Kazania i nauczanie Pana Jezusa

Kazania i nauczanie Naszego Pana zapewniają nam niezbędne informacje potrzebne do wzrostu każdego Nowego Stworzenia. Koniecznym jest więc, abyśmy nauczyli się i zapamiętali Jego nauki. Ten numer przedstawia zwięzły zarys niektórych ważnych lekcji, które On przekazał.

Artykuł „Trzcina chwiejąca się od wiatru” opisuje służbę Jana Chrzciciela. Pan Jezus powiedział, że Jan nie był tego rodzaju trzciną. W przeciwieństwie do innych nauczycieli jego czasów, słowa, które wypowiadał miały prawdziwe znaczenie.

Artykuł „Lekcje z Nazaretu” opisuje rozmowę Pana Jezusa ze zgromadzonymi w synagodze w Nazarecie. Wiedząc, że ludzie pragnęli zobaczyć, jak On czyni cuda, Pan Jezus zamiast uczynić jakiś cud, opowiedział o starodawnych uzdrowieniach dokonanych dla dwojga pogan – biednej wdowy i dowódcy syryjskiego. Ludzie zareagowali na to z oburzeniem, chcąc Go zabić.

„Kazanie Jezusa na Górze” opisuje jak Pan opowiedział o błogosławieństwach, które opisywały cechy charakteru, które podobają się Panu Bogu. Pan Jezus również zwrócił uwagę na zagrożenia związane z cielesnymi ambicjami. Dla tych, którzy są pokorni, Jego kazanie było jak kojący balsam. Zasady, którymi się podzielił w tym wartościowym kazaniu wciąż wskazują drogę ludowi Bożemu.

„Przypowieści znad Morza” zawierają przegląd siedmiu przypowieści zapisanych w Mat. 13. Jego słowa były sprawdzianem, który miał wyłonić, kto był spragniony Słowa Bożego. Rozważania te zawierają też propozycję proroczej interpretacji, odnoszącej każdą przypowieść do jednego z siedmiu okresów rozwoju Kościoła.

Artykuł „Prawdziwie sprawiedliwy lub zaledwie religijny” opisuje hipokryzję wielu religijnych przywódców za czasów Pana Jezusa, którzy utrzymywali, że są prawi, lecz tak naprawdę szukali jedynie poklasku od innych. Pan Jezus siedem razy powiedział „biada” saduceuszom i faryzeuszom, co zawiera ważne duchowe ostrzeżenia również i dla nas.

„Drzewo figowe – kotwica w strumieniu czasu” bierze pod rozwagę przypowieść o drzewie figowym. Rozwój i odrodzenie Izraela są wskazówkami ukazującymi nam, gdzie znajdujemy się na Boskim Planie. Pan Jezus powiedział: „gdy ujrzycie to wszystko, wiedzcie, że [Królestwo Chrystusowe] blisko jest”. Co za zachęta!

Artykuł „Znaki Twojej obecności” zawiera opis znaków wymienionych w dwudziestym czwartym rozdziale Ewangelii św. Mateusza, które ukazują nam trwającą już obecność Pana Jezusa. Porównał On swój powrót do wschodzącego słońca, którego życiodajne korzyści odnoszą się do dzieła Jego Królestwa.

W artykule „Pożegnalna mowa Pana Jezusa” znajdziemy przegląd ostatnich oficjalnych słów skierowanych do Jego uczniów, które przygotowywały ich do nadchodzącej śmierci Mistrza. Jego nowe przykazanie, aby się wzajemnie miłowali, „jak Ja was umiłowałem”, ustawiło wysoko poprzeczkę każdemu wierzącemu.

Lekcje z życia Pana Jezusa są przypomnieniem tego, czego Pan Bóg oczekuje od każdego z nas. Weźmy je wszystkie sobie do serca!

Pierwszy List apostoła Pawła do Koryntian obejmuje ogromny zakres zagadnień i pytań, z którymi mierzył się nie tylko zbór w Koryncie, lecz także bracia żyjący w czasie całego Wieku Ewangelii.

Ten numer „The Herald” stanowi przegląd treści Pierwszego Listu św. Pawła do Koryntian i prezentację duchowych lekcji, jakie powinniśmy z niego wyciągać.

Artykuł „Kościół Boży w Koryncie” prezentuje zbór, do którego pisał św. Paweł; środowisko, w jakim żyli bracia i sposób, w jaki ten list mieści się w formie komunikacji przejętej przez św. Pawła.

Artykuł „Apostoł z Bożej woli” rozpatruje wyzwania, z którymi św. Paweł mierzył się w swojej pracy jako apostoł, w czasie służby temu zborowi.

Problemy podziałów w zborze w Koryncie i to, w jaki sposób należy je pokonywać, są przedmiotem artykułu „Aby nie było między wami rozłamów”.

W artykule „Budowa świątyni Bożej” zawarte są rozważania na temat rady apostoła, w jaki sposób bracia powinni się budować duchowo, aby ich dzieło przeszło sprawdzającą je ognistą próbę.

Porada św. Pawła dotycząca wyzwania, jakie stoi przed każdym dzieckiem Bożym i każdym zborem w kwestii zaniechania grzechu, została omówiona w artykule „Usuwanie starego kwasu”.

W artykule „Mężowie i żony w Kościele” przedyskutowane jest zalecenie św. Pawła dla mężczyzn, kobiet, mężów i żon funkcjonujących w obrębie zboru.

Artykuł „Obchodźmy więc święto” przedstawia rady św. Pawła dotyczące właściwego obchodzenia Pamiątki naszego Pana.

Dzieło Bożego ducha świętego działającego w Kościele, włączając w to dary ducha dane pierwotnemu Kościołowi, jest tematem artykułu „Przez jednego ducha”.

Artykuł „Najdoskonalsza droga miłości” opisuje rozprawę św. Pawła na temat miłości Agape, znajdującą się w rozdziale 13.

Na koniec, artykuł „A jednak Chrystus został wzbudzony” omawia nauczanie św. Pawła odnośnie zmartwychwstania, które znajdujemy w rozdziale 15.

Niech ten przegląd najdłuższego listu św. Pawła pobudzi nasze serca i umysły do głębszego zrozumienia przesłania Ewangelii oraz do większej gorliwości i wierności w procesie dopasowywania się do wizerunku drogiego Syna Bożego.

Król Dawid

Niewiele jest postaci w Starym Testamencie, którym poświęcono więcej uwagi niż Królowi Dawidowi, największemu psalmiście Izraela, człowiekowi „według serca Bożego”. Jego bezgraniczna wiara w Boga we wspaniały sposób dała znać o sobie w czasie konfrontacji z Goliatem. Epizod ten w doskonale charakteryzuje jego oddanie sprawie pańskiej. Pod tym względem stanowi on piękny obraz Króla Jezusa, który miał nadejść wiele stuleci później. Gorliwość Dawida, żar jego ducha i sposób, w jaki przyjmował boże karanie stanowią dla nas „obłok świadków”, nakłaniający nas do wierności, gorliwości i entuzjazmu w wielkim dziele ducha, w którym mamy udział. Historia życia tego znamienitego człowieka i lekcje jakie z niej płyną są tematem niniejszego wydania.

Walka Dawida z Goliatem jest prawdopodobnie jedna z najbardziej znanych i ujmujących historii z jego życia. Już nie tak dobrze znanym jest fakt, że historia ta ma swoje prorocze znaczenie, o czym mówi artykuł „Dawid i Goliat”. „Gwiazda Dawida i gwiazda betlejemska” odkrywa historię starożytnej „Gwiazdy Dawida” i intrygującego, dalekosiężnego proroctwa Balaama. W artykule „Saul, Jonatan i Dawid” czytelnik znajdzie piękne nauki o miłości, oddaniu oraz ostrzeżenia przed zazdrością i intrygami. Dawid miał kilka żon, lecz żadna z nich nie była tak znana jak Batszeba, matka Salomona. Mężczyźni w jej życiu i nauki płynące z ich historii opisane zostały w artykule „Dziewięciu mężczyzn w życiu Batszeby”.

