Pieśni Brzasku Tysiąclecia
nr 399

Nic nie może szczęścia odjąć

1
Nic nie może szczęścia odjąć mojej duszy.
Nic spokoju serca odtąd nie naruszy.
Moim przyjacielem Sędzia sprawiedliwy.
Ducha dał mi swego Jezus litościwy.
2
Duch ten mnie pociesza, kiedym zatrwożony.
Daje mi tę pewność, żem jest wybawiony.
Gdy cierpienia dotkną, on me łzy łagodzi,
swoją obecnością boleść moją słodzi.
3
Mimo burz i gromów Jezus, co mną włada,
owcy nie odłączy od swojego stada.
Choćbym wszystko stracić miał dla Mistrza swego,
doń ja chcę należeć, nie odstąpię Jego.
4
Gdy pokusy złudne oczom świat rozściela,
z wiarą ja na swego patrzę Zbawiciela.
Choćby anioł z nieba wiódł mnie w pokuszenie,
trwać przy Bogu moim chcę nieporuszenie.
Pieśni Brzasku Tysiąclecia
399

Nic nie może szczęścia odjąć

1
Nic nie może szczęścia odjąć mojej duszy.
Nic spokoju serca odtąd nie naruszy.
Moim przyjacielem Sędzia sprawiedliwy.
Ducha dał mi swego Jezus litościwy.
2
Duch ten mnie pociesza, kiedym zatrwożony.
Daje mi tę pewność, żem jest wybawiony.
Gdy cierpienia dotkną, on me łzy łagodzi,
swoją obecnością boleść moją słodzi.
3
Mimo burz i gromów Jezus, co mną włada,
owcy nie odłączy od swojego stada.
Choćbym wszystko stracić miał dla Mistrza swego,
doń ja chcę należeć, nie odstąpię Jego.
4
Gdy pokusy złudne oczom świat rozściela,
z wiarą ja na swego patrzę Zbawiciela.
Choćby anioł z nieba wiódł mnie w pokuszenie,
trwać przy Bogu moim chcę nieporuszenie.
Koniec