Przygotowanie do Królestwa

Żyjemy w końcowych latach nie tylko Wieku Ewangelii, lecz także czasu Żniwa. Można to te nazwać okresem zamykającym Wiek Ewangelii. Wiele osób spodziewa się, że Królestwo Boże zostanie ustanowione w czasach obecnego pokolenia.

W tym numerze zastanawiamy się nad doświadczeniami czasu Żniwa, prowadzącymi do Królestwa. W pierwszym artykule „W jaki sposób Izrael zostanie wyzwolony?” omówiono doświadczenia zapisane w Proroctwie Izajasza, w rozdziałach 36-38, które wydają się zapowiedzią wybawienia Izraela przy wprowadzaniu Królestwa. Innym spojrzeniem na to wybawienie jest drugi artykuł „Dobry król Jehoszafat”, który rozważa Boskie wybawienie Judy z ręki koalicji składającej się z trzech królestw.

Następny artykuł „Prawo Jerozolimskie” zwraca uwagę, że od 1980 roku Jerozolima w świetle prawa jest uznana za własność Izraela i w związku z tym autor dopatruje się w tej dacie znaczącej paraleli. W artykule „Drugi rozdział Księgi Joela” możemy prześledzić Bożą opiekę nad Izraelem okazaną podczas trzech prób wykorzenienia tego młodego narodu przez wrogów Izraela, pamiętając jednocześnie, że zbliża się czwarta taka próba.

Następnie zwracamy się do rozważań dotyczących Kościoła w Jego ostatnim stadium rozwoju. Skompletowanie Kościoła jest niezbędnym zwiastunem ustanowienia Królestwa. Pierwszy artykuł w tej sekcji „Dobry bój bojowałem” wspomina niektóre z ostatnich słów Apostoła Pawła oraz omawia konieczność wiernego zakończenia naszej drogi. Tekst „Szacunek dla Boga” jest oparty na pięknym artykule z Dawn (Poranek) z 1942 roku, wyrażającym wagę tej ważnej dla nas łaski.

Niniejsze wydanie zamykamy dwoma artykułami dotyczącymi obecnego czasu Żniwa, opisującymi jego rozwój aż do Królestwa. Pierwszy tekst zatytułowany „Żniwo” tłumaczy, że nasz obecny Pan już sprawuje królewskie zwierzchnictwo, przy czym trzy wydarzenia są w toku:

(1) zebranie świętych do chwały,

(2) przywrócenie Izraela oraz

(3) zniszczenie sił, które istnieją w czasie ucisku. Nasz ostatni artykuł „Co ma nastąpić?” sugeruje, na co mamy zwracać uwagę w nadchodzących latach.

Wszyscy z nas pragną błogosławionego Królestwa Bożego. „Przez to, że nam oznajmił tajemnicę swej woli według swego postanowienia, które przedtem w Nim powziął dla dokonania pełni czasów, aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie: to, co w niebiosach, i to, co na ziemi” – Efezj. 1:9-10 (BT). To już jest blisko. Jest już u drzwi. Bądźmy wdzięczni – i angażujmy się w naszą pracę wewnątrz oraz na zewnątrz w czasie, który nam pozostał.

Od ponad dwóch tysięcy lat naśladowcy Jezusa upamiętniają jego śmierć. Czynią to jedząc chleb i pijąc wino, upamiętniające tamto wydarzenie (1 Kor. 11:24,25). Uroczystość, która początkowo była bez wątpienia dorocznym wydarzeniem, podobnie jak żydowska Pascha, z biegiem czasu przyjęła postać „komunii”, która miała miejsce znacznie częściej, w którymkolwiek dniu tygodnia.

Od wielu lat, coroczny drugi numer czasopisma The Herald omawia wybrany aspekt Pamiątki. Tym razem będziemy zastanawiać się nad podstawowym zrozumieniem tego, o co prosił nasz Pan. Rozpoczniemy artykułem „Nasza Pamiątka Paschalna”. Artykuł porównuje oba te święta i pokazuje, dlaczego nadal właściwym jest obchodzenie jej czternastego dnia hebrajskiego miesiąca Nisan. Kolejnym artykułem jest wnikliwe studium 11 rozdziału 1 Listu do Koryntian. Apostoł Paweł opisuje tam podstawowe błędy w zrozumieniu Pamiątki i podaje zalecenia, jak powinna być obchodzona. „Kielich naszego Pana” to rozważania na temat tego, czym z punktu widzenia Jezusa wypełniony był jego kielich. Artykuł „Dlaczego Dwa Symbole”? to porównanie i próba ukazania różnic między chlebem, a kielichem. Oba te symbole wskazują na Jezusa, ale każdy czyni to z innej perspektywy. „Picie Kielicha” porusza problem, jaki rodzaj napoju winien być używany podczas Pamiątki i czy ma to jakiekolwiek znaczenie.

Chociaż większość uczestników Pamiątki kończy to święto odśpiewaniem pieśni i rozejściem się bez modlitwy (Mat. 26: 30), to jednak nasz Pan tej samej nocy wygłosił najbardziej inspirującą modlitwę. „Arcykapłańska modlitwa Jezusa” to artykuł w którym zawarte są rozważania na temat tej modlitwy, zapisanej w 17 rozdziale Ewangelii Św. Jana. „Prasa Oliwna” to z jednej strony znaczenie słowa „Getsemane”, a z drugiej porównanie charakterystyki ogrodu w którym ujęty został nasz Pan z ogrodem Eden. Niniejsze wydanie zamkniemy artykułem

„Data Pamiątki” – analizą sposobu obliczania terminu jej obchodzenia. Częścią tego artykułu jest tabela zawierająca daty kolejnych rocznic Pamiątki w najbliższych trzydziestu latach.

Ufamy, że to wydanie będzie stanowiło zachętę dla wszystkich czyniących wolę Pana w rocznicę tego święta. Wkrótce zapewne nadejdzie też dzień, w którym o ile okażemy się wierni, będziemy pić „nowy” kielich razem z Nim, w jego Królestwie (Mat. 26:29).

„Wysławiam cię za to, że cudownie mnie stworzyłeś. Cudowne są dzieła twoje i duszę moją znasz dokładnie” – Ps. 139:14.

Jeden z przywódców religijnych porównał swój kościół do orkiestry symfonicznej, ponieważ zarówno kościół, jak i orkiestra przestrzegają określonych reguł, uwypuklających majestat i tajemnicę, mają wiele części lecz jeden przekaz, mają wielu członków, ale jednego przywódcę, którego należy naśladować.

Chociaż orkiestra rzeczywiście może mieć pewne cechy wspólne z organizacją religijną, lepszą metaforą opisującą duchowy Kościół Chrystusowy jest ludzkie ciało. Ten punkt zapatrywania podzielał również Apostoł Paweł, ponieważ użył tego wyrażenia w trzech swoich listach.

Biblia wspomina o różnych częściach ludzkiego ciała, aby zilustrować ważne prawdy. W tym wydaniu, prawdy te są omawiane w serii ośmiu artykułów. Artykuł zatytułowany „Głowa i Ciało” podkreśla przywództwo Chrystusa nad prawdziwym Kościołem, który tworzą członki jego ciała. Dalej, artykuł „Jedno Ciało, wielu członków” to studium 12 rozdziału 1 Listu do Koryntian, który przyrównuje chrześcijan do części ciała.

Artykuł „Prawda od wewnątrz” pokazuje w jaki sposób niewidoczne wewnętrzne organy przedstawiają emocje i uczucia. „Krew” to artykuł, w którym autor porównuje rolę i funkcje ludzkiej krwi by wykazać, że krew Chrystusowa wykonuje podobne zadania w ciele duchowym.

