Tyś kazał nam, o Panie mój,
w pokorze zawsze żyć,
cierpliwie znosić trud i znój
i zawsze wiernym być.
Twe Ciało, któreś za mnie dał,
pokarmem moim jest.
Tyś na nas Ducha swego zlał,
Tyś nam dał Ducha chrzest.

Zapomnieć Cię nie mogę,
nie, boś Ty nadzieją mą,
a choć świat ze mnie śmieje się,
ja wierzę w Prawdę Twą.
Za przykład biorąc słowa Twe,
w pokorze serce drga,
Twą wolę, Panie, pełnić chce
oddana dusza ma.

Gdy na Cię zwracam oczy swe,
to przypomina mi
największe dobrodziejstwo Twe,
co płynie z Twojej krwi.
Zapomnieć o tym chce dziś świat,
coś zań przelewał krew,
lecz dla mnie Tyś jak wonny kwiat,
więc staję na Twój zew.