Ja przyjaciela w Panu mam, wiernego Przyjaciela,
i odtąd tylko Jego znam, mojego Zbawiciela.
A ten Przyjaciel krew swą dał, by zbawić duszę moją
i Ducha swego na mnie zlał, dziś dla mnie jest ostoją.

Ach, drogi jest przyjaciel mój, On broni mnie w potrzebie;
ułatwia znosić trud i znój i wzywa mnie do siebie.
On obietnicę wzniosłą dał, co dziś nam słodzi troski,
że weźmie nas do nieba chwał i da nam tam stan Boski.

Więc muszę trwać w przyjaźni tej po wszystkie dni żywota,
aż weźmie mnie do chwały swej, gdzie błyszczy jasność złota.
A wówczas zbliżę się przed tron i oddam Panu chwałę;
dostanę ciało jak ma On, promienne, doskonałe.