„Pięć zmysłów” to analiza wzroku, słuchu, powonienia, smaku i dotyku jako zmysłów, które łącznie informują nas o otaczającym środowisku i pozwalają komunikować się z innymi. Te same zasady znajdują zastosowanie w środowisku duchowym.

Części ciała, za pomocą których wykonywana jest władza zarówno przez Boga, jak i przez ludzi, omówione zostały w artykule „Ramię, ręka i palce”. Tematem artykułu „Nogi, stopy i palce” są z kolei części ciała, za pomocą których możemy się przemieszczać z miejsca w miejsce; w artykule tym znajdują się również pewne uwagi na temat znaczenia tych części ciała w sławnym posągu ze snu Nabuchodonozora.

Ostatni artykuł, „Ciało Chrystusowe” to fragmenty jakie ukazały się w naszym magazynie ponad dwadzieścia pięć lat temu. Jak to ma miejsce w przypadku każdej prawdy, jest on równie aktualny dziś, jak był wówczas.

Mamy nadzieję, że nasi Czytelnicy znajdą w tym przeglądzie naszego ciała metaforę oczekiwanego ciała duchowego, jak i potwierdzenie uwielbienia dla naszego wszechwiedzącego i wszechmocnego Stworzyciela, który ukształtował nas na swoje podobieństwo.

Paschy Jezusa i wzrost chrześcijański

Pamiątka to szczególny okres dla braci. Jest to czas uroczysty i pełen refleksji. Wspominamy w nim doświadczenia Jezusa i dziękujemy za wspaniałe dary, które z nich płyną.

Obejmują one: usprawiedliwienie wierzących przed Bogiem, niebiańską nadzieję dla tych, którzy są poświęceni sprawie Chrystusa i pewność Bożej opatrzności nad Jego dziećmi w każdych okolicznościach życia. Do tego dochodzi uzdrowienie z grzechu i śmierci dla wszystkich ludzi na świecie, żyjących kiedyś czy obecnie, a także perspektywa niekończącego się, cudownego, doskonałego życia dla każdej osoby, która z uznaniem je zaakceptuje.

Cena dla Boga była wysoka. Poniósł koszt cierpienia i śmierci swojego ukochanego, oddanego Syna, Jezusa. Cena dla Chrystusa również była wysoka. Wchodząc do Jerozolimy w ostatnim tygodniu swojej służby, zapytał w zamyśleniu: „Teraz dusza moja jest zatrwożona, i cóż powiem? Ojcze, wybaw mnie teraz od tej godziny? Przecież dlatego przyszedłem na tę godzinę” (Jan 12:27). Dla nas wartość z tym związana jest nieoceniona: niekończące się życie i szczęście.

W tym numerze przyjrzymy się czterem świętom Paschy podczas misji Jezusa. Artykuły analizujące te zagadnienia będą uwzględniać różne doświadczenia i płynące z nich lekcje.

Jezus przyniósł światu odkupienie, ale jego dziedzictwo przewyższa nawet ten kosztowny dar. Chrystus nauczał również zasad, którymi powinniśmy się kierować w naszym chrześcijańskim życiu, gdy już uzyskamy stan społeczności z Bogiem wynikający z odkupienia. Nawet świat do pewnego stopnia docenia te zasady – a w Tysiącletnim Królestwie Chrystusa doceni jei przyswoi w pełni.

Wszystko to jest przywilejem świętych już teraz. Co więcej, mamy dziś okazję wyrazić nasze pełne oddania dziękczynienie, przyjmując spotykające nas próby wiary, podobne do tych, które dotknęły Jezusa. Obecnie mamy udział w cierpieniach Chrystusa, a później będziemy dzielić z nim Jego chwałę. Korzyści, które uzyskamy, będą większe, niż na to zasługujemy.

Ostatnie cztery artykuły tego numeru odnoszą się do teraźniejszych doświadczeń świętych w czasie ich upodabniania się do Chrystusa, aby „byli uczestnikami dziedzictwa świętych w światłości” (Kol. 1:12). Pierwsze dwa dotyczą lekcji o cnotach chrześcijańskich – Przyjaźni pomiędzy nami, a także między nami a Bogiem oraz Pokory, jednej z najpiękniejszych cnót chrześcijańskich. Następne dwa to zachęta do ostrożności i sumienności na naszej chrześcijańskiej drodze, do wystrzegania się połowicznych rozwiązań. To również piękna mobilizacja do wytężenia wysiłków, aby zostać zaakceptowanym przez Boga.

Mamy nadzieję, że ten numer będzie pomocnym krokiem w przygotowaniu naszych serc na czas Pamiątki.

Wieczerza Pamiątkowa według św. Jana

Okres Pamiątki nasuwa szczególne myśli dotyczące ofiary Jezusa. Chociaż większość dramatu ostatniego tygodnia życia Jezusa jest opisana w czterech Ewangeliach, to Ewangelia świętego Jana daje intymne spojrzenie na ostatnią noc spędzoną przez Jezusa ze swoimi uczniami. Zapis wydarzeń według Jana jest tematem rozważań tegorocznego wydania poświęconego Pamiątce.

Artykuł otwierający ten numer zatytułowany został „Co oznacza dla nas Pamiątka”. Obejmuje szeroki wachlarz myśli związanych z corocznym obchodzeniem naszego udziału z Jezusem podczas tej najważniejszej nocy w roku.

„Przed świętem” to rozważania na temat 13 rozdziału ewangelii Jana. Chociaż wydaje się, że świadomość zbliżającej się śmierci naszego Pana towarzyszyła mu przez całą Jego posługę, tutaj starał się zwrócić szczególną uwagę swoim uczniom na zbliżające się cierpienie oraz śmierć zwłaszcza wtedy, gdy oświadczył, że „narodził się z tego powodu”

W artykule „Niech się nie trwoży serce wasze” przemyślenia z 14 rozdziału zachęcają do wyobrażenia sobie siebie jako jednego z Dwunastu zaproszonych przez Jezusa do współudziału w wieczerzy Paschalnej podczas jego ostatniego dnia na Ziemi i odpowiedzenia na uroczysty ton, gdy powiedział: „Zaprawdę powiadam wam, że jeden z was mnie wyda”. Następne słowa Jezusa dodają otuchy „Niech się nie trwoży serce wasze”.

„Przygotowanie apostołów” omawia obraz winorośli i latorośli opisanych w 15 i 16 rozdziale Ewangelii świętego Jana. Jezus wiedział, że droga przed Jego naśladowcami będzie trudna, spotęgowana Jego nieobecnością. Zasiał ziarno zrozumienia, które później ich podtrzymało, ponieważ nie otrzymali jeszcze ducha świętego i nie mogli zrozumieć, dlaczego Jezus ich opuszcza.

Piękna modlitwa arcykapłańska opisana w 17 rozdziale Ewangelii świętego Jana została przeanalizowana w artykule „Społeczność Ojca i Syna”. Trzy tematy, które są ważnymi elementami przesłania Jezusa to: honor lub chwała, którymi obdarzone są pierworodne dzieci Jahwe; jedność z Bogiem, która skutkuje oddzieleniem od ducha grzechu oraz życie wieczne wypływające z osobistej znajomości Boga.

Tekst zatytułowany „Nadzieje i radości zmartwychwstania” pochodzi z artykułu, który ukazał się w tym czasopiśmie wroku 1925. Ze zmartwychwstania i pojawienia się Jezusa miały wyniknąć dwie wielkie lekcje dla Jego naśladowców: po pierwsze, że ich Mistrz nie był już martwy, ale żywy, zmartwychwstały, a po drugie, że nie był już człowiekiem Jezusem Chrystusem, ale Jezusem „przemienionym”, uwielbionym.

