Cicho jak pienia anielskie,
jak spływające z róż łzy.
Miękko jak płatki śnieżyste,
słodko nadziei głos brzmi.
Patrz, wkrótce ciemność przeminie,
burza uciszy się wnet.
Słońce co wieczór się kryje,
rankiem powtórzy swój bieg.

Jeśli wśród cieni wieczornych,
strach posiąść duszę chce twą.
Wiedz, że im głębsze ciemności,
gwiazdy tym jaśniej nam lśnią.
Czemu więc próżno się trwożysz,
północ minęła wszak już.
Ufnie z nadzieją oczekuj
ranka nowego wśród zórz.

Jak niewzruszona kotwica
trzyma okręty wśród fal.
Tak i nadzieja pokrzepia
serca nękane przez żal.
Cicho, cichutko tak szepcąc
w serce otuchę mi tchnie.
Wkrótce się skończą cierpienia,
lepsze nastaną wnet dnie.