Księga Kaznodziei

Księga Kaznodziei jest częścią zbioru ogólnie określanego jako literatura mądrościowa. Skupia się ona na praktycznych aspektach przechodzenia przez trudności życiowe. Salomon jest uznawany za jej autora, choć nie jest wymieniony z imienia, a jedynie jako Kaznodzieja (Qohelet w języku hebrajskim). 1 Król. 11:1-10 wskazuje, że wraz z wiekiem zaczął oddawać cześć innym bogom. Doprowadziło to do dość cynicznego spojrzenia na życie. Jest jednak prawdopodobne, że w późniejszym okresie życia powrócił do wielbienia Jahwe. Dlatego Księga Kaznodziei zawiera wspaniałe lekcje dla nas w tym, czego Salomon nauczył się po odejściu i powrocie do Boga. Jego ostatnie słowa w tej księdze brzmią: „Bój się Boga i przestrzegaj jego przykazań”.

Artykuły w tym wydaniu są napisane zgodnie z doświadczeniami Salomona w jego drodze powrotnej do Jahwe, jak wskazują wersety omówione przez każdego z autorów.

Artykuł Słowa Koheleta (1:1-11) przedstawia perspektywę tej księgi i stale poruszany w niej temat próżności życia z ziemskiego punktu widzenia.

Życie pełne doświadczeń (1:12-2:26) podsumowuje podniesienie do chwały Salomona jako młodego mężczyzny pełnego mądrości, jego odejście od łaski Bożej jako czciciela bożków oraz lekcje dla Nowego Stworzenia płynące z drogi Salomona przez światowe przyjemności.

Spostrzeżenia na temat życia i Refleksje Kaznodziei (3:1-4:6) ukazują dwa spojrzenia na wypowiedź Salomona o tym, że większość życia stanowi część określonego cyklu. Chociaż człowiek pragnie czegoś więcej, jest częścią koła życia, które oferuje niewiele trwałej satysfakcji.

Mądra rada (4:7-7:22) omawia wyższość mądrości nad bogactwem. Świat obfituje w pokusy i tylko życie oparte na Bożych słowach i prawach może dać prawdziwą satysfakcję.

Potrzeba mądrości (7:23-9:18) omawia proroczy związek w odniesieniu Salomona do „bezbożnej kobiety” i daje wgląd w stwierdzenie Salomona, że „każda sprawa ma swój czas i swój sposób”.

Życie z perspektywy czasu (10:1-12:7) podejmuje filozoficzne rozważania na temat wyzwań związanych ze starzeniem się oraz sposobu, w jaki możemy prowadzić życie oparte na wyższym celu i znaczeniu, które będzie kontynuowane na wyższym poziomie przez całą wieczność.

Zakończenie (12:8-14) sugeruje, jak ważne jest zwracanie uwagi na napomnienia zawarte w świętym Słowie Bożym, Biblii, w czasach, gdy słowa i tak zwana mądrość człowieka są wszechobecne i zalewają nas z każdej strony.

Modlimy się, aby dyskusje ujęte w tym numerze były zarówno inspirujące, jak i budujące dla każdego z nas, gdy staramy się podążać śladami Jezusa.

Zasady leżące u podstaw dziesięciu przykazań

Dziesięć przykazań jest czasami uważane za podstawowy Boży wzorzec, który określa właściwe postępowanie. Polecenia wydają się jasne. Jednak zasady, które je wspierają, dają głębszy wgląd w ich znaczenie.

1 Przykazanie – „Nie będziesz miał innych bogów obok mnie” opisuje, jak ważne jest uznawanie jedynie Jahwe. Izraelici często szukali innych bogów, a sędziowie kierowali ich z powrotem do jedynego Boga. Przykłady królów Izraela są zestawiane z doskonałym przykładem widocznym w Jezusie.

2 Przykazanie – „Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej” opisuje, dlaczego podobizny były tak obrzydliwe dla Boga. To przykazanie określa, jak Go nie czcić. Jezus podniósł poprzeczkę, gdy powiedział, by czcić Boga „w duchu i w prawdzie”.

3 Przykazanie – „Nie nadużywaj imienia Pana, Boga” ukazuje świętość imienia Jahwe. Wszystko, co jest z Nim związane, jest święte. Nakaz ten zabrania również fałszywego przysięgania lub składania przysiąg wprowadzających w błąd.

4 Przykazanie – „Pamiętaj o dniu sabatu” opisuje sabatowy dzień odpoczynku i uwielbienia w Izraelu. Apostoł Paweł opiera się na tym, kiedy opisuje duchowy odpoczynek, który pojawia się, gdy ufamy Bogu. Sabat duchowy obchodzony jest za każdym razem, gdy odpoczywamy w wierze.

5 Przykazanie – „Czcij ojca swego i matkę swoją” zawiera obietnicę długiego życia. Szanowanie rodziców sprzyja zdrowym relacjom rodzinnym. Rodzice kierujący swoimi dziećmi mogą być porównani do starszych, doświadczonych braci w zborze, prowadzących tych młodszych.

6 Przykazanie – „Nie zabijaj” mówi, że życie jest święte. Jezus podniósł standard, mówiąc, że nawet gniew może być równoznaczny z morderstwem. Grzech zaczyna się w sercu i musi zostać skonfrontowany w chrześcijańskim boju.

7 Przykazanie – „Nie cudzołóż”. U jego podstaw także leży głębsza zasada. Jedność duchowa i emocjonalna w małżeństwie tworzy więź, która nie tylko zapobiega takiemu zewnętrznemu postępowaniu, lecz tworzy środowisko miłości i zaufania. Odnosi się to również do współwyznawców w Chrystusie.

8, 9, 10 Przykazanie – „Nie kradnij, nie mów fałszywego świadectwa, nie pożądaj” zawierają podstawowe zasady hojności, szacunku i miłości. W przypowieści o dobrym Samarytaninie Jezus wyjaśnił, co to znaczy być bliźnim. Znaczenie prawdy leży u podstaw każdego z tych ostatnich przykazań.

Niech te kwestie będą zachętą do sięgania głębiej w Słowo Boże i poszukiwania przekazywanych – niekiedy ukrytych – zasad (2 Mojż. 20:12).

Obrzędy Starego Testamentu

Stary Testament opisuje wiele obrzędów, z których część związana była z Zakonem, część zaś znacznie go poprzedzała. Św. Paweł tak pisze o doświadczeniach, jakie spotkały naród Izraelski: „A to wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i jest napisane ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u kresu wieków” (1 Kor. 10:11). Z całą pewnością, ta sama zasada znajduje zastosowanie do wcześniejszych opisów, jakie znajdują się w Biblii. Oznacza to, że różnorodne obrzędy i porządki, jakie zostały tam ustanowione, zawierają w sobie lekcje o wartości duchowej i obrazowej.

Niniejsze wydanie otwiera artykuł „Przymierze obrzezki”, który opisuje obrzęd symbolizujący potrzebę pozbycia się ziemskich nieczystości. Artykuł zatytułowany „Ofiary przymierza” analizuje sposoby ratyfikacji przymierzy w Starym Testamencie, które były przestrzegane nie tylko przez ludzi, ale do których raczył się zniżać również i sam Stworzyciel, dając nam zapewnienie trwałości swych obietnic.