Ostatni artykuł, „Nadzieja chwały”, rozważa werset 3 z 14 rozdziału Ewangelii świętego Jana: „A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście gdzie Ja jestem, i wy byli”. Ten artykuł opowiada o chwale i słodyczy niebiańskiego domu, oczekującego na wszystkich, którzy staną się częścią oblubienicy Jezusa.

Pragnieniem zarządu Pastoral Bible Institute i redaktorów „The Herald Zwiastun Królestwa Chrystusowego” jest to, aby ten numer był szczególnym błogosławieństwem dla Czytelników podczas rozważań na temat Pamiątki naszego Pana.

Pamiątka śmierci Jezusa Chrystusa

Pamiątka śmierci naszego Pana jest jedną z dwóch ceremonii, o które Jezus poprosił swoich naśladowców; drugą jest chrzest. Każdego roku zastanawiamy się nad wyjątkowymi próbami i doświadczeniami, które dotknęły Jezusa w ostatnim tygodniu Jego życia. Powinno to pomóc nam w odnowie naszych ślubów poświęcenia w Jego służbie, w odnowie naszych zobowiązań do podążania Jego śladami.

„Wspaniałe wybawienie” to artykuł omawiający początki święta Paschy w narodzi Izraelskim w Egipcie. Tamto pokolenie nie zachowało ducha pierwszej Paschy, w związku z czym nikt spośród nich, za wyjątkiem Lewitów i dwóch szpiegów wiernych obietnicom Bożym, nie mógł wejść do Ziemi Obiecanej. My, którzy poświęcamy się sprawie Chrystusa, powinniśmy co roku odnawiać nasze zobowiązanie, upamiętniając śmierć Jezusa.

„Szymon Cyrenejczyk” to rozważania nad wydarzeniem zapisanym przez trzech ewangelistów; historią w której jeden człowiek został wybrany z tłumu, aby pomóc Jezusowi w niesieniu krzyża na Golgotę. Za pomocą trzech pytań autor skłania nas do rozmyślań nad poświęceniem za naszych braci i sposobami niesienia im pomocy w ich chrześcijańskiej drodze.

„Sześć procesów, jedna noc” to tytuł artykułu opisującego nielegalność różnych procesów, którym Jezus został poddany w ostatnią noc swojego życia. Trzy procesy żydowskie i trzy rzymskie nie były zgodne z przyjętymi procedurami i nie doprowadziły do uznania Jezusa za winnego czynów karanych śmiercią. Ostatecznie tylko strach Piłata przed nazwaniem go zdrajcą Cezara zmusił go do zatwierdzenia decyzji o ukrzyżowaniu.

„Kwestie pamiątki” odnoszą się do tego znaczenia  chleba i kielicha, symboli z których korzystamy w czasie obchodzenia pamiątki śmierci Naszego Pana. Jezus powiedział: „czyńcie to na moją pamiątkę”. Apostoł Paweł rozwinął tę kwestię, omawiając nasz wspólny udział w tym wydarzeniu. Autor analizuje błędne postrzeganie tego zagadnienia wynikające z niedoskonałego przekładu tekstu biblijnego i daje pewne rady dotyczące naszych własnych cierpień ze względu na Chrystusa. „Niezwykłe rozmyślania” to artykuł o tym, w jaki sposób noc Pamiątki różni się od każdej innej nocy w roku i jak powinna ona skłonić nas do zwrócenia naszych myśli ku cierpieniu i wierności ofiary naszego Pana. Osobista perspektywa cierpienia Jezusa przedstawionego w komercyjnym filmie „Pasja” jest wizualnym wzmocnieniem przekazu związanego z ostatnią nocą naszego Pana. „Wejdź do swoich komnat” to zredagowana wersja artykułu dotyczącego Pamiątki, pochodzącego z 1928 roku. Są to rozważania nad słowami Izaj. 26:20:

„Wejdź więc, mój ludu, do swoich pokojów i zamknij swoje drzwi za sobą, skryj się na chwilkę, aż przeminie gniew!”

Kierownictwo Pastoral Bible Institute  oraz Redakcja magazynu The Herald będą pamiętać w swych modlitwach o wszystkich czytelnikach naszego magazynu oraz o tych, którym drogi jest „okup za wszystkich”, prosząc Boga o błogosławieństwa dla nich w tym szczególnym okresie Pamiątki.

Siedem grzechów śmiertelnych

Ludzie lubią wyliczenia. Świat starożytny nie znał jedynie „cudów”, lecz szczycił się „siedmioma cudami”. Bóg nigdy nie ponumerował przykazań, ale my zawsze mówimy że jest ich dziesięć.

Gdzieś na początku epoki chrześcijańskiej powstała lista Siedmiu Grzechów Śmiertelnych, po czym została rozpowszechniona. Zadziwiające, ale to wyliczenie pozostało w miarę jednolite, choć niekiedy zmieniały się określenia i nazwy poszczególnych grzechów, uwspółcześniane w miarę rozwoju języka.

Grzechy te zadawane są nam samym, w przeciwieństwie do siedmiu grzechów wymienionych w Przyp. 6:16-19, które w większości skierowane są przeciwko innym. Gdy grzechy śmiertelne nie są objęte kontrolą, osoba je popełniająca cierpi. Ktoś kiedyś porównał działanie zawiści do wypicia trucizny i oczekiwania na to, że umrą wszyscy inni. Pycha jest jedynym grzechem który znajduje się na liście grzechów śmiertelnych oraz na liście w Przyp. 6:16-19.

„Gdyby chcieć znaleźć wspólny mianownik dla wszystkich grzechów, prawdopodobnie byłaby nim nienawiść. Jeżeli chodzi o działanie, długofalowe konsekwencje nienawiści polegają na samozniszczeniu. Dlatego rzeczywiście karą za grzech jest śmierć.” – Dr Karl Menninger, „Co powstaje z grzechu?”, str. 172.

Chociaż nie znajdziemy ani jednego wersetu, który by zbiorowo traktował o Siedmiu Grzechach Śmiertelnych, to jednak wszystkie one są powszechnie potępione w Piśmie Świętym.

Rozpoczniemy artykułem o gniewie i zobaczymy, jak bardzo szkodliwy jest ten grzech zarówno wobec nas samych, jak i innych. Już w 1 Moj. 3 pojawiło się pożądanie, gdy Ewa tak bardzo pragnęła czegoś, że posunęła się nawet do okazania nieposłuszeństwa wobec Bożego Prawa, by to osiągnąć.

W artykule „Pycha” przeczytamy o tym, że poczucie ważności czyni ten grzech bardzo trudnym do zauważenia w nas samych. „Chciwość” wyjaśnia, że grzech ten jest bałwochwalstwem przyjmującym pozór czegoś innego. Studium dotyczące lenistwa wykazuje, że chociaż ludzie racjonalizują niechęć do wysiłku, to jednak pozostaje on odrażający dla Boga.

„Obżarstwo” demaskuje ten grzech jako nie tylko odnoszący się do pokarmów. Jest to niepohamowany apetyt na wszystko, co jest upragnionym obiektem. Zawiść może być nazwana grzechem pierworodnym, który objawił się gdy Szatan powiedział w swym sercu, że stanie się równy Najwyższemu.

„Walka o wiarę” to artykuł zamykający niniejsze wydanie. Jest to studium listu Judy, który opisuje wiele z „grzechów śmiertelnych” jako sidła dla Kościoła w czasach ostatecznych.

Obyśmy wszyscy byli w stanie zwalczać owe śmiertelne grzechy gdy widzimy je w naszym życiu.

Logos a Lucyfer

Pierwszym, co stworzył Bóg, było Słowo.Nie mamy pewności, kto był stworzony jako drugi, ale mógł to być Lucyfer. Każdyz nich nazwany został gwiazdą (Obj. 22:16 i Izaj.14:12) i poza samym Bogiem, obaj byli bez wątpienia najpiękniejszymi stworzeniami w niebiańskim wszechświecie.