Największym zagrożeniem dla królestwa Dawida był bunt jego własnego syna, Absaloma. „Bunt Absaloma” zawiera próbę przełożenia tamtych wydarzeń na bolesne doświadczenia związane z odmową uznania koronowanego w niebie Króla Jezusa przez Żydów. Wydarzeniem, które przyniosło Dawidowi najwięcej doświadczeń, był jego grzech wobec Uriasza i Batszeby. Biblia nie unika ujawniania słabości nawet najbardziej heroicznych postaci. Jednakże prawdziwy stan serca Dawida pokazany został w jego pokucie i ukorzeniu się, co jest przedmiotem artykułu „Prorok Natan”.

Dawid ułożył wiele psalmów, zaś między nimi dwa najbardziej znane psalmy mesjanistyczne 2 i 110. Ich znaczenie w kontekście Króla Dawida i Króla Jezusa rozważane w artykule „Dwa Psalmy Dawida”. Ostatni artykuł zatytułowany „Trylogia betlejemska” zawiera trzy starotestamentalne opisy wskazujące na wagę Betlejem, miejsca narodzin Króla Dawida i jego następcy, Króla Jezusa.

Wędrówka do wolności

Wolność można definiować na różne sposoby. Człowiek siedzący w więzieniu może mieć nadzieje na wolność wchodzenia i wychodzenia z określonych miejsc, kiedy mu siępodoba. Ktoś funkcjonujący pod autorytarnymi rządami może pragnąć wolności wyrażania swoich poglądów. Człowiek żyjący z poczuciem winy może przyznać się do błędu i uwolnić się od przytłaczającego go ciężaru.

Zgodnie z planem Bożym, ludzkość znajduje się na drodze do wolności od wszelkiej opresyjnej siły, która ją więzi. Bóg od początku wiedział, że wolna wola musi być kierowana Bożymi zasadami. Tylko wtedy można osiągnąć prawdziwą wolność.

Artykuł „Przywileje pierworodnych” rozważa twórczą rolę Logosa. Swobodna praca z Bogiem była wielką przyjemnością. Aniołowie również mieli wyjątkowe przywileje. Następnie, wraz ze stworzeniem człowieka, wszechświat ujrzał pierwszy akt nieposłuszeństwa. Wraz z upadkiem Lucyfera i innych aniołów korzystanie z wolności przybrało złowrogi obrót.

„Smak wolności” omawia biblijne przykłady wolności. Potop uwolnił Noego od skorumpowanego społeczeństwa. Uwikłany w Sodomie Lot został wyzwolony przez aniołów. Wyprowadzenie Izraela z Egiptu pokazało, że muszą się jeszcze wiele nauczyć o znaczeniu wolności.

Artykuł „Gdzie jest lekarstwo?” pochodzi z IV Tomu, gdzie przytoczono wypowiedź senatora Johna Ingallsa o tym, dlaczego problemów człowieka nie da się rozwiązać na sposób ludzki. Dochodzi on do wniosku, że „natura ludzka pozostaje niezmienna”. Pastor Russell w odpowiedzi pokazuje jedyną nadzieję na lepszy świat: Królestwo Boże.

„Wolność pociąga za sobą odpowiedzialność” spogląda na prawdziwe znaczenie wolności. Pojednanie uwalnia nas od potępienia, ale w tym życiu nie jesteśmy wolni od grzesznych skłonności. Poświęcenie jest drogą, którą ma nas od nich uwolnić. Artykuł omawia różne grzeszne nawyki wraz z biblijnymi napomnieniami, które pomogą w ich przezwyciężeniu.

Artykuł „Niewidzialna lina” pochodzi z Reprintu o numerze 336 i przedstawia on pewną analogię do właściwego korzystania zwolności. Boskie zasady działają jak niewidzialna linia, która pomaga nam kroczyć czasami zdradliwą ścieżką.

„Ogłosić wolność na ziemi” analizuje prawa dotyczące Sabatu i Jubileuszu jako ilustracje wolności, która przychodzi do ludzi dzięki zbliżającemu się Królestwu Bożemu. Prawa człowieka i zmniejszenie trudu pracy rozpoczynają ten proces, a gdy przekleństwo zostanie zdjęte, nadejdzie wolność nawet od śmierci.

„Dążenie człowieka do wolności” opisuje cztery historyczne postaci, które walczyły o słuszne prawai wolności człowieka.

„Otwarcie więzienia ciemności” przytacza poruszające fragmenty eseju Helen Keller. Pomimo ślepoty igłuchoty, kiedy jej umysł i duch zaznały nadziei, jaką pokładamy w Bogu, została przepełniona optymizmem.

Niech ten numer naszego czasopisma będzie zachętą do osobistej podróży ku wolności, „z chwały w chwałę” (2 Kor. 3:18).

Wiek Ewangelii

Wiek Ewangelii jest pierwszą z dwóch epok odkupienia. Poprzedza Wiek Tysiąclecia, kiedy cały świat doceni to, co uczynił Chrystus, i skieruje ku Niemu swe serca. Jednak obecny Wiek Ewangelii jest czasem nawet większej łaski. Ci, którzy dostąpili błogosławieństwa usłyszenia o niebieskim powołaniu i odpowiedzieli oddanym, poświęconym życiem, mają niezwykłą perspektywę dzielenia z Chrystusem zarówno niebiańskiego domu (Jan 14:2), jak i uczestnictwa w Jego dziele przywracania ludzkości do życia, zdrowia i społeczność z Bogiem (Obj. 20:6).

Nasz pierwszy artykuł dotyczy służby i poświęcenia świętych, które są wysoko cenione w Bożych oczach. Tytuł brzmi „Ofiarowanie w Wieku Ewangelii”. Ten artykuł tłumaczy kwestie takie jak żywa ofiara, dziękczynienie, chwała, radość, pokora, czynienie dobra i społeczność.

Następny artykuł omawia temat „Kontrolowania ciała”, co jest ustawicznym wyzwaniem dla świętych. Musimy nie tylko oprzeć się wpływom teraźniejszości ale aktywnie wykorzystywać nasze obecne życie na ziemi w służbie Bogu i naszemu Odkupicielowi, Jezusowi. Ten artykuł zawiera również pięć dorad jak walczyć ze zniechęceniem i pięć metod zachęcania innych.

„Proszę was” to tytuł rozważań na temat wielu przypadków kiedy apostoł Paweł używał tego wyrażenia aby zachęcić czytelników do wytrwałości w chrześcijańskim życiu. Liczne przykłady jego wykorzystania zostały sklasyfikowane w kategoriach takich jak poświęcenie, modlitwa, jedność, wspierający szacunek dla aktywnych, docenianie opieki Bożej, święte życie i zrozumienie.

„Ślub nazyreatu” jest głębokim spojrzeniem na 4 Mojż. 6, który to fragment przedstawia chrześcijańskie, poświęcone życie, a także świętość i czystość. W tym artykule analizowanych jest wiele szczegółów tego typu, takich jak włosy Nazyrejczyka, jego powstrzymanie się od wina, możliwe potknięcia po drodze i zakończenie ślubowania, reprezentujące koniec naszego ludzkiego poświęcenia tutaj na ziemi.

