą w porównaniu ze wspaniałą Świątynią Salomona, zniszczoną przez armię Nabuchodonozora. Prace nad jej odbudową, opisane w trzecim rozdziale Księgi Ezdrasza, są przedmiotem szczegółowego studium zatytułowanego „Odbudowa Świątyni”.

Pierwszoplanowymi postaciami w dziele odbudowy byli Ezdrasz, pełniący funkcję kapłana oraz Nehemiasz – administrator. Opis tych postaci oraz ich dokonania stanowią treść artykułu „Mężowie z Poczuciem Celu”.

Ostatni artykuł zatytułowany „Mistyczny Babilon” opiera się w znacznej części na pismach Jeremiasza oraz na Objawieniu Św. Jana. Sugeruje on istnienie powiązania pomiędzy wydarzeniami z szóstego wieku przed Chrystusem, a podobną ucieczką z religijnego ucisku, jaka jest udziałem prawdziwych Chrześcijan współcześnie.

Naszym pragnieniem jest, aby nie tylko przybliżyć Czytelnikom pasjonujący fragment historii, lecz także aby zachęcić ich na podstawie zapisów Nowego Testamentu do opuszczenia mistycznego Babilonu.