Lucyferowi została powierzona odpowiedzialnośćza nową planetę Ziemię, gdzie zostalistworzeni nasi pierwsi rodzice, Adam i Ewa. To, co mogło wydawać się prostym zadaniem okazałosię sprawdzianem wierności wobec Boga. Lucyfersięgnął po Ziemię i jej mieszkańców jak po coś,co miało stanowić jego własność, w każdym tegosłowa znaczeniu.

Jednakże dalsze wydarzenia nie potoczyły siępo jego myśli. Słowo, wykazując pełne oddaniewobec swojego Ojca, gotowe było uczynić wszystko,aby ocalić ludzkość od złego i przywrócićją Bogu. Jak zawsze, kiedy ktoś sprzeciwia sięBogu, koniec tej batalii jest przesądzony.To wydanie The Herald porównuje i przeciwstawiate dwa wspaniałe stworzenia. Słowa prorokaIzajasza stanowią podstawę dla wszystkich przedstawianychrozważań: „(…) i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju” (Izaj. 9:5). Wymienione tytuły odpowiadają Bożym atrybutom mądrości, władzy, miłościi sprawiedliwości. Pierwsze cztery artykuływskazują na to w jaki sposób Słowo (z greckiegoLogos) jest ucieleśnieniem wymienionych cechpod każdym względem.

Następny tekst jest badaniem, werset po wersecie,pierwszych osiemnastu wersetów pierwszegorozdziału Ewangelii Św. Jana. Apostoł Jan opisujeJezusa w sposób inny niż pozostali ewangeliści. Druga część wydania to próba pokazania sposobu, w jaki Lucyfer odrzucił wskazane wyżej cztery atrybuty Boga: kierował się oszustwem i podstępem zamiast mądrością, zniesławieniemi oszczerstwem zamiast sprawiedliwością, oskarżeniem zamiast miłością i zastraszeniem zamiast władzą.

Kiedy spełni się Plan Boży pobłogosławienia ludzkości, wielki przeciwnik Boga ostatecznie przestanie istnieć. Słowo przyszło na Ziemię jako doskonały człowiek, który zmarł, zmartwychwstał jako istota duchowa i jest teraz w Niebie jako władca ludzkości. Uwieńczeniem jego panowania będzie oddanie udoskonalonej Ziemi Ojcu: „A gdy mu wszystko zostanie poddane, wtedy też i sam Syn będzie poddany temu, który mu poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkim” (1 Kor. 15:28).

Praktyczne zastosowanie Pamiątki

Większej miłości nikt nie ma nad tę, jak gdy kto życie swoje kładzie za przyjaciół swoich – Jan. 15:13.

Po zachodzie słońca w dniu 7 kwietnia 2009 roku, Badacze Pisma Świętego na całym świecie zgromadzili się wspólnie na uroczystościach upamiętniających śmierć Jezusa Chrystusa. W ten sposób zrealizowali oni Jego prostą prośbę o spożycie chleba i wypicie wina w geście wspomnienia Jego śmierci (1 Kor. 11:24,25). Pamięć o Jego śmierci wyrażana w ten sposób oraz chrzest z wody dla wierzących, to dwa sakramenty realizowane przez naśladowców Jezusa.

W niniejszym wydaniu czasopisma The Herald, zastanawiamy się nad niektórymi praktycznymi aspektami związanymi z Pamiątką, które powinniśmy wdrażać w naszym codziennym życiu. Zaczniemy artykułem „Umycie nóg uczniom”, który opisuje znaczenie tego służebnego gestu Jezusa, uczynionego w sytuacji, gdy nikt inny o nim nie pamiętał. Obmywanie stóp nie jest zwyczajem rozpowszechnionym w dzisiejszych czasach, jednakże istnieje wiele innych możliwości i rodzajów posługi.

„Wieczny Boży zamiar” wyjaśnia nam przyczynę, dla której Bóg zaplanował istnienie rodziny dzielącej wraz z Nim Jego naturę. Jej początkiem był Jego jednorodzony Syn (Jan. 1 :14), zaś w przyszłości obejmie ona wiernych członków Kościoła, którzy będą mieli udział wraz z Chrystusem we wszystkim, jako Jego Oblubienica. Członkowie Kościoła dzielą doświadczenia Chrystusa, nie dodając jednakże do Jego drogocennej ofi ary żadnej wartości w zakresie pojednania, co wyjaśnione zostało w artykule „Udział w ofi erze Jezusa”. Studium Psalmu 42 zatytułowane „Jak szuka jeleń” pokazuje pragnienie Dawida, aby być w społeczności z Bogiem.

Kontrast pomiędzy zdradą Judasza, a zaparciem się Piotra opisany został w artykule „Zamoczenie chleba”. Judasz trwał na swej złej drodze aż do końca, podczas gdy apostoł Piotr pokutował i stał się fi larem Kościoła. Przed spotkaniem na ostatniej wieczerzy oraz w jej trakcie, apostołów gnębiło pytanie „Kto będzie największy?” Ambicja ta spowodowała, że nie docenili oni w należyty sposób lekcji pokory udzielanej im ustawicznie przez Mistrza.

Zapis Ewangelii św. Jana przekazuje nam szeroki rejestr wypowiedzi Jezusa w czasie ostatniej wieczerzy. „Pożegnalne kazanie Jezusa” analizuje te słowa, ze szczególnym zwróceniem uwagi na miłość. Kazanie to trwało nawet po opuszczeniu przez Jezusa i apostołów górnego pokoju, co zostało pokazane w artykule zatytułowanym „Droga do Getsemane”.

Gdy będziemy rozważać te wydarzenia bezpośrednio poprzedzające ukrzyżowanie, skupmy się na nauce jaką Jezus pozostawił swym najbliższym naśladowcom. Postarajmy się zrealizować w praktyce te zalecenia, aby w ten sposób pokazać swą wierność we wszystkim.

Poświęcenie i Pamiątka

Okres Pamiątki to czas głębokich rozmyślań o pełnym oddania życiu naszego Pana Jezusa, który jest dla nas przykładem. Było to życie pełne poświęcenia w czynieniu woli niebieskiego Ojca.

Niniejsze wydanie rozpoczniemy artykułem zatytułowanym „Poświęcenie”. Wyjaśnia on, co znaczy dla nas to pojęcie i omawia kontekst w jakim słowo to pojawia się w Piśmie Świętym.

„Poświęcone myślenie” opisuje wagę myśli w naszym chrześcijańskim życiu. Musimy sadzić i dbać o myśli dobre, zaś wykorzeniać wszystkie te, które nie są produktywne dla owoców ducha świętego.

„Co jest w twoim ogrodzie?” to druga część tych rozważań. Ogród naszych charakterów to miejsca, gdzie wzrastać powinny bogate i piękne kwiaty prawdy oraz łaski, na chwałę naszego Pana. Jak możemy osiągnąć takie rezultaty? Artykuł ten zawiera szereg cennych porad.

„Poświęcenie kapłanów” to opis szczegółów, które składały się na siedmiodniowy proces wyświęcania kapłanów w starożytnym Izraelu. Jest to bogata symbolika wskazująca nam na sposób wyświęcania członków Kościoła w czasie Wieku Ewangelii, ku pełnieniu przez nich niebieskich obowiązków w czasie kolejnego wieku, jako „kapłanów Boga i Chrystusa” (Obj. 20:6).

„Nasza radość przykładem w poświęceniu” to artykuł, który rozważa pisma św. Pawła, a zwłaszcza List do Filipian, pod kątem jego napomnień do trwania w radosnym duchu w czasie naszej poświęconej wędrówki z Bogiem.

Wydanie zakończy artykuł „Ostatni dzień”, który zawiera rozważania nad wydarzeniami kończącymi ludzkie życie Jezusa. Wspominając Jego troskę o uczniów, Jego napomnienia, wytrwałość w dążeniu do celu oraz cierpienia dla nas, być może docenimy nieco bardziej możliwość brania z Niego przykładu.

Czas Pamiątki to okres wspominania poświęconego życia naszego Pana Jezusa, Jego ofiary za nas i okazja do czynienia postanowień aby prowadzić nasze Chrześcijańskie życie na Jego wzór. Jeżeli w doświadczeniach życia będziemy stosować Chrześcijańskie zasady, wówczas będziemy kształtować nasz charakter na podobieństwo naszego Pana. Jeżeli pominiemy zbędne ziemskie cele i poświęcimy nasz czas na badanie Pisma Świętego i służbę dla Pana oraz braci, wówczas kroczyć będziemy ścieżką wyznaczoną przez Jezusa w czasie Jego misji.

Mamy nadzieję, że te artykuły będą pomocne w czasie przygotowań (może zastąpić: rozważań nad Pamiątką) do tegorocznej Pamiątki.

Znaczące szczegóły

„Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości” (2 Tym. 3:16).

Pismo Święte zostało nam przekazane pod kierownictwem najwspanialszego umysłu, jaki można sobie wyobrazić. Tym bardziej warto zwracać uwagę na zawarte w nim szczegóły. Być może nie wszystkie z nich są równie istotne, ale większość jest znaczących. W niniejszym wydaniu będziemy rozważać niektóre z tych szczegółów i znaczenie, jakie zdaje się być w nich zawarte.

Pierwszy artykuł to ogólne spojrzenie na nadzieję niebiańskiej chwały we właściwym czasie; chwały która stała się już udziałem większości Ciała Chrystusowego, a której wyczekują „ci, którzy pozostali przy życiu”. „Gdyby tak nie było” to słowa naszego Pana, który w ten sposób chciał zaszczepić nam ufność w te wielkie obietnice, które należą do nas.

W czasie Pamiątki, nasze myśli częściej niż zwykle dotyczą cierpień naszego Mistrza. Jedne z Jego ostatnich słów z krzyża „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” zawierają w sobie sens cierpień, jakie przechodził. To sformułowanie oraz jego znaczenie jest przedmiotem rozważań zawartych w artykule „Opuszczony przez Boga?”.

Artykuł „Człowiek bezprawia” pokazuje, że określenie to używane jest przez lepsze greckie manuskrypty dla określenia bardziej popularnego sformułowania „człowiek grzechu”. Wyjaśnia również dlaczego sformułowanie wybrane przez św. Pawła w lepszy sposób oddaje jego myśl oraz wskazuje na związane z nim proroctwa.

„Czy  wszyscy Chrześcijanie zasną w śmierci?” Tak. Musimy tutaj umrzeć, jeżeli chcemy być podniesieni w chwale. Artykuł ten wykazuje, że wniosek taki wypływa z analizy lepszych greckich manuskryptów, a także wskazuje na różnicę, jaka zachodzi w przypadku świętych którzy umarli przed żniwem a tymi, którzy umierają w czasie żniwa.

Kolejne dwa artykuły, „Melchizedek” oraz „Baranek w gęstwinie”, omawiają pewne szczegóły znanych historii ze Starego Testamentu, które wskazują na interesujące aspekty służby Jezusa w stosunku do nas. Ostatni artykuł, „Podzielcie go między siebie”, wskazuje, że zgodnie z zapisem ewangelisty Łukasza w czasie ostatniej wieczerzy wspomniane były dwa kielichy i omawia ich symbolikę.

Mamy nadzieję, że te istotne szczegóły będą interesujące i wartościowe dla naszych czytelników, wnikliwie rozważających znaczenie Słowa Bożego.

Przewinienia

Gdy jesteśmy w ciele, to chociaż rozwijamy się jako nowe stworzenia, jesteśmy obarczeni skłonnością do popełniania błędów. Czasami są to drobne pomyłki, ale zdarzają się wykroczenia, które są bardziej niepokojące. Jeżeli troszczymy się o to, by uważne kroczyć za Panem i analizujemy nasze postępowanie, to będziemy dostrzegać własne przewinienia. Czasami będziemy również dostrzegać przewinienia u innych, których obserwujemy.

W prawie zakonu opisanym w 3 Księdze Mojżeszowej, znajdziemy trzy podstawowe typy ofiar: całopalenia, spokojne i za grzech. Pośród tych trzecich istniały specjalne ofiary nazwane pokutnymi, które składano za przewinienia o szczególnej wadze. Wymagały one od grzesznika nie tylko złożenia przewidzianej przepisami, czasami bardzo kosztownej, ofiary jako zadośćuczynienia, lecz również poniesienia rekompensaty pieniężnej, powiększonej o 20%. Celem tych regulacji było uświadomienie winowajcy ciężaru przewinienia oraz pomoc w docenieniu przez niego wartości jaką było przywrócenie stanu pojednania z Bogiem.

Podobnie i my powinniśmy poważnie traktować nasze wykroczenia, czynić zadośćuczynienia wobec innych, okazywać szczery żal oraz nie powtarzać naszych grzechów.

Ze  względu na zbliżający się dzień Pamiątki śmierci naszego Pana, pierwszy artykuł tego wydania naszego czasopisma rozważa „Ostatni dzień” służby Jezusa, w tym symbole Jego śmierci. Szczególnie w tym czasie warto zastanowić się, w jaki sposób możemy unikać kwasu w nadchodzącym roku.

Drugi artykuł dotyczy „Wielkiego Grona”, przypominając nam o klasie, która nie jest wystarczająco ostrożna w unikaniu grzechu, a także o Bożym miłosierdziu i łasce, aby również im zapewnić wspaniałą nagrodę.

Trzeci artykuł przypomina nam cudowne zalety „Miłosierdzia”; jest to wykład jednego z najbardziej oddanych działaczy naszego Wydawnictwa (PBI), br. Michaela Nekory.

Czwarty artykuł jest wnikliwym, wciągającym porównaniem trzech spojrzeń na „Bożą mądrość”. Jego treść obejmuje głębokie lekcje o mądrości z Przypowieści Salomona, Księgi Kaznodziei i Księgi Hioba.

Piąty artykuł traktuje o bardzo osobistych doświadczeniach życiowych wyrażających Bożą cierpliwość, dobroć i przemożną łaskę. Nosi on tytuł „Który grzech jest najgorszy?”.

Ostatni artykuł jest otrzeźwiającym spojrzeniem na „Duchowe morderstwo”, czerpiącym z wielkiego doświadczenia „starego żołnierza krzyża”, który odszedł od nas, ale jest pamiętany przez braci na całym świecie. Apostoł Jan napisał: „Każdy, kto nienawidzi brata swego, jest zabójcą (…)”(1 Jan. 3:15). Czy bracia potrzebują przypomnienia tego tekstu? Doświadczenie sugeruje, że tak.

Mamy nadzieję, że zaprezentowane przemyślenia wielu doświadczonych braci pomogą nam odłożyć na bok słabości ciała, aby „podążyć za Barankiem, dokądkolwiek idzie” (Obj. 14:4).

Czas wspominania Jezusa

Gdy zbliżamy się do Pamiątki, coraz częściej wracamy myślami do ostatnich dni naszego Pana, tutaj na ziemi. Pomimo ekstremalnych wyzwań, jakim musiał stawić czoła w ostatnich chwilach, Jezus skupiał się przede wszystkim na przygotowaniu uczniów na czas swego odejścia.