Następnie przyjrzymy się bliżej „Trzem Wielkim Świętom”, które ukazują dwa wieki i trzy kroki w Bożym planie zbawienia. Z tego artykułu dowiemy się między innymi o interesującym powodzie, dla którego „potrząsanie pierwocinami” nie odbywało się w czasie „świętego zgromadzenia” oraz o znaczeniu specjalnych sabatów podkreślających pozostałe trzy święta.

Na koniec publikujemy artykuł zatytułowany „Na pustyni”, który jest przeglądem Ksiąg Rodzaju i Kapłańskiej oraz wielu znaczących obrazów, które dotyczą Kościoła w obecnym Wieku Ewangelii, a także niektórych lekcji dotyczących świata w Wieku Tysiąclecia.

Ufamy, że zwrócenie uwagi na te artykuły pobudzi nas wszystkich do dobrego postępowania, oddania i pogłębiania zrozumienia w obecnym wieku wiary i służby.

Uzdrowienia Jezusa w sabat

Podczas swojej ziemskiej misji, Jezus uzdrowił wielu ludzi. „Wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i Jerozolimy, I znad morza, z Tyru i Sydonu, którzy przybyli, aby go słuchać i dać się wyleczyć ze swych chorób (…) moc wychodziła z niego i uzdrawiała wszystkich” (Łuk. 6:17-19, BW). Na szczególną uwagę zasługują uzdrowienia, których Jezus dokonał w sabat.

Sabat został ustanowiony przez Boga w ramach Przymierza Zakonu po to, aby zapewnić ludziom z narodu izraelskiego odpoczynek. Jednocześnie przedstawia on dłuższy okres odpoczynku i odświeżenia dla całej ludzkości – ziemskie Królestwo Chrystusa. Jezus był Panem sabatu, a uzdrowienia, których dokonał w sabat, obrazowały zakres pracy jaka będzie realizowana w tym Królestwie. Niniejszy numer naszego czasopisma skupia się na uzdrowieniach dokonanych przez Jezusa w sabat.

„Człowiek opętany przez nieczystego ducha” to tytuł artykułu omawiającego sposób, w jaki rozpocznie się dzieło uzdrowienia w czasach Królestwa; pierwszym krokiem będzie usunięcie ludzkości spod złego wpływu Szatana i upadłych aniołów. Jak w sposób symboliczny mówi prorok Izajasz, żaden lew, ani inne złe zwierzę nie będą mogły zwieść ani doprowadzić ludzkości do potknięcia się w czasie wędrówki Drogą Świętą do doskonałości i harmonii z Bogiem (Izaj. 35:8,9).

„Uzdrowienie świata” pokazane jest w uzdrowieniu teściowej Piotra przez Jezusa z gorączki; jest to opis uleczenia ludzkości od skażenia grzechem.

„Chromy człowiek” leżący przy sadzawce Betezdy został uzdrowiony przez Jezusa. Jego podniesienie ilustruje sposób w jaki Chrystus i Kościół uzdrowią tak fizyczną ułomność człowieka, jak i jego  niezdolność do kroczenia ścieżkami sprawiedliwości.

„Człowiek z uschłą ręką” został uzdrowiony przez Jezusa w synagodze. Wydarzenie to pokazuje,  jak Królestwo usunie niezdolność człowieka do wykonywania prawych uczynków, akceptowanych przez Boga.

Uzdrowienie „Człowieka ślepego od urodzenia” to artykuł w którym autor analizuje sposób, w jaki Jezus uzdrowił człowieka, który od samego początku nie był w stanie widzieć.  Ten cud pokazuje w jaki sposób ludziom zostanie przywrócony zarówno duchowy jak i fizyczny wzrok.

„Uzdrowić czy nie uzdrowić” to rozważania nad historią w której Jezus uzdrowił kobietę która od 18 lat nie była w stanie się wyprostować. Cud ten pokazuje w jaki sposób Królestwo pomoże ludzkości stanąć wyprostowaną, we własnej sprawiedliwości, przez Bogiem Ojcem

Wreszcie, „Uzdrowienie człowieka cierpiącego na puchlinę” pokazuje, że Królestwo Chrystusa zmiękczy ludzkie serca, aby można było na nich zapisać Boże prawo; w ten sposób ludzkość będzie mogła stać się ludem Bożym (Ezech. 36:26-28).

Niech liczne uzdrowienia Jezusa, szczególnie w sabat, przypominają nam o wielkiej miłości Boga do ludzkości i niech zachęcają każdego z nas do wierności w naszym ofiarowaniu, abyśmy mogli kiedyś wesprzeć Jezusa w tym dziele uzdrowienia.

Wyjście

O statusie Izraela jako ludu objętego przymierzem z Bogiem można mówić już od obietnic Bożych danych Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Jednakże po śmierci Jakuba minęły niemalże dwa wieki, zanim Bóg okazał się Mojżeszowi aby ten wyprowadził Izrael z Egiptu. Potem Izraelici spotkali Boga pod górą Synaj, gdzie otrzymali od niego swe prawo. Prowadziło ich ono przez całe stulecia, aż do pojawienia się Jezusa, ich Mesjasza, prawie 1500 lat po czasach Mojżesza. Ten punkt zwrotny w dziejach Izraela jest przedmiotem Księgi Wyjścia.

Główną treścią tej księgi jest historia Mojżesza, wybranego przez Boga przywódcy Izraela. Historia ta jest zapowiedzią nadejścia większego oswobodziciela, Jezusa z Nazaretu, przywódcy wybranego przez Boga aby wybawił świętych w czasie Wieku Ewangelii a cały świat w czasie nadchodzącego Królestwa.

Pierwszy artykuł zatytułowany „120 lat” opowiada o życiu oswobodziciela Izraela, Mojżesza. Wskazuje on, że sto dwadzieścia lat jego życia dzieli się na trzy czterdziestoletnie okresy, z których każdy ma swój odrębny cel i znaczenie. Artykuł ten rozważa również charakter Mojżesza, którego cechy winniśmy także i my rozwijać jako naśladowcy tego, który jest „większy niż Mojżesz”.

„Siedem wejść” to tytuł artykułu opisującego siedmiokrotne wejście przez Mojżesza na górę Synaj przy okazji nadania Zakonu. Pozwoli to nam na uchwycenie rozwoju wydarzeń w czasie tego wielotygodniowego epizodu, w ciągu którego miały miejsce zarówno chwile wspaniałych cudów wywołujących uwielbienie Izraela, jak również i momenty odstępstwa, sądu i pokuty.

„Zejście w chwale” opisuje ostanie zejście Mojżesza z góry Synaj, gdy jego twarz jaśniała chwałą zaś Izrael otrzymał drugi zestaw tablic z Zakonem. Artykuł ten omawia również rozmaite duchowe lekcje związane z tymi wydarzeniami. „Twarze Boga” to artykuł rozważający interakcje Boga i Izraela w czasie ich doświadczeń u stóp świętej góry.

„Światło przewodnie Izraela” to rozmyślania których przedmiotem jest chmura, za pomocą której manifestowana była Izraelowi obecność Boża od chwili ucieczki przed Faraonem, poprzez wszystkie lata wędrówki pod przewodnictwem Bożym.

W końcu zaś, „Księga Wyjścia” podsumowuje narrację tej ważnej księgi, wskazując na rozmaitość lekcji ważnych dla nas jako dla duchowego Izraela, kierującego się wskazówkami i przewodnictwem Jehowy. Oby nauki tej drugiej księgi Mojżesza okazały się dla nas pomocne, pouczające i zachęcające w naszej chrześcijańskiej wędrówce.

Elizeusz

Przedmiotem niniejszego wydania The Herald jest historia Elizeusza, proroka Bożego który zastąpił Eliasza otrzymując „dwie części” jego ducha (2 Król. 2:9). Gdy apostoł Paweł wymienia wiernych Starego Testamentu, te dwie osoby wymienione są raczej z uczynków niż z imienia (Hebr. 11:35). Jednakże ich sława jest znana wszystkim, którzy radują się świadectwem Starego Testamentu.

Jest wiele przyczyn, dla których doświadczenia Elizeusza mogą stanowić dla nas przedmiot zainteresowania. Artykuł otwierający, „Shalom – bądź spokojny” jest opisem historii niewiasty, której syn zmarł, a następnie został przywrócony do życia przez Elizeusza oraz opisem radości po jego odzyskaniu. Artykuł ten pokazuje poziom na którym odbieramy większość ziemskich prób. Pokazuje bardzo osobiste uczucia i przeżycia do których może się odnieść każdy z Bożych świętych, takie jak służebność względem innych, błogosławieństwo, strata, doświadczenia, błagania, determinację oraz zwycięstwo. „Trędowaty Naaman” opisuje rozległość Bożego planu błogosławienia nawet świata pogan, czyli podniesienie z grzechu i śmierci wszystkich ludzi chętnych do obmycia się w sposób przewidziany przez Boga.

„Eliasz i Elizeusz razem” to rozważania nad bogactwem Słowa Bożego, poprzez odkrywanie kolejnego poziomu znaczeniowego obrazów zawartych w życiorysach obu tych proroków. Artykuł ten został uzupełniony krótkim komentarzem „Z drugiej strony”, który przypomina bardziej znajomy pogląd w tej kwestii (por. również uwagi wstępne do trzech ostatnich artykułów niniejszego wydania).

Po krótkim artykule „Wstęp do historii Elizeusza” przedstawione zostały rozmyślania zatytułowane „Elizeusz i oślepiona armia”, w których zawarte zostały piękne lekcje wiary i zaufania, które mają swoje zastosowanie również do Nowego Stworzenia.

Cykl zamyka seria trzech artykułów „Elizeusz, prorok Boga”, w których znajdują się interpretacje proroczego znaczenia czternastu epizodów jakie miały miejsce w czasie życia Elizeusza. Artykuły te proponują pewną logikę i porządek owych wydarzeń. Doświadczenia Elizeusza w piękny sposób przedstawiają błogosławieństwa Boże jakie wkrótce zostaną przez Niego objawione światu w czasie Tysiąclecia.

Mamy nadzieję, że ten przegląd wydarzeń z życia jednego z najwspanialszych proroków Starego Testamentu pomoże nam docenić nasze własne doświadczenia, wzmocni naszą wiarę i objawi niektóre z drogocennych nauk zapisanych przez Pana ku naszemu pouczeniu.

60 lat Izraela

Wiele z osób czytających te słowa pamięta dzień 14.05.1948 roku, gdy Dawid Ben-Gurion odczytywał tekst deklaracji ustanawiającej Państwo Izrael. Ci, którzy zdawali sobie sprawę z ogromnej wrogości krajów ościennych wobec nowo powstałego państwa, spodziewali się, że Izrael przetrwa zaledwie kilka dni. Jednakże wbrew tym przewidywaniom, dzięki Bożej opatrzności i gorliwości pierwszych osadników, Izrael nie tylko przetrwał, ale wspaniale rozkwitł.I

W dniu dzisiejszym, ponad 6 milionów Żydów mieszkających na powierzchni odpowiadającej z grubsza powierzchni stanu New Jersey, cieszy się kwitnącą ekonomią generującą PKB w wysokości 28,000 USD w przeliczeniu na każdego mieszkańca. Wpływ Izraela na rozwój światowych wydarzeń jest znacznie większy, niż wskazywałby na to jego niewielki rozmiar. Z całą pewnością, Bóg pobłogosławił temu narodowi zgodnie ze swą obietnicą wskazaną w 4 Moj. 6:27.

Od czasu ogłoszenia niepodległości Izraela minęło w tym roku sześćdziesiąt lat. Niniejsze wydanie magazynu The Herald omawia historię Żydów i narodu Izraelskiego, począwszy od czasów patriarchów, poprzez niewolę w Egipcie i wyzwolenie z niej, okres królów a następnie niewolę pod władzą obcych mocarstw. W czasach Chrystusa przywódcy religijni współpracowali z rzymskimi władzami z uwagi na wymierne korzyści czerpane z tej zależności. Działalność ta zakończyła się wraz ze zniszczeniem Jerozolimy przez Rzymian w roku 70 n.e. Następnie, w czasach zwanych „ciemnymi wiekami”, miały miejsce okrutne prześladowania Żydów. Ostatecznie, światło nadziei pojawiło się w XIX i XX wieku, kiedy to pojawił się ruch mający na celu zgromadzenie Żydów w ich ojczyźnie. Nadzieja ta została urzeczywistniona w roku 1948. Ostatni artykuł w tym magazynie wybiega swymi rozważaniami w przyszłość, starając się na podstawie biblijnych proroctw określić spodziewany rozwój wydarzeń w najbliższych latach.

Omawiany temat jest tak szeroki, że po raz pierwszy zdecydowaliśmy się rozszerzyć objętość magazynu o dwadzieścia dodatkowych stron. Ufamy, że wszyscy Czytelnicy z przyjemnością będą sięgać po kolejne artykuły tego wydania, zapoznając się ze wspaniałymi wydarzeniami związanymi z Bożym „narodem wybranym” (5 Moj. 7:6).

Sny i wizje

„(…) Wasi synowie i wasze córki prorokować będą, wasi starcy będą śnili, a wasi młodzieńcy będą mieli widzenia” – Joel. 3:1.

Proroctwo Joela mówiące o tym, że w przyszłości zarówno starcy jak i młodzieńcy będą mieć widzenia i sny, nie jest niczym zaskakującym. Od początku zarejestrowanej historii, poprzez cały Nowy Testament, Bóg korzystał z tego sposobu porozumiewania się z człowiekiem. Można przypuszczać, że opis 1 Księgi Mojżeszowej mówiący o stworzeniu naszej planety został ludziom przekazany przez Boga w podobny sposób, na podobieństwo wizji, jakie stały się udziałem Jana Objawiciela na wyspie Patmos.

Niniejsze wydanie czasopisma otwiera omówienie snu, który był inspiracją dla wielu artystów. W artykule „Drabina Jakuba” znajdziemy opis samej historii oraz przekonamy się, że Jakub zrozumiał wagę tego snu i nigdy o nim nie zapomniał.

„Sny Józefa” to opis dwóch snów, które przepowiadały los Józefa i jego braci. Następnie, zapoznamy się z myślami zawartymi w artykule „Podczaszy i Piekarz”, który wspomina dwóch więźniów, których sny zinterpretował Józef. Wydarzenie to doprowadziło go potem przed oblicze faraona, gdzie wyjaśnił jego sny (1 Moj. 41:1-44).

„Sprawdzian wiary Jakuba” to szczegółowa analiza zapisu 28 rozdziału 1 Księgi Mojżeszowej. Jest to również przypomnienie niektórych szczegółów ucieczki Jakuba do Paddam-Aram.

Prorok Daniel sam miał prorocze sny i interpretował sny innych. „Sen Nebukadnesara” opisuje cztery wielkie imperia światowe, widziane z ludzkiej (Dan. 2) oraz z Bożej perspektywy (Dan. 7)

Pod koniec swego życia Jezus powiedział, że niektórzy nie umrą aż zobaczą jego królestwo w chwale. Proroctwo to wypełniło się gdy Piotr, Jakub i Jan zobaczyli wizję królestwa. Szczegóły tego wydarzenia opisane są w artykule „Przemienienie”. „Wizja wprowadzająca nowy wiek” to przypomnienie sposobu, w jaki wizja apostola Piotra o prześcieradle pełnym nieczystych zwierząt zbiegła się z widzeniem Korneliusza, który został pouczony aby posłać po św. Piotra.

Niniejsze wydanie zakończymy rozważaniami „Głos z Macedonii”, które opisują kluczowe doświadczenie apostoła Pawła w jego drugiej podróży misyjnej. Gotowość św. Pawła do zmiany swych planów w chwili, gdy zdał sobie sprawę z Bożych oczekiwań względem niego, jest dla nas wszystkich wielkim przykładem.

Mamy nadzieję, że wszystkie te przykłady snów i wizji będą zbudowaniem wiary dla czytelników.

Rozwiązywanie konfliktów

Pismo Święte opisuje wiele przypadków konfliktów – między narodami, między przyjaciółmi i w rodzinach. Dzisiaj stoimy przed tymi samymi problemami. W czasie sporów padają ostre słowa. Oskarżenia powodują ból emocjonalny i zamieszanie. Gdy próbujemy uniknąć jednego konfliktu, niejednokrotnie stajemy w obliczu innego: „To tak, jakby ktoś uciekał przed lwem, a spotyka niedźwiedzia; a gdy wejdzie do domu i opiera rękę o ścianę, ukąsi go wąż” (Amos. 5:19). W niniejszym wydaniu analizujemy zjawisko konfliktu i poszukujemy biblijnych wskazówek, jak można go rozwiązać, gdy znajdziemy się w sporze z innymi.
„Pokój” to tytuł artykułu, w którym rozważamy zapis Kazania na Górze Jezusa, w którym wspomniano tych, którzy „czynią pokój”. Zawiera on wskazówki, w jaki sposób można wprowadzać pokój między braci, zachowując jednakże zasady prawdy.
„Hagar i Sara” pokazuje nam w jaki sposób konflikt może doprowadzić do podziałów trwających całe życie, o ile nie zostanie rozwiązany. Konflikty mają pomóc ukształtować nasz chrześcijański charakter i musimy chcieć podjąć działania naprawcze, gdy będziemy w błędzie.
„Nauka płynąca z przeciwności” to opis historii Józefa która pokazuje, w jaki sposób zazdrość jego braci w ostatecznym rozrachunku doprowadziła do realizacji Bożego Planu. Prześladowania rozwijają charakter, a wiedza o tym, że Bóg kieruje naszym życiem powinna zaowocować w nas przebaczeniem względem tych, którzy nas krzywdzą.
„Grzechy króla Saula” to artykuł przypominający nam w jaki sposób król ten popadł w niełaskę u Boga przez swą pychę i samolubne pragnienia. Historia zazdrości Saula o Dawida oraz nieufności względem jego własnego syna Jonatana powinna nauczyć nas o wadze posłuszeństwa względem Bożych przykazań.
„Boskie wskazówki” oraz „Poprawa” to analiza przykazań Jezusa zawartych w Mat. 18 w przedmiocie rozwiązywania konfliktów między braćmi.
„Ewodia i Sytycha” to dwie siostry ze zboru w Filippi, które nie mogły się ze sobą pogodzić. List św. Pawła służy dobrymi radami jak zachować jedność w sytuacji, gdy nie zgadzamy się ze sobą.
„W końcu, bądźcie jednomyślni” to tytuł artykułu omawiającego kwestię w jaki sposób naturalna skłonność do walki może być wykorzystana przez Pana w połączeniu z pokorą i współczuciem.
Każdy z artykułów omawia temat konfliktu, który jeżeli zostanie we właściwy sposób opanowany, może okazać się korzystny dla ukształtowania charakteru i rozwoju Nowego Stworzenia. Pamiętajmy o napomnieniu apostoła Pawła: „Jeśli można, o ile to od was zależy, ze wszystkimi ludźmi pokój miejcie” (Rzym. 12:18).

Ambasadorzy Chrystusa

Ambasadorzy wysyłani do obcych krajów zwykle mieszkają tam, aby poznać kulturę i problemy lokalnej ludności. Im większą mają wiedzę, tym bardziej są godni zaufania i tym lepiej potrafią wykonywać trudne zadania. W tym numerze będziemy mówić o tym, co oznacza być ambasadorem Chrystusa (2 Kor. 5:20). Mamy niebieskie obywatelstwo. Naszymi słowami i czynami działamy w imieniu Boga i Jezusa (Fil. 3:20).

Zaczniemy od artykuły „Św. Paweł jako ambasador”, w którym przyglądamy się w jaki sposób apostoł Paweł skutecznie reprezentował Jezusa przed ludźmi i królami. Bezkompromisowo zmagał się z problemami swoich czasów, aby przedstawić Chrystusa Grekom i zbudować z pogan Kościół pierwszego stulecia.

W artykule „Na świecie ale nie ze świata” zwracamy uwagę na największe niebezpieczeństwa w naszym życiu chrześcijańskim – świat, ciało i diabła. Ambasadorzy Chrystusa nie posiadają immunitetu dyplomatycznego i muszą być przygotowani na bezustanną walkę duchową.

Uczciwość w słowie i zachowaniu jest niezbędna, o czym opowiada „Spójne reprezentowanie Chrystusa”. Znajomość prawdy powinna spowodować zmianę, która wywoła u Chrześcijanina bezwzględne oddanie wobec swojego dobroczyńcy, w obliczu każdych okoliczności.

W artykule „Żyjąc w duchu” omawiamy ziemskie zobowiązania. Od Nowych Stworzeń wymaga się, aby okazały samokontrolę w relacjach z innymi oraz aby stosowały duchową mądrość w kwestii pieniędzy, małżeństwa i dzieci.

Chrześcijanie zostali wezwani do tego, żeby dokonywać mądrych wyborów rozdzielając zasoby i odkupując czas. Podejmowanie właściwych decyzji, temat artykułu „Reprezentowanie Chrystusa przed światem”, spowoduje zarówno rozwój duchowy, jak i korzystną interakcję z cierpiącą ludzkością.

W relacjach z braćmi oraz sąsiadami, ambasadorzy Chrystusa muszą wykazać „Sprawiedliwość i przebaczenie”. Przypowieść o słudze bez miłosierdzia zawiera wartościową naukę o praktyce miłosierdzia.

Potencjalne konflikty związane z „Szanowaniem władzy” mogą być rozwiązane przy zastosowaniu duchowych zasad. Jako ambasadorzy Chrystusa nie powinniśmy się angażować w politykę naszego kraju, jednak powinniśmy stanowić przykład przestrzegania prawa.

Numer kończy artykuł „Portret dojrzałego Chrześcijanina”, pierwszy raz opublikowany w The Herald w 1924 roku. Chrześcijańskie życie jest powodem do radości w czasie, gdy reprezentujemy Chrystusa światu pełnemu strachu. Wiedza i doświadczenie pomagają nam wykraczać poza teraźniejszość, oczekując czasów, kiedy nasze nadzieje zostaną spełnione i nie będzie więcej bólu ani cierpienia.

Nauka od wyzwolicieli

Sędziowie Izraela byli prawdziwymi wyzwolicielami. Świadczy o nich archeologia i geografia; ich główne bitwy są zapowiedzią wydarzeń związanych z Armagedonem a ich historia jest obfitym źródłem wniosków istotnych dla rozwoju charakteru.

„Jozue przeciwko Jerychu” to artykuł omawiający upadek symbolicznego Babilonu i pokazujący nam znaczenie siedmiu trąb opisanych w innym miejscu Biblii.

Odstępstwo, pokuta i wybawienie to nauki płynące z pokonania skrajnej nikczemności i otyłości, a opisane zostały w rozważaniach zatytułowanych „Nowe pokolenie i nowy kierunek w historii Izraela” (Otniel i Ehud).

„Debora i Barak przeciwko Jabinowi i Syserze” to opowieść o tym, że wiara Baraka nie dorównywała wierze Debory, ale wciąż wystarczała, aby przezwyciężyć zaawansowaną technologię tamtych czasów.

Jak niezliczone rzesze ludzi nie mogą pokrzyżować Boskiego planu, opisane zostało w artykule „Gedeon i Midianici”.

„Jefta przeciwko Ammonitom” to analiza historii o nieślubnym synu odrzuconym przez swoich braci, ale wykorzystanym przez Boga Jahwe do wyzwolenia Izraela z opresji. Później Izrael odrzucił Jezusa, jak gdyby nie był pełnoprawnym dziedzicem, a jednak został On wskrzeszony, a obecnie rozpoczyna proces odrodzenia Izraela, dotrzymując swej przysięgi.

„Samson: wtedy, teraz i w przyszłości” to opowieść o tym, jak Bóg zmotywował Samsona do stawienia czoła niesprawiedliwości ze strony Filistynów, aż ten zdecydował się poświęcić swe życie dla sprawy ludu Pańskiego. Jego ostatni wyczyn sugeruje, że skompletowanie wiernego Kościoła zbiegnie się z Armagedonem.

„Bałwochwalstwo i Danici” to artykuł o wnuku Mojżesza, który szukał pracy a zaprzedał się bałwochwalstwu. Z tej historii płynie nauka również i dla nas.

Zamykanie rzeczy minionych w przeszłości i skupianie się na jak najlepszym życiu to temat artykułu zatytułowanego „Winny – czy nie?”

„Dalsza nauka” to rozważania oferujące dodatkowe informacje na temat archeologii, końca naszych czasów i lekcji pomocnych do rozwoju charakteru każdego z nas.

Jak rozmawiać z ludźmi o Planie Bożym

Niniejsze wydanie poświęcone jest kwestii, jak rozmawiać z innymi o Biblii i jej naukach.

„Jak rozmawiać o Jezusie z nie-chrześcijanami” to artykuł który zwraca uwagę na fakt, że być może przede wszystkim należy zacząć od wskazania na wiarygodność Biblii. Zakon jako taki był sprawiedliwy i wskazywał na Jezusa, nadzieję życia wiecznego.

„Jak z serca rozmawiać o okupie” przypomina nam o tym, że nasze nastawienie może osłabić siłę naszego przesłania. „Jak rozmawiać z innymi Chrześcijanami o ofierze okupowej Jezusa” to artykuł, który na podstawie Pisma Świętego pokazuje naturę ofiary Jezusa, jej zastępczy charakter za Adama, a w rezultacie, za wszystkich jego potomków.

Relacje Pisma Świętego o śmierci i piekle omówione zostały w artykule „Jak rozmawiać z wierzącymi o śmierci i piekle”. Czym jest piekło i jaki jest jego koniec? Czy Jezus obiecał piekło złoczyńcy na krzyżu?

„Natura Boża” to artykuł zadający kilka prostych pytań dotyczących nauk o Trójcy. Wymienia on również dwadzieścia cztery fragmenty Pisma Świętego, które były historycznie wykorzystywanie przez Arian (antyntrynitarzy). Wspomniane zostały również wersety, którymi posługiwali się Socynianie.

„Jak rozmawiać o Bogu z naukowcami i inżynierami” to artykuł który przypomina nam o tym, że niektórzy ludzie oczekują dowodów, a nie dogmatów. Wiara może oprzeć się na trwałych dowodach, a zatem powinny być one starannie przedstawione.

Artykuł „Cel i sposób powrotu Chrystusa” począwszy od Obj. 20:1-6 wyjaśnia dlaczego powrót Chrystusa nie jest widzialny. Chrześcijanie którzy reagują na ten fakt czynią tak zanim nastanie Armagedon oraz następujące po nim zmartwychwstanie świata. „Interesujące obliczenia” to artykuł który wskazuje, że planeta Ziemia jest wystarczająco duża aby pomieścić całą ludzkość powstałą z grobu, czas tradycyjnie pojmowanego sądu w czasie 24 godzin jest zbyt krótki na jego przeprowadzenie, zaś czas konieczny aby widzialnego Jezusa „ujrzało wszelkie oko” na całej ziemi jest dłuższy, niż mogłoby się wydawać.

„Jak rozmawiać z ludźmi o Izraelu” to artykuł który wskazuje, że od ponad stulecia każde wielkie wydarzenie na świecie systematycznie sprzyja odrodzeniu się tego narodu. „Jak rozmawiać z innymi” to kilka słów o tym jak dyskretnie omawiać nauki Biblijne.

„Jak rozmawiać z ludźmi o wszystkich narodach” stawia pytanie: czy skoro Jezus umarł za wszystkich, to czy nie wszyscy powinni z tego skorzystać? Powrót Izraela zapowiada błogosławieństwo dla wszystkich w czasie tysiącletniego królowania Chrystusa.

Ewangelia św. Marka

„Pozdrawia was zbór w Babilonie, wespół z wami wybrany, i Marek, syn mój” (1 Piotr. 5:13). Co wiemy o autorze Ewangelii św. Marka? Niewiele, gdyż o Janie Marku mamy bardzo mało wzmianek.

Apostoł Piotr mówi o nim jako o bliskim współpracowniku, nawet jak o synu. Księga Dziejów Apostolskich relacjonuje, że Apostoł Piotr po uwolnieniu go z więzienia przez anioła najpierw udał się do domu matki Jana Marka. Jan Marek był zatem młodym człowiekiem, gdy św. Piotr zapukał do drzwi jego domu. Opowieści o cudach, jakie się wydarzyły w życiu św. Piotra, z pewnością zrobiły na nim olbrzymie wrażenie. Być może to był kluczowy moment, który połączył ich na przyszłość we wspólnej służbie.

Niniejsze wydanie magazynu The Herald zawiera analizę ważnego i pięknego dzieła Jana Marka, jakim jest opis ewangelii o Jezusie Chrystusie (Mar. 1:1).  Artykuły obejmować będą treść ewangelii, choć wspomnimy również o kilku historycznych wydarzeniach, które pomogą nam zrozumieć szersze tło całej historii.

„Ewangelia św. Marka” to artykuł omawiający szczególne walory dzieła Jana Marka, takie jak aramejskie słownictwo, opis słuchaczy, tajemnice Mesjasza oraz relację o nieznanym młodzieńcu. „Cuda w Ewangelii św. Marka” to omówienie początków ewangelii i analiza kontekstu wielu sytuacji w niej opisanych, takich jak cuda Jezusa które były dowodem na to, że jest Mesjaszem.

„Czyim jest Synem?” to rozważania nad pytaniem o pochodzenie Jezusa: czy był Synem Bożym, Synem Człowieczym czy może i jednym, i drugim? „Misja Jezusa w Galilei” to opis pięknych nauk, które Jezus wygłosił w czasie pierwszego etapu swej misji na obszarze Galilei. Liczne pastwiska, mieszkający tam ludzie i pewna izolacja, jaką zapewniało Jezioro Genezaret – wszystko to stanowiło piękne tło dla działalności Jezusa.

„Ostatni tydzień Chrystusa” to podsumowanie ostatnich pięciu rozdziałów Ewangelii św. Marka. Omawia on powrót Jezusa do Jerozolimy, spotkanie z wrogami oraz troskę o zaszczepienie nauk o królestwie w sercach uczniów. „Dowody a opis Mar. 16:9-20” to wnikliwa analiza kontrowersyjnego fragmentu kończącego ewangelię i słów jakie zostały w nim dodane. „Jan Marek” to charakterystyki wspaniałej postaci autora tej ewangelii.

Mamy nadzieję, że nasi czytelnicy będą błogosławieni świadectwem pozostawionym przez Jana Marka, przypominającym nam o postaci Apostoła Piotra.

1914-2014

Mamy przywilej żyć w końcu Wieku Ewangelii, w czasie przejścia z królestwa tego świata do Królestwa Bożego. Jedną z ważnych części planu Bożego w zakresie nauczania ludzi było zezwolenie narodom pogańskim na sprawowanie władzy nad ziemią. Było to bolesne doświadczenie dla ludzi żyjących pod tą władzą.

„Nabuchodonozor i władza pogan” to analiza wizji danej przez Boga, a dotyczącej potężnego drzewa, które zostało wycięte. Nabuchodonozor miał stać się jak zwierzęta, jedząc trawę wraz ze zwierzętami polnymi. To doświadczenie przedstawia ucisk rządów pogan. Cel tego doświadczenia został omówiony z różnych perspektyw.

„Babilon Wielki w roku 1914 i 2014” opisuje starożytny Babilon jako obraz chrześcijaństwa. Tak jak starożytny Babilon został zniszczony w ciągu kilku etapów, tak i upadek pozaobrazowego Babilonu następuje w kilku etapach. Zanika on powoli aż do dnia dzisiejszego. W związku z tym na Chrześcijanach spoczywa szczególny obowiązek opuszczenia Babilonu, głoszenia Prawdy i obserwowania tego, co robi Pan.

„Wielkie proroctwo naszego Pana” to analiza Łuk. 21, gdzie zapisane mamy końcowe instrukcje przekazane przez Jezusa Jego naśladowcom dotyczące końca Wieku Żydowskiego, Jego obecności przy końcu Wieku Ewangelii, a także wydarzeń pomiędzy tymi punktami w czasie. W miarę jak obserwujemy wydarzenia zapowiedziane przez to proroctwo, mamy zgodnie z zachętą Jezusa podnosić nasze głowy, ponieważ zbliża się nasze odkupienie (Łuk. 21:28).

„Usunięcie pogan” opisuje proces, jakiego użył Bóg aby wybawić Izraela spod władzy pogan i obalić wszystkie pogańskie rządy, przygotowując nadejście Królestwa Bożego. W artykule tym zostały również omówione oczekiwania Badaczy Pisma Świętego w tym względzie, zarówno w przeszłości, jak i obecnie.

„Izrael, w czasie wyznaczonym przez Ojca” to opis procesu odrodzenia narodu wybranego przez Boga. Wydarzenia takie jak Deklaracja Balfoura, rozwój syjonizmu, Holokaust i różne wojny, są omawiane w ich kontekście historycznym. Odrodzenie Izraela Pismo Święte łączy z długo oczekiwanymi czasami restytucji. Pismo Święte zachęca nas do wskazywania Izraelowi na proroctwa i zachęcania go do okazywania wiary w Boga.

Ostatni artykuł, „Odroczona wizja”, opisuje oczekiwania uczniów żyjących w czasie pierwszego przyjścia, którzy wierzyli, że Jezus już wówczas miał rozpocząć swoje królestwo. Jednak jego wypełnienie miało być odsunięte w czasie na wiele stuleci. Osiemnaście stuleci później Chrześcijanie mieli podobne oczekiwania. William Miller i Nelson Barbour nauczali o rychłym, widocznym i dramatycznym powrocie Pana. Te niezrealizowane oczekiwania doprowadziły do ​​dalszego studiowania Biblii, a jednocześnie zaowocowały jaśniejszym zrozumieniem proroctw. Jednak pomimo właściwego zrozumienia problematyki związanej z powrotem Pana, rozpoczęcie Królestwa nadal wydaje się być odroczone w czasie. Aktualnym napomnieniem pozostaje: „Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo wierny jest Ten, który dał obietnicę; (…) Nie opuszczając wspólnych zebrań naszych, jak to jest u niektórych w zwyczaju, lecz dodając sobie otuchy, a to tym bardziej, im lepiej widzicie, że się ten dzień przybliża” (Hebr. 10:23,25).

Z tymi szczerymi życzeniami wysyłamy niniejszy, rocznicowy numer naszego czasopisma.

Świadectwo: nasze Chrześcijańskie dziedzictwo

Znaczna część Księgi Objawienia jest proroczą opowieścią o Wieku Ewangelii. Wskazuje ona na to, że wiek ten będzie trudny dla Bożych świętych. Każda doktryna czy styl życia, które odbiegały od przyjętych nauk i praktyk Kościoła Katolickiego, często spotykały się z prześladowaniami.

Podczas piątego etapu historii Kościoła, święci wołali: „Kiedyż, Panie święty i prawdziwy, rozpoczniesz sąd i pomścisz krew naszą na mieszkańcach ziemi?” (Obj. 6:10). Świętym tym powiedziano, aby „jeszcze odpoczęli przez krótki czas” (Obj. 6:11). Innymi słowy, ich udręka miała trwać jeszcze przez pewien czas. Doświadczenia Wieku Ewangelii muszą trwać do momentu, gdy ofiara za grzech dopełni się pod koniec wieku. Jest to przywilej, który dotyczy „współsług” tych świętych z Wieku Ewangelii.

Nasi duchowi przodkowie żyli, oddychali i umierali dzieląc się z innymi swoimi przekonaniami religijnymi. Była to część ich istnienia, której nie dało się stłumić ani zdeptać pod stopami. Dziś nasze życie jest inne. Nasza walka nie jest toczona z systemem, który ma władzę zabijania nas, choć może dojść i do tego.  Nasza bitwa często polega na starciu z nadmiarem dóbr doczesnych i stanem letniości. Jednak nasze życie również powinno być świadectwem, bez wstydu i strachu przed wyśmianiem.

Dawanie świadectwa powinno być bardzo osobistą i żywą częścią naszego życia. Aby przeciwdziałać duchowi naszych czasów, pomocne może okazać się nawiązanie do dziedzictwa pozostawionego przez naszych braci na przestrzeni całego Wieku Ewangelii. Studiowanie historii życia tych, którzy zapłacili najwyższą cenę za swoją wiarę, może być dla nas wielką inspiracją. Wielu z nich cierpiało za rzeczy, które dla nas są z łatwością dostępne i które uznajemy za oczywiste. W tym wydaniu naszego czasopisma omówimy doświadczenia zaledwie kilku Chrześcijan z ostatnich 2000 lat. Nikt nie był w stanie stłumić ich głosu, dzięki czemu nadal możemy usłyszeć ich wezwanie: „Musisz zaświadczyć o Prawdzie!”

Jakim błogosławieństwem jest dziedzictwo, które otrzymaliśmy! To właśnie jest głównym przesłaniem niniejszego wydania czasopisma The Herald. Dawanie świadectwa jest przywilejem, który powinniśmy wysoko cenić. Mamy swobodę wypowiedzi i liczne zasoby, którymi możemy się podzielić. Jesteśmy to winni naszemu Panu i naszym chrześcijańskim braciom z przeszłości, aby nadal opowiadać tę starą, starą historię. Aby pomóc zwalczyć rodzące się wśród nas samych samozadowolenie, wiele miejsca poświęciliśmy na relacje braci. Przeprowadziliśmy rozmowy zarówno z osobami, które dawały świadectwo, jak i tymi, którzy byli odbiorcami tego posłannictwa.

Chociaż liczba osób przychodzących do Prawdy może być niewielka w naszym kraju, to jednak ci, którzy odpowiadają na jej posłannictwo, dają nam wspaniały wgląd w ciągłą potrzebę głoszenia przesłania Ewangelii, które sami mieliśmy przywilej otrzymać.

Spłodzeni z ducha

Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe – 2 Kor. 5:17.

Tylko 144 tysiące spośród szacunkowych 20 miliardów ludzi, którzy kiedykolwiek żyli, ma stać się członkami Nowego Stworzenia, z wszystkimi jego możliwościami, przywilejami, błogosławieństwami i chwałą. Nikt, kto żył przed śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa nie mógł uczestniczyć w powołaniu do udziału w tym przywileju. „Zaprawdę powiadam wam: Nie powstał z tych, którzy z niewiast się rodzą, większy od Jana Chrzciciela, ale najmniejszy w Królestwie Niebios większy jest niż on” (Mat. 11:11).

Ci, którzy odpowiadają na Boże powołanie, aby stać się nowym stworzeniem w Chrystusie, otrzymują Ducha Świętego jako zadatek swego dziedzictwa (Efez. 1:14). Artykuł „Napełnienie Duchem Bożym” opiera się na wykładzie br. Johna T. Read, byłego pielgrzyma i dyrektora Pastoral Bible Institute i stanowi rozważania nad istotą Ducha Świętego, sposobem jego używania opisanym na kartach Pisma Świętego, wpływem, jaki wywarł na Jezusa oraz na tych, którzy poświęcają swoje życie, by być takimi jak On.

„Świadectwo Ducha” to próba odpowiedzi na pytanie „Skąd mam wiedzieć, że faktycznie jestem spłodzony z Ducha?” Opisuje on proces przyciągania do Boga, doświadczania Jego wpływu w życiu i poczucia bliskości z Jezusem, jako naszym starszym bratem. Wzrost wiedzy i doświadczenia sprawdzające jakość naszego zaangażowania są znakami naszego rozwoju jako nowych stworzeń w Chrystusie.

„Zbadajmy samych siebie” to seria 18 biblijnych pytań, których celem jest udzielenie zaangażowanym Chrześcijanom pomocy w rozwinięciu wspólnych celów.

Jezus często nauczał ludzi na podstawie przypowieści. „Przypowieści o osobistym poświęceniu” to tytuł artykułu analizującego trzy przypowieści dotyczące obowiązków i odpowiedzialności chrześcijańskiej. Musimy wykorzystać nasze talenty, pomagać naszym braciom i angażować się w pracę dla sprawę Chrystusa.

Biblia obfituje w Boże „Obietnice dla Spłodzonych z Ducha”. Wiele z nich zostało po raz pierwszy zrozumianych przez uczniów Jezusa w dniu Pięćdziesiątnicy. Pisma św. Pawła dały Chrześcijanom z pogan i Żydów nadzieję w zepsutym świecie. Obietnice te pomagają nam przezwyciężyć świat, ciało i szatana.

W Piśmie Świętym ukrytych zostało wiele opisów klasy Kościoła. „Klasa Oblubienicy” to artykuł o kobietach występujących w Biblii, których wewnętrzne, piękne cechy charakteru mamy rozwijać i naśladować. Niektóre osoby w naszej społeczności nie decydują się na krok poświęcenia dla Boga, ale jednocześnie służą braciom w na wiele cennych sposobów. „Domownicy wiary” to tytuł naszego ostatniego artykułu który pokazuje, że wszyscy ci, którzy naprawdę kochają Boga, nie zostaną pominięci podczas przyznawania nagrody.

Mamy nadzieję, że ten numer naszego czasopisma pomoże każdemu czytelnikowi zastanowić się nad tym, jak ważne jest to, aby stać się dzieckiem Bożym i głębiej odczuwać w życiu obecność Jezusa i naszego Ojca Niebieskiego.

Biblijne dziedzictwo

„Wejść w posiadanie albo otrzymać, w szczególności jako prawo lub boski przydział. ‘I każdy, kto by opuścił domy albo braci, albo siostry, albo ojca, albo matkę, albo dzieci, albo rolę dla imienia mego, stokroć tyle otrzyma i odziedziczy żywot wieczny’ (Mat. 19:29)”.

Takie jest podstawowe znaczenie słowa „odziedziczyć” według g definicji podanej przez Webster’s Collegiate Dictionary (wydanie dziesiąte).

Każde posiadanie, które Bóg zapewniał poprzez swój wspaniały plan wieków, tak dla swego inteligentnego stworzenia, jak i dla samego siebie, może być uważane za „dziedzictwo”. Życie na każdej płaszczyźnie istnienia, ziemskiej lub duchowej, a także relacja z Bogiem, są częścią takiego dziedzictwa.

Niniejsze wydanie naszego czasopisma skupia się na różnych formach dziedzictwa oferowanego przez Boga, jakie zostało opisane w Piśmie Świętym. To dziedzictwo, gdy zostanie rozważone łącznie, opisuje istotę boskiego planu wieków.

„Ukoronowany chwałą i dostojeństwem” to tytuł artykułu opisującego pierwotne dziedzictwo, jakie było udziałem naszych pierwszych rodziców, Adama i Ewy. To również opis utraty tego dziedzictwa w wyniku ich nieposłuszeństwa. Kolejny artykuł, „Otrzymał przez obietnicę”, to analiza dziedzictwa, jakie Bóg obiecał Abrahamowi, w nagrodę za jego wierne i posłuszne życie. To dziedzictwo stanowi jednocześnie zarys Bożego planu zbawienia dla całej ludzkości i Izraela.

„Dziedzictwo Izraela” to rozważania nad dziedzictwem, jakie Bóg dał potomkom Abrahama – Izraelowi. To również opis próby uzyskania i utraty tego dziedzictwa przez Żydów na skutek nieposłuszeństwa. Kolejny artykuł to „Zegnie się wszelkie kolano”, w którym autor dokonuje analizy tego, co uczynił Jezus, aby zaspokoić boską sprawiedliwość i odzyskać ziemskie dziedzictwo człowieka. Znajdziemy w nim również wzmiankę o tym, co Jezus otrzymał jako swe osobiste dziedzictwo w zamian za wierność aż do śmierci.

„Powołani do chwały i służby” to opis obecnego i przyszłego dziedzictwa jakie przypadnie naśladowcom Jezusa, Jego Kościołowi, oraz dzieła, jakie będzie on wykonywać wraz z Chrystusem aby przywrócić dziedzictwo człowieka. Kolejny artykuł nosi tytuł „Oni są moim ludem”. Jest to analiza przyszłego dziedzictwa, jakie Bóg obiecał Izraelowi pod Nowym Przymierzem. Autor wskazuje również na sposób, w jaki dziedzictwo to przekształci ich w lud Boży.

„Niech bierze wodę żywota darmo” to opis dziedzictwa, jakie Chrystus wraz z Kościołem zaoferuje ludzkości w czasie swego ziemskiego Królestwa. Ostatnim artykułem jest „Boskie dziedzictwo” który pokazuje, że wypełnienie Bożego planu wieków przyniesie Mu wieczne dziedzictwo.

Mamy nadzieję, że artykuły zawarte w niniejszym wydaniu zapewnią Czytelnikom lepszy wgląd w problematykę Bożego dziedzictwa, jakie w oparciu o Boży plan wieków zostało przekazane do tej pory lub które nastanie dopiero w przyszłości, tak dla Bożego inteligentnego stworzenia, jak i dla samego Boga.