Jednym z przymierzy jakie zawarł Bóg, było przymierze z królem Dawidem. Jego znaczenie jest przedmiotem artykułu „Błogosławieństwo Dawida”. „Znaki przymierza” zajmuje się analizą różnych znaków lub emblematów, które towarzyszyły przymierzom zawieranym przez Boga z postaciami Starego Testamentu. Artykuł zatytułowany „Judaistyczny wpływ na kościół pierwotny” ukazuje sposób, w jaki starotestamentalne praktyki i tradycja judaistyczna wpływały na działanie zborów w pierwszych latach Wieku Ewangelii. Ostatnim artykułem w tej serii jest „Chrzest”, który pokazuje, że ta praktyka Wieku Ewangelii była przedstawiona na wiele wieków wcześniej przez przejście przez Morze Czerwone oraz potop.

Tematem zamykającym to wydanie będzie problem poruszony na łamach ostatniego numeru z 2004 roku, a mianowicie proroctwo z 17 rozdziału Księgi Objawienia, opisujące niewiastę siedzącą na zwierzęciu mającym siedem głów i dziesięć rogów. Dwa spojrzenia na ten temat to artykuły „Podstawa zrozumienia proroctw” oraz „Głowy i rogi”. Oba te artykuły zajmują powszechne stanowisko, że niewiasta tam opisana przedstawia Kościół Rzymskokatolicki, którego zmierzch opisany jest w tym proroctwie. Jednakże każdy z tych artykułów prezentuje inne wnioski w zakresie przedstawienia tegoż końca.

Mamy nadzieję, że niniejsze wydanie wywoła większe uznanie dla zapisów Starego Testamentu. Obyśmy tylko potrafili zachować jego wskazówki i napomnienia dla utrzymania się w czystości względem świata, radowania się zapewnieniami błogosławieństw zagwarantowanych przymierzami oraz cieszenia się wglądem w Boski Plan.

Siedem zborów Objawienia

Kiedy Jezus mówi, wszyscy pragniemy Go słuchać. Czy jest ktoś od kogo otrzymalibyśmy lepszą radę?

Wyobraź sobie, że Jezus skierował przesłanie bezpośrednio do naszego własnego zboru. Któż nie chciałby słuchać uważnie, gorliwie, z zapałem, szczerze? A potem od razu zastosować te rady w naszym osobistym życiu chrześcijańskim?

To właśnie było błogosławieństwem udzielonym siedmiu społecznościom chrześcijańskim w Azji Mniejszej w ostatnich latach pierwszego wieku ery chrześcijańskiej. Jan Apostoł był narzędziem, przez które przekazane zostały te przesłania, wysłane do przywódców duszpasterskich z każdego z tych miejsc.

Wyobraź sobie kuriera przybywającego z długim listem, wysłanym przez ostatniego żyjącego apostoła. W przeciwieństwie do Ewangelii lub listów Jana, ten list pochodził od samego Mistrza, Jezusa Chrystusa. W tym liście znajdowała się wiadomość napisana specjalnie do świętych w Twojej okolicy.

Kilkadziesiąt lat temu słyszeliśmy pamiętne przemówienie brata Johna Hulla, przemawiającego jakby z listu wysłanego z nieba do kandydatów do chrztu. Było to zaproszenie do najwspanialszego przywileju, jaki kiedykolwiek został udzielony komukolwiek i gdziekolwiek — bycia częścią Oblubienicy Chrystusa. Ten list zawierał warunki, rady, wspaniałe obietnice i przyrzeczenie boskiej pomocy. Czy nie cenilibyśmy takiego listu i nie zachowalibyśmy go na całe życie? Czy nie przeglądalibyśmy go, czytali ponownie, zastanawiali się nad nim i kochali go?

W tamtym wykładzie użyta była metafora lekcji i przywilejów udzielonych nam przez Pismo Święte. Jednak w przypadku siedmiu kościołów w Azji Mniejszej 1900 lat temu, było to rzeczywiste, konkretne i dopasowane do odbiorców przesłanie.

Niezwykłe w tym przypadku jest to, że Jezus przemawiał w tych listach również do świętych z każdego okresu na przestrzeni wieków. Jego przesłanie uwzględnia doświadczenia, z jakimi mieli się spotkać w swoim czasie i okolicznościach.

Dzisiaj mamy przywilej przeczytania listu od Jezusa kierowanego nie tylko do naszego okresu, ale również do pozostałych sześciu, z których możemy wyciągać pomocne dla nas nauki. W każdym przypadku Jezus kończy przypomnieniem o wielkości naszego powołania i niezwykłych, niezasłużonych przywilejach czekających na każdego z nas – łącznie z Tobą, Czytelniku, osobiście.

Nasi autorzy dogłębnie przemyśleli swoje artykuły. Pracowali długo i starannie, aby przedstawić historię i uwarunkowania siedmiu okresów historii Kościoła i przypomnieć nam o zachęcających lekcjach wynikających z każdego z nich.

Jak wielkim przywilejem jest możliwość rozważania listów Jezusa do siedmiu Zborów! Niech będą cennymi posłannictwami, za których radą i kierunkiem będziemy podążać w kształtowaniu naszego charakteru, służby i wiary.

Kapłaństwo

Relacja człowieka z Bogiem została zerwana, gdy grzech wkroczył między ludzi. Walka ze skutkami upadku trwa od tamtego czasu, jako że wszyscy odziedziczyliśmy niedoskonałość, która przyszła wraz z grzechem. Rezultatem tego upadku jest bieda, ubóstwo i nieludzkie zachowanie jednego człowieka względem drugiego, które nękają cały świat. Bóg jednak zaprojektował sposób, za pomocą którego sam grzech jak i jego tragiczne skutki zostaną usunięte, pozostawiając po sobie jedynie zysk wynikający z pamięci o nim i doświadczenia.

Boska sprawiedliwość wymagała zapłaty odpowiedniej ceny za uwolnienie rodzaju ludzkiego od kary śmierci. W swojej mądrości Bóg wiedział, że po zmartwychwstaniu ludzkość będzie dalej potrzebować pomocy i kierownictwa, by móc podźwignąć się ze skutków grzechu. Kapłaństwo Jezusa i Kościoła będzie w stanie sprostać temu zadaniu. Bez ich wsparcia, droga do doskonałości byłaby niemożliwa do przebycia.

„Kapłaństwo Aarona” to tytuł artykułu przedstawiającego ustanowienie, kwalifikacje i funkcje kapłaństwa Izraela. Są w nim również zebrane istotne dla Nowego Stworzenia duchowe lekcje.

W rozważaniach „Ofiary Przybytku: Ofiara za grzech” zostało opisanych sześć kategorii ofiar za grzech oraz ich duchowe znaczenie. Jasno przedstawione są odniesienia do Wieku Ewangelii i Wieku Tysiąclecia. Potrzeba ofiar za grzech ukazuje prawość Bożego charakteru. „Studium Porównawcze: Księga Kapłańska 8, 9 i 16” to spojrzenie na ofiarę Chrystusa i Kościoła z trzech perspektyw. Rozdział 8 Księgi Kapłańskiej wskazuje na efekt bezpośredni względem Jezusa i Kościoła. Dalej, 9 rozdział Księgi Kapłańskiej wskazuje na oddziaływanie ofiar Wieku Ewangelii na świat w Wieku Tysiąclecia. Rozdział 16 skupia się z kolei na tym, jak ofiary za grzech zaspokajają Bożą sprawiedliwość. „Obrazy Pozafiguralnego Kapłaństwa to tytuł artykułu, w którym autor przygląda się kapłaństwu Melchizedekowemu i jego pozafiguralnemu znaczeniu. Rozważa również relację pomiędzy arcykapłanem Jozue i Zorobabelem po powrocie Izraela z niewoli. Ich połączone obowiązki – kapłana i władcy są odpowiednim obrazem podwójnej roli Jezusa i Kościoła w Królestwie.

„Przygotowanie Współczującego Kapłaństwa” omawia rozwój każdego z członków pozafiguralnego kapłaństwa. Rozróżnione są tam pojęcia współczucia i empatii; uwydatnione są także korzyści płynące z cierpienia.

Mimo że niniejsze wydanie naszego czasopisma może mieć charakter dość techniczny, to jednak płyną z niego widoczne i praktyczne lekcje dla rozwoju serca każdego z przygotowujących się członków pozafiguralnego Kapłaństwa. Bóg przewidział wiele uroczych szczegółów, które mają na nas pozytywnie wpływać. Mamy nadzieję, że każdy z czytelników odniesie duchowe korzyści z przedstawionych rozważań.

Obrazy Królestwa

Ci, którzy rozumieją Boski Plan Wieków, odnoszą wielką korzyść. Są oni błogosławieni przez to, że maja lepsze zrozumienie prawdziwego charakteru Boga i naszego Pana Jezusa oraz tego, co należy robić, by im służyć. Jest to niemałe błogosławieństwo, ponieważ te rzeczy są często przedstawiane w nieprawdziwym świetle.

Wierzący w Boski plan otrzymali wspaniałą nadzieję na przyszłość: „Głosimy tedy, jak napisano: Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy go miłują. Albowiem nam objawił to Bóg przez Ducha; gdyż Duch bada wszystko, nawet głębokości Boże.” (1 Kor. 2:9-10). Dzięki Pismu Świętemu zaczynamy pojmować wielkość Bożego Królestwa. Czy ktokolwiek mógłby mieć nadzieję zmartwychwstania z perspektywą życia wiecznego, gdyby nie informacja zawarta w Bożym planie?

Liczba artykułów w tym numerze została zmniejszona do czterech. Dzięki temu możemy się cieszyć bardziej wszechstronnymi opisami i wyjaśnieniami niektórych obrazów. Zachęcamy czytelników zarówno do ich przeczytania jak i głębszego przeanalizowania. Ukazują one tak wiele zagadnień, że możemy pasjonować się wielością szczegółów, które Bóg zostawił dla naszych rozmyślań.

Pierwszy artykuł „Przygotowanie do życia wiecznego” tłumaczy powód upadku człowieka i degradującą spiralę grzechu. Poprzez to bolesne doświadczenie przekazywane są najważniejsze zasady. Dozwolenie zła pomoże ludzkości rozwinąć w sercach pokorę w przygotowaniu do kroczenia gościńcem świątobliwości.

„Misja Józefa” opisuje życie Józefa i sposób, w jaki jego doświadczenia odpowiadają dziełu Jezusa w czasie Jego pierwszej i drugiej obecności. Podobieństwa są uderzające. Tabela na końcu tego artykułu wymienia liczne doświadczenia Józefa i ich możliwe symboliczne znaczenie.

„Wizja Ezechiela: Nowa Świątynia” zgłębia wizję przekazaną przez Boga i zapisaną w ostatnich dziewięciu rozdziałach Księgi Ezechiela. Chociaż znaczenie wizji nie zostało wyjaśnione prorokowi, zrozumienie Przybytku Mojżeszowego, Nowego Jeruzalem i ogólnych zarysów Boskiego planu pozwala odszyfrować większość symboliki zawartej w tej wspaniałej wizji. Proponowanych wyjaśnień nie należy traktować dogmatycznie, ale jako interpretację, jaka wydała się być rozsądną w oczach autora. Dla ułatwienia prześledzenia tej wizji zamieszczono na końcu kolorowe ilustracje.

Ostatni artykuł „Nowe Jeruzalem” dostarcza dalszych przemyśleń na temat chwalebnej natury Bożego Królestwa. Wyjaśniono matematyczne związki z innymi symbolami biblijnymi. Dodatkowo nawiązano do wizji proroka Ezechiela i rzeki życia, jaka wypływa spod świątyni. Tak; życie jest Bożą obietnicą. To wspaniałe, że Bóg wplótł ten temat w Swoje Słowo dla Swojej chwały oraz naszej nadziei i zbudowania. Niech ten numer pozwoli w większym stopniu skupić naszą uwagę na wspaniałej przyszłości, jaką Boży plan przewiduje dla każdego z nas!

Bóg jako architekt

Oczekiwał bowiem miasta zbudowanego na silnych fundamentach, którego architektem i budowniczym jest sam Bóg Hebr. 11:10 (BT).

W najpopularniejszych przekładach Pisma Świętego w odniesieniu do Jehowy nie pojawia się słowo „architekt”, lecz „budowniczy” lub „stworzyciel”. „Czy nie wiesz? Czy nie słyszałeś? Bogiem wiecznym jest Pan, Stwórcą krańców ziemi” (Izaj. 40:28).

Jednakże jako że wyrażenie „architekt” odnosi się do kogoś, kto planuje, tytuł ten z pewnością może być poprawnie zastosowany do Boga. Pismo Święte w wielu misjach wspomina o planie Bożym, który był realizowany albo przez niego samego, albo zlecony do wykonania innym, często przy niewidzialnym wsparciu ze strony Najwyższego. Bóg tak mówi o Besalelu, rzemieślniku który wykonał Przybytek: „napełniłem go duchem Bożym, mądrością, rozumem, poznaniem, wszechstronną zręcznością w rzemiośle” (2 Moj. 31:3).

Niniejszy numer czasopisma The Herald to studium kilku przypadków w których Bóg działał jako architekt. „Ziemia” to tytuł artykułu w którym rozważana jest cudowna budowa naszej planety, która jest idealnym miejscem rozwoju dla złożonego, inteligentnego życia jakie znamy. Pod tym względem jest ona, jak wierzymy, wyjątkowa we wszechświecie. „Arka Noego” to tekst który pokazuje, że arka nie była jedynie wygodną droga ucieczki przed katastrofalnym potopem. „Przybytek” zajmuje się rozważeniem szczegółów konstrukcji izraelskiego sanktuarium na puszczy, który poza pełnieniem funkcji sakralnych kryje w sobie obraz wielu szczegółów Bożego planu. „Świątynia Salomona” to artykuł opisujący stałe miejsce przebywania Boga, zbudowane przez syna Dawida. Konstrukcja ta zawiera w sobie wiele cennych lekcji dla ludu Bożego w dzisiejszych czasach. „Wezwanie do działania” to studium pierwszego rozdziału proroctwa Aggeusza, w którym znajduje się wezwanie do odbudowy zrujnowanej Świątyni Salomona. „Świątynia Ezechiela” rozważa jedną z wielu wizji proroka, świątynię która opisana została w najdrobniejszych szczegółach, lecz która nigdy nie została wybudowana. Jest ona również dowodem na to, że Boży plan dotyczący przyszłości nigdy nie jest przypadkowy ani improwizowany. „Nowe Jeruzalem”, którego wizja opisana jest w 21 rozdziale Księgi Objawienia, porównane jest do doskonałego sześcianu Boskiego pochodzenia, którego celem jest błogosławienie ludziom. Wydanie to zakończymy artykułem „Świątynia Boża”, który opisuje metaforę procesu budowlanego jaki zastosowany został w Biblii do żywej całości jaką jest Kościół.

Gdy spoglądamy na różnorodne dzieła Boże na przestrzeni wieków od czasów sprzed założenia świata, możemy radować się oglądając to, co już zostało dokonane i co ma nadejść w przyszłości, zarówno dla nas jak i dla całej ludzkości.

Walcząc z depresją

Około 7% Amerykanów, prawie czternaście milionów, zmaga się z zaburzeniami depresyjnymi. Jako że Oblubienica Chrystusa ma przejść przez takie same doświadczenia jak pozostała część ludzkości (1 Kor. 10:13), nie jest zaskoczeniem, że Chrześcijanie często zapadają na te same co inni choroby. Ten numer czasopisma przedstawia walkę wielkich bohaterów Biblijnych przeciw szkodliwej i wyniszczającej chorobie, jaką jest depresja.

Pierwszy artykuł „Walcząc z depresją”, poświęcony jest różnicom pomiędzy kliniczną, a duchową depresją.

Następnie, przyglądamy się jednostkom, które zmagały się z chorobą. „Depresja Joba i ostateczne zwycięstwo” przedstawia walkę Joba z depresją i zwycięstwo nad chorobą.

W artykule „Dawid w Gat” omawiamy zachowanie umiłowanego króla i to jak bardzo żałował swoich postępków, co wyjawił pisząc psalm o swoich uczuciach i emocjach.

„Z głębokości” jest szczegółową analizą Psalmu 130, dziękczynnego hymnu Dawida. W tym wspaniałym utworze psalmista dziękuje Bogu za to, że tak wiele razy uchronił go przed niebezpieczeństwami, zarówno tymi rzeczywistymi, jak i wyimaginowanymi.

„Nieszczęście króla Saula” przedstawia nam porażkę króla w walce z wahaniami nastroju. Nawet kojąca muzyka grana przez Dawida nie pomogła mu opanować ataków złości.

W artykule „Zniechęcenie apostoła Piotra” omówiona została walka św. Piotra z własnym zniechęceniem po tym, jak zdał sobie sprawę, że zaprzeczył jakoby znał swojego Pana i Mistrza.

Artykuł „Łzy proroka” opisuje jak smutek wywołany wizją przyszłości ukochanego Jeruzalem spowodował, że Jeremiasz przełożył swoje uczucia na wiersz.

Ostatni artykuł, „Jak człowiek myśli”, kończy rozmyślania nad tematem i zaleca kształtowanie umiarkowanego poczucie własnej wartości, w odróżnieniu od samo uwielbienia.

Jeżeli jesteś jednym z wielu, którzy ulegli zniechęceniu lub depresji, mamy nadzieję, że to wydanie czasopisma The Herald okaże się Wam szczególnie pomocne.

Wspaniała przyszłość ziemi

Tak mówi Pan: Niebo jest moim tronem, a ziemia podnóżkiem moich nóg – Izaj. 66:1.

Chcę uczcić miejsce, gdzie stoją moje nogi – Izaj. 60:13.

Chrześcijanie często mówią o niebie, ale rzadko o przyszłości ziemi. Jednakże Bóg przemawiając przez proroka stwierdził, że nie stworzył ziemi na próżno, lecz aby był zamieszkała (Izaj. 45:18). Po symbolicznym opisie spalenia nieba i ziemi, apostoł Piotr mówi: „Ale my oczekujemy, według obietnicy nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość” (2 Piotr. 3:13). Dlaczego „nowej ziemi”? To wydanie czasopisma The Herald odpowiada na to pytanie.

W przedmowie do swej książki „Dziedzictwo świętych albo świat który będzie” z roku 1852, Henry F. Hill napisał: „Doktryna, że ta ziemia nie zostanie zniszczona lecz w ostatecznym rozrachunku będzie przywrócona do stanu Edenu lub nawet uczyniona jeszcze bardziej wspaniałą, (…) nigdy nie została przez kościół uznana za herezję ani nawet nie została uznana przez jej przeciwników za poważny błąd (…), mimo to, z uwagi na jej obecne pomijanie, wszelkie myśli wysuwane w jej obronie [w niniejszej książce] zostały troskliwie udowodnione Słowem Bożym. Taka jest przyczyna częstego dowoływania się do biblijnych cytatów.” Na podobieństwo Henry’ego F. Hill, my również będziemy posługiwać się licznymi cytatami.

Rozpoczniemy od artykułu „Królestwo Chrystusowe”, którego niniejszy magazyn jest zwiastunem, a następnie przejdziemy do „Dnia Sądu”. Zamiast opisywać go w straszny sposób, pisarze Starego Testamentu tęsknili do czasu gdy Bóg podejmie interwencję i będzie uczył ziemię sprawiedliwości poprzez wykonywanie swoich sądów (Izaj. 26:9).

„Doskonały człowiek i jego środowisko” to studium 35 rozdziału proroctwa Izajasza, w którym znajdujemy opis przyszłej drogi „świętej”, która przywróci ludzkość do ziemskiej doskonałości. Artykuł zatytułowany „Raj” to analiza tajemniczych słów Jezusa skierowanych do złoczyńcy umierającego wraz z Nim na krzyżu. Wyjaśnia on, na czym w rzeczywistości polegała obietnica Jezusa oraz kiedy zostanie zrealizowana.

Boży plan obejmuje nawet tych, którzy Go nie znają. „Pragnienie wszystkich narodów” wskazuje, że w istocie rzeczy większość woli ziemię, a nie niebo. „Czasy restytucji” to tytuł artykułu zaczerpnięty z kazania św. Piotra w świątyni, który obiecuje lepsze życie na ziemi. Wydanie zakończymy rozważaniami „Woda życia”, które pokażą nam w jaki sposób Pismo Święte używa symboliki wody dla zobrazowania życia.

Oby rozmyślania nad wspaniałą przyszłością jaką Bóg przewidział dla ziemi przyniosły nam pociechę i zbudowanie.

Dziękczynienie

Święto dziękczynienia jest jednym ze świąt amerykańskich. Jest ono podziękowaniem za dobrobyt jakim się wszyscy cieszą oraz stanowi wyraz ogólnej wdzięczności. Jest to równocześnie szczególna okazja dla Chrześcijan, aby docenić dobrobyt duchowy, jaki został nam zapewniony przez naszego niebieskiego Ojca. W niniejszym wydaniu skupiamy się na wielu aspektach tego dobrodziejstwa oraz będziemy zastanawiać się nad oddawaniem chwały Bogu, jako nad częścią naszego uwielbienia względem Niego.

Artykuł „Serce pełne uwielbienia” wykorzystuje historyczny przykład obchodzenia pierwszego Święta Dziękczynienia, w toku którego pomimo trudnych warunków, składano hołd za błogosławieństwa nowej ziemi. Powinniśmy zbadać własny charakter aby przekonać się, czy potrafimy zachować postawę pełną wdzięczności gdy sami doświadczamy trudnych chwil duchowych. „Dziękczynienie za błogosławieństwa duchowe” to omówienie szczególnych błogosławieństw jakich doświadczamy w naszym Chrześcijańskim życiu i za które powinniśmy być Bogu wdzięczni. „Ofiara uwielbienia” to artykuł w którym prowadzone są rozważania nad życiem naszego Odkupiciela, od czasu gdy został stworzony jako Logos, poprzez Jego wędrówkę po Ziemi jako Pomazaniec. Doświadczył On samotności i cierpień, a mimo to był odbiciem Bożej chwały. „Narzędzia chwały i uwielbienia” to tytuł rozważań nad wieloma fragmentami Pisma Świętego, w których znajdziemy opisy wykorzystania instrumentów muzycznych jako narzędzi dla oddawania czci Bogu. Artykuł ten zawiera również wskazówki, w jaki sposób możemy czynić podobnie w naszych własnych nabożeństwach.

Artykuł „Wyraz wdzięczności” omawia szereg cudów i przypowieści Jezusa, w celu pokazania, w jaki sposób zachował on ducha pełnego wdzięczności bez względu na okoliczności, w jakich się znajdował. „Psalmy i pieśni dziękczynne” to tytuł artykułu, w którym omówiony został sposób w jaki pieśni mogą być wykorzystane dla wyrażenia naszych uczuć w czasie ciężkich prób i doświadczeń.

„Pieść uwielbienia” to studium Psalmu 145, który jest świadectwem dla Bożej władzy nad ziemią oraz Jego planu usunięcia zła i wprowadzenia ludzkości do wiecznego życia. Niniejsze wydanie zamykają „Rozważania na Nowy Rok”, które są wezwaniem do działania skierowanym do całego Ludu Bożego, mającym skłonić go do rozważenia, czy wykorzystują oni swe talenty najlepiej jak tylko potrafią aby zanosić cześć i uwielbienie niebieskiemu Ojcu.

Każdy ze wskazanych wyżej artykułów zachęca nas do równowagi i intelektualnej chęci poznania planu Bożego, z którego wypływa obowiązek wyrażania naszej wdzięczności za Bożą dobroć. Pomoże to nam zachować wiarę w każdych trudnościach, a pokorę w czasach obfitości. Niech nasz głos przyłączy się do wołania Jonasza:

„Lecz ja pragnę ci złożyć ofiarę z głośnym dziękczynieniem, spełnię, co ślubowałem. U Pana jest wybawienie” (Jon. 2:10).

Niezbędne doktryny

Celem przewodnim tego wydania jest wskazanie na zasadniczą dla Chrześcijan doktrynę biblijną. Czy będziemy zdziwieni, kiedy odkryjemy, że większość z wymaganych doktryn ma podłoże praktyczne, a nie intelektualne?

Wielu z nas odkryje, że inni wyłączają nas za doktryny, które według Biblii nie są zasadnicze (bez względu na to, czy są one prawdziwe, czy nie). A czy my będziemy powoływać się na inne doktryny o mniejszym znaczeniu, żeby wykluczać innych z ciała Chrystusowego?

W części pierwszej omówione zostaną doktryny intelektualne, które zgodnie z Biblią należy przyjąć lub odrzucić. „Ten kto przychodzi do Boga musi wierzyć, że Ten istnieje i wynagradza tych, którzy Go szukają”; opisano to w artykule „Bóg istnieje i nagradza”. Dalsze intelektualne doktryny, które powinniśmy wyznawać, jak również te, które są wymagane przez ludzi, ale nie Boga, zostały omówione w tekście „Jezus jest Chrystusem”. Dwie doktryny, które powinniśmy odrzucić zostały omówione w artykule „Czego nie wolno myśleć”.

Część druga obejmuje rozważania nad tym, co powinniśmy czynić; zawiera omówienie doktryn praktycznych, których liczba w znacznym stopniu przewyższa liczbę doktryn intelektualnych. Temat ten został omówiony w czterech tekstach: „Doktryny serca”, „Mieć staranie”, „Walka z grzechami umysłu i rąk” oraz  „Ujarzmić język”.

Istnieją inne pożyteczne lekcje, które nie są bezwzględnie przeznaczone dla wszystkich Chrześcijan, ponieważ albo są mniej niż kluczowe dla wszystkich, albo ponieważ mają zastosowanie tylko do pewnych okresów Wieku Ewangelii. Takie nauczanie znajduje się w części trzeciej, artykułach: „Szanuj Boże Przysięgi”, „ Pomocne doktryny” i „Nauczanie prorockie”.

Krótki artykuł „Wyznanie wiary a studium Biblii” omawia pokusy związane z układaniem i wymuszaniem wyznań wiary, które następnie w sposób świadomy lub nieświadomy przedkładane są ponad Słowo Boże.

Jak poznamy Chrześcijanina? Według Biblii, a nie ludzi? „Kto tedy wyzna, iż Jezus jest Synem Bożym, w tym mieszka Bóg, a on w Bogu” (1 Jana 4:15). „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie” (Jana 13:35).

Skarby

Job napisał: „Jego oko dostrzega wszystko, co cenne” (Job. 28:10). I rzeczywiście, Bóg dostrzega to, co drogie, ale nie są to te same rzeczy, które w tej kategorii dostrzega człowiek. Większość ludzi uznaje złoto, srebro i drogie kamienie za „cenne skarby”. Można je za takie uważać jeżeli się ma również dostęp do wody, jedzenia, odzienia czy nawet czystego powietrza. Ci, którzy żyli w krajach zniewolonych totalitarnymi reżimami, mogli uważać za taki skarb chociażby wolność.

Niniejsze wydanie naszego czasopisma omawia niektóre z rzeczy, które ludzkość uważa za cenne. W artykule „Złoto i srebro” autor wskazuje, że metale te nie tylko stanowią synonim bogactwa, ale wskazują na to, co Bóg uważa za rzeczywiście wartościowe.

„Żelazo i miedź” to dwa metale które ktoś mógłby uznać za mało wartościowe, dopóki nie będzie miał potrzeby wykonania sobie miecza lub włóczni do walki z nieprzyjacielem (1 Sam. 13:22). Oba metale często są wymieniane razem i niejednokrotnie symbolizują prawo do sprawowania władzy.

„Diamenty” to artykuł traktujący o najcenniejszych klejnotach na ziemi. Jest to najtwardszy z minerałów i jeden z najpiękniejszych.

„Rubin, szafir i szmaragd” to trzy kamienie szlachetne, które razem z diamentem uznawane były za „drogocenne” w czasach starożytnych. Ich użycie w napierśniku izraelskiego arcykapłana może mieć szczególne znaczenie.

„Perły” zawsze były wysoce cenione ze względu na ich rzadkość; przynajmniej dopóki nie wynaleziono metody ich hodowania na skalę masową. Choć uważane są za klejnoty, to jednak nie są one kamieniem. Powstają we wnętrzu mięczaków w ciągu długiego procesu (por. ilustracja na okładce).

Chociaż nie jest to cenny metal ani kamień szlachetny, „Sól” jest wartościowym minerałem, szczególnie cenionym w miejscach, które miały do niej utrudniony dostęp. Niekiedy bryły soli używane były jako środek płatniczy, jak chociażby w Chinach. Artykuł pod tym tytułem omawia istotność tego minerału w dawnych czasach.

„Skarb w niebie” to artykuł który po raz pierwszy ukazał się pomad sto lat temu. Wskazuje on na priorytety, które powinny być szczególnie istotne dla wszystkich naśladowców Jezusa Chrystusa. Ziemskie skarby mogą nam być zabrane, ale niebiańskie już nie.

Ostatni artykuł w tym wydaniu jest zatytułowany „On jest cenny” i pochodzi z wydania, jakie ukazało się w roku 1953. Przypomina nam, że nasz Pan Jezus, nasz pasterz, jest największym skarbem jaki kiedykolwiek możemy mieć.

Wszyscy wierzący powinni koniecznie studiować historię życia naszego Pana, nie tylko ze względu na Jego nauki doktrynalne, ale także aby uczyć się od Niego pełnego poświęcenia stylu życia. Nasz świat jest zupełnie inny niż ten, w którym On żył. Musimy więc zrozumieć, jak stosować w praktyce zasady, które nam pozostawił i żyć uświęconym życiem. Istnieje wiele podejść do studiowania historii życia naszego Pana. Objęcie każdego jego aspektu w ograniczonej objętości tego czasopisma nie jest możliwe. Wybraliśmy tylko kilka najbardziej istotnych obszarów, na których powinniśmy skupić naszą uwagę.

„Biografia i charakter Jezusa” to artykuł który rozpoczyna się od historii Logosa i Jego przedludzkiej działalności jako współpracownika w Bożym procesie twórczym. Jego oddanie Bogu jest widoczne nawet w czasie doświadczeń, jakie przechodził będąc dzieckiem. Autor omawia również pokusy jakie spotkały Go na pustyni, a cały artykuł kończy się na historii związanej z pierwszym cudem. Jego służba miała teraz rozpocząć się na szerszą skalę.

Rozważania „Nauki Jezusa dotyczące charakteru” to analiza czterech lekcji Jezusa, które uczą ważnych, podstawowych zasad Chrześcijaństwa. „Bezlitosny sługa” pokazuje, jak ważne jest przebaczenie. „Dziesięciu trędowatych” uczy potrzeby okazywania wdzięczności. „Dobry Samarytanin” podkreśla potrzebę okazywania przez nas miłosierdzia i współczucia. Kiedy biedna wdowa wrzuciła swoje dwa grosze do skarbca świątyni, Jezus skomentował, że dała więcej niż wszyscy inni, którzy ofiarowali z tego co im zbywało. Jezus nauczał nie tylko poprzez słowa, ale poprzez swój osobisty przykład poświęcenia i oddania.

„Trzy kluczowe przypowieści” zgłębiają ważne nauki zawarte w przypowieściach „O bogaczu i Łazarzu”, „O pszenicy i kąkolu” oraz „O mądrych i głupich pannach”.

„Dotknięci przez Mistrza” to artykuł który omawia cztery dyskusje Jezusa, które przeprowadził z Nikodemem, samarytanką, rzymskim setnikiem i grzeszną kobietą, która umyła nogi Jezusa.

„Nasze korzyści w Chrystusie” to omówienie nauki okupu, której zrozumienie przynosi wielką nadzieję, zaś płynące z niej usprawiedliwienie pozwala nam mieć osobistą relację z Bogiem. Dodatkowo, otrzymujemy miarę Ducha Świętego jako „zadatek naszego dziedzictwa”. Możemy teraz zrozumieć i w pełni zaufać obietnicy Abrahamowej oraz cieszyć się głębszą społecznością w drogim nam planie zbawienia.

„Ostatnie dni Jezusa” przedstawia ostatnie doświadczenia Jezusa jako człowieka. Kobieta, która namaściła mu stopy maścią z alabastrowego słoika, przyniosła mu pociechę. Ostatnia Pascha Jezusa z uczniami była cenną pamiątką na przyszłość, z ważną lekcją mycia stóp. Wyczerpująca modlitwa Jezusa w Getsemane jest trwałym przykładem pragnienia wypełniania woli Bożej, ponad nasze własne preferencje.

Mamy szczerą nadzieję, że to wydanie naszego czasopisma będzie błogosławieństwem dla Czytelników, w miarę jak każdy z nas będzie rozważać nauki i przykład naszego Pana i Zbawiciela.

Psalmy w Biblii

Księga Psalmów to wyjątkowa część Pisma Świętego. Otwieramy ją gdy szukamy pociechy i nadziei, a czasem tylko dla zwykłej przyjemności czytania. Ufamy Psalmom za ich niebiańską mądrość i Bożą pociechę. Możemy w nich znaleźć opis ludzkich rozterek, gdy wiarą uciekali do Boga po pomoc i zapewnienie, że ostatecznie dobro zwycięży nad złem, a dobrzy ludzie nad trudnościami.

Z Księgi Psalmów pochodzą pełne otuchy słowa: „Pan jest pasterzem moim, niczego mi nie braknie. (…) Dobroć i łaska towarzyszyć mi będą przez wszystkie dni życia mego. I zamieszkam w domu Pana przez długie dni” (Ps. 23:1,6). Bez takich skarbów, ukrytych w naszych sercach i umysłach, bylibyśmy znacznie bardziej ubodzy.

Pierwszy artykuł zatytułowany „Słodsze niż miód” omawia Psalm 119, zbudowany na bazie akrostychu w oparciu o 22 litery hebrajskiego alfabetu. Jest to najdłuższy Psalm zapisany w Biblii. Składa się on z 22 części, które oddają cześć Słowu Bożemu, Jego prawu.

„Wspaniały Boży umysł” to introspekcja oparta na Psalmie 139. Omawia on wielkość Boga oraz nasze nadzieje i błogosławieństwa, pochodzące od Boga.

„Hallelu-Jah! – Godny podziwu Bóg i szczęśliwy człowiek” to artykuł wyjaśniający, że Psalmy 111 i 112 tworzą parę o podobnej strukturze i znaczeniu. Jeden odnosi się do Boga, a drugi do tych, którzy idą Jego drogą.

„Klątwy w psalmach a Bóg pełen miłości” wyjaśnia, że chociaż przyszłość wciąż zaciemniona jest ogromem niesprawiedliwości na świecie, to jednak dla ludzi pobożnych jest ona jasna.

„Psalm 61: Komentarz” omawia psalm, który jest szczególnie aktualny w trudach i doświadczeniach obecnego czasu. „Wysłuchaj, Boże, błagania mojego, zważ na modlitwę moją! Z krańców ziemi wołam do ciebie w słabości serca: Wprowadź mnie na skałę wyższą ode mnie!” (Ps. 61:2-3). Czy sami kiedyś nie przechodziliśmy podobnych doświadczeń?

„Nadchodzące błogosławieństwo” to artykuł analizujący dobrze znany Psalm 90 oraz jego prorocze spojrzenie na blask Królestwa Chrystusa. Będzie to czas, kiedy „słońce sprawiedliwości” rozproszy mrok obecnego wieku.

„Błogosławienie sprawiedliwych” to omówienie sposobów, w jakie Bóg błogosławi swój lud. Pokazany jest tu kontrast między działaniami Boga, a postępowaniem tych, którzy szerzą Ewangelię dla zysku.

Mamy nadzieję, że to wydanie będzie równie pouczające, co podnoszące naszych Czytelników na duchu.

Księga Liczb jest czwartą księgą Tory, czy „Prawa”, które Mojżesz pozostawił Izraelowi. Nazwa księgi pochodzi od spisu ludności, który został przeprowadzony we wczesnych latach, gdy naród Izraela pozostawał na pustyni. Większość zapisów księgi odnosi się do doświadczeń Izraela z tego okresu.

Wiele znanych historii zapisanych jest w Księdze Liczb. Na przykład gdy Mojżesz podniósł miedzianego węża, gdy Mojżesz wydobył wodę ze skały po raz drugi (pierwszy przypadek pochodzi z Księgi Wyjścia), podział obowiązków pomiędzy poszczególne rody Lewitów, ślub Nazyraetu, but Koracha, laska Aarona która zakwitła oraz mówiąca oślica Balaama.

W tym wydaniu chcemy wyciągnąć z Księgi Liczb te lekcje, które zostały zapisane pod przewodnictwem Ducha Świętego, „(…) ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u kresu wieków” (1 Kor. 10:11). Niektóre z tych lekcji stanowią osobiste napomnienie. Niektóre są symbolami różnych okresów Wieku Ewangelii, kiedy Kościół podróżował „po pustyni” tego świata, w drodze do niebiańskiego Kanaan.

W artykule „Pierwsze rozdziały” omówione zostaje pierwsze dziewięć rozdziałów pod kątem przeglądu Wieku Ewangelii, a następnie wejścia w okres panowania Królestwa.

Tekst „Proch, woda i włosy” to rozprawka na temat starożytnego sprawdzianu wierności żony wobec męża, jako obrazu testu wierności chrześcijan wobec Jezusa.

Artykuł „Ślub Nazyreatu” przedstawia szczegóły dotyczące tej przysięgi jako obrazu na nasze poświęcenie i daje wiele wskazówek na temat podążania za Ojcem Niebieskim.

„Trzy nauki” zwięźle i intrygująco opisuje różne poziomy interpretacji, które można zastosować do starożytnych pism. Artykuł ten zawiera również trzy krótkie, ale konkretne lekcje na temat naszych chrześcijańskich zmagań w obliczu oskarżeń, miłości i łaski oraz zaufania do Boga.

Wreszcie, tekst „Dwie strebrne trąby” daje wgląd w rozdziały od dziesiątego do dwudziestego Księgi Liczb i tłumaczy w jaki sposób rozdziały te odpowiadają siedmiu okresom Wieku Ewangelii i następnie odnoszą się do Królestwa Tysiąclecia Chrystusowego.

Mamy nadzieję, że wszystkie artykuły Was zainteresują, dodadzą otuchy i okażą się zachęcające dla tych, którzy poświęcają czas, aby poznać naukę zawartą w Księdze Liczb. Jest to mniej badana księga, która zawiera jednak cenne skarby dla Nowego Stworzenia.

Prawdy podstawowe (część druga)

Znaczenie silnego fundamentu naszej wiary jest często podkreślane w Piśmie Świętym. Utwierdzenie na tym fundamencie jest warunkiem koniecznym abyśmy stali się synami Bożymi, jak pisze apostoł Paweł „Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus” (Efez. 2:19-20).

Fundament ten położył Bóg: „Albowiem fundamentu innego nikt nie może założyć oprócz tego, który jest założony, a którym jest Jezus Chrystus” (1 Kor. 3:11). Następnie, poprzez nauczanie Jezusa, apostołów i proroków, objawia On ten fundament nam i poucza nas, jak na nim budować aby stać się synem Bożym i wiernym odzwierciedleniem Jego Syna. Apostoł Paweł opisał ten proces w 1 Tym. 6:18-19: „Ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się z innymi, gromadząc sobie skarb jako dobry fundament na przyszłość, aby dostąpić żywota prawdziwego”.

Niniejsze numer naszego czasopisma, Prawdy podstawowe – część druga, stanowi kontynuację rozważań na temat prawd, na których powinniśmy budować  jako naśladowcy Chrystusa. Pierwszy artykuł „Słowo stało się ciałem” stanowi rozważania na temat życia Jezusa. Najpierw był „Logosem”, a następnie stał się ciałem i złożył swe doskonałe ludzkie życie, aby odkupić ludzkość. Kolejny artykuł to „Okup i restytucja”, gdzie rozważamy przyczyny dla których okup był potrzebny i sposób, w jaki człowiek Chrystus Jezus zapłacił go aby uwolnić ludzkość z potępienia w Adamie. Opisujemy w nim również, jak okup ten zapewni restytucję wszystkiego tego, co ludzie utracili w wyniku grzechu Adama.

Artykuł „Nadzieja i zmartwychwstanie umarłych” to analiza jednego z największych błogosławieństw związanych z okupem Jezusa, jakim jest zmartwychwstanie wszystkich ludzi. Następnie „Powołani by być synami Bożymi” omawia wielkie, duchowe zaproszenie złożone naśladowcom Jezusa.

„Gdzie jest obietnica Jego obecności?” to omówienie obietnicy powrotu Jezusa w celu skompletowania Jego kościoła i ustanowienia Jego ziemskiego królestwa. Artykuł „W raju Bożym” analizuje wiele szczegółów dotyczących zarówno duchowej, jak i ziemskiej fazy Królestwa Chrystusowego, które zostały opisane w 21. rozdziale Księgi Objawienia. Ostatni artykuł, „Doktryny mniej lub bardziej ważne”, sugeruje które prawdy fundamentalne mają charakter zasadniczy dla naszej wiary w Boga i Jego plan.

Mamy nadzieję, że ten i poprzedni numer (Prawdy podstawowe, część pierwsza, maj-czerwiec 2014 roku) wzmocni naszą wiarę i zrozumienie prawd fundamentalnych, które są tak drogie dla nas wszystkich.

Trudne teksty

Chociaż większość Biblii jest łatwo zrozumiała, to jednak pewne wersety są trudne do interpretacji. Niektóre z nich mogą być trudne dla czytelnika, podczas gdy inne mogą być kłopotliwe do wyjaśnienia innym. W niniejszym wydaniu naszego magazynu staramy się odpowiedzieć na pytania dotyczące śmierci, Boga, pojednania, chrześcijańskie życia. Trzy artykuły są poświęcone rozmaity tematom dotyczącym wydarzeń jakie mają mieć miejsce przed ustanowieniem wiecznego Królestwa Bożego. Oto przykłady omawianych tematów:

(1) Niezręcznie zastosowania interpunkcja nieumyślnie sprawia wrażenie, że Jezus obiecuje zabrać ze sobą złodzieja do raju w piekle (Łuk. 23:43).

(2) Niezrozumienie powszechnych słów może sprawić wrażenie, że Bóg stwarza grzech, chociaż sam nie może grzeszyć (Izaj. 45:8), albo że pokutuje za grzech (1 Moj. 6:7).

(3) Przeoczenie kontekstu Jana 19:20 może sprawiać wrażenie, że Ewangelie zawierają trzy lub cztery sprzeczne wersje jak chodzi o napis na krzyżu.

(4) Ignorowanie czasu w Bożym planie może sprawić, że zagadnienia wyboru i wolnej łaski będą się wydawać sprzeczne ze sobą.

(5) W jaki sposób można wyraźnie widzieć to, co jest niewidzialne? Odpowiedź zawarta jest w Obj. 1:7.

(6) Różnice w starożytnych rękopisach mogą rozwiązać problem pierwszego zmartwychwstania, które z pozoru może sprawiać wrażenie, jak gdyby nie było wówczas żadnego zmartwychwstania (Obj. 20:5).

(7) Wnikliwe studium biblijne może wyjaśnić problem, w jaki sposób chrześcijański chrzest przyniesie korzyść zmarłym (1 Kor. 15:29).

(8) Każdy Chrześcijanin może rozważać więcej niż jedno wiarygodne wyjaśnienie danego problemu, nie będąc przy tym dogmatycznym.

(9) Na końcu przedstawiamy indeks omawianych wersetów wraz z autorami odpowiedzi.

Artykuły zawierają równie uwagi Redakcji, które mogą poszerzać określony punkt widzenia lub przedstawiać dodatkowe informacje.

Boże obietnice są inne niż jakiekolwiek obietnice składane przez człowieka. Ich ogromna liczba, ich zakres i znaczenie wykraczają poza to, co mógłby zaoferować człowiek. U Boga, obietnica jest gwarancją działania. Uczyni On wszystko, co obiecał, we właściwym czasie. Kluczem do wiary w Boga jest zrozumienie, że w swej mądrości nie zawsze daje nam taką odpowiedź jaką chcemy usłyszeć, albo w czasie, w którym chcielibyśmy ją usłyszeć. On nigdy nie popełnia błędów jak chodzi o dobór metody i terminu realizacji swej woli. Dlatego też, aby Boże obietnice mogły przynieść nam pociechę i ukojenie serca, musimy być gotowi zaakceptować Jego metody działania i Jego harmonogram. Gdy Chrześcijanin przekona się, że Jego słowa mogą być źródłem siły, wówczas jego wiara zostanie wzmocniona, a Boże obietnice stają się bardziej realne. Motywowani tą nadzieją, oddajemy do rąk naszych Czytelników ten numer czasopisma The Herald. Ograniczona objętość magazynu zmusza nas do zbadania tylko kilku cennych słów Bożych.

„Wzrastając w Chrystusie” to artykuł omawiający znaczenie rozwoju owoców charakteru na wzór Chrystusa. Jezus jest krzewem winnym, a my latoroślami, podtrzymywanymi przez Ducha Bożego. Trwanie w krzewie winnym wymaga dyscypliny, posłuszeństwa i gotowości do przyjęcia przycinania – doświadczeń od Boga.

„Zawsze się módl i nigdy nie trać nadziei” to omówienie próśb, jakie mogą być kierowane do Boga. Autor dzieli się osobistym doświadczeniem w swym młodym chrześcijańskim życiu, opisując w jaki sposób Bóg odpowiedział na jego modlitwę, wzmacniając wiarę. W końcu, niewielkie słowo „jeśli” wskazuje na to, że realizacja niektórych z Bożych obietnic jest uzależniona od naszych własnych działań.

„Rozwój poprzez próby” to rozważania na temat wzmacniających efektów naszych prób i obietnic Bożych. Celem tych obietnic jest nie tylko pomoc w znoszeniu doświadczeń, ale również odniesienie zwycięstwa za ich pośrednictwem.

„Kiedy jestem słaby, wtedy jestem silny” to wskazówki pokazujące jak zrozumienie planu Bożego pozwala nam zobaczyć, że droga do ludzkiej doskonałości wiedzie poprzez doświadczenie grzechu i niedoskonałości. Jako Nowe Stworzenia, mające błogosławieństwo korzystania z zasługi Chrystusa, możemy przezwyciężyć nasze naturalne słabości i przystąpić „z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze” (Hebr. 4:16).

„Czego oko nie widziało” to analiza niektórych z przyszłych błogosławieństw czekających na poświęconych tego wieku. Dokonując wyboru Oblubienicy dla naszego Pana, Bóg szuka bardzo specyficznych cech. Ten cenny związek przyniesie „pełnię radości” dla „Małego Stadka”, gdy otrzyma nowe imię, koronę życia i wspaniałą nadzieję na przyszły udział w jeszcze nieobjawionych dziełach Bożych.

Wreszcie, „Ufając obietnicom” zachęca każdego Chrześcijanina do umieszczenia Bożych obietnic w głębi serca i nauczenia się, by ufać im bez zastrzeżeń. Przeszkody pojawiające się na naszej drodze mogą być przezwyciężone, gdy tylko nauczymy się patrzeć na życie oczami Boga, a nie przez pryzmat upadłego ciała. Autor omawia w swym artykule niektóre ze specyficznych przeszkód, zwracając naszą uwagę na obietnice, które pomagają w ich przezwyciężeniu. „Ufność to zastosowanie wiary w sercu”.

Źrenica Bożego oka

Odrodzenie Izraela było jednym z tych wydarzeń naszych czasów, które napełniło obserwatorów nową nadzieją. Stało się ono dowodem nie tylko tego, że Bóg dotrzymuje swoich obietnic, ale że ustanowienie Jego Królestwa jest bardzo blisko.

„Źrenica Jego oka” to artykuł śledzący biblijne zapisy, w których pojawia się to wyrażenie, opisujące szczególną Bożą miłość i opiekę nad Izraelem. Boża łaska była utracona przez jakiś czas, kiedy Izrael doświadczał Jego karania przez 1845 lat. Od tego czasu Żydów spotkało wiele prześladowań. Artykuł ten stanowi również fragmentaryczny rejestr wydarzeń na przestrzeni Wieku Ewangelii, które przyniosły cierpienie i prześladowania dla Żydów. Słowa proroka Zachariasza stanowią zapowiedź poważnych konsekwencji dla tych, którzy traktowali lud Boży z mściwością. „Gdyż tak mówi Pan Zastępów, którego chwała mnie posłała, o narodach, które was złupiły, że kto was dotyka, dotyka źrenicy mojego oka. Oto Ja podniosę rękę przeciwko nim i staną się łupem własnych niewolników, i poznacie, że posłał mnie Pan Zastępów” (Zach. 2:12-13).

„Odrodzenie narodu – nowożytny cud” to artykuł omawiający niektóre z wydarzeń, które doprowadziły do odrodzenia się Izraela. Autor stara się prześledzić kierownictwo Boże, które prowadziło ten naród przez polityczne i wojskowe trudności, aby w końcu pokonać spiętrzone przeciwności. Ezer Weizmann, Szef Operacyjny podczas wojny sześciodniowej, opisał jeden z cudów tej wojny jako dzieło „palca Bożego”.

„Wkład Izraela w dzisiejszy świat” to analiza wielu innowacji, jakie znalazły swój początek w tym malutkim państwie. Około 23% wszystkich Nagród Nobla zostało przyznanych Żydom. Pomoc humanitarna z Izraela wspierała ofiary na całym świecie. Wiele z tych szlachetnych wysiłków wynikało z przekonania Żydów, że powinni dbać o dobrobyt ludzkości. W ten sposób kładzione są podwaliny dla przyszłego dzieła, jakim będzie błogosławienie całego świata przez ziemskie nasienie Abrahama.

„Antysemityzm i Izrael” to artykuł, który na przykładzie statystyk pokazuje, że antysemityzm pogłębia się i przyczynia do exodusu Żydów europejskich. Niewiele narodów otwarcie wspiera dziś Izrael, a jego istnienie jest zagrożone. Mimo to Pismo wskazuje, że Bóg ich wybawi.

W artykule „Liczenie ludu” mamy przypomnienie wydarzeń, w których zamiar Dawida aby policzyć zdolnych do walki Izraelitów nie spodobał się Bogu.  Brak wiary po stronie tego króla kosztował życie 70.000 mężczyzn. Po okazaniu szczerej skruchy, Dawid otrzymał polecenie zbudowania ołtarza i złożenia ofiary w tym samym miejscu, gdzie kiedyś Abraham miał złożyć na ofiarę swojego syna, a gdzie wiele lat później zbudowana została świątynia. W historii tej można zobaczyć wspaniały obraz okupu, czyli ofiary, która była potrzebna po tym, jak grzech wszedł na świat.

„Lekcje ze Świątyni Salomona” to analiza symboliki ukrytej przez Boga w niektórych elementach tej pięknej budowli. W miarę jak przygotowanie pozafiguralnych kamieni tej świątyni zbliża się ku końcowi, mamy nadzieję, że już wkrótce popłyną z niej błogosławieństwa dla świata, który ich bardzo potrzebuje.