Ten numer naszego czasopisma rozpoczynamy artykułem „Czy jesteś gotowy?” Każdy z nas powinien poświęcić czas przed Pamiątką na chwilę zadumy i modlitwę. Musimy naprawić przewinienia, jakich dopuściliśmy się w sposób świadomy i podwoić wysiłki, aby dokładnie zbadać stan zaangażowania w przekształcanie naszego życia i podążanie śladami Jezusa.

„Żadnego innego imienia” to artykuł, który analizuje znaczenie zrozumienia roli Jezusa w zbawieniu. Apostoł Piotr w swoim kazaniu skierowanym do żydowskich przywódców wkrótce po Pięćdziesiątnicy wyjaśnił, że życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa były świadectwem tego, że był On synem Bożym oraz jak ważny był Jego okup za całą ludzkość.

„Nauczanie Mistrza” omawia jeden z ostatnich uczynków Jezusa, jaki wykonał w stosunku do swoich uczniów – umycie ich nóg przed wieczerzą. W tym przykładzie Jezus pozostawił jedną ze swych najpotężniejszych i najtrudniejszych lekcji – potrzebę absolutnej pokory u każdego naśladowcy Chrystusa.

„Ostatnie pytania Jezusa” to przedstawienie wniosków, jakie płyną z siedmiu potężnych pytań, które Jezus zadał swoim uczniom w ostatnich dniach swej posługi. Pytania te są równie aktualne, jak w czasach Jezusa. Stanowią klucz do wyjaśnienia naszej roli w reprezentowaniu Jezusa w tych ostatnich dniach Wieku Ewangelii.

W artykule „Chleb i Kielich” analizowanych jest kilka obrazów ze Starego Testamentu, które zapowiadały znaczenie ofiary Jezusa i ostatnich dni spędzonych z uczniami, w tym także powody ustanowienia poszczególnych symboli Pamiątki.

„Ja jestem zmartwychwstaniem i żywot” omawia najbardziej niezwykły cud posługi Jezusa, a mianowicie wzbudzenie Łazarza po czterech dniach pobytu w grobie.

„Uszanowanie zasad Pamiątki” to ostatni artykuł, który omawia dwie zasady prawości i sprawiedliwości odnoszące się do ofiary Jezusa. Szczególna uwaga poświęcona została Psalmowi 22, z którego Jezus obszernie cytował na krzyżu, a także proroctwu Izajasza.

Redaktorzy „The Herald” modlą się o błogosławieństwo Pana dla wszystkich naszych czytelników, przygotowując się do uczestnictwa w Pamiątce.

Obyśmy wszyscy radowali się z możliwości służby w kolejnym roku i trwali przy naszym zobowiązaniu kroczenia po wąskiej drodze, dopóki nie staniemy się uczestnikami błogosławieństw Jego Królestwa.

Pamiątka

Około 2000 lat temu Jezus z Nazaretu przybył do Jerozolimy z niewielką grupą uczniów. Stawił się u wrót tego miasta jako jego król. W ciągu ostatniego tygodnia swej ziemskiej służby Jezus oczyścił świątynię z handlarzy, którzy zbezcześcili ją prowadząc tam swe interesy, a także w dyskusjach stawił czoła przywódcom narodu, którzy starali się go zdyskredytować. Jezus odpowiadał na ich podchwytliwe pytania używając swej niebiańskiej mądrości, a także zadawał im pytania, na które nie byli w stanie odpowiedzieć.

Jezus głosił ewangelię Królestwa, uzdrawiał tych, którzy do Niego przyszli, a w końcu odrzucił naród izraelski jako niewierny wobec Przymierza Zakonu. Przekazał swym uczniom ostatnie nauki, przypowieści i przykazania, po czym został zdradzony przez jednego z nich, postawiony przez żydowskich przywódców przed sądem, fałszywie oskarżony, a wreszcie zabity przez władze rzymskie.

W czasie tego ostatniego tygodnia Jezus udowodnił, że jest „doskonałym synem” (Hebr. 5:9, J.B.Philips), a przez swą wierność aż do śmierci krzyżowej, otworzył drogę zbawienia dla swych uczniów, Izraela i Pogan. Jezus pokazał ponad wszelką wątpliwość, że żył według zasad miłości, prawdy i sprawiedliwości, którą nauczał również i innych. Przez swe posłuszeństwo aż do śmierci uwielbił Boga, a w zamian Bóg wzbudził Go z martwych.

Niniejsze wydanie czasopisma The Herald omawia wydarzenia z ostatniego tygodnia życia naszego Pana, Jego nauczanie i interakcje z innymi ludźmi, a w końcu, Jego wierność w czasie procesu sądowego i ukrzyżowania. Pierwszym artykułem jest „Dokończenie pracy”, który opisuje ostatnie dni ziemskiej służby Jezusa. „Odebrane królestwo” omawia trzy przypowieści Jezusa dotyczące duchowej fazy Królestwa Bożego, które zostanie odebrane od narodu Izraelskiego.

„Pięć pytań do Króla” skupia się na pytaniach, jakie przywódcy izraelscy zadawali Jezusowi w celu zdyskredytowania Go w oczach ludu, a także omawia odpowiedzi, jakich udzielił Jezus. „Umiłował ich aż do końca” to artykuł który dotyczy nauk, jakie Jezus przekazał swym uczniom w ostatni wieczór swego ziemskiego życia, kiedy to starał się przygotować ich na swą śmierć i do służby Ewangelii po swym zmartwychwstaniu.

„Nasze relacje” to studium 15 rozdziału ewangelii św. Jana, w którym zawarte są rady, jakie Jezus przekazał nam w przedmiocie naszych relacji ze światem, z naszymi braćmi, z nim samym oraz naszym niebiańskim Ojcem. „Wzgardzony i odrzucony przez ludzi” to opis wierności Jezusa w czasie procesu sadowego i ukrzyżowania.

Ostatnim artykułem jest „Wzbudzony z martwych”, który omawia zmartwychwstanie Jezusa.

Przygotowując się w swych sercach i umysłach do Pamiątki śmierci Jezusa, starajmy się wnikliwie rozważać i naśladować przykład posłuszeństwa, jaki nam zostawił.

Oczami Mistrza

Okres Pamiątki to szczególny czas dla wspominania życia i ofiary naszego Pana. Z roku na rok jego życie jest badane z różnych perspektyw. W tym numerze będziemy omawiać konkretne osoby i wydarzenia z perspektywy, jaką mógł na nie mieć Jezus. Ponieważ podejście takie może pociągać za sobą konieczność dokonywania pewnych założeń, niektóre z przedstawianych myśli podanych zostało w formie sugestii lub możliwości. Mimo wszystko jednak, mamy nadzieję, że niektóre z nich będą interesujące.

„Jego rodzina” to studium rodziny Józefa i Marii, którego celem jest lepsze zrozumienie przyczyn, dla których Bóg wybrał ich do opieki nad Jezusem w pierwszych latach Jego życia. Analiza wzmianek o braciach Jezusa sugeruje, że być może między rodzeństwem istniała pewnego rodzaju rywalizacja, która w pierwszym etapie uniemożliwiła im dostrzeżenie w Jezusie kogoś więcej, niż tylko brata. Uprzedzenia te zostały jednak pokonane, gdyż widzimy braci Jezusa w Wieczerniku w dzień Pięćdziesiątnicy.

„Jego uczniowie” to artykuł zwracający uwagę na fakt, że siedmiu z apostołów było z zawodu rybakami. Czy było coś szczególnego w rybakach, co przyciągało do nich Jezusa? Postać apostoła Tomasza, tak dobrze znanego z „wątpienia”, została omówiona w szerszym świetle. Innymi postaciami które zostały opisane to uczennice, których miłość i oddanie przeszły do historii.

„Cuda współczucia” to próba spojrzenia na cuda Jezusa Jego własnymi oczami. Ludzkie cierpienie wywoływało w Nim troskę. Widział w swych cudach przebłyski tego, co ma się dziać w Jego Królestwie. Jego władza nad naturą, pokazana w uspokojeniu burzy, czy nad demonami, gdy je wypędzał ludzi, była demonstracją boskiego autorytetu, który kiedyś posiądzie.

„Żydowscy przywódcy i dzieci” to szkic wyraźnego kontrastu pomiędzy tym, co Jezus zaobserwował u zepsutych przywódców faryzeuszy i saduceuszy, a niewinnością dzieci. W czystości dzieci widzimy proste i jednocześnie głębokie lekcje dla wyznawców Jezusa.

„Zdrajca i ten, który się zaparł” to porównanie oceny grzechów Judasza i Piotra, dokonanej przez Jezusa. Zdrada Judasza była kulminacją zachowania, które trwało wiele lat, zatwardzając jego serce. Z drugiej strony, zaparcie się Piotra było wynikiem charakterystycznej dla upadłego człowieka skłonności do strachu.

„Jego ostatnie dni” to artykuł omawiający sposób, w jaki Jezus postrzegał tłum, który ogłosił Go królem nad Izraelem. Analizie poddane zostały tematy, które zajmowały Jezusa w tych ostatnich, kluczowych dniach.

„Jego ostatnie godziny” to opis męki Jezusa na krzyżu. Był wyśmiewany i wyszydzany, a ataki te pochodziły z trzech różnych źródeł. Kapłani wyśmiewali to, że był Synem Bożym. Rzymianie wyśmiewali się z jego statusu króla. Złodzieje wyśmiewali się z niego jako z Mesjasza. On znosił to okrucieństwo, ponieważ kochał ich wszystkich. Alleluja, co za Zbawiciel!

Rozmyślania w związku z Pamiątką

Przed zbliżającym się świętem Paschy Jezus przybył do Jerozolimy po raz ostatni. To był ostatni tydzień przed ukrzyżowaniem. Niemal jedna trzecia narracji w czterech Ewangeliach obejmuje ostatni tydzień życia Jezusa. Podczas tego tygodnia Jezus w szczególny sposób przygotowywał swoich uczniów na swą śmierć. Wiele wydarzeń z tego tygodnia może być pomocą dla nas samych w wędrówce za Mistrzem.

Zaczniemy niniejsze wydanie artykułem „Przygotowanie Pamiątki”, dotyczącym ustanowienia Pamiątki w czasie ostatniej nocy z życia Jezusa. Szczególne znaczenie chleba i kielicha leży w centrum naszych przygotowań.

„Odkładanie” to artykuł omawiający symbole używane w czasie Pamiątki, związane z nią typy, a w szczególności konieczność oczyszczenia naszych serc z kwasu.

Życie chrześcijańskie niesie ze sobą wiele błogosławieństw, ale także wiele prób, które mają na celu udoskonalenie naszego charakteru. „Zmarnowane czy wykorzystane próby” to praktyczne rady, jak efektywnie uczyć się z przechodzonych doświadczeń. W ten sposób możemy stać się wypolerowanymi klejnotami, których Bóg szuka dla Oblubienicy swego Syna.

Podczas ostatniego tygodnia życia Jezusa, spędził On dużo czasu ze swymi najbliższymi – uczniami, Marią, Martą i Łazarzem. Podczas tego tygodnia Jezus dokonał swego prawdopodobnie największego cudu, podnosząc Łazarza z grobu. „Naczynie alabastrowe” to rozważania nad emocjami związanymi z tym tygodniem oraz ich znaczeniem dla nas.

„Korzyści w Chrystusie” to omówienie licznych błogosławieństw, które otrzymujemy, gdy decydujemy się pójść za Jezusem. Jedną z największych korzyści jest świadomość, że Bóg Jahwe jest w naszym zasięgu, a Jego obecność podnosi nas ponad drobne troski tego wieku.

Popularne obrazy na temat Królestwa, w którym panuje pokój, pokazują lwa i baranka leżących razem, zgodnie ze słowami proroctwa Izajasza. Księga Objawienia również zawiera nawiązanie do lwa i baranka, jako części kompletnego obrazu zbawienia. „Lew z pokolenia Judy” bada wypełnienie tego proroctwa w Jezusie.

„Służba pocieszenia” analizuje naszą chrześcijańską rolę pomagania innym na drodze ofiary. Jesteśmy ambasadorami Chrystusa, zachęcającymi i wspierającymi naszych Chrześcijańskich braci.

Niech czas Pamiątki będzie błogosławieństwem dla naszych czytelników.

Pamiętając o Chrystusie

Niniejsze wydanie czasopisma The Herald” prezentuje serię rozważań nad Pamiątką śmierci Jezusa. W dniu 9 kwietnia 2017 roku, po zachodzie słońca, naśladowcy Jezusa na całym świecie będą upamiętniać życie i śmierć Chrystusa. Większość artykułów w tym wydaniuzostała napisane przez autorów którzy urodzili się lub mieszkają poza granicami Stanów Zjednoczonych. Niech przemyślenia we wskazanym temacie pogłębiają drogą nam wspólnotę i poczucie więzi z wszystkimi braćmi na świecie, którzy wraz z nami kroczą wąską drogą.

„Pamiętając o Chrystusie” to rozmyślania o wielkości ofiary Jezusa. Po raz pierwszy artykuł ten został opublikowany w Heraldzie z kwietnia 1957 roku. Jego autorem jest nieżyjący już redaktor naszego czasopisma i dyrektor PBI, W. J. Siekman. Brat Siekman przez wiele lat dokładał wielu wysiłków, aby głębokie „rzeczy Boże” uczynić bardziej zrozumiałymi dla słuchaczy.

„Twarda to mowa” to artykuł który skupia się na oświadczeniu Jezusa „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, jeśli nie będziecie jedli ciała Syna Człowieczego i pili krwi jego, nie będziecie mieli żywota w sobie” (Jan. 6:53). Picie krwi było zabronione przez Zakon Mojżeszowy, w związku z czym wielu Żydów poczuło się urażonymi wypowiedzią Jezusa. Po tym incydencie wielu ciekawych Jego nauczania zwolenników odeszło, w związku z czym Jezus zapytał nawet Dwunastu: „Czy i wy chcecie odejść?” (Jan. 6:67).

„Jak wylany olej” to analiza dotycząca wpływu Ducha Świętego, który jednoczy wszystkich członków Chrystusa. Duch ten pokazany został pod symbolem oleju namaszczenia, wylanego na głowę arcykapłana. Podobnie namaszczenie przez Marię głowy i stóp Jezusa za pomocą olejku ilustruje duchową więź i uznanie jakie powinniśmy okazać wobec naszego Mistrza i jego braci.

„Ogród Boży” to porównanie raju, gdzie grzech wszedł na świat, z ogrodem Getsemane, gdzie bezgrzeszny Jezus spędził ostatnią noc na ziemi. Jezus złożył ofiarę okupu aby zrównoważyć grzech Adama i dać wszystkim, którzy kiedykolwiek żyli, okazję powrotu do utraconych warunków raju.

„Gdy widzę wieniec z cierni” to rozważania oparte na proroctwie Izajasza, w którym Jezus został zaprezentowany jako „zbity” i „umęczony” w drodze na ukrzyżowanie. Korona cierniowa umieszczone na Jego głowie przypomina nam o klątwie jaką objęta została ziemia po tym, jak Adam zgrzeszył. Wyrok ten obejmował, miedzy innymi, trud pracy miedzy ostami i cierniami. Ostatecznie, znikną one na zawsze.

„Pokonując próby”  to praktyczne rady, dzięki którym można odnieść korzyść z trudności napotkanych na wąskiej drodze. Nasze błędy powinny być kolejnymi etapami w kierunku rozwinięcia odpowiedniego charakteru, o ile tylko pozwolimy Bogu aby nas przez nie poprowadził.

„Aby byli jedno” to analiza modlitwy Jezusa zapisanej w Jana 17. Jedność Chrześcijańska nie oznacza, że wszyscy muszą myśleć w taki sam sposób, ale chodzi tu o jedność celów i zaangażowania w miłości i zachęcania się nawzajem do postępu w trakcie naszej chrześcijańskiej wędrówki.

Niech Wasze refleksje w okresie przed zbliżającą się Pamiątką przyciągną Was bliżej do  Jezusa. Redaktorzy magazynu The Herald, doceniając wielką ofiarę Zbawiciela, wyrażają życzenie, aby te artykułysłużyły ku zbudowaniu i zachęcie naszych Czytelników.

„To czyńcie na pamiątkę moją” (1 Kor. 11:24).

Te słowa naszego Pana zapisane przez apostoła Pawła przypominają nam o znaczeniu śmierci i zmartwychwstania Jezusa, a także o przywilejach i odpowiedzialności, jakie są związane z pamięcią i obchodzeniem Pamiątki Jego śmierci. Śmierć Jezusa, doskonałego człowieka, zabezpieczyła odkupienie nie tylko dla wiernego Kościoła, ale dla całej ludzkości.

Zmartwychwstanie Jezusa było wydarzeniem, które pokazało zarówno Bożą akceptację dla Jego poświęcenia, jak i moc Bożą, jaka zostanie użyta dla wypełnienia Jego obietnic danych Kościołowi, Izraelowi i ludzkości. Przywilej upamiętniania ich w czasie Pamiątki jest zarówno świętą odpowiedzialnością, jak i wielką radością.

Niniejsze wydanie czasopisma The Herald skupia się na ostatnim tygodniu służby Jezusa, ustanowieniu Pamiątki, Jego śmierci i zmartwychwstaniu oraz korzyściach, jakie możemy czerpać przez tą śmierć i zmartwychwstanie.

Pierwszy artykuł, „Ostatnie siedem dnia naszego Pana”, omawia główne wydarzenia z ostatniego tygodnia życia i służby Jezusa. Będziemy w nim mogli przeczytać o Jego determinacji, aby udać się do Jerozolimy, namaszczeniu przez Marię, Jego ostatnim publicznym nauczaniu i interakcji z uczonymi w Piśmie i faryzeuszami, a także o cichych chwilach spędzonych z uczniami. Wydarzenia te są podstawą do wyciągnięcia pewnych wniosków, które możemy stosować w naszej chrześcijańskiej wędrówce.

„Wjazd do Jerozolimy” to artykuł opisujący szczegóły triumfalnego wjazdu Jezusa do Jerozolimy. Można w nim również przeczytać o duchowych lekcjach, jakie można zauważyć w wydarzeniach takich jak wjazd Jezusa do miasta na ośle czy znalezienie tegoż osła „na rozstaniu dróg” (Mar. 11:4). Znajdziemy w nim również opis spotkania Jezusa w handlarzami w Świątyni.

Trzeci artykuł, „Pamiątka”, skupia się na historii ustanowienia zwyczaju obchodzenia Pamiątki przez Jezusa, a także jej znaczeniu dla nas. Omawia znaczenie chleba i kielicha, a także przywilej udziału w korzyściach ofiary Jezusa.

„Obchodźmy więc święto” to tytuł artykułu, który omawia słowa apostoła Pawła zapisane w 1 Kor. 5:8. Przedstawiona w nim została analiza podobieństw między Paschą, oświadczeniem Jezusa zawartym w rozdziale 6 ewangelii Jana dotyczącym jedzenia Jego Ciała, a Pamiątką.

Kolejny artykuł zatytułowany „Ukazanie się Jezusa po zmartwychwstaniu” analizuje dziesięć przypadków ukazania się przez Jezusa po Jego zmartwychwstaniu, podobieństwa i różnice między nimi, a także duchowe nauki, jakie z nich wypływają.

Ostatni artykuł, „Zmartwychwstał”, to omówienie relacji istniejących między zmartwychwstaniem Jezusa, a złożoną przez Niego ofiarą okupu. Pokazuje on również, w jaki sposób cztery etapy odkupienia zostały zrealizowane przez naszego Pana.

Niech artykuły zawarte w tym numerze pomogą każdemu z nas w przygotowaniu naszych serc i życia na obchodzenie tego najświętszego ze świąt.

Jezus nie przykładał wielkiej wagi do ceremonii. Swoim naśladowcom przekazał polecenie zachowania zaledwie dwóch zwyczajów. Jednym z nich był chrzest, drugim była pamiątka Jego śmierci. Sam chrzest jest pojedynczym zdarzeniem, które może mieć miejsce w każdej chwili. Z kolei pamiątka śmierci Jezusa zbiega się z żydowską Paschą, ponieważ to właśnie w tym czasie Jezus umarł na krzyżu. Gdy wieczorem przed swą śmiercią podał chleb i wino swoim uczniom, powiedział: „To czyńcie na pamiątkę moją”. W tym wydaniu naszego czasopisma będziemy upamiętniać śmierć naszego Zbawiciela na kilka sposobów.

Artykuł „Jezus zapłakał” omawia przykłady różnych zachowań Jezusa, za pomocą których Jezus dał się poznać jako współczujący arcykapłan, blisko związany nie tylko ze swymi naśladowcami, ale również z tymi z pogan, z którymi miał do czynienia w czasie swej misji na ziemi. Gdy umarł Łazarz, miłość Jezusa do jego rodziny sprawiła, że zapłakał ze wzruszenia i współczucia, choć wiedział, że wskrzesi Łazarza z martwych.

„Droga do Jerozolimy” to rozważania nad ostatnia drogą Jezusa z Galilei do Jerozolimy. W tym ostatnim tygodniu Jezus przygotowywał swoich uczniów na to, że odejdzie. W tym tygodniu dokonał również swych ostatnich cudów oraz przypomniał swym naśladowcom znaczenie modlitwy.  „Ostatnie 21 godzin życia Jezusa” to analiza licznych wydarzeń, jakie miały miejsce w ostatnim dniu Jego życia. Od radości wspólnej ostatniej wieczerzy, aż do samotnych sześciu godzin na krzyżu, Jezus był skoncentrowany na swym ostatnim zadaniu: złożeniu okupu za całą ludzkość. Było to zwieńczenie trzech i pół lat Jego służby.

„Życzenia przy rozstaniu” to analiza myśli Jezusa w Wieczerniku podczas nocy przed ukrzyżowaniem. Wtedy to prosił swoich uczniów, aby upamiętniali Jego śmierć za pomocą pewnych symboli. Barabasz jest postacią, która tylko na chwilę pojawiła się w kontekście procesu Jezusa. Mimo to, z wydarzenia, kiedy Jezus zajął jego miejsce, możemy wyciągnąć pewne nauki, jakie omówione zostały w artykule „Barabasz i doskonały człowiek”.

„Komunia czy wspólnota?” to rozważania na temat dzielenia się chlebem i kielichem, które stanowią integralną część naszej pamiątki.

Wreszcie, artykuł „Jedność Ciała Chrystusowego” to rozważania nad cechami chrześcijańskiego charakteru, które powinny przejawiać się we wspieraniu i budowaniu zgromadzenia wierzących. Jednocześnie jest to zachęta do samokontroli i pokory w radzeniu sobie z różnicami, jakie istnieją między braćmi.

Oby niniejszy numer naszego czasopisma był pomocny dla naszych Czytelników w przygotowaniu się do obchodzenia tego najważniejszego święta, „na pamiątkę” śmierci